Hoe gesprek aangaan met snel gepikeerde schoonouders?

hmmm het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal lees..
afgezien van het verliezen van je moeder, wat vreselijk moet dat voor je zijn zeg kan me voorstellen dat het daardoor nóg moeilijker is.

heb niet echt tips voor je aangezien we hier inmiddels 2 jaar verder zijn en wij min of meer geen contact meer hebben met mijn SO door dit gebeuren..
ze hebben er totaal geen respect voor, voor wat wij willen of juist niet willen met ONS kind.


Wil je hier heel veel sterkte mee wensen want het is niet niks allemaal..

 

Lastig!!!

Een gesprek aangaan is belangrijk. Vertel erbij hoe je voelt en waarom jullie bepaalde regels en ritmes hebben.
Dat zij andere gedachtes over jullie regels en ritmes hebben is prima maar het is jullie kind.

Wees duidelijk maar ga niet in de aanval.
Succes!

 

Ik heb dat ook heel erg gehad met mijn schoonouders. Ik zat me tijdens mijn zwangerschap al druk te maken dat ik niet wilde dat hun de hele geboorte zouden overschaduwen door hun benauwende aanwezigheid. Ze zijn namelijk altijd heel nadrukkelijk aanwezig en weten alles beter. Toen de kleine geboren was stond ze elke dag op de stoep, soms wel 2x per dag werd er helemaal kriegel van.
Op een gegeven moment heb ik alles eruit gegooid wat me dwars zat:
*leuk dat ze langs komen, maar niet elke dag,
*flesje geven alleen als ik het aanbied
*oppassen? pas als jullie mijn regels respecteren en ik met een gerust hart weg kan gaan.
*Vroeger dit en vroeger dat? Jij hebt de kans gehad om je kinderen op te voeden zoals jij dat wilde en nu bepaal ik hoe ik het doe. En dan even vragen of haar schoonmoeder zich ook overal mee bemoeide en hoe ze dat zou hebben gevonden of vond.

Na mijn pittig gesprek zijn ze een week niet meer geweest en daarna kwamen ze gewoon af en toe en was er niks meer aan de hand. Ze past nu 1x per week op en tuurlijk gelden daar wel andere regeltjes als thuis en mag hij veel meer en krijgt hij snoepjes enzo maar daar zijn ze ook een beetje opa en oma voor.

Sterkte meid en opkomen voor jezelf en voor jje kindje.

 

zo ik dacht dat ik mijn eigen verhaal aan het lezen was:

* gepikeerd dat we niet midden in de nacht belden dat onze dochter geboren was
* in het ziekenhuis baby (3 weken te vroeg) ook zelf uit bedje gehaald....
*bij ze op bezoek komen en ze zien ons gewoon bijna niet meer staan. helemaal gericht op kleindochter (nog steeds horen ze niet alles wat we vertellen hoor)
*1e keren oppassen ook niet echt aan het schema houden.... moet ze nou zoveel in d'r bedje slapen ;-S

Wij hebben er zo vaak een gesprek over gehad. Maar het helpt allemaal maar van korte duur. Ik heb ze hier zelfs weleens voor de keuze gezet of ze onze dochter meenamen (om bij hen thuis op te passen) of dat ik m'n werk maar zou afbellen en dat het klaar was met oppassen (dat had iets langer effect, ant ze hadden door dat het serieus was)

Probeer duidelijk te zijn en geef aan dat jullie regelmaat voor jullie kindje belangrijk vinden. Het is jullie kindje en jullie doen het volgens jullie regels en daar hebben ze zich naar te schikken. (hun tijd is geweest zeg ik dan altijd).
En telkens weer aangeven dat je het ergens niet mee eens bent (niet opkroppen, dat gaat alleen maar irriteren)
Telkens als ze oppassen gewoon een heel schema meegeven, erover praten en dan hopen dat ze het ook zo doen.
Zodra je zelf iets makkelijker wordt (met bv slaaptijden) moet je dat even een tijdje voor jezelf houden, dit aangezien ze toch vaak iets makkelijker zijn. (ruimere tijden aanhouden)

En verder... ik zit er vaak nog met kromme tenen als we op visite zijn (nog geen 2 minuten binnen (jas is nog niet uit)) en het eerste koekje wordt al gegeven....
Maar tegenwoordig zijn we wel zo dat we er echt wat van zegge als ze genoeg gehad heeft. En zint dat ze niet, dan gaan we weer!

