Een paar maanden geleden heb ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Het vruchtje was 9 weken en ze hebben het helaas moeten verwijderen samen met de eileider waar het in zat. Toen deed het me niet zoveel en was ik heel rationeel. Pas in de dagen na de operatie kwam het verdriet (pijn helpt dan ook niet mee). Ik voelde me zo leeg... Nu ben ik bezig met een nieuwe ronde, zit ik op het wachtbankje, en ik heb het gevoel alsof ik gek wordt. Gek van angst! Puur de angst dat het weer mis zal gaan, mijn andere eileider ook zal verliezen. Ik doe geen oog dicht en Google me suf op ervaringen met een buitenbaarmoederlijke zwangerschap... Wie is er ook weer aan het proberen na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap? Misschien kunnen we elkaar steunen?
Hi Nouvelle, Ik heb even getwijfeld of ik op jouw berichtje zou reageren. Ik heb 2,5 jaar geleden ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en sindsdien is het nog niet weer gelukt. Ja, één keer weer zwanger, maar helaas toch een vroege miskraam. Dus dat geeft jou vast niet veel goede hoop, al zegt het natuurlijk niets. Het gevoel dat jij omschrijft herken ik helemaal. Inderdaad pas na de operatie als je weer thuis bent, realiseer je je pas wat er allemaal gebeurd is. Ik voelde me ook leeg en had er heel erg veel moeite meer dat ze één eileider hadden verwijderd. Want tja, die heb je toch nodig om zwanger te worden... Probeer niet te veel te zoeken naar ervaringen in mijn advies. Je moet maar zo denken, als je nu weer zwanger bent mag je zo goed als direct een echo laten maken om te kijken of het op de juiste plek zit. Mocht dit niet zo zijn, dan is de kans heel erg groot de ze je eileider gewoon kunnen sparen omdat je er dan in een heel vroeg stadium bij bent. Bij lang niet alle buitenbaarmoederlijke zwangerschap wordt een eileider verwijderd . Dikke knuffel voor jou
Hoi, Hier ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad en in mijn geval geen operatie, maar na weken twijfel en pijn en geen vruchtje kunnen lokaliseren ben ik behandeld met mtx-injecties (chemo) maar dat is ook geen pretje. Moest daarna een half jaar wachten en dat is nu om.. Ben doodsbang (ook vanwege nog andere medische dingen) om weer zwanger te raken en was er eigenlijk klaar mee en wilde niet meer maar de wens is dusdanig sterk dat ook wij het toch weer willen gaan proberen als we verder ook weer groen licht krijgen, dat hoor ik vanmiddag.. Ik snap je angst en twijfel maar wat iedereen ook zegt dat gevoel zal wel blijven denk ik.. In ieder geval succes en hoop dat je snel en goed zwanger raakt!
@mpo: Jeetje, 2,5 jaar...dat moet heel frustrerend zijn... Ik begrijp dat je twijfelde om te reageren, want dat is ook mijn angst natuurlijk. Ik hoop voor jou dat je snel zwanger bent! De gynaecologe zei dat ik mag komen voor een echo als ik twee weken zwanger ben. Maar nu lees ik dat dat eigenlijk nog te vroeg is om het vruchtzakje te kunnen zien. @MamaJess1982: En? Heb je groen licht gekregen? Qua angst was het echt erg hier afgelopen week. Heb zelfs een hele nacht wakker gelegen en ik had echt een gevoel van paniek steeds. Ik heb inmiddels drie testen gedaan. Snap ook niet precies waarom, maar ik kon niet anders (?). Allemaal blanco natuurlijk. En vanaf zaterdag ook al steeds bruin spul terwijl ik donderdag pas m'n NOD heb. Maak me zo'n zorgen dat ik zelfs op het punt heb gestaan om de huisarts te bellen voor bloedonderzoek, maar dat kon ik gelukkig wegrationaliseren. Gek genoeg voel ik me wel zwanger...al is dat misschien stom om te zeggen? Ik bedoel: hoe groot is die kans nou dat ik ineens weer zwanger ben? Had niet verwacht dat ik zo'n zenuwpees zou worden!!
