Wij zitten ook in hetzelfde schuitje... Schoonvader heeft ook niet lang meer en wij vinden het ook erg lastig om met onze dochter om te gaan m.b.t het toekomstige overlijden... We gaan er nuchter mee om en ze weet wel dat opa ziek is en niet beter wordt ze zei uit zichzelf ineens "opa wordt een sterretje"
heel moeilijk lijkt me dit... ik weet ook niet wat ik zou kiezen hoor. zoals ik er nu naar kijk zou ik mijn zoon niet meenemen... maar op dit moment verwacht ik niet iemand in mijn familie die kan overlijden. Geen idee hoe ik er over denk als het echt zou gaan gebeuren nu. Mijn tip is wel: wees eerlijk over de dood tegenover kinderen. ik spreek er openlijk over met mijn zoon, moeilijk onderwerp is het. Mijn zoon is veel bezig met de dood momenteel nl. en vraagt er veel over... en ben gewoon heel eerlijk tegen hem hier over. het is en blijft gewoon moeilijk met kinderen. sterkte met je beslissing en met alles verder.
Mijn kinderen zijn onlangs bij de begrafenis van hun overgrootopa geweest. Voor hen geen echt persoonlijk verlies, maar wel een aantal mensen die af en toe wat emotioneel waren. Dat was voor hen geen enkel probleem. Ik vind het bij het leven horen dat je ziet dat niet alleen jij zelf, maar ook anderen wel eens verdrietig kunnen zijn. En dat dat ok is, en niet eng. Juist voor oudere kinderen, net als voor volwassenen, kan het een mooie manier om afscheid te nemen zijn. Persoonlijk ben ik er op tegen om dit alles verborgen te houden. Ze merken, hoe jong ze ook zijn, toch wel dat er wat is. Juist dan is er bij betrokken worden belangrijk. Dat kan natuurlijk ook verbaal later of ervoor, maar mijn persoonlijke voorkeur is de kinderen er bij betrekken, bij alles behalve de lijkschouwing. De (erg lange, gereformeerde) dienst duurde voor één mijn mannetjes wat te lang, dus ik ben achterin de kerk gaan staan met hem. Prima oplossing. Later bij de daadwerkelijke begrafenis mocht hij in de draagzak. Ook dat duurde namelijk vrij lang. Hun overgrootvader was echt zo'n 'trots op zijn familie' man. Ik kan me niet voorstellen dat hij het niet fijn had gevonden dat ze er bij waren. Juist wel. Iets anders is overigens je eigen gevoel kunnen voelen. Als je zelf bang bent enkel met de kinderen in de weer te zijn, en daardoor je verdriet tijdens de begrafenis niet te kunnen voelen en geen goed afscheid te kunnen nemen, kun je natuurlijk voor jezelf een andere keuze maken. Maar dat is een eigen keuze. Mijn moeder is ernstig ziek (Alzheimer) en mijn oma heel oud, en er is geen haar op mijn hoofd die de kinderen er niet bij zou willen bij de begrafenissen. Voor hun afsluiting, maar ook omdat mijn kinderen het aller-, allerdichtste bij me staan en ik hen wil kunnen knuffelen! Juist dan. En dan merken ze meteen dat als mama verdrietig is, er verder niks engs gebeurt. Die blijft gewoon van je houden en voor je zorgen.
Mijn zoontje was 8 weken toen mijn moeder overleed. Hij is van A tot Z bij de begrafenis geweest (maar heeft er ook van A tot Z doorheen geslapen). We hebben hem vooraf bij de kist afscheid laten nemen (omdat ik wist dat mijn moeder dat graag had gewild - en ze lag thuis opgebaard) en we nemen hem regelmatig mee naar haar graf. Juist omdát hij zo jong was toen ze overleed vind ik het belangrijk, omdat ik toch op één of andere manier haar aanwezigheid bij mijn zoontje wil overbrengen. Er was namelijk níemand op de wereld die zó naar zijn geboorte heeft toegeleefd als mijn moeder...
Ik vind dat babies, dreumessen en peuters niet bij een uitvaart horen om de simpele reden dat je zelf de gelegenheid moet hebben om te rouwen, andere mensen niet moet lastig vallen (en de kans dat dat gebeurd met kleine kinderen is toch aanwezig) en het kind zelf heeft er helemaal niets aan. Vanaf de kleuterleeftijd vind ik het erg afhankelijk van het kind, van de relatie met de overledene etc etc.
Maar punt is dan vaak ook nog dat wanneer bijv je vader of moeder overlijdt en je wilt je kind er niet bij hebben, de kans groot is dat iemand (familie toch meestal) die op je kind zou kunnen passen ook gewoon op die uitvaart is. Hier tenminste wel.
