Mijn oudste heeft afgelopen zaterdag een erg nare zwemervaring achter de rug. Ze zit nu inmiddels een half jaar op zwemles en ging altijd met veel plezier. Sinds kort zwemmen ze vaak al stukken zonder enig hulpmiddel alleen afgelopen zaterdag ging dit mis. De les was afgelopen en ze moesten alleen nog over de breedte van het bad naar de overkant zwemmen zonder bandjes of hulp. Mijn dochter zwom als laatste, maar omdat ze harder ging botste ze al snel tegen een ander kindje aan, beide raakte hierdoor in paniek en gingen kopje onder. Telkens trok de een zich aan de ander op, erg naar om te zien als moeder aan de kant, maar het ergste was de badmeester zag het niet, dus het duurde even voordat iedereen begon te schreeuwen... Volgens was het maar 1 minuut, maar in mijn ogen duurde het een eeuwigheid. Nu is mijn dochter nogal een binnenvetter en het andere kindje moest verschrikkelijk huilen dus die kreeg alle aandacht. Eenmaal bij mij begon ze heel erg te huilen en ik moest me best doen om niet mee te doen, want het zat me zelf ook erg hoog. Ik heb haar haar verhaal laten doen en toen leek het wel weer te gaan, nu zegt ze dus elke dag dat ze niet meer wil zwemmen... Wat nu, gewoon gaan zaterdag en zien wat er gebeurt of juist niet... Sorry tis toch een langer verhaal geworden dan dat ik in gedachten had en merk dat het me nog steeds veel doet als ik het schrijf.. Iemand tips voor mij hoe hier mee om te gaan?
Dat is zo erg... Kan me voorstellen dat je als moeder ook erg schrikt en er door van slag bent. Had ik al toen mijn dochter in één van de eerste peuterzwemlessen keer op keer kopje onder ging en iedere keer dat ze op wilde staan opnieuw uitgleed...de badmeester zag het ook niet... Gelukkig lukte het haar op een gegeven moment wel zelf om weer op te staan en had ze er zelfs niets van, maar ik wel... Maar ik zou zeker weten gaan! Maar eerst samen met de badmeester praten over het voorval (misschien van te voren even bellen dat je dat wilt). En afspraken maken over hoe en wat. Maar ik zou dus zeker gaan en haar ook laten zwemmen, want anders wordt ze waarschijnlijk alleen maar banger.
Ik zou zeker met haar weer gaan zwemmen. Maar misschien even van te voren met de badmeester praten (samen met haar) en b.v voorstellen dat ze als eerste mag en pas als ze halverwege is de rest. Of als iedereen aan de overkant is dat zij mag. Toch zwemmen maar dan wel in een situatie die weer even heel veilig aanvoelt.
Wat een nare ervaring voor jullie beide! En wat slecht dat de badmeester het niet zag! Dat is zn werk, in de gaten houden wat er in en om t water gebeurt. Ik zou ook zeker weer gaan, anders wordt de stap om later weer te gaan te groot. Misschien is het een idee om van te voren zelf met haar te gaan vrij zwemmen? Groetjes
Dank jullie wel voor de reacties, vind het ook zeker slecht van de badmeester dat hij niet oplette. Ik wilde hem meteen na de desbetreffende les spreken, maar dat ging niet omdat daarna een andere zwemles meteen doorging. Van te voren bellen en spreken is wel een goeie, want als ik niet eerst bel dan kan ik ook niemand spreken, ik zie ze nooit voor die tijd. Deze man is er trouwens ook niet altijd, das ook best verwarrend en ik zag vorige keer ook al dat het niet zo goed klikt met deze man en nu vertrouwt ze hem natuurlijk helemaal niet meer. Van te voren zwemmen lijkt me niet zo'n goed idee omdat ze absoluut niet wil... Het moet wel leuk blijven natuurlijk. Vanavond had ik het toevallig over zwemmen en toen zij ze weer, ja maar mama ik ga niet hoor!
Ik zou wel gaan zwemmen weer en het er met de badmeester over hebben. Is er een mogelijkheid dat je misschien eerst zelf al even met haar kan gaan zwemmen, zodat het weer vertrouwd voelt?
Dit is ook mijn grootste angst ( en ik ben al een paniek mens) Daarom zit ik ook eigenlijk altijd aan de kant Maar goed, het beste is om gelijk weer te gaan zwemmen. Niet zwemmen is geen optie. Samen met haar en de badmeester afspraken maken
D'r gewoon laten zwemmen. Ik heb hetzelfde gehad toen ik 5,5 jaar was (kan het mij nog steeds goed herinneren). Een jongetje kon niet meer verder en begon mij als ondersteuning te gebruiken en duwde mij constant onder. Zwemlerares heeft mij toen uit het water geplukt. Ik wilde toen ook niet meer maar mijn moeder heeft mij toch gewoon de week erop laten zwemmen. En daarna geen problemen meer gegeven. Ben een echte waterrat geworden toen en heb alsnog vele diploma's gehaald. Ik zou het met de badmeester bespreken.
