Ik zat laatst de denken hoe het zijn als je er niet meer bent. Waar ben je dan? Zou je terug komen en dingen herkennen? waarom herken ik nu dan niets meer? Misschien een beetje vreemd voor de zondag avond om dit te bedenken maar ik vroeg me zo af.
Ik ben niet bang voor de dood, wil alleen niet dood haha maar als je tijd daar is merk ik 't vanzelf.. Ben er ook wel eens aant denken, maar kom er ooit wel achter hoe 't is
Ik denk dat je ziel wel ergens naar toe gaat, maar waar ben ik nog niet over uit. Als je dit interessant vind moet je het boek "mama vroeger was ik" eens lezen, erg facinerend. bol.com | Mama vroeger was ik, J.B. Tucker | Nederlandse boeken
ik werk met ouderen en zie ze aftakelen. Soms merk ik zelf dat ik "oud" wordt en ben soms wel eens bang zo oud te zijn al de mensen op mijn werk. Dat ze pijn hebben ed. Dan denk ik dus weer aan dood gaan. Helemaal met een kindje. Wat zal ik doen. Crematie of begraven....
Ik ben er niet bang voor, maar kijk er ook niet naar uit zeg maar. Ik ben er wel vrij nuchter over; als het mijn tijd is dan is het mijn tijd. Nadenken over wat er dan gebeurt doe ik eigenlijk niet, ik geloof niet zo in leven na de dood ofzo.
ze zeggen dat ik een oude ziel ben. Maar waarom weet ik niets meer daarvan dan?!?! Ik weet soms niet meer wat ik moet geloven en vind het een stom idee dat je elke keer wat moet leren. Waar houd het dan op? gaaf boek! Thanx!!
Ik ben gelovig en ben er ook van overtuigd dat mijn dochter in de hemel is en dat er daar goed voor haar gezorgd word. Zelf denk ik dan ook dat ik daarheen ga. En dat ik dus ook weer mijn dochter ga terug zien. En die gedachte vind ik ook erg mooi. En ik wil zo graag kennis maken met mijn dochter die ik nooit in levende lijve heb gezien, wel gevoeld in de buik. Ik denk niet teveel over de dood na. Want we weten allemaal niet hoe we eindigen. Het mooiste zou zijn om in je slaap te overlijden en niet door kanker, andere ziekte of een ongeval. Nu antwoord op je vraag: nee, ik ben niet bang voor de dood.
Ik ben niet bang voor de dood, maar ik wil nu absoluut nog niet dood. Dus ik zou wel bang zijn (in levensbedreigende situaties) dat ik dood zal gaan.... maar meer omdat de wil om te leven nu nog zo groot is.
Ja ik ben er wel heel bang voor. Al geloof ik wel dat je niet helemaal 'verdwijnt' na de dood. Maar ik krijg er echt enorme kriebels van en heb er zeker angst voor.
jel dat zou ik ook wel willen. Gewoon in je slaap. Dan weet je het gewoon niet. Soms met al die ongelukken wat je op tv ziet. Moorden en zomaar zinloos geweld. Kan je opeens gebeuren he Weetje..ik vraag me af wie ik ga zien als ik dood ben. Wie er staat. Heb weinig met verdere familie. Mijn ouders leven nog. Misschien dat ik er later wel anders over denk.
Ik ben niet bang voor de dood, heb betreft het werk veel met oudere mensen en de dood te maken en ik ben eerder bang om oud te worden dan om dood te gaan. Maar vriendlief is erg bang voor de dood, zo bang dat het zijn leven (in periodes) beheerst. Hij is bang om mensen om zich heen te verliezen en hij is heel bang om zelf ooit dood te gaan. Ik geloof zelf ook zeker in een leven na de dood, manlief geloof in een groot zwart gat. Denk dat dat heel veel verschil maakt!
