Ik zit niet lekker in mijn vel. Baby is woensdag 4 weken oud en ben heel blij met haar. En moest ook aan haar wennen. Zo.n totaal nieuw kindje. Schuldgevoel bij mij dat ik niet meteen een enorme binding met haar voelde. Ondertussen is die er wel gelukkig. Maar ze heeft het zwaar. Veel last van krampjes en tussen twee en zeven bijna constant wakker. En dan oververmoeid. En steeds harder huilen wat niet meer stopt. Uren met haar lopen. Niemand mG dat overnemen. Mijn meisje uiteindelijk valt ze dan gesloopt in slaap. En ben ik dat ook. Vooral emotioneel. Vindt het zo erg dat ze Zo.n verdriet heeft. En ik kan haar nauwelijks helpen behalve knuffel en en vasthouden. hiernaast merkbaar dat mijn zwangerschap en bevalling plus de dagen ervoor en erna mij dwars zitten. Ik vond ze heftig. Zwaar. Veel spanning en ook nare dingen gebeurd. Ik kan hier niet met mijn partner over praten. Die denkt meer maar dat is toch al geweest? we moeten toch met nu bezig zijn? Vandaag weer. Ik gaf aan er erg veel moe items mee te hebben dat lola al drie dagen zo lang uren overstuur was. En dat ik daar Ik verdrietig van ben. Begreep hij niet. Het was nu toch weer over? En we hadden toch al gepraat over waarom ze zo was en oplossingen gezocht? Ja dat aas zo maar ik wil over mijn ge ook praten. En even kunnen builen. Soms voel ik mij rot. Ik vind dat niet raar na zeer zware zwangerschap. Bevalling die niet leuk was. Vooral niet dat ik dagen ervoor en erna in ziekenhuis moest blijven. En nu mijn kleine meisje die zo huilt. En schuld gevoel dat ik andere Kids te kort doe. Jeeeeetje mag ik even verdrietig zijn ?
Wat naar dat het zo is gegaan en dit nu niet kwijt kan bij je partner! Heel veel sterkte, knuffel en hoop dat het snel rustiger wordt! Maar ook dat je toch je emoties kwijt kan bij hem, want die moeten er echt wel uit!
inderdaad moet je je emoties kwijt kunnen. is het niet bij je partner, dan wel bij iemand anders (ouders, broers, zussen, vriendinnen). Je geeft aan dat je kleintje veel last heeft van krampjes. probeer het volgende eens: - speentje (doet bij mijn kindje wonderen. ben geen fan van een speen, maar het gaf hem heel veel verlichting bij krampjes) - met de beentjes fietsen - beentjes in 1 hand en dan draai bewegingen maken - wrijven over buikje rond de navel. met de klok mee gewoon op zn buik leggen helpt bij bryan ook. Je moet je helemaal niet schuldig voelen hoor. ook ik heb een zware bevalling gehad die geeindigd is in een keizersnee. heb er echt een paar weken over moeten doen om weer lekker in mn vel te zitten. dat komt vanzelf. heb het nu soms nog benauwd als ik in het ziekenhuis kom. geef het tijd. verder zou ik ook eens wat voor jezelf gaan doen. lekker met een vriendin even weg ofzo. of samen met je vriend. regel een oppas en ga lekker uit eten. dan kun je er weer even tegenaan!!
Heel herkenbaar. De eerste weken zijn heel zwaar. Jij moet je kindje nog leren kennen, ingewanden van je kindje moeten aan voeding wennen, je bent zelf lichamelijk nog helemaal niet hersteld. Ik heb de eerste weken ook wat afgejankt. Mannen denken indd vaak in oplossingen, terwijl wij vrouwen ook de emoties nog van ons af willen praten/huilen! Moet je nog op nacontrole bij de vk? Zij kan goed een luisterend oor bieden. En hopelijk kan zp ook een hart onder de riem steken. Sterkte!
geef jezelf tijd! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen dat jouw roze wolk niet roze is, dat is heel normaal. Zeker na een moeilijke zwangerschap en zware bevalling heb je ook tijd nodig om emotioneel te herstellen en met slaapgebrek en zorgen om je kindje gaat dat erg langzaam. ik heb er zelf wel een half jaar over gedaan om er emotioneel weer boven te komen en me weer een beetje mezelf te voelen. (spoed-ks en daarna kindje met reflux). ik had ook erg veel moeite met hoe de bevalling is gelopen. Het heeft wel een tijd geduurd voor ik er vrede mee kon hebben. Andere mensen hebben het soms wat moeilijk met begrijpen waarom, het is ook moeilijk uit te leggen. Als je echt niemand hebt om mee te praten dan zou je misschien professionele hulp kunnen overwegen.