Ik denk echt dat het enorm aan de situatie, achtergrond van de overledene en het kind zelf ligt. Mijn vader was 80, het was bekend dat hij niet lang meer had en was al lang ziek.. zijn overlijden was ook wel een soort van opluchting in ons geval. Iedereen wist hoe de vork in de steel zat. Bij ons waren de kinderen juist een fijne afleiding, reden voor een praatje over iets anders, ze kregen veel aandacht van mensen om ons heen..
Wij hebben onze dochter toen ze bijna twee was meegenomen naar een crematie van een baby. Het was erg emotioneel en een kleine groep mensen. Iedereen was blij dat ze er was. Ze maakte de mensen nog een beetje aan het lachen en waardeerde dat heel erg.
Daar zou ik toch eerst goed over nadenken ja! 1. Ik vind het niet geschikt voor zo'n jong kind om 1. IK ben van mening dat zo'n jong kind het nog niet kan plaatsen 2. IK niet wil dat de mis verstoord wordt eventueel door het kind 2. Als je er dan voor kiest dat je het wel geschikt vind, dan wel beide kinderen. Waarom die van 4 niet en van 2 wel? Terwijl ik juist vind dat het kind van 4 inderdaad moet leren 'hoe hiermee om te gaan' of als aspect van het leven. Daarnaast moet je er gewoon met je partner uitkomen wat je samen vindt wat geschikt is voor je kinderen. Wij kunnen dat niet inschatten...
Hier ben ik het helemaal mee eens! En inderdaad aan je kind. Hoe schat je in dat je kinderen hiermee om kunnen gaan en vanaf welke leeftijd eventueel... Dat kan voor iedereen anders zijn
Even een eye opener maar voor een twee of driejarige is een uitvaart niet tastbaar... het zegt niets voor een kind. Het is gewoon een grote, drukke (als je geluk hebt) bijeenkomst met veel mensen waar je meestal toch wat stil moet zijn. En daarna is het vaak gezellig met cake. Het zegt babies, dreumessen en de meeste peuters echt niets.. Als je een kind van deze leeftijd mee neemt naar een uitvaart dan doe je dat vooral voor jezelf, andere aanwezige of bij gebrek aan oppas. Niet erg maar je moet niet denken dat je kind hier iets aan heeft.. het zal het ook niet onthouden want zover reikt de herinnering niet.
Ja mijn dochter had ook geen idee wat er gaande was, wist ook niet dat mijn vader daar in die kist lag.
Oei dit vind ik een moeilijke hoor. Onze zoon weet wel wat dood betekent maar is nog nooit naar een crematie of begravenis geweest. Ik weet echt niet of ik de kinderen mee zou nemen. e zijn beiden erg gevoelig dus pfhoeee wat moeilijk zeg
Mijn moeder is vorig jaar overleden en wij hebben de jongsten niet meegenomen, zelf was ik 7mnd zwanger en de jongsten 3 en 1.5. Ik wilde met de mensen om ons heen afscheid kunnen nemen. Mijn speach kunnen houden en vreselijk kunnen janken zonder me om de kleintjes te hoeven bekommeren. H de oudsten hebben we zelf de keuze gelaten. Zij hebben haar niet meer gezien na haar overlijden. Dat mocht wel maar mijn moeder zag er, met alle respect, echt uit als een lijk, de kanker had haar compleet uitgeteerd en ze leek echt niet meer op oma. We hebben de kleintjes 2w voor haar overlijden afscheid laten nemen. . Sorry moet echt even weer huilen, maar dat leek ons beter. En ook echt de laatate keer naar oma toen ze nog enigzins heel even rechtop kon zitten en wat zeggen. Zodat ze oma in ieder geval konden gerinneren zoals ze was. Die can inmiddels 4 heeft het er nog regelmatig over. Ik had ze er niet bij kunnen hebben. De ukkies en had het eerlijk gezegd ook niet gewaardeerd als mijn man ze wel had meegenomen. Dus ik zou de wens van je man respecteren. Het is zijn vader die overlijdt en heeft jou daar ook hard bij nodig voor steun. Als jij dan weg bent met je kind dan staat ue alleen.
Napoleon ik vind dat je wel een goed punt hebt dat mn man moet kiezen. Ik zal het er eens met hem over hebben. Bedankt!
Mijn Oma heeft niet lang meer en zij heeft een sterkeband met haar 2 oudste achterkleinkinderen (die zijn beide 5 jaar) aan hun word al verteld dat oma oud is en ziek is,waarop de kindjes zelf dus zeggen Oma is ziek en word straks een sterretje,Die twee worden dus wel meegenomen naar de begravennis maar mijn zoontje en neefje van 1 jaar worden dan niet meegenomen vinden we ze gewoon te jong voor. Keuze maken is lastig. Toen ik 9 jaar was kwam mijn tante om bij een auto-ongeluk (ze was toen 23 jaar) Mijn ouders hebben mij toen niet meegenomen omdat ze bang waren dat het te heftig zou zijn voor mij,ik denk dat ze daarover een goed besluit namen.
