Nee juist wél delen en vragen. Misschien is het gewoon de ouderdom die om het hoekje komt kijken en is er niks aan de hand. Maar ook dan is het handig dat mensen er even extra om denken. Mocht het zo zijn dat meerdere mensen dingen horen/zien die niet kloppen dan is het handig om ook de huisarts een seintje te geven. Heb het er over met je man. Samen komen jullie er vast uit.
Weet je als ik nou bij haar gezien zou worden als een fijne schoondochter zou ik het makkelijker vinden. Maar juist ik heb een paar weken geleden haar het slapen van de kleinkinderen ontzegd en juist ik heb deze week ruzie zitten maken. Ik ben nu de tweede schoondochter die afhaakt. Het zou voor haar voelen (en wellicht bij mijn schoonzus ook) als een schop na denk ik. Ik weet dus niet wat ik er mee moet, maar ik denk hier aan omdat ik me niet voor kan stellen dat dit alleen komt door mijn gedrag. Ze zat zondag gewoon te schudden van woede in haarzelf, dat was al voor ikzelf heel boos werd......
En daarbij; als iemand dement aan het worden is wil ik best wel op mijn tong bijten. Maar als ik te kakken wordt gezet; echt niet
Ik zou dit met je man bespreken. En vervolgens aan hem de keus wat hij ermee doet, of hij het met zijn zussen/broers bespreekt of niet. Juist om wat je zegt; je wilt de boeman niet zijn, maar in mijn ogen hoeft dat ook niet. Het is de moeder van je man, laat hem het oplossen en het overleggen met zijn broers en zussen.
Er zijn meerdere soorten van dementie. Ik werk met dementerende en de ene vergeet alles, de andere is heel boos en de volgende weer heel gelaten. Je moet je ook bedenken hoe het voor haar voelt om te weten dat er dingen niet goed gaan en zij dingen vergeet of niet meer snapt. Voordat dementerende echt niet meer weten dat ze dement zijn gaan ze door verschillende fasen die iedereen weer anders beleefd. Dit gedrag herken ik wel van verschillende bewoners op mijn werk. Het kan dus maar zo zijn dat je schoonmoeder beginnend dementerend is. Bespreek het met je man en schoonfamilie die dichtbij haar staan. Schakel desnoods (Na overleg met iedereen die dichtbij haar staat) de huisarts in zodat er onderzoek gedaan kan worden. Er kunnen ook andere dingen spelen die haar gedrag veroorzaken.
Het vervelende is het kan van alles zijn, idd een vorm van dementie, een klein doorgemaakt CVA, een depressie een psychose etc. Daar kunnen geheugenstoornissen allemaal bijpassen. Maar dat hoeft ook allemaal weer niet. Als jouw man zich zorgen maakt is het gezien jullie situatie het handigste als hij het gesprek aan gaat. En dan niet van ja we merken dat je dingen vergeet, maar meer vragend goh zou het kunnen dat je de laatste weken merkt dat je dingen op moet schrijven om te onthouden bijv. Krijg je daar een ja op, medeleven tonen en dan zou er misschien ruimte kunnen zijn om eens een afspraak te maken bij de huisarts. Dit kan vaak alleen als ze er zelf ook echt last van heeft anders zien ze de noodzaak niet. Loopt het echt de spuigaten uit en wordt het gevaarlijk voor haar en de omgeving dan kan je altijd uit veiligheid haar huisarts opbellen en vragen of hij zich er evt mee kan bemoeien.
Ik heb het vanmorgen ook even met mijn moeder besproken. Zij vond het ook wel een heftige reactie van mijn schoonmoeder. Gaf ook aan dat ze haar verhalen niet goed meer kon volgen. Maar vond haar wel erg jong om er al last van te hebben. Toen ik aangaf dat mijn man zijn oma ook al rond de 65 begon, leek het haar wel wat logischer.