 

Dit verhaal wou ik vorige week hier ook schrijven! Bij ons is het net hetzelfde!
Als onze meid dan uit logeren gaat bij mijn schoonouders, krijg ik de volgende dag te horen: Ach ze was zo vroeg wakker en ik heb zelfs geen tijd gehad om mij de douchen (geen idee waarom???) en nog zulke opmerkingen.
Ik kan begrijpen dat een kleinkind anders is als je eigen kind, maar als ik dan tips geef, worden ze simpelweg afgewimpeld!
Als ik daar binnenkom om onze dochter daar eventjes af te geven, wordt ze onmiddellijk uit mijn armen getrokken en zetten zich met haar op de grond om te spelen. Met moeite krijg ik een hallo, maar goed... Als ik dan een paar instructies geef wat ze juist nodig heeft, hoe haar thee moet worden gemaakt, wat ze absoluut nog niet mag eten, wat ze juist wel moet, hoe ze vastgemaakt moet worden in haar meeneemstoeltje voor aan tafel e.d. luisteren ze niet.
Ik ga mijn dochter terug ophalen, zie dat de thee volledig verkeerd is gemaakt, het meeneemstoeltje helemaal niet is vastgemaakt op de gewone stoel... ze hadden mij wel opgebeld om te vragen waar haar haarrekktertjes waren, maar niet voor de belangrijke dingen!
Ik had dan maar eens een instructieblad geschreven, maar dat heb ik gewoon in de vuilzak terug gevonden!!!
Nadat mijn schoonmoeder het haar recht vond om MIJ te vertellen dat ze geen tweede kleinkind wil, heb ik haar hard toegesnauwd dat hierover maar 2 personen te beslissen hebben en dat zij er zeker niet één van die personen is.
Nu ja, maar eens een derde poging ondernomen vorige week. We waren er op de koffie en voor de zoveelste keer wou mijn schoonmoeder weer eens het zeggen hebben over ons kleintje.
Vriendelijk heb ik haar in haar doen en zeggen bijgestuurd waarom ik bepaalde zaken niet wou hebben en welke juist wel en ook waarom.
Resultaat: Bij elk normaal gesprek, en als ik dan toevallig aan het woord ben, wordt ik nog eens niet bekeken!
Mijn schoonvader ziet deze situatie goed in, maar durft over de situatie niet op in gaan bij mijn schoonmoeder.
Schoonvader probeert door zijn doen en laten bij ons alles zo goed mogelijk te doen, maar het wordt onuithoudbaar!
Ik hoop dat het gesprek bij jullie meer teweeg zal brengen. Bij ons is het helemaal de verkeerde kant opgegaan.

 

geef duidelijk aan wat jullie willen voor de kleine.. het is jullie kind en niet die van je schoonouders.. kom op vor jezelf en de kleine!!

 

Hoi,

hier ook ongeveer het zelfde probleem. Tijdens het lezen van jouw verhaal werd ik zelf ook ook geirriteerd omdat ik dan moest denken aan mijn eigen schoonouders.
En wat erg voor je van je moeder...

Tijdens mijn bevalling in het ziekenhuis was iedereen in de wachtruimte. En ik wilde mijn moeder als eerste zien nog tijdens de weeen. Mijn schoonouders vonden dit niet zo leuk en zeiden tegen mijn man; ja, we gaan wel naar huis, bel maar als ze bevallen is!
nee, want mijn sm moest eerst bij mij komen. (maar ze bleven wel!)

en ook na de bevalling, volgende dag gingen we naar huis. Mijn man liet ze weten dat we thuis waren. En gelijk na 10 min stonden ze al voor de deur. Oh ik kan daar nog steeds zo boos om worden. hoezo even rust!

maar sorry, moest er even uit. maar ik begrijp je helemaal.
Lastig, zulke mensen.
Ik denk dat een gesprek aangaan niet zal helpen, heb ik ook geprobeerd, op een normalen manier. Maar zelfs dat begrijpen ze niet en dan ben ik die sdochter die raar tegen hun doet. Ze voelen zich toch hoe dan ook weer beledigd. Ik liet het ook vaak door mijn man zeggen, dingen wat ik niet leuk vond.
Ik doe het nu op het moment zelf. BV mijn zoontje moet eten vste voeding, dan wil zij dit geven, maar dan zeg ik dat ik dit wil omdat hij anders niet goed eet. Ik geef daarnaast borstvoeding, dus dan kunnen ze niet van me afpakken.
Maar als iets jou niet bevalt, gewoon op dat moment zeggen.
Want in het begin huilde ons zoontje veel, en volgens haar was dat omdat hij niet genoeg binnenkreeg. Ik ging bijna twijfelen aan mijn eigen bv, waar ik zo trots op ben. Ik zei later maar dat ik bijvoeding gaf. En dan nog zeuren dat hij weinig kreeg. Ik zei toen tegen haar; ik zal wel voor een ander oppas zorgen, want ik heb het idee dat je hem dan anders gewoon meer voeding gaat geven. Omdat mijn zoontje dan volgens haar nog honger heeft. Ze werd stil, en nu hoor ik haar niks meer daarover zeggen.

