Hallo allemaal, sinds mijn zware bevalling van 3 dagen met inleiden, infuus en uiteindelijk ruggenprik, inscheuren etc. denk ik nog steeds met een raar gevoel naar de komst van mijn(super lieve)dochtertje terug. Dat komt vooral door het gedrag van mijn verloskundige in het ziekenhuis. Even voor de duidelijkheid: ik kende mevrouw helemaal niet want we wonen op een eiland en als je dan niet thuis kan bevallen(zwangerschapsvergiftiging) ga je zonder je"eigen"verloskundige naar het ziekenhuis. Dat gebeurde ook bij mij en ik kwam eigenlijk zonder angst ernaar toe en was gewoon blij dat ik bijna mijn kindje kon vast houden. Drie dagen verder was ik helemaal niet meer blij was uitgeput en had door de infuus zo krachtige weeen dat ik voor pijn niet meer kon denken. De ontsluiting vorderde ook niet 3 cm na drie dagen en geen einde in zicht. Op gegeven moment dacht ik bij mezelf dat we niet meer in 1800 leven en ik heel graag iets tegen de pijn zou willen. De verloskundige deed er ZO raar over alsof ik me echt finaal aan het aanstellen was!!Ze zei zelfs tegen mijn vriend dat hij maar niet meer moest troosten want ik stelde me aan ik had toch geen angst voor de bevalling enzo voort. Na een uur bedelelen en extra lang wachten kreeg ik dan de ruggenprik maar die mevrouw was zo niet aardig tegen me de hele bevalling lang!!Voelde me echt zwaar k.. en alleen en dom en ook daarna zat ik nog heel lang met het gevoel dat ik me aangestellt had een geen echte vrouw was. Nu besef ik wel langzaam dat ik dat wel ben en het ongeloofelijk is wat daar in het ziekenhuis gebeurd is..herkent iemand zo een verhaal of ben ik toch de einige die zoiets meegemaakt heeft? Liefs Carina
Jeetje wat belachelijk zeg,wat een hork dat mens!Een vriendin van mij heeft iets soortgelijks meegemaakt en heeft een paar maanden na de bevalling een gesprek met de betreffende persoon aangevraagd.Hierna had ze een beter gevoel,omdat ze het had kunnen zeggen tegen haar.Misschien kun je dit ook doen?Want dit is echt niet normaal naar mijn idee!!!
Nee, je bent (helaas) niet de enige die zoiets heeft meegemaakt. Bij mijn tweede bevalling ben ik behoorlijk denigrerend behandeld en dan door de gyn in opleiding. Ik heb een klacht ingediend, maar daarna ook geprobeerd het los te laten (wat aardig is gelukt, behalve met de naderende bevalling, die gelukkig wel in een ander ziekenhuis gaat plaatsvinden).
Heel vervelend dat je het op deze manier hebt ervaren. Als ik jou was zou ik een gesprek aanvragen met de desbetreffende verloskundige en je klacht aan haarzelf uitleggen. Of anders een mail sturen met je verhaal. Dan ben jij verlost van dat rotgevoel en heeft zij iets om over na te denken. (Je had natuurlijk tijdens de bevalling ook al duidelijk kunnen maken dat je je niet prettig voelde bij haar gedrag/attitude.)
zou ik nog een keer bevallen(maar we zijn al klaar)zou ik inderdaad gelijk iets gaan zeggen, denk er ook vaak aan hoezo ik dat niet gedaan heb, was gewoon onder de indruk van alles wat er met mij en de baby gebeurde maar voor iederen die nog moet gaan bevallen raad ik aan gelijk je mond open te doen
Wat een verschrikkelijke HORK! Weet je ik kan mij voorstellen dat je op zo'n moment onder de ndruk bent van alles. Maar ja het zijn nu ook eenmaal mensen, sommige zijn nu eenmaal niet aardig! Maar ik zou voor jou eigen gevoel er zeker even op terug komen en daarna los laten. En hallo na 3 dagen een zeur aub zeg! Sterkte meis en vind het heel naar voor je.
Wat een vreselijk mens zeg, bah! Misschien helpt het wanneer je voor jezelf op schrijft wat er is gebeurd en hoe dat voelde (en nu voelt). Verder kun je ook een klacht indienen, dat kan soms ook erg opluchten. En praat er ook eens met je eigen vk over (want die heb je wel toch? die kon alleen de bevalling noet doen ivm dat je naar het ziekenhuis moest?).