ik ben niet bang voor de dood, ik wil ook niet dood, en als ik dood ga hoop ik dat het snel en pijnloos is, maar ik ben er niet bang voor, maar moet eerlijk zeggen dat nu ik kinderen heb ik er wel vaker over na denk, voor 2 maanden geleden is er bij ons om de hoek een vrouw overleden aan kanker, ze kreeg het te horen en nog geen 3 weken later was ze overleden, ze had 3 kinderen onder de 6 jaar, ja dat zet je wel even aan het te denken, ze heeft alles die dag nog op papier gezet voor haar kinderen, hoeveel ze van haar kinderen houd e.d. maar het kan ook zomaar gebeuren, en dan heb je daar helemaal geen tijd meer voor, ik heb zelf in de zorg gewerkt en zie soms mensen die oud zijn en het eigenlijk wel gehad hebben maar de maatschappij houd ze in leven, die blijven maar behandelen en behandelen,
mejojo> dat vind ik ook zo naar. Nets als het koninklijk huis. Die laten ze maar leven en leven. Sommige mensen zijn zo klaar met het leven en toch mogen ze niet.
Ik geef toe, ik ben heel bang voor de dood! Als ik er al aan denk lopen de rillingen over mn lijf ik geloof niet in leven na de dood, je bent er gewoon in eens niet meer, je hebt geen gedachte meer niets, en jaren later zal niemand meer weten dat je er ooit geweest bent... brrrrrr
Ik ben niet bang voor hetgeen na de dood, maar wel om dood te gaan. Nou ja, de manier waarop zeg maar Ik ben bang dat het pijn doet Klinkt dat stom? Veel mensen krijgen een hartaanval, maar dat klinkt zo pijnlijk en benauwd. Of dat ik te vroeg dood ga en wat hoe gaat het dan met mijn dochtertje? Als ik mocht kiezen, dan graag in mijn slaap maar helaas hebben we het niet voor het zeggen..
Nee, ik ben niet bang voor de dood. Ben zelfs wel benieuwd wat ik 'straks' allemaal te zien krijg als ik er niet meer ben. Maar voor nu: nog lekker van het leven genieten
Nee, ik ben er zeker niet bang voor en denk er eigenlijk ook nooit over na. Ik heb wel een uitvaartverzekering dus heb er wel over na moeten denken wat ik zou doen op het moment dat het zo ver zou zijn en voor de kinderen hebben gaan we ook een voogd aanstellen voor het geval ons iets zou overkomen. Maar verder zie ik het wel als het zo ver is. Ik leef nu en wil daar zoveel mogelijk van genieten. Er is niemand die mij kan verzekeren dat er wel iets is na de dood, maar ook niemand die me kan vertellen dat er niks is. Ik zie het wel als het zo ver is. Is er meer, dan gaan we verder en lijkt het me fijn om iedereen die ik al eens verloren ben weer te gaan zien. Is er niks na de dood, dan lijkt het mij dat ik daar ook niks van ga merken, dus hoef ik daar ook niet bang voor te zijn.
mijn broer heeft een paar jaar terug mijn zusje gezien, zij is omgekomen bij een ongeval toen zij bijna twee en hij drie was. Ze liep over straat voor zijn huis, zij was wel ouder geworden, volgens hem een jaar of 16, maar hij wist zeker dat zij het was. Mijn vader heeft zijn broer gezien, ongeveer een week nadat hij was overleden aan een hartaanval. Hij zat op een witte motor en zwaaide.. mijn vader is echt gruwelijk nuchter en heeft lopen huilen als een klein kind. Ik wil absoluut niet doodgaan, maar ik geloof wel dat het mooi is waar we terecht komen..
moontje> als het zo mooi zou zijn..waarom komen we dan terug? En als kinderen reincarnaties zouden zijn waarom zeggen dan veel kinderen niets? Stel dat het een zwart gat is? Waarom leer ik dan in dit leven? Stel de aarde gaat over tig jaar ontploffen zeggen ze; vliegen dan alle lijken door de lucht? en dan? (sory lekkere doemdenker ben ik) Hahahaaa
Ik ben er nooit bang voor geweest, maar sinds *kijkt naar ticker* 1 jaar, 5 maanden en 1 week, dus wel. Ik ben eigenlijk niet bang voor de dood zelf, maar bang om iets te missen van mijn dochter. Ook al merk je daar op dat moment vrij weinig van . Het is vooral het idee van haar niet op kunnen zien groeien. Daar ben ik bang voor en daardoor automatisch ook voor de dood. Ik geloof trouwens niet dat er iets na de dood is. Voor mij is dan gewoon over en uit.