Onze dochter is begin mei 2 geworden. Ze is altijd al een moederskindje geweest. Maar het wordt steeds erger. Ze is erg afwijzend naar vader toe. Papa krijgt geen kus, mama wel. Papa mag haar niet uit de stoel halen, mama wel. Ze is altijd een pittige tante geweest. Nu begint ze te gooien met spullen, begint boos te roepen/schreeuwen/krijsen als papa bv luier verschoont ipv mama. Dit houd ze dan ook heel lang aan. We proberen consequent te blijven, maar elke dag weer een strijd is niet meer grappig. De laatste maanden is het ook niet gezellig in huis. Het gaat slecht met mijn schoonmoeder en mijn man heeft daar natuurlijk veel moeite mee. Ik moet zeggen dat hij het thuis niet laat merken aan onze dochter, maar misschien valt het haar toch op? Hij kan dan enorm genieten als hij thuis komt van een lange dag werken en zorgen voor schoonmoeder als hij een knuffel of kus krijgt van onze dochter, maar ook dan wijst ze hem af. Ze draait direct haar hoofd weg en schreeuwt bijna nee. Zo pijnlijk. We weten dat ze het niet bewust doet, maar wat kunnen wij doen om meer balans te vinden. Mijn man is ondernemer en werkt veel meer dan dat ik doe. Dus ik ben nu eenmaal meer bij haar. Ook probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen mijn man te laten doen. Maar ook dat lijkt niet te werken. Herkennen jullie dit? Tips zijn heel erg welkom!
Hoe gaat het als jij er niet bent en hij is alleen met haar? Onze kinderen zijn ook erg mamafans als het aankomt op verzorging en naar bed brengen enzo, maar als mijn vriend alleen met ze is dan is er geen enkel probleem. Zodra ze weten dat ik thuis ben, ben ik de 'pineut'. Papa schijnt dan weer beter te zijn in stoeien, fietsen en spelletjes doen dus nu ze wat ouder worden verschuift de aandacht wel een beetje. Vooral ons zoontje van bijna 3 vindt papa momenteel errug lief. 'S nachts mag ik nog wel steeds opdraven of als ze gevallen zijn ofzo
Als ze alleen met papa is, dan is er geen probleem. Stoeien gebeurd wel eens met papa, maar ook dan ben ik favoriet. Zo gauw ik er ben, trekt ze gewoon naar mij toe. Ze hebben alleen op zaterdag een ding wat ze altijd samen doen. Ik hoop gewoon dat dit echt een fase is. Maar ben gewoon bang dat het zo door blijft gaan. Deze 'fase' duurt namelijk al 1,5 jaar en wordt steeds extremer
Misschien een gekke gedachte hoor, maar vindt je dochter de baardgroei geen vervelend gevoel, als ze geen knuffel of kusje wil geven? Mijn zoontje wil papa nl. ook liever geen kusje geven op zijn gezicht want hij vindt de stoppels een heel eng gevoel (denk ik) op zijn hand of arm is dan weer geen probleem. Ik geloof dat ik me pas zorgen zou maken als ze ook niet bij papa wil zijn als ze samen zijn. Dit gaat wel weer over.
Hier verdelen we de zorgtaken als we beiden thuis zijn. We hebben dl uitgelegd dat ze mij niet mag claimen als papa thuis is, en dat het juist leuk is voor papa om haar even bij iets te helpen als hij haar een hele dag niet gezien heeft. Verder gaat hij altijd zwemmen met haar in het weekend, dat was wel een succes.
Bij ons is het juist andersom. De jongens trokken juist sneller naar papa zodra hij thuis kwam, want mij zagen ze de hele dag al.
Herkenbaar. Ondanks dat ik ook 32 uur werk ben ik favoriet en wil ze -als ik er ben dan- niets van papa hebben. Wij proberen zoveel mogelijk af te wisselen, zodat wij allebei evenveel met beide kinderen doen. Onze zoon trok vroeger juist heel erg naar papa(terwijl ik werkeloos thuis zat) maar sinds hij 2,5/ 3 jaar is doet hij dat gelukkig niet meer en vind hij ons beide leuk.