Kan me zo goed voorstellen dat dat een nare herrinnering blijft bij haar, ze zegt dus nu ook niet meer zonder bandjes te willen zwemmen en het ging net zo goed... Inderdaad dat gebeurde er dus ook, ik kon niet zien wie er begon, maar beide gebruikte ze elkaar om weer boven water te komen... Ben zoooo bang dat het nu steeds een drama word met een huilend kind naar zwemles, maar misschien loop ik op de zaken voorruit en is er niets aan de hand.
Als het om mijn kinderen gaat probeer ik de paniek niet te laten merken, maar ik stond op het punt om het water in te duiken... Oh ik kon haar paniek zo voelen, voelde me zo machteloos.
Ik was verdrietig en boos tegelijkertijd. We betalen er grof voor en dan let de badmeester niet eens op. Hij had maar 4 kinderen onder zich waar hij er 2 kopje onder liet gaan gewoon door niet voor zich te kijken. Verdrietig omdat ik de paniek voelde van mijn dochter en dat al de aandacht naar het andere kind (omdat hij zo huilde )ging omdat zij haar emoties niet liet zien. Ze is er de hele dag stil van geweest en wilde telkens knuffelen terwijl ze normaal helemaal niet zo afhankelijk is... Ik ga in ieder geval het zwembad bellen om even van te voren een gesprekje proberen te plannen samen dat vind ik een heel goed idee.
Wat een nare ervaring voor jullie allebei! Ik denk dat het sowieso slim is om voor de volgende les even contact te hebben met de badmeester. Verder denk ik dat eerst even samen met haar zwemmen, toch eegoed idee is. Gewoon lekker samen met mama in een ondiep bad, bandjes om als ze dat wil. En dan gewoon lekker in het water spelen. Geen druk. Als ze met bandjes en terwijl mama haar veilig vasthoudt nog even in het diepe wil: prima. En anders niet. Jij kent je dochter natuurlijk het best. Maar ik kan me voorstellen dat samen met mama het water in toch veiliger en fijner voelt, dan straks weer bij (diezelfde?) badmeester in haar eentje in het diepe bad. Misschien kun je haar ook uitleggen. Dat je best snapt dat ze geschrokken is. Maar dat het juist belangrijk is dat ze goed leert zwemmen. En dat spelen in het water en zwemmen ook gewoon ook erg leuk kan zijn.
Jeetje wat naar! En de dag ervoor samen met haar zwemmen? Is dat geen optie? Ik zou er ook niet mee stoppen.. Inderdaad even goed praten met de badmeester.
Misschien inderdaad voorstellen om vrijdag middag uit school te gaan zwemmen... En inderdaad bel ik vrijdag ochtend even met het zwembad om erover te kunnen praten
Niet voorstellen maar gewoon melden dat jullie vrijdag gaan zwemmen. Gewoon een feit waar ze niet omheen kan. Anders loop je de kans dat je in een discussie verzeilt raakt waardoor je beiden al met een K gevoel richting zwembad vertrekt. Gewoon bandjes mee en in het ondiepe beginnen met plezier hebben.
Ik zou het ook niet voorstellen, maar inderdaad gewoon melden. En dan inderdaad in het ondiepe, eventueel met bandjes en gewoon lekker spelen. Als ze dan in het diepe wil, prima, wil ze niet, ook prima, maar dan is ze wel weer even in het zwembad en in het water geweest. En zeker bellen! En een afspraak 'eisen'. En anders zou ik gewoon voor de les mee het bad in lopen om het te bespreken. Dan wachten die drie andere kinderen maar even...
Je moet haar er toch doorheen laten gaan. Anders blijft ze die angst houden. Ik zie het aan mijn man. Die is op zijn 8e onder water geduwd tijdens een zwemfeestje. Van zijn ouders hoefde hij niet meer te zwemmen hierna (geen les of gewoon zwemmen). Heeft hij ook niet meer gedaan. Maar nu heeft hij nog steeds een 'angst' bij het zwemmen en wil hij niet te lang in het water. En wat de anderen ook zeggen, niet voorstelen maar gewoon gaan zwemmen met d'r. Hoop dat het echt goed komt. En dat jij zelf ook rust krijgt.
Ik zou met lessen haar gewoon een tijdje "een paar stappen terug" laten zetten. Wel met hulpmiddelen zwemmen. Met bandjes, met een plankje, met weet ik veel wat, desnoods enkel in het heel ondiepe ... Maar ze moet terug vertrouwen krijgen. Zelf denk ik dat als ik aan de kant had gestaan, ik er op de duur gewoon zelf in was gesprongen om haar / hen te gaan redden. Als die redder / zwemleraar zijn job niet doet, dan maar op mijn manier ...