Hallo mensen. Ik weet het, het is het zoveelste schoonouders-topic maar ik weet zelf niet zo goed meer wat voor advies ik mijn man moet geven. Hoewel ik mijn schoonouders vaak erg irritant vind gaat dit probleem vooral over hem. Mijn schoonouders hangen op dit moment als een donkere wolk boven ons gezin. Mijn man heeft veel last van de situatie. Het zijn geen gezonde mensen. Ze zijn pas begin zestig maar mankeren vanalles. Mijn schoonmoeder is chronisch ziek (een erfelijke ziekte waar mijn man helaas ook drager van is) en heeft daarnaast allerlei lichamelijke kwalen. Mijn schoonvader heeft een zwak lichaam. Hij is al een paar keer geopereerd aan een nek- en rughernia en moet nu voor de tweede keer een nieuwe knie. Aan dit alles kunnen ze natuurlijk niks doen, het is zoals het is, hoe vervelend ook. Het probleem is dat ze het werkelijk nergens anders over kunnen hebben dan over hun kwalen en ziekenhuisbezoekjes. Het lijkt wel of ze zo vergroeid zijn met het ziek zijn dat hun leven nergens anders meer uit bestaat. Als ze het niet hebben over hun eigen kwalen gaat het over zieke kennissen. Ze zijn bevriend geraakt met mijn grootouders van 86 en 88 en zelfs mijn oma die best van een rondje zeuren houdt begint genoeg te krijgen van het geklaag en het ziekenhuisgeklets. Nooit gaat het over iets leuks. Ik ben op dit moment 31 weken zwanger maar er wordt nooit gevraagd hoe het gaat. Niet naar mij toe maar ook niet naar de baby. Alsof het ze totaal niet interesseert dat ze weer een kleinkind krijgen (het is hun derde kleinkind, ons tweede kind). Laatst zeiden ze dat de knieoperatie van mijn schoonvader net na de carnaval gepland staat. Rond mijn uitgerekende datum. Ze houden daar echt geen rekening mee. Bij eerdere ziekenhuisopnamen gingen ze er steeds vanuit dat hun zoons wel mee zouden rijden naar de afspraken en het bezoekuur maar dat kunnen ze dan toch mooi vergeten. Zo weinig interesse in de baby maakt mij echt boos. Mijn schoonmoeder was ook openlijk teleurgesteld dat de baby weer een jongetje bleek te zijn. Zij had al vroeg in de zwangerschap haar hoop op een kleindochter uitgesproken. Ze heeft zelf twee zoons en twee kleinzoons en nu wilde ze een meisje. Op mijn vraag of een kleinzoon niet welkom was lachte ze alleen maar. Nu staan de feestdagen voor de deur en dit zorgt weer voor gedoe. Omdat het bij hen thuis nooit echt gezellig is hebben wij samen met mijn zwager en schoonzus bedacht om te gaan brunchen met het hele gezin. In een restaurant dus. Lekker eten, een gezellige sfeer en geen rommel thuis. Wat wil je nog meer? Maar zij hebben geen zin en vinden het te duur (25 euro pp). Ze hebben het inderdaad niet zo breed sinds mijn schoonvader op zijn 57e met de VUT ging. Ze hebben zich toen enorm verkeken op het inkomen dat ze na de VUT zouden hebben en nu zitten ze altijd krap bij kas. We hebben gevraagd wat ze dan wilden doen maar ze hadden zelf niet echt een plan voor de feestdagen. Wij zeiden “denk er even over na” maar er kwam niets. Mijn zwager is vrij kort door de bocht en zei gewoon dat hij en zijn vriendin dan niet naar hen toe gingen. Mijn man kan dat niet. Dat alles zo moeilijk en zo -bijna- liefdeloos gaat doet hem echt veel pijn. De hele maand december loopt hij al te katten en te klagen over de dingen die door mijn familie georganiseerd worden. Nu is er bij ons ook wel eens wat en voelen al die strak geplande festiviteiten ook vaak als een verplichting maar het is meestal best gezellig en iedereen doet zijn best om er wat van te maken. Toen ik mijn man erop aansprak werd hij best emotioneel en zei hij zelfs dat hij al die activiteiten in mijn familie confronterend vond en dat hij voor zijn gevoel zelf geen thuis had. Hij kan nooit bij zijn ouders terecht en zij tonen nooit interesse in hem. In maart begint hij zijn eigen zaak en daar hebben ze nog helemaal niet naar gevraagd. Ook over