Het is hier precies zo! Ik 'verdwijn'dus geregeld een halve zaterdag.. Hij neemt haar na het eten ook nog wel eens mee een stukje fietsen.. Ze wil dan wel dat mama mee gaat maar dat doe ik dan bewust niet.. Ik vind het ook moeilijk voor mijn vriend maar hij legt zich er gelukkig goed bij neer en gaat gewoon door met elke keer een nieuwe poging. Aan haar geschreeuw geven we ook niet toe.. Dan duurt het maar 2 uur om haar door papa naar bed te laten brengen, we doen het nu toch om en om..en het gaat steeds beter!
Herkenbaar. Vooral bij mijn middelste. Toen zij klein was, was mijn man van 7:00-19:00 uur van huis voor het werk en deed ik dus feitelijk het meeste alleen. Mijn dochter zag haar vader dus eigenlijk niet zoveel en was compleet gewend geraakt aan 'mijn manier'. Als papa dan iets wilde was dat 'onbekend' en daarom niet prettig. Ook is ze heel gevoelig en papa voelt (nu nog....) haar helemaal niet zo goed aan als ik, waardoor hij ook 'minder aantrekkelijk' is. Ze houdt ook heel erg van routine, dus altijd de voorkeur voor mama. Als ik niet beschikbaar was, dan was het prima met papa, maar als er ook maar enigszins de optie was dat ze voor mij kon kiezen.... In de peuterpubertijd vergrootte zich dit heel erg uit. Mijn jongste is ook erg gevoelig, maar mijn man had inmiddels een andere baan waardoor hij veel thuis was en dus ook veel meer betrokken kon zijn bij dagelijkse zorgtaken, vanaf het begin. De jongste heeft (denk ik) mede daarom veel minder moeite met papa dan haar grote zus had. Ze was het heel erg gewend dat papa dingen deed en ik denk dat mijn man ook onbewust (door ervaring) beter wist hoe zaken aan te pakken. Bij mijn middelste (en ook een tijd bij de oudste hoor...) hebben we bewust mijn man structureel zorgtaken laten doen (in bad, naar bed brengen e.d.) in een voorspelbaar ritme (om de dag). In begin was dat letterlijk kicking and screaming maar ja, ze moest er toch aan wennen wat mij betreft... Ze is toen langzaam ontdooit naar haar vader toe en ging het steeds beter. En het ouder worden, uit de peuterpubertijd groeien hielp ook veel... Maar... het is nog steeds een enorm mama-kindje. Omdat ze vaker niet begrijpt wat papa bedoeld, omdat papa sneller gaat mopperen (en daar kan ze slecht tegen), omdat papa haar slecht begrijpt, omdat papa haar soms niet laat uitpraten of haar serieus genoeg neemt... (ze matchen 'gewoon' slecht qua karakters... en ik denk dat dit ook vroeger al meespeelde in haar 'afwijzing') Mijn tip dus: meer zorgtaken voor papa in een voorspelbare routine! En de fase een beetje uitzitten...
Het is misschien ook gewoon de leeftijd. Ik zie het nu ook bij mijn neefje. Hij is net 2 worden. Mama moet alles doen, als papa het doet of probeert mama te helpen, wordt hij enorm boos. Ze werken allebei 4 dagen, dus hij ziet ze evenveel. Als hij alleen met papa is, is er niks aan de hand. Maar bij keuze is het altijd mama. Inderdaad niet leuk voor papa en erg vermoeiend voor mama. Ze hopen er maar op dat deze fase vlug voorbij is.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen en tips! Ik denk dat het ook karakter kan zijn en weinig geduld van mijn man. We hebben al wel besproken dat we hoe dan ook de taken meer gaan verdelen, ondanks de strijd die het oplevert. Ik hoop gewoon dat het een (vermoeiende, langdurige) fase is!