Zowel kraamzorg, kinderarts en consultatiebureau adviseren; baby van 5 weken oud niet laten huilen, gewoon bij je nemen en troosten ook als het 'slechts' om aandacht gaat. Maar.mjjn man is het er absoluut niet mee eens, vind dat ik hem ermee verpest . Ook als ik uitleg dat hijnog helemaal niet besef heeft van ik buik en mams komt dus als ik mama wil moet ik huilen. Ik heb het de kraamhulp hem uit laten leggen maar hij is het er niet mee eens. heb hem srukken laten lezen over onveilig gehechte kids. Verandert zn mening niet. Hoe overtuiging ik hem? In het behon was hij helemaal verliefd op zn zoon maar merk dat jij steeds afstandelijker doet de kleine huilt ook heel veel (zo 3 uur per dag) ik word er ook wel eens wanhopig van maar zijn opmerkingen.kwetsen mij.. dingen als: dat kind jankt weer. Of hij gaat hem na zitten doen whee whee wheee Of gewoon botweg nee zeggen als ik vraag of hij hem ook nog vast wil houden die dag uit zn werk. Af en toe doet hij wel heel lief Kusje geven of fles geven. maar denk dat hij beter met hem kan banden als hij minder huilt
Maar volgens mij is drie uur huilen voor een baby van 5 weken helemaal niet zo veel. Misschien dat je het als veel ervaart? Maar tja, hoe overtuig je hem. Niet waarschijnlijk. Gewoon lekker je eigen ding doen met kleine en je man de zijne. Jullie zullen waarschijnlijk nog wel vaker van mening verschillen.
Ik denk dat je een stevig gesprek moet aangaan met je man. Dat hij zich zo terugtrekt uit de verzorging en dingen zegt als "dat kind jankt weer", duidt volgens mij op weinig goeds. Ik denk dat hij enorm moet wennen aan zijn nieuwe rol en niet goed raad weet met zichzelf en ook niet met zijn zoon. En over laten huilen, dat is bewezen niet goed op zo'n jonge leeftijd en heeft niets te maken met verwennen of gewenning. Dat moet hij gewoon aannemen. Verder zou ik proberen hem eens alleen te laten met de baby. Zodat hij niet alleen kan groeien in zijn vaderrol, maar ook beseft wat erbij komt kijken. Ik denk dat het onzekerheid van hem is. Jij kan hem helpen zich echt vader en verantwoordelijk te voelen. Mocht dit niet overkomen zou ik een gesprek met een deskundige (huisarts eerst) overwegen.
Ja maar ik weet nu al dat ik dat later bij alles ga horen.. bv zodra de kleine in de verlatingsangst fase komt dan komt dat zometeen direct doordat ik hem altijd pakte. Hij begrijpt het niet waarom oppakken het beste zou zijn maarja hoe leg ik dat uit.. Werkt ook niet mee dat hij ouders van de oude stempel heeft die hun kind de hele nacht lieten janken (1 dag oud) omdat het kind maar moest leren at het geen nachtvoeding kreeg want mama moest slapen en na 1 week sliep de kleine de nacht door! Hij natuurlijk.. waarom doen wij dat niet? Nou omdat het belachelijk is..
Ze een dag samen alleen laten, zou t niet averechts werken dat hij helemaal gek wordt van het gehuil? Binnenkort is hij een maand vrij dan krijgt hij alle huiltjes van de hele dag mee.. maak me nu al zorgen dat jij dan helemaal op die kleine uitgekeken raakt..