onze ivf-behandelingen (met pgd vanwege die erfelijke ziekte) en zijn gevoelens rondom het dragen van het zieke gen wordt nooit besproken. Mijn man heeft het gevoel dat zijn ouders zich niet voor hem interesseren. Dat vond ik echt vreselijk om te horen. In het verleden hebben we het hier ook al over gehad en we hebben toen ook een pittig gesprek met mijn schoonouders gehad en we hebben het met de huisarts besproken maar het heeft allemaal niks (of eigenlijk maar tijdelijk iets) opgeleverd. Omdat er eerder dit jaar ook al dingen gebeurd zijn tussen mijn zwager en schoonvader (ik weet niet precies wat maar er was alcohol en veel oud zeer in het spel) heeft mijn zwager nu gezegd even geen contact meer te willen, dat hij er in ieder geval niet meer heen gaat. Mijn man wil zo ver niet gaan, ook voor onze zoon niet. Mijn schoonouders zijn geen slechte mensen, alleen vervelend en egoïstisch. Ze hebben het zelf volgens mij ook echt niet in de gaten. Ik merk dat de situatie mijn man veel pijn en verdriet doet maar ik weet niet meer hoe ik hem kan helpen. De gesprekken en de bezoeken aan een huisarts waren mijn idee maar hebben dus weinig opgeleverd. Wie heeft tips om het voor hem wat gemakkelijker te maken?
Alinea's zouden echt wel helpen hier. Ben niet verder geraakt dan de knie operatie van erm pa of schoonvader? rond je uitgerekende datum? Weet niet hoe het in Nederland is maar hier geven ze je een datum (en je mag al in je handjes knijpen als die nog in hetzelfde jaar valt). Je hebt hier niks in te brengen tegen data die je krijgt voor een op. Dus past het niet vanwege een verjaardag dan kan het meer dan een jaar duren voor je een nieuwe datum krijgt.
Wat een moeilijke situatie. Helaas kun je er niet veel aan veranderen. Maar je kunt er wel zijn voor je man en hem steunen, een troostende schouder bieden en hem het gevoel geven dat hij wél belangrijk is. Een beetje afstand van zijn ouders zal hem goed doen denk ik, niet letterlijk, maar emotioneel wat meer afstand nemen. Sorry dat ik niet echt advies voor je heb, maar ik wilde in ieder geval laten weten dat ik je verhaal gelezen heb en met jou en je man meevoel.
Elisje: Je alinea-opmerking is terecht. Het verhaal is wat langer geworden dan de bedoeling was. Ik weet alleen niet hoe ik het kan wijzigen. De knieoperatie van schoonpa is natuurlijk niet het enige. Volgens mij duurt het hier geen jaar voordat zoiets plaats kan vinden en heb heb zelf wel inspraak in de datum. Niet precies, maar je kunt wel een voorkeur aangeven. De herniaoperaties die hij heeft ondergaan waren altijd op redelijk korte termijn. De irritatie rond die geplande afspraak komt denk ik vooral voort uit het feit dat ze het altijd over dit soort dingen hebben en helemaal geen interesse hebben in de zwangerschap. Dat meneer zijn zoveelste operatie dan gepland wordt rond de uitgerekende datum is dan weer tegen het zere been. Het is dus een opstapeling van dingen en die afspraak leek voor mij wel een teken dat de baby ze geen bal interesseert.
Ik heb inmiddels uitgevonden hoe ik de geplaatste tekst nog kan bewerken maar helaas is de tijd verlopen.
Een moeilijke en redelijk herkenbare situatie. Jouw man weet hoe ze zijn en ook dat dit niet zal veranderen. Hij heeft geen invloed op hun gedrag of situatie en dit zal dan ook niet veranderen. Heel kort door de bocht en misschien niet het antwoord wat je wil, maar stop om er energie in te stoppen. Iets waar je geen invloed op hebt kan je niet veranderen, dit kost je alleen maar energie. Jouw man kan het accepteren zoals het is of neem afstand.
Dank je voor je reactie: er zit toch wel wat advies in je bericht. Afstand nemen lijkt mij ook een goed idee maar ik merk dat dat erg lastig is voor mijn man. Ergens lijkt hij ook wel medelijden met zijn ouders te hebben en zou hij ook gewoon graag willen dat de situatie anders was. Het zijn toch zijn ouders.