Dat vind ik eerlijk gezegd dan wel weer ver gezocht... Kijk als het nou directe familie is die overlijdt dan zou ik zeker de kids meenemen... Maar bij een tante v je man die ze helemaal niet kennen? Vind ik zelfs eerder ongepast...
Mijn man zijn oma is overleden, wij gaan er zo naar toe om alvast afscheid te nemen. dinsdag is de crematie waar wij natuurlijk ook heen gaan. Die dag gaat rilana gewoon naar het kdv. Vandaag gaat ze mee. Dood hoort bij het leven. Ze is 1,5 maar we betrekken haar er wel bij
Mijn opa is vorig jaar overleden de dag nadat we terug kwamen van de vakantie. Hij is niet ziek geweest, gewoon domme pech. Hij was gevallen, brak zijn heup daarbij en is overleden aan complicaties van de operatie. Vrijdag ochtend gevallen, vrijdag avond geopereerd, zaterdag middag zat hij alweer in een stoel te lunchen. 's Avonds ging het ineens slechter en een uur later was hij dood. Ik heb de kinderen dus niet voor kunnen bereiden, al had ik ze wel verteld dat opa in het ziekenhuis lag. We zouden er zondags even naar toe gaan. Ik heb de kinderen zondagochtend verteld dat opa dood was, en dat we naar de begrafenis gingen. Jelle mocht mee, hij mocht kiezen. Van te voren ook uitgelegd dat je stil moet zijn en dat het heel verdrietig is. Jitte is bij de oppas gebleven. (was bijna allemaal tijdens haar middagslaapje) We zijn ook nog 2x bij opa wezen kijken toen hij opgebaard lag, hij heeft hem zelfs nog aangeraakt om te voelen of hij wel echt dood was. Jelle heeft in de kerk hondderdduizend vragen gesteld, (allemaal op fluistertoon) die mijn man allemaal beantwoord heeft. Hij is met Jelle wat opzij in de kerk gaan zitten, zodat anderen er geen last van hadden. Al denk ik, eerlijk gezegd dat mijn familie daar geen moeite mee zou hebben. Maar dat was meer mijn eigen gevoel. Later op de begraafplaats is hij ook heel stil geweest en heeft hij vol verwondering naar alles staan kijken. Na de plechtigheid op de begraafplaats zijn we nog even naar het graf van mijn vader gelopen en toen we terugkwamen was opa al bijgelegd in het graf van mijn oma. Ook dat hebben we Jelle laten zien. Hij zag de hoop zand en de schep naast het graf en ik zag hem al kijken. De medewerker van de begraafplaats zag dat ook en vroeg of Jelle even wilde helpen... Nou, dat wilde hij wel... Hij heeft opa dus letterlijk mee begraven! En eigenlijk vind ik dat wel heel mooi, want opa was dol op zijn achterkleinkinderen en kon echt van ze genieten...
Ik heb 3 begrafenissen meegemaakt toen ik kind was, 2 opa's en een oom. Vooral de begrafenis van de eerste opa kan ik me nog goed herinneren, op een negatieve manier. Ik moest van mijn ouders naar hem kijken, hij lag thuis opgebaard. Dat vond ik verschrikkelijk, ik wilde het van te voren al helemaal niet en dus vond ik het heel eng. Zo zou ik het dus absoluut niet doen. Ik was toen trouwens een jaar of 7. Ik vind het heel lastig, aan de ene kant horen ze gewoon bij de familie, en bij de meeste families zullen kinderen echt niet als last gezien worden tijdens de plechtigheid. Maar aan de andere kant hebben ze er zelf niks aan, behalve dat ze zien dat mensen verdrietig zijn en dat dat niet het einde van de wereld is. Maar het verdriet zien ze ook thuis wel, als je ze de dagen voor de begrafenis (en erna trouwens) gewoon meeneemt als de familie bij elkaar is en rouwt. Sommige kinderen van 4 kunnen er natuurlijk wel veel aan hebben, aan een duidelijk afscheid, maar dat weet je van te voren niet. Iemand schreef dat ze zelf wil kunnen rouwen zonder de zorg voor de kinderen te hoeven hebben. Daar werd later op gereageerd met dat het kind het verdriet niet zou mogen zien. Volgens mij werd dat niet bedoeld. Ik zou ook graag zelf willen kunnen rouwen en huilen en lachen en weet ik het allemaal. En het hele afscheid willen kunnen bijwonen zonder dat ik me druk hoef te maken over mijn kinderen. Iemand daarvoor meenemen zou wel kunnen helpen.