Dat ligt dus ook aan de familie. Zoals ik net typte, onze opa zal het niet leuk vinden als de kids er niet bij zijn. Die staan centraal in de gehele familie. Zullen wellicht wat welkome ( grappige ) afleiding geven voor de oma's, ze worden gewoon verwacht en zullen absoluut niet worden gezien als 'lastig vallen' .
Ik denk niet dat de crematie de enige plek is waar ik rouw. Ik ervaar dit als de plek waar ik afscheid neem en dat ik dat samen kan doen met mijn gezin ervaar ik als prettig.
Dat ligt helemaal aan jezelf! Ik heb diverse begrafenissen en crematies mee gemaakt en bij allemaal was de kist tijdens de diens gesloten.zowel in de kerk als niet gelovige begrafenissen eigenlijk.
Helemaal mee eens, daarnaast wordt het vaak als prettig ervaren dat er kinderen bij aanwezig zijn omdat dat de boel luchtigere maakt.
Bij mijn moeder was het juist erg belangrijk (ook voor de familie) dát mijn zoontje erbij was. Hij is (en ik durf dit met zekerheid te stellen) de voornaamste reden geweest dat mijn moeder het nog zo lang heeft volgehouden. Haar doktoren hadden haar namelijk al verteld dat ze zijn geboorte waarschijnlijk niet meer mee zou maken. Maar dat heeft ze niet op zich laten zitten, en keihard geknokt om er tóch nog bij te mogen zijn... En ook al hád hij de boel bij elkaar gebruld zou ik er toch niet anders over denken...
Mijn ervaring is dat absoluut niet... Een dreumes of peuter heeft wel degelijk wat aan een afscheid!!!! Mijn dochter had dan misschien een bijzondere band met haar opa (ze liep mijn moeder altijd straal voorbij als mijn vader achter mijn moeder stond enzenz) maar dan nog... ze was 2,5 toen hij overleed en heeft heel bewust afscheid genomen en afgesloten (schreef ik hier boven al ergens) Maar het is uiteraard niet voor elk kind hetzelfde. En dat zelf rouwen is ook belangrijk om te kunnen delen met je kind. Laat maar merken dat je verdrietig bent, want dat mag, je hoeft dat toch niet verborgen te houden voor je kind.... Dan word het zo'n "ding" lijkt me, wanneer moet ik dan gaan verwerken, mijn kinderen zijn altijd bij me, en het verlies overvalt me op de meest gekke momenten en moet ik het dan maar opkroppen omdat mijn kids erbij zijn? (Ik weet niet of je het zo ook bedoelt hoor, kan zijn dat ik je verkeerd interpreteer, ik hoop ook niet dat je dit als een aanval voelt!)
Iedereen moet doen wat zij goed vindt hoor.. het is geen wet.. het is maar een mening (en mijn ervaring) Afscheid nemen kan je trouwens ook elders.
Blijf het heel moeilijk vinden. Tess gaat sowieso niet mee. Maar sem wil ik wel echt meenemen. Heb mn man denk ik ook wel zo ver hoor. Hij is bang dat sem het niet aankan. En wil zelf op dat moment ook niet de zorg hebben over sem. Heb al gezegd dat ik dat wel op me neem. We hebben niet iemand die meekan om het over te nemen als het niet meer gaat.
Helemaal mee eens. Per situatie/kind/persoon bekijken wat het beste is. Iedereen maakt zijn eigen keuze en of dat fout is of goed dat zul je later zien (als het zoals in dit geval gaat over kinderen). Er bestaat hierin geen goed of fout, iedereen reageert er anders op. Ik lees hier ook dat er bij kinderen soms traumatische ervaringen zijn met het kijken in de kist. Hier heb ik die ervaring helemaal niet, maar ja dat zijn dingen die je van tevoren niet kunt weten....
Ben ik met je eens maar voor kinden is het op deze manier tastbaar. Maar iedereen moet idd doen waar hij/zich goed bij voelt. Hier werkt het prettig om open en eerlijk te zijn overzo veel mogelijk dingen en ook gewoon te vertellen hoe of wat op een kinderlijke manier.
Ik snap het! Ik heb zelf ook heel erg getwijfeld toen we moesten beslissen of we ze meenamen of niet. Net als toen we naar hem toe gingen, ik was ook erg bang dat ze nachtmerries zouden krijgen enzenz... Het is lastig en het blijft lastig. Ik kan je ook niet goed adviseren want ik ken je kindjes niet dus zou geen goede afweging kunnen maken. Het enige wat ik kon doen was je mijn ervaring laten lezen en ik hoop echt dat je er iets mee kunt! Heel erg veel sterkte met kiezen én met het afscheid wat komen gaat!