Sorry, ik ben halverwege afgehaakt. Ik denk niet dat je deze mensen kunt veranderen. Vraag me ook af of je dat moet willen. Mensen zijn zoals ze zijn. Soms moet je dat accepteren door je er minder aan te storen. Leg de nadruk op je gezin en je eigen geluk, daar heb je niemand voor nodig. En stel je verwachtingspatroon richting je schoonouders flink bij. Dat scheelt een hoop frustraties en misschien vallen ze je dan zelfs nog soms mee. Succes!
Goh ik wist niet dat mijn man nog een broer had Het totale gebrek aan interesse in het ivf traject, zwangerschap, eigen zaak, baby en het negatieve gepraat over alle zieke en overleden nichten van de schoonmaakster van de buurvrouw zijn we inmiddels ook wel zat. Ze planden een vakantie op mijn uitgerekende datum, ook al zo lekker betrokken. We hebben er ons er na al die jaren bij neergelegd en komen er weinig. De standaard bezoekjes met verjaardagen, feestdagen doen we, en dan blijven de gesprekken vrij oppervlakkig. Het is vooral hun gemis dat ze de kleinkinderen niet zo vaak zien denk ik maar. Ik hoop dat ik later niet zo'n zeur word.
Dat laatste zegt mijn man ook. Bij mijn schoonmoeder zou het namelijk nog kunnen zijn dat het gebrek aan empathie voortkomt uit de ziekte die ze heeft. Het is een ziekte die door kleine tia’s en herseninfarcten schade veroorzaakt in de hersenen. Dit kan uitval van lichaam en organen veroorzaken maar ook verandering van gedrag en dementie. Het zou dus kunnen dat het gebied in de hersenen dat het empathisch vermogen aanstuurt beschadigd is. De ziekte is bij haar echter nog niet heel ver gevorderd en ze functioneert over het algemeen nog goed. Ik ken haar inmiddels al twintig jaar en ik heb haar gedrag altijd al wat apart gevonden, ook toen ze nog niet ziek was. Het is ook al ter sprake gekomen dat deze mensen misschien tegen een depressie aan zitten (of er zelfs al last van hebben). Ze hebben al hun strijdlust verloren en laten het zich allemaal maar aanleunen. Ze wilden hier echter helemaal niks van weten dus dat gesprek was snel ten einde. Het lijkt wel of ze er gewoon niks aan willen doen. Maar omdat mijn man dus ook drager is van deze ziekte (en dat wil bij deze ziekte zeggen dat hij het ook krijgt) is hij als de dood dat hij ook zo wordt als zijn moeder. Ik vertel hem dan maar dat de ziekte verschillende gradaties kent (al heeft zijn moeder al een relatief milde vorm) en dat zijn levenshouding heel anders is. Hij is sterker, positiever en staat steviger in zijn schoenen. Dat doet al heel veel denk ik.
Pfff wat een ontzettende rotsituatie. Advies heb ik niet maar ik wilde het topic niet zomaar wegklikken..
Hele nare situatie. Vind het veel sneu voor jullie. Ik heb geen tips helaas. Ik ben zelf heel makkelijk wat betreft contact met anderen...als het niet van twee kanten komt dan is het klaar. Nu heb ik de situatie nog niet meegemaakt van zo dichtbij dus weet niet of ik het zo makkelijk zou kunnen als het gaat om schoonouders/ouders. Misschien kunnen jullie wel aanbieden gezamelijk de kerstbrunch voor de helft te betalen? Als laatste poging een gezellige dag te hebben. Misschien tijdens de gesprekken inhaken op iets anders als ze weer gaan zeuren.
Hoe lastig ook, ik zou afstand nemen. Ik heb het idee dat die mensen alle energie uit je zuigen. Andere optie is om samen met je man het gesprek aan te gaan met je schoonouders en op tafel gooien wat jullie zo dwars zit. Misschien bereik je daar nog wel meer mee? Veel succes in ieder geval!!
Ik herken best wat van wat je schrijft. Geen interesse, het gaat alleen om henzelf, 'verkeerd' geslacht vd baby, grote contrast tussen beide families wat confronterend kan zijn. Maar ik heb inmiddels geleerd dat ik er beter niet teveel woorden aan vuil kan maken, dat leverde vooral woorden op tussen mij en mijn vriend. Mijn gal spuw ik bij vriendinnen en voor mijn vriend toon ik begrip, beaam ik de dingen die niet kloppen en geef ik mijn grenzen betreft schoonfamilie aan. Energie in mijn schoonfamilie steken heeft ook geen zin, anders worden ze er toch niet van. Dus dat doe ik ook