Ik denk dat je man gewoon heel erg moet wennen... Ik bedoel er is opeens zoveel veranderd in de afgelopen 5 weken, en jullie zijn ookmvast moe. En ja sommige mensen hebben niet zoveel met kleine baby's, laten we eerlijk zijn: ze zijn ontzettend lief en je zou alles voor ze doen, maar ook ik werd stapelgek van dat gekrijs af en toe. Dus ook 's nachts werd hier weleens gezegd: dat gejank van dat kind....maar ik heb nog nooit minder van ze gehouden of me minder verbonden gevoeld hij heeft echt wel een band met je mannetje! Wat betreft het huilen: dat zullen jullie toch echt moeten uitpraten. Kom niet met feiten, maar met jouw moedergevoel. Wat een ander ervan vind vind hij ook vast niet relevant. Wat voor jou belangrijk is doet hem vast meer
Toen onze kleine in het begin veel huilde had mijn man ook een stuk minder binding met hem dan nu hij 7 mnd is. Ikzelf ook overigens en ook ik maakte me hier zorgen over. Echter mannen hebben nu eenmaal minder met dat hele kleine baby gebeuren (ikzelf ook ) het trekt allemaal wel bij, zeker als er dadelijk meer interactie komt. Daarnaast is het goed dat hij dadelijk een maand vrij is. Dan ga je samen een routine opbouwen rondom de zorg voor de kleine. Vooral hem ook dingen laten doen, niet teveel op zijn vingers kijken en corrigeren en veel complimenten maken. Mannen zijn ook erg onzeker in het begin. Daarnaast soms misschien ook een beetje naar hem luisteren, achteraf hebben wij de kleine ( na een voorgeschiedenis van heeeeel veel huilen) wel laten huilen. Mijn man riep dat al weken en achteraf had ik eerder naar hem moeten luisteren. Ze zien het soms net iets reëel dan wij met al onze hormonen en beschermende oerdrang. Owja enne als de kleine nu huilt, ben ik degene die zegt laat hem maar even en is mijn man er direct bij omdat hij het zo zielig vind
Hoop dat je gelijk heb linda doe wel eens als de kleine in een goede bui is hem aan me man geven eigenlijk zonder vragen gewoon zoo mag jij ff met hen spelen kan ik ff douchen En dan maar hopen dat hij niet gaat hiilen. Mn man weet ook niet goed hoe hij moet troosten, heeft hij nooit vanuit huis meegekregen (ook niet als ik verdriet heb) dus daar komt zn geoon laten huilen ook wel vandaan.. Maarja nogmaals het gesprek aangaan dat laten huilen echt niet goed voor zn ontwikkeling is en miss dan ook meer erop ongaan hpe hij dan zou kunnen troosten miss weet hij het oprecht niet? Probeer hem al elke keer zelfvertrouwen te gwven door complimenten te heven als de kleine stil is op zn schouder enz
Mja ik geloof niet zo dat hij echt schade oploopt in zijn ontwikkeling als je hem af en toe laat huilen... Ik kan me voorstellen dat je man dit ook heeft en juist meer geneigd is te luisteren als jij aangeeft dat jouw moedergevoel hem niet kan laten huilen. Dat jij het een verschrikkelijk gevoel vind om dat te doen en je hem gewoon wil troosten. Je kan altijd afspreken om na een paar maanden wat langer te wachten voor je gaat. Als hij dan bijvoorbeeld aan het spelen is; eerst zelf laten oplossen, als het niet lukt bijspringen. Zoek een compromis en sla hem niet om de horen met doemscenario's uit diverse onderzoeken/boeken. Hou het bij je zelf en bij jouw gevoel. En luister ook naar hem: niet alles wat hij zegt zal een slecht idee zijn
Hem je zoontje leren troosten is trouwens een goed idee. Maar je kan dit ook leren door het los te laten en even weg te gaan. Dan zal hij moeten troosten en ziet hij gelijk hoe veel invloed hij heeft op zijn zoontje; boost voor zijn zelfvertrouwen.
Misschien dat een goed filmpje hierover beter is dan een gesprek met hem aan laten gaan. Klinkt alsof je man een mening in zijn hoofd heeft en gewoon niet wil veranderen van mening Daarbij zal hij erg moeten wennen aan zijn rol als vader, bij mannen is de overgang vaak een stuk groter dan bij vrouwen. Wij hebben al 9 maanden zorgzaam met ons lichaam moeten omgaan, voorzichtig moeten doen omdat de baby binnen ons groeide. Om die reden hebben wij natuurlijk ook al een grotere binding met zo'n klein mannetje of mevrouwtje. Daarnaast hem helemaal alleen laten met hem als hij nu al zo gek wordt van zijn gehuil.. het kan heel goed uitpakken, maar juist ook averechts (ook omdat jij aangeeft dat hij niet weet hoe hij moet troosten). Ik zou me daar zelf niet lekker bij voelen, niet dat er iets zal gebeuren, maar meer in de zin van.. straks laat hij hem gewoon huilen.. de hele dag door, omdat hij vindt dat je hem anders verwend.... Ik zou lekker zelf alle aandacht aan je mannetje geven, je man er proberen bij te betrekken. Maar dan met alle leuke dingen van een baby. Dus kijk, hij lacht naar je. Kijk hij zoekt altijd jou op, oooh wat lief dat neusje is echt van zijn papa... Naarmate je zoontje ouder wordt en papa er meer mee kan communiceren zal hij het vaderschap ook zeker meer gaan waarderen en er veel meer plezier in hebben
Dat soort opmerkingen zijn niet nodig hoor.. hij diet het niet expres heeft waarschijnlijk niet eens door dat hij mij er mee kwetst. Nu lihhen ze ook lief samen te slapen oo de bank nadat ik de kleine in zn armen heb heduwt, naast elkaar dat dan weer wel ipv de kleine lekkee op zn borst. wordt Ikke wakker geeft een paar krijsjes zut hij hem alleen maar aan te kijken.. dus ik zeg geef maar een kusje dat hij weet dat je er nog ben dan slaapt hij wel weer verder dat doet hij dan ook wel maar hij heeft blijbaar ff nodig dat ik hen zeg at te downk
Probeer je man zoveel mogelijke leuke momenten met de kleine door te laten brengen. Het zal voor hem zeker wennen zijn dat zijn leven nu zo anders is. Nog geen excuus om jou te kwetsen, maar probeer hem zoals je al doet te helpen. Als de kleine rustig is in bad hem dit bijvoorbeeld. Eventueel flesje laten geven. En papa's zijn vaak in het begin onzeker ook al geven ze dat zelden toe. Benoem de dingen die hij goed doet met de kleine extra. Dit is goed voor zijn zelfvertouwen en zo wordt het vaderschap voor hem hopenlijk leuker. Wat betreft laten huilen probeer erover te praten en eventueel een compromis te vinden. Dus stel het is meer mekkeren dan huilen even een paar korte minuutjes laten gaan. Tenzij je hier zelf fel op tegen bent, maar ik had niet het idee dat dat echt kwaad kan. Maar ik ben ook geen hooggeleerde ofzo hoor.
