Hoi meiden.. Normaal gesproken zou ik mijn sores niet zo heel snel in een forum posten, maar ik trek het gewoon even niet zo goed meer. Ik zou het graag willen bespreken met een goede vriendin van me, maar die heeft momenteel even zelf te veel aan haar hoofd.. De laatste weken gaat het niet goed tussen mij en mijn partner. Soms lijkt het alsof we continue ruzie hebben. Zeker twee keer in de week slaat de vlam in de pan. Mijn vriend is vrij dominant van aard, dit weet ik natuurlijk al langer, maar hij schuift heel makkelijk alles op mijn zwangerschap en mijn hormonen. Volgens hem ben ik niet te hebben.. Hij heeft letterlijk wel eens tegen me gezegd dat hij me gewoon niet leuk vind nu. Ik ben best bereid om gedeeltelijk hand in eigen boezem te steken, maar hoe hij de laatste tijd met mij omgaat, maakt de zaak niet echt beter. Wijzen met zijn vingertje, stemverheffen, de schuld steeds bij mij leggen, me al te graag wijzen op alle dingen die hem aan mij 'niet bevallen'.. Ik zit nu op een punt dat ik me zelfs al de vraag stel of het niet beter is om uit elkaar te gaan. Wanneer er geen kinderen in het spel waren geweest, had ik hem waarschijnlijk wel voor die keus gezet. Ik houd ontzettend veel van hem en moet er niet aan denken mijn leven zonder hem te moeten doorbrengen. Hij geeft aan dat hij nog steeds vind dat ik het beste ben wat hem overkomen is, maar ik word hier, op deze manier gewoon doodongelukkig van. Ik ga steeds meer aan mezelf twijfelen; ligt het dan inderdaad allemaal aan mij? As ik hem probeer uit te leggen hoe ik me voel is hij vaak te koppig om toe te geven. Het lijkt er soms gewoon op alsof hij op zoek is naar iets om strijd over te maken. Dit is natuurlijk bij lange na niet het hele verhaal, maar ik ben het tenminste even kwijt. Thanx for reading! Liefs
Pff vervelend zeg! Nou, ik herken het wel, elke keer als we ruzie hebben zegt hij dat het door de zwangerschap komt. Nou, echt niet, het is gewoon een eikel af en toe. Nou zit ik ziek thuis en hij gaat elke dag de hond uitlaten van zijn beste vriend, samen met diens vriendin die 6 weken geleden bevallen is (vriend werkt niet, ik werk fulltime). Hij blijft dan gerust 3-4 uur weg, terwijl ik thuis zit. Heel lief van hem hoor, dat hij dat doet voor zijn vriend, maar hij heeft meer quality time met die vriendin en haar kindje dan met mij. En als ik dan aangeef dat ik er van baal dat ons huishouden een zooi is omdat hij daar dan niet aan toe komt, ben ik een zeur. Mannen!
Tjee meis!! Wat een rotsituatie....!! Maar je zegt dat hij altijd zo is geweest????? Waarschijnlijk kun je er nu minder mee omgaan omdat hormonen je gevoelig maakt? tja en als hij altijd al dominant is!?!? Tja en bij een zwangerschap komt natuurlijk ook een beetje spanning bij kijken ook bij de wederhelft. Misschien vind hij het allemaal spannend en heeft daarom zon kort lontje? Weet je wat ik altijd doe als ik naar mijn gevoel vast loop met mijn emoties. Ik schrijf het op en leg het ergens neer waar mijn man het kan lezen. Dan weet hij in ieder geval hoe ik er in sta en dan krijg je geen confrontatie... En daar ziet jij niet op te wachten. Hopelijk krijg je snel een beetje rust en is de lucht geklaard... Succes.. Gr. Rensje
klinkt een beetje als een visuele cirkel waar jullie in terecht gekomen zijn. Jij een keer een emotionele uitschieter, waarop hij slecht reageert, waar jij niet blij van word en wat hij merkt, waarop hij zich vastbijt in jouw 'hormonen-humeur' en zich er tegen verzet, etc.... Is het misschien goed om te proberen dit te doorbreken door samen even lekker er tussenuit te gaan? Ook als je er geen zin in hebt of de stemming er niet voor is, is het goed om samen weg te gaan. En dan niet naar een bios ofzo, of met vrienden weg, maar iets waar je echt samen bent en tot elkaar kan komen.' Ik ben met mijn man pas naar een spa geweest (waar hij van tevoren eigenlijk weinig zin in had, hihi), maar je bent dan in de meest relaxte omgeving steeds bij elkaar. Je hebt geen afstandsbediening van de tv naast je liggen, je kan geen ruzie gaan maken om het één of ander, omdat de sfeer en de mensen om je heen dat tegenhouden en je kan niet zomaar weglopen. Heeft ons echt erg veel goed gedaan, moet ik zeggen! Er zijn natuurlijk ook nog veel andere mogelijkheden, maar als je zoiets doet, zou ik van tevoren dingen uitpraten als je daar behoefte aan hebt, maar tijdens het uitje niet over zulke dingen praten. Gewoon genieten en benadrukken hoe fijn dit voor jullie is!
En vertel hem dat stress een heeeeeeele slechte invloed op jullie kleine heeft! Misschien dat hij zich daarvoor in houdt
Dank dames, voor de reacties..@rensje..tja, hij is inderdaad gewoon dominant, dat zit in zijn karakter. Ik kan daar nu waarschijnlijk inderdaad wat minder goed mee omgaan, maar ik heb ook het idee dat het steeds erger wordt..en als ik hem dan vertel hoe ik me voel, krijg ik te horen dat 'hij niks meerkan zeggen hier'. E spanning..hij zegt nu juist heel relaxed in deze zwangerschap te staan.. Het is gewoon zo ontzettend vermoeiend, ik trek het gewoon niet meer goed zo..@steph; inderdaad ook een stomme situatie..
Ik herken er wel iets in! Hij gaat het de laatste tijd ook niet zo makkelijk. En natuurlijkmligt dat ook aan mijn hormonen maar ik kan niet eeuwig alleen maar rekeningnhouden met hem. Hier wordt ook niks uitgevoerd door hem,ja hij werkt in de tuin nu. Maar bedoel kwa huishouden. De was niet in de wasmand gooien,3x per dag schone kleren aan en dan zeggen dat ik EENS moet wassen!?!?! En allemaal van dat soort kleine dingen. Dus als ik dan al emo ben en ik tref zoiets dan aan ben ik al meteen gebroken van verdriet en ergernis dat ik niets eens meer normaal kan doen. En ik krijg dan weer de schuld van mijn humeurig gedrag.....tsja zou je niet! Soms denk ik ook ff dat ik het niet meer trek!!
Kijk dat je door hormonen minder kan hebben of juist meer prima weten we allemaal, Maar de dag dat mijn man zijn vinger naar mij wijst en zo gaat doen trap ik hem serieus t huis uit. Excuses maar te veel voor meegemaakt om dit te Accepteren. Je draagt zijn kind.... Hij zou je potverdikke op handen moeten dragen!
Nou, dat vind ik wel heel drastisch hoor, hem het huis uit zetten. Het is toch de vader van je kind, waar je altijd een band mee zal hebben. Dan lijkt het mij beter om er samen uit te komen. Wie weet komt zijn gedrag wel voort uit onzekerheid o.i.d., mannen vinden het vaak best spannend om vader te worden wat zich kan uiten in onaardig gedrag. Als het later nou echt niet beter wordt, kan je altijd nog uit elkaar gaan. Of waren dit de hormonen die spraken?