@JJ1980 mijn advies zou zijn om samen met je man wat voorbeelden op te schrijven van gebeurtenissen en dingen die je opmerkt. Vervolgens je man dit met broers/zussen te bespreken onder het mom even in de gaten houden samen en het hen met hun moeder laten bespreken, juist ook met de verwijzing naar haar moeder en de leeftijd waarop het bij haar begon. En voor jezelf ik zou in die periode proberen om echt even op je tong te bijten maar dat wel terugkoppelen naar je man. Helaas hier meegemaakt bij beide oma’s, de een heftiger als bij de ander. Mijn moeder zat bij haar schoonmoeder redelijk in hetzelfde schuitje als jij bij jouw schoonmoeder met als complicerende factor dat mijn oma ook manisch depressief was. Mijn moeder was eerst de enorme boeman, vervolgens een periode ging het heel goed en was ze de hemel op aarde om vervolgens voor boeman door mijn tante uitgemaakt te worden
@JJ1980 mijn advies zou zijn om samen met je man wat voorbeelden op te schrijven van gebeurtenissen en dingen die je opmerkt. Vervolgens je man dit met broers/zussen te bespreken onder het mom even in de gaten houden samen en het hen met hun moeder laten bespreken, juist ook met de verwijzing naar haar moeder en de leeftijd waarop het bij haar begon. En voor jezelf ik zou in die periode proberen om echt even op je tong te bijten maar dat wel terugkoppelen naar je man. Helaas hier meegemaakt bij beide oma’s, de een heftiger als bij de ander. Mijn moeder zat bij haar schoonmoeder redelijk in hetzelfde schuitje als jij bij jouw schoonmoeder met als complicerende factor dat mijn oma ook manisch depressief was. Mijn moeder was eerst de enorme boeman, vervolgens een periode ging het heel goed en was ze de hemel op aarde om vervolgens voor boeman door mijn tante uitgemaakt te worden
Ik snap je. Daarom met je man bespreken en dan samen bedenken wat handig is, zowel naar haar als de familie toe. Het is zijn familie dus hij mag het voortouw nemen. Wie weet viel het je man ook al op. Je hoeft ook niet direct deze week volop actie te ondernemen. Houd de komende tijd een dagboekje bij met wat er wanneer voorgevallen is. Overigens is het je goed recht dat de kinderen niet meer bij haar slapen. Eten geven waar ze niet tegen kunnen is een absolute no-go. Iedereen kan dat snappen en ik neem aan dat je man je in elk geval hierin steunt.
dit inderdaad en wees voorzichtig met haar dochter je zegt al dat ze verdedigend is maar kinderen vinden het vaak heel moeilijk om te accepteren dat hun moeder of vader achteruit gaat en kan dat vaak niet accepteren dus zeggen ze dat het onzin is of wel meevalt
Wat je schrijft herken ik wel vanuit het begin toen we nog niet wisten dat mijn vader alzheimer had. Hij was ook pas begin 50 dus daar denk je niet echt aan. Hij had jaren ervoor een beroerte gehad dus we dachten eerder dat het daardoor kwam. Vooral erg koppig en dingen kwijt raken. En foutjes die hij maakte verbloemen. Je voelde gewoon dat er iets niet klopte maar het heeft nog jaren geduurd voordat er een diagnose was want ook de geheugentesten waren niet dusdanig dat er dementie uitkwam. Uiteindelijk bleek na aftappen van hersenvocht wel degelijk alzheimer. Hij is nu 63 en de laatste jaren zien we pas het echte vergeetachtige en het constante herhalen. Maar als je hem tegenkomt op straat zal je nog steeds niet snel denken dat hij alzheimer heeft. Het is lastig als ze geen partner heeft want die zien het vaak als eerste dat er iets mis is omdat ze de meeste tijd met elkaar doorbrengen. Heb eigenlijk niet echt advies maar kan me wel voorstellen dat het een rotsituatie is voor je. Ik ben een tijd echt niet mijn vaders "favoriet" geweest. Hij dacht dat ik dingen van hem had gestolen en die dan op marktplaats zette, was verbaal best hard naar mij toe terwijl mijn broertje de hemel in werd geprezen. Lastig, ook al weet je dat het door de ziekte komt.