Denk niet dat hij veel geknuffeld is of lichamelijk contact heeft gehad, (weet niet zeker) hij werd als enigst kind wel erg verwent maar dan vooral materalistische dingen. zal dit alles best mee te maken hebben, herken het heel erg bij hem. Hij heb wel verantwoordelijkheidsgevoel want hij heeft direct zn sportieve autootje ingeruild voor een burgerlijke auto want dat was veiliger voor de kleine en daar paste de kinderwagen ook beter in Dus hij is wel gek op zn zoon maar weet het niet goed te uiten in spelen en knuffelen
Sluit ik me bij aan. Even wat laten jengelen of piepen kan prima, en daarmee kun je je man misschien tegemoet komen: eventjes afwachten wat er gebeurt als je niet direct troost, (weet niet of je dat nu wel doet, maar dit zou dus echt geen kwaad kunnen). Als het dan overgaat in echt huilen of krijsen, of als het direct echt huilen of krijsen is, dan uiteraard troosten. Benoem zoveel mogelijk naar je man wat je ziet aan je kindje: bij krampjes: benoem dat hij krampjes heeft, en waaraan je ziet dat hij krampjes heeft: help je man de signalen leren herkennen! Verder idd positief bekrachtigen, zoals dat heet, door je man te complimenteren over hoe hij het doet, kleine vriendelijke tips te geven, enz enz: dat zal hem het idee geven dat hij WEL iets kan met z'n kindje, hem zelfvertrouwen geven en daardoor zal hij dus ook minder snel geneigd zijn om te gaan 'schelden' als je zoontje zo huilt. 3 uur per dag is op zichzelf niet overdreven veel voor een kleintje van 5 weken. Misschien ook handig om dat je man uit te leggen en dat het erbij hoort? Dat dat de komende weken misschien nog iets toe zal nemen en daarna na verloop van tijd steeds minder hoort te worden? Mijn man kon en kan weinig met huilende baby's, (maar hier dan ook zo'n 10-16 uur per dag, die eerste maanden), en dus nam ik dat meest op me. Hij werd er vreselijk onrustig van en dat hielp dus niet echt om de meiden rustig te krijgen. Ik kon dat beter handelen. So be it. De eerste twee jaar van onze oudste had ik het leeuwendeel van de zorg en sindsdien groeit de band tussen haar en mijn man steeds meer. Komt dus wel goed: die eerste periode is sowieso al niet helemaal aan mannen besteed vaak, en al helemaal niet als ze veel huilen.
Dankje rozemarijke eeen huilende.baby troosten is ook niet altijd makkelikk..16 uur per dag pff respect dat jij dan nog rustig kan blijven! Huilen hoort ook bij een baby al huilde Mn man nooit volgems zijn ouders.. En beetje laten jengelen is ook niet erg bedoel meer laten krijsen tot hij zo overstuur is dat zijn adem stokt zonder hem op te pakken dat vind.ik niet aan te raden
Ik zou een beetje afstand nemen van je schoonouders nu je kleintje nog zo jong is een baby van 1 dag oud laten krijsen om een nachtvoeding getuigt van weinig (ethisch) besef. Het kan ook stoere praat zijn natuurlijk, mijn ervaring is dat de oude generati edaar nog een handje van heeft (vroeger deden wij het gewoon zo, en niks geen gehuil, bla bla bla). Je zegt ook dat je man materieel erg verwend is, misschien is het voor hem ook beter wat afstand te nemen zodat hij zich kan richten op zijn eigen gezin, met jou en jullie zoontje. Krijgt hij misschien meer zelfvertrouwen van.
Nescio ik heb me nog net in kunnen houden toen ze dat vertelde wilde bijna zeggen dat het niet zo gek is dat ze geen band meer met haar dochter maar das ook weer zo lullig maar begrijp t nu wel beter ach in die tijd deden ze ook wat hen goed leek en geadviseerd werd..