Vergeet niet het is jullie kind. Dus jullie bepalen wat er gebeurt.
maar het is lastig. Ik heb nu ook nog steeds dingen die ik zie en hoor. Probeer me steeds in te houden. maar bij een 3de keer zeg ik er iets van.
Ik weet niet hoe oud je zoontje is, maar mijne is ong 7 maanden en het wordt steeds makkelijker om er iets van te zeggen. Die onzekerheid is bij mij veel minder als in het begin.

Succes en veel sterkte ermee!

 

Heel herkenbaar allemaal! Bij ons vooral schoonmoeders. Die heeft zelfs in het begin tegen manlief gezegd dat wij het helemaal niet goed doen, en dat we ons kind niet snappen, enz. enz... Alles draait ook om de kleine, naar ons word niet geluisterd.

Ik heb het inmiddels maar opgegeven om er echt iets aan te doen. Af en toe m'n hart luchten bij manlief/eigen familie, en voor de rest probeer ik het zoveel mogelijk langs me heen te laten gaan. Ze ziet zelf ook totaal niet in dat ze fout zit, dus laat dan maar.

Als ze nu echt iets doet wat ik niet wil/vind kunnen, krijgt ze dat inmiddels wel van me te horen. Maar dat heeft ook een tijdje geduurd hoor! En dan kan ze ook hoog of laag springen, het is wel mijn kind! Gisteren is ze hier nog boos weg gelopen omdat ik niet wilde dat ze hem oppakte nadat hij van mij 'straf' had gekregen. Pech voor haar dan. Komt misschien nu ook wel een beetje door de hormonen in m'n lijf

 

Ik denk dat alle opa's en oma's hetzelfde zijn uitzonderingen daar gelaten.

Hier groet ze haar zoon uitgebreid en dan sjouwt ze met de maxi cosi om vervolgens in de woonkamer te zitten en dan slof ik er achteraan en roept ze oh oh ik ben helemaal in de ban van Rihana...

Ze is zo en klaar vind het wel erg aso maar kennelijk heeft iedereen er last van

 

ow wat herkenbaar

me schoonouders voelen zich ook erg gepasseerd. Ja we hebben een betere band met me ouders en ze snapte niet dat ik de avond tijdens de bevalling me vader wilde zien, zat er helemaal door heen. Man heeft ze savonds om 23 uur gebeld dat het een keizersnede zou worden en of we mochten bellen als het geboren was, ja bij hoge uitzondering.
Kleine meid had geen goeie start dus werd apart genomen en we dachten dat ze om 8 uur smorgens bij ons zou zijn dus toen ook beide ouders gevraagd er te zijn, waren me schoonouders boos dat de kleine er niet was. Ja kan ik niks aan doen

Dochter trektt ook heel erg naar mijn ouders , ja me ouders passen 1x per week een vaste dag op en als we oppas nodig hebben vragen we ook standaard me ouders omdat die niet lang hoeven nadenken zoals me schoonouders

Nu hebben we al diverse gesprekken met ze gehad maar ze accepteren het niet ja jammer dan

Nu ook weer gezeik om sinterklaas. vorig jaar met schoonouders gevierd en nu met mijn ouders nou dat vinden ze maar raar en of me ouders vorig jaar echt geen kadotjes gegeven hadden

Nu zwanger van nummer 2 en moet rustiger aan doen maar belangstelling tonen ho maar maar ze willen wel als eerste gebeld worden als het geboren is en vinden het raar dat dochter naar me ouders gaat. Ja jammer voor ze maar voor mij voelt dit beter dus ja.
En willen eerst een tijd met ons 4-en doorbrengen maar snappen ze niet.

Ook denken ze dat dochter nog een baby is want ze krijgt soms kadotjes dat we denken hallo hier heeft ze niks aan

 

Iedereen? Ik vrees dat hier merendeel mensen reageren die hetzelfde meemaken .
Ik denk dat je het een beetje veralgemeend naar de griezelige schoonmoeders , maar het kan ook over eigen moeder of oppas gaan.