Hoi Nouvelle, Ik heb ook twee keer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Maar gelukkig niets hoeven te laten verwijderen. 1 keer is het met strenge controles vanzelf opgelost en tweede keer ook chemo gehad. Overigens ik heb toendertijd ook begrepen dat als de andere eileider gewoon goed is dat je bijna evenveel en snel kans hebt op een nieuwe gezonde zwangerschap. En zoals je kunt zien heb ik nu 3 gezonde kindjes. Xxx joyce
He meiden, Hier een iets ander verhaal. Bij mijn miskraam was vruchtje nergens te bekennen op de echo's. Wel had ik knallende testen en bloedverlies. Ik zocht er niets achter, hield al rekening met een miskraam. Tot ik met spoed naar de gynaecoloog moest voor een inwendige echo. Ook daar was niets te vinden, uiteindelijk maar bloed geprikt en toen bleek dat de hcg waarde al gedaald was, gelukkig. Ze verdenken een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, al is dat met geen mogelijkheid zeker te zeggen... Ik had pas later dat ik me realiseerde dat ik niet meer zwanger was. Ik vroeg me meer af hoe dit nu heeft kunnen gebeuren. Bij een volgende zwangerschap moet ik eerst naar de gyn, om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten.. Ik hoop dat dat snel kan, zit nu 'alweer' in de 2e ronde na de miskraam.
@nouvelle: ja heb groen licht gekregen tegen verwachting in dus wat dat betreft ben ik wel blij. hoe is het nu met je angst? nog verder getest of ongi geworden? je kunt gewoon weer meteen zwanger worden toch dus alles kan
Hebben ze wel een kijkoperatie uitgevoerd om voor de zekerheid te checken of het ergens anders zat? Ik dacht in de eerste instantie ook een miskraam te hebben en op de inwendige echo konden ze ook niks meer vinden. Maar obv mijn verhaal (heel veel stolsels enzo verloren) hebben ze niet verder gezocht. Later (1,5 maand) had ik nog steeds een positieve zwangerschapstest (ik dacht dat ik opnieuw zwanger was) maar toen pas kwamen ze erachter dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was...
zo'n buitenbaarmoederlijke zwangerschap is toch wel weer een verhaal apart.. bij mij ging het ook heel vaag allemaal. Ik kreeg met 5,5 week een echo en daarop was alleen een vruchtzakje te zien met allemaal vocht/bloed eromheen. Dus het zat zoiezo niet goed. Maar ondanks dat ik geen pijn had en geen bloedverlies vertrouwde ze het niet helemaal (zwangerschapsring was ook niet mooi rond en geen vruchtje te zien) en moest ik bloed prikken en zou ik s'middags de uitslag krijgen. Nou daar sta je dan een beetje beduusd want ik had alleen een intake verwacht en was er dus alleen naartoe gegaan.. Hoorde niks meer die middag dus ben na het eten naar me werk gegaan en was daar net een half uur toen ik werd gebeld met de mededeling dat ik met spoed naar de ehbo moest komen want me hcg was 8000. Ik in shock met me man daarheen en weer een echo gemaakt maar ze zagen niks in de eilijders zitten en had geen pijn en geen bloedverlies dus hij stuurde me naar huis. Anders had ik moeten blijven voor een kijkoperatie. Vanaf toen was het om de dag naar het ziekenhuis om hcg te prikken en dan tussendoor weer eens een echo. Het leek te dalen en uiteindelijk na 2 weken zagen ze bloed rond de vruchtzak en zou dat snel loskomen dus geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus. 2 dagen later bloedverlies en begon de pijn/krampen enz. Nou ik heb weinig zo'n pijn gehad en duurde hele avond en nacht, me bevalling was minder pijnlijk. Achteraf was ze boos omdat ik toen naar het ziekenhuis had moeten komen. Paar dagen later weeeer zo'n pijn en net toen ik eigenlijk wilde bellen ben ik toch nog iets verloren en daarna zakte het af. Prima zou je denken..nou op de echo was nog steeds vocht te zien en nog steeds verdikt baarmoederslijmvlies dus dat zou ook nog weg moeten. Maar ze had goede hoop dat dat wel goed kwam. Week later weer prikken en hcg was gezakt naar 40. Week later voelde ik me weer misselijker worden en jahoor hcg ging ineens weer omhoog! Toen was ik het echt zoooo zat. Dus toen kreeg ik de keus voor operatie en dan zouden ze preventief iets weghalen onder het mom van voor de zekerheid?! óf mtx-injecties en dan zou alles bespaard blijven. Dus gekozen voor de injecties, goed ziek van geweest en daarna een mega bloeding gehad (stond net bij de tandarts, heeeel fijn) liep zo naar beneden..ben nog nooit zo geschrokken. En daarna moest ik ook nog een half jaar niet zwanger worden. Al met al dus een lege vruchtzak ín de baarmoeder en toch nog een mini vruchtje op een plek wat ze niet konden lokaliseren. Ik vond het allemaal erg heftig want wékenlang ziekenhuis in en uit en bij elk pijntje dacht je dat het niet goed ging, was een soort tikkende tijdbom en veel pijn gehad. En uiteindelijk sta je met lege handen. Ik dacht dat ik het tijdens het hele proces al had verwerkt maar dat kwam later pas toen er weer rust in me lijf kwam.