Hoi, Ik moet even van me afschrijven. Weet niet of het geheel terecht is, maar ik vind bonusmoeder zijn soms zo'n ondankbare taak. Mijn vriend en zijn ex hebben co-ouderschap over hun zoon van 5. Ik ben in zijn leven sinds hij 1 is. De band is helemaal goed en er is verder geen gezeur of gezanik over en weer tussen ons en moeder. Maar vandaag was de intocht van Sinterklaas op school. Zoon is bij ons en aangezien ik vrij ben vandaag, ga ik met hem naar die intocht op school. Het was vanmorgen nogal een organisatie. Want ik heb ook een klein meisje van 5 maanden die op moet staan en aangekleed worden. We liepen met z'n drieën naar de school toe. River in de draagzaak en zoon aan de hand. Stonden we daar leuk naar het ontvangst van de sint te kijken, roept zoon ineens: ik zie mama!!! Dus ik denk Whoat?! dat kan toch niet.. En jawel hoor, ze staat aan de andere kant van het plein vrolijk te zwaaien. Dus ik zei tegen zoon, laten we er maar naartoe lopen! Zoon had uiteraard geen oog meer voor Sinterklaas, alleen nog voor mama. Hij wilde ook direct bij haar blijven en dat zij met hem naar binnen de school in liep in plaats van ik en River. Ik voelde me een beetje verdrietig.. want ik had me in zoveel bochten gewrongen om hier te staan met hem, en dan komt moeders ineens aanlopen! Had dan zelf met m gegaan als je dit niet wil missen. Waar ik overigens best begrip voor heb. Ik zou de intocht van mijn dochter over 4 jaar ook niet willen missen. Anyway, ik kon meteen vertrekken want mama nam het wel over vanaf hier. Ik zei zoon nog even gedag maar hij was te druk om doei terug te zeggen. Nu moet ik m zo ook weer halen want hij is dit weekend dus bij ons. En ik zie er echt een beetje tegenop want hij gaat natuurlijk steeds vragen naar zn moeder nu. Ik wilde dit gewoon even kwijt, want ik ben oprecht een beetje teleurgesteld.
Ik kan begrijpen hoe je je voelt. Het is ook echt een rotsituatie. Misschien een optie om duidelijk af te stemmen wie wat doet of wie waar komt om dit te voorkomen? En ook je situatie uitleggen hoeveel moeite je in de ochtend hebt moeten doen. Van de ene kant is het ook wel logisch dat het zoontje blij is om zijn eigen mama te zien. Maar ik geloof wel dat als hij een tijdje bij zijn moeder is en daarna naar jou toekomt, dat hij ook wel blij is. En anders misschien wel de moeite waard om een keer te vragen van ben je blij om mij te zien?
Ik snap je gevoel wel, maar die van zijn moeder ook. Alleen heeft ze het een beetje ongelukkig aangepakt. Het had handiger geweest als ze eerst even met jou overlegd had dat ze ook zou komen. Dan had ze haar zoon gewoon bij jou op kunnen halen. Misschien dacht ze dat jij het ook erg leuk vond om met hem te gaan aangezien je toch al 4 jaar in zijn leven bent en dacht ze, dan zie ik jullie daar wel en had ze hier niet bij stil gestaan. Ik zou in ieder geval even met haar in gesprek gaan om te vragen of jullie dit soort dingen voortaan even samen kunnen bespreken.
Toen je haar zag staan kon je daar toch gewoon met haar erover hebben? Dat het niet handig is, en dat het je een chaotische ochtend had bespaard als ze het even liet weten. Degene die nu met een rot gevoel zit ben jij. Als de banden onderling goed zitten, lijkt me dat dat wel kunnen. En om er nu tegenop te zitten dat je stiefzoontje komt dit weekend vind ik wat overdreven...
Wacht even! waar staat dat ik er tegenop zie dat mn stiefzoon dit weekend komt? Want dat stuk ben ik niet tegengekomen. Ik vond het op dat moment niet echt geschikt om het er over te hebben met hordes kinderen en juffen om ons heen. Maar inderdaad, ik ga het er nog wel even over hebben.
ach jee wat vervelend. dat had ze beter voor de tijd even kunnen overleggen.. zou het idd ook niet willen bespreken met al die kinderen er bij. even samen gaan zitten en overleggen hoe het met de volgende speciale schooldagen moet gaan? ik hoop dat ie na school wel blij was om jou weer te zien.
Uhh dat staat letterlijk in je tekst? Een heel gesprek zou ik ook niet voeren erover, maar een opmerking erover lijkt me geen big deal... Maar goed, ik ben wat rechter voor zijn raap zodat ik het niet hoef op te kroppen en er uiteindelijk een olifant van een mug gemaakt moet worden
Dat staat er niet letterlijk, dat is hoe jij het geïnterpreteerd hebt. Er staat dat ze hem zo moet halen omdat hij het weekend bij hun is. En tegen het ophalen ziet ze een beetje op, niet tegen het weekend, omdat ze bang is dat hij bij het ophalen steeds gaat vragen waar zijn moeder is. Ik zou het er de volgende keer dat je haar ziet eens over hebben, dat je heel goed begrijpt dat ze er bij wilt zijn maar dat het de volgende keer handiger is als het van te voren besproken is.
Poeh lastig is dat hè. Klinkt als situaties die wij ook zo vaak hebben meegemaakt toen (stief)zoon kleuter was. Echt precies dezelfde situaties... Had toen ook een kleintje van een paar maanden en deed een hbo opleiding (afstuderen). Ik stond altijd klaar voor hem en ook voor ex dus. Hij woonde zelfs een tijd fulltime bij ons, ik bracht hem naar school en haalde hem op zelfs toen ik fulltime stage liep. Maar zodra mama opeens weer in de picture kwam was ik vergeten en liet hij alles vallen en moest ik maar gewoon accepteren dat ik met een huilend jochie thuis zat... Ik hoop het zo voor jullie, maar bij ons zijn sinds hij een jaar of 7 is de rollen omgedraaid. Hij ziet en voelt nu heel goed dat zijn moeder en eigenlijk nooit voor hem is. (wij zijn nooit negatief hoor over haar) hij trapt niet meer in haar plannetjes en beloftes. Heeft zelfs aangegeven dat hij als hij daar school niet had hij bij ons had willen wonen. Helaas is dat niet zo makkelijk als je 9 bent. De rechter luistert dan nog niet naar je. Maar we wachten af tot hij 12 is en proberen hem nu extra dagen te laten komen. Inmiddels heeft hij 2 zusjes en een broertje erbij en geniet hij elk uur hier .
Wat fijn is dat vogelhuisje! Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt. Bij ons is het niet zo dat mama er niet voor hem is. Ze is een hele lieve toegewijde moeder die hem het liefst altijd heeft. Daarom vindt ze het denk ik moeilijk om sommige dingen te missen. Ik merk inderdaad aan mijn bonuszoon dat hij het soms lastig vindt als zij er niet is, maar hoor dat dat andersom ook is. Dan mist hij ons weer ontzettend. Denk dat het gewoon de pech is van een kindje waarvan ouders uit elkaar zijn. Ze moeten altijd iemand missen. Ben wel erg benieuwd hoe dit gaat zijn als hij groter is!
Das balen ik snap je gevoel heel goed. Het was makkelijker geweest als ze haar zoontje gewoon bij je thuis opgehaald had in overleg. Lief van je dat je er zo van kunt genieten, zulke momenten met je stiefzoon, en dat je er ook naar uit kan kijken. Ik herken dat wel hoor, vooral toen mn stiefkids nog klein waren. Het is zo makkelijk om van kinderen te gaan houden... maar als het erop aan komt zijn het niet echt je kinderen. In principe ben je niks van ze, en kinderen zijn, als ze klein zijn, nog niet in staat om te denken "maar he, ik was hier met mijn stiefmama"... Dat doet zeer... mijn stiefkids zijn nu 8 jaar in mn leven, het wordt wel makkelijker. Zowel de communicatie met de ex, als de communicatie die inmiddels met de kinderen zelf mogelijk is. Ik ben wel ontzettend blij dat ik inmiddels zelf ook twee kids heb, waarmee ik gewoon al die eerste keren en hoogtepunten kan beleven. Dat helpt wel relativeren gelukkig.
Ik had echt preciesss hetzelfde 2 maanden terug... Ik haal met mijn kids, de 2 kids van vriendlief van school. Staat oma ineens op t schoolplein. (Oma heeft geen contact met vriend overigens... very awkward dus). Kids rennen naar oma en ik stond erbij van ohhh ehhhh en nu... Kinderen wilden overigens met mij mee, en heb de eer maar aan mezelf gehouden en oma "gevraagd" of ze dat goed vond, ondanks duidelijke afspraken met vader. Maar dit soort situaties blijven lastig...... ooit zijn ze groot denk ik dan maar