Ik heb hier zelf mijn extreemste geval neergeschreven en het gaat nu eenmaal over mijn schoonmoeder MAAR...
ik mag mijn eigen moeder ook niet onderschatten! Ze is ook heel enthousiast over haar kleindochter, maar ze respecteerd wel wat wij als ouders willen!

 

er lopen gewoon meerdere klonen rond van mijn SM..
herken gewoon alle verhalen hier!!

Wij hebben dus geen contact met mijn so door het hele gebeuren.
voor de geboorte van onze zoon hebben we netjes een geboortekaartje gestuurd en na 1,5 jaar en 100 pogingen van ons om het goed te krijgen (pogingen steeds binnen 2 weken duidelijk mislukt) sturen ze gisteravond een smsje wanneer het uitkomt dat ze op kraamvisite komen.. alsof er niks gebeurd is

Voor de kinderen proberen wij het steeds maar weer..
als die er niet waren dan hadden mijn vriend en ik allang compleet gebroken met ze.

 

Hier hetzelfde verhaal. Nooit verwacht, maar toch zo gegaan. Kon het voorheen prima met ze vinden. Maar ze ontkenden dat onze zoon last had van prematuriteit en een zg huilbaby was. Het was allemaal maar mijn schuld, als mama niet goed in haar vel zat kwam dat daar vast ook door? (terwijl ik prima in mijn vel zat). Heel erg beledigend en nare dingen. Vorig jaar kerst om de tafel gezeten, dingen uitgepraat, ik dacht laat dat verder maar zitten wat hun ervan dachten. Maar wij hadden hun hulp toen goed kunnen gebruiken en ze hebben ons gewoon in de steek gelaten, zogenaamd omdat ze zich niet welkom voelden hier. Belachelijk. Omdat ik toen met voor een krijsend overstuur jongetje van twee maanden naar de huisartsenpost moest rijden (hij had spruw) en mijn man in de keuken stond met zoontje en probeerde hem rustig te krijgen, gingen zij gewoon op de bank zitten alsof er niets aan de hand was, over hun vakantie babbelen en wachten op koffie. Toen heeft mijn man gezegd dat ze anders maar even zelf koffie moesten zetten, dat hij echt even met onze zoon bezig was. Heel raar allemaal. En ik was nooit langs geweest bij hen voor een gesprek, dat nemen zij mij kwalijk???? Echt de wereld op zijn kop. Nu zijn we er laatst een keertje geweest voor mijn sv zijn verjaardag, zoon mee. Net alsof er niets gebeurd is. Maar inmiddels al weer anderhalve week verder en geen reactie. Alles moet van onze kant komen, want wij waren zogenaamd 'fout' tegenover hen. Terwijl wij in de moeilijkste periode van ons leven zaten en zij er niet waren voor ons. En dan krijg je dus ook nog even op de kop dat wij HEN niet goed behandelen. Moeilijk hoor. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Ik ga mee waar mijn man wil dat ik meega, voor hem en voor onze zoon. Maar ik ben er heel verdrietig, boos en beledigd van geworden, wist niet dat mensen zich van zo'n kant kunnen laten zien (we hebben beiden een gigantische beledigende brief gekregen en ik meost maar in de spiegel kijken zelf, en oppassen dat hij niet zou barsten, zulke vreemde taal). Mennn, wat ben ik toen geschrokken, had dit nooit verwacht. Voor mij hoeft het niet meer, heel jammer want het contact was goed, maar ze hebben zich van zo'n vreemde/enge kant laten zien dat ik alleen onze zoon nog een opa en oma gun.

oja, wij hadden ook een soort 'handleíding' voor onze zoon, in het begin. Omdat hij zo overprikkeld was, zoveel huilde en last had van reflux. Maar nee, ZIJ waren beledigd, ZIJ hadden toch kinderen gehad, ZIJ wisten het wel. Wat ik wel niet dacht: dat ik met twee snotapen te maken had. JEmig.............
Het is niet voor HEN, het is voor onze zoon......:x

 

val echt van de ene verbazing in de andere..
het is net of ik mijn verhaal post onder 20 verschillende gebruikersnamen...

mijn schoonouders hebben mij postnataal depressief verklaard omdat ik mijn baby zou claimen en daar zou ik nog onwijs veel problemen mee krijgen omdat ik haar niet binnen 2 minuten bij sm in haar handen gaf en ze nooit een flesje mochten geven (ons meisje spuugde onwijs, stikte af en toe in haast in haar voeding en als er teveel gedoe rondom de fles was dronk ze 'm niet op, dus wij gaven de fles ZELF)

Hier ook het "wij-hebben-er-zelf-ook-2-grootgebracht-dus-we-weten-prima-hoe-het-moet-verhaal"
ja prima.. dat hebben jullie idd gedaan, op JULLIE manier.. en wij willen onze kids graag op ONZE manier grootbrengen!

ook uitspraken als: wij weten wel hoe we de rol van opa en oma in moeten vullen, daar hebben we geen instructies voor nodig
oftewel wij mochten niet eens aangeven hoe we het graag zouden willen..

 

pff, nou precies hetzelfde dus. Erg he. Je weet niet wat je overkomt. Bah. Baal ook enorm van de situatie. Maar uiteindelijk trekken ze aan het kortste eind. Het blijven onze kinderen en ik laat me, hoe moeilijk ook soms, niet domineren door hen.

 

Oh ik herken het ook. Toen ik vertelde dat ik zwanger was van onze eerste zei mijn sm keihard van mijn eigen dochter is het anders als van jou. Dit vond ik heel erg om te horen. Wij hebben er 3 jaar over gedaan over de eerste. Tijdens de zwangerschap niet vragen hoe het ging enzo. Toen onze oudste was geboren kwamen ze elke dag langs ik kon daar zo slecht tegen. Op een gegeven moment deed ik ons kindje in bad alleen voor het eerst kwam sm er net weer aan en die bleef boven om te kijken hoe ik hem in bad deed. Na het badderen vroeg ze of sv hem nog mocht hebben ik zo van nee hij moet voeding ja maar kan wel even toch ik zo nee, toen was sm natuurlijk boos. Later wel aan sv gegeven. Met mijn sv heb ik geen problemen want die belde mijn man wel om te vragen hoe het met mij ging.

Toen ik weer ging werken ging sm oppassen nou idd ook de regels aan haar laars lappen. Als ik dan om 13.00 moest beginnen dan kwam hij tegen half 1 en dan kon hij om 1 uur op bed na de fles. Toen vertelde ze dus dat hij pas tegen half 3 ofzo op bed is gegaan en ik kon s'avonds niks meer met hem beginnen.
Ze doet nu oo net alsof de oudste alle dingen zoals zitten, kruipen en dat soort dingen voor de eerste keer bij haar deed. Ik wordt er soms zo moe van. Maar goed de ene oor in en de andere maar weer uit.

 

Als ik dit zo lees ben ik wel heeeeel blij met hoe het bij ons gegaan is: ik zei tijdens de zwangerschap al dat ik errug terretoriaal zou zijn op het kindje. Na de geboorte hebben de opa en oma's haar wel vast gehouden, maar wij hebben dan ook pas gebeld toen we op de kamer terug waren en dochter bij mij gedronken had! ( Dat heb je ook zelf in de hand toch, wanneer je belt en hoe snel het bezoek er dan is? Net als bellen bij weeen, daar hebben ze niets mee te maken. ) De eerste buiten opa en oma's die onze dochter vast hield was mijn oom, toen ze al 5 weken ofzo was. En een fles laten geven door een ander, nee hoor, ze drinkt gewoon bij mama, dat hoort toch zo? Ik zou inderdaad echt aangeven dat dit jullie kindje is, dat hun tijd geweest is. Dat je heel blij bent dat ze zo gek zijn op hun kleinzoon, maar dat ze wel moeten weten en leren wat hun plek is: het is jullie kind, en ze hebben zich naar jullie wensen te schikken wat de omgang met hem betreft. Dus Nee niet meteen oppakken maar even rustig aan en laat hem zelf maar naar je toe komen. Straks krijg je nog de gekkigheid dat ze hem allerlei dingen willen voeren die hij nog lang niet mag, op je strepen staan hoor! Zeg maar gewoon "Jullie vinden het vast niet leuk, maar het mag van mij gewoon NIET"!

 

helaas zo'n soort moeder hier.
Schoonmama kan ik heel goed mee op schieten. We hebben precies dezelfde ideeen over de opvoeding ed.
We zijn niet voor niks uit mn moeders woonplaats verhuist en 400 km verder gaan wonen in schoonouders woonplaats.
Mn moeder zie ik een paar keer per jaar en zelfs dat vinden we te veel.
Mn schoonouders kan ik niet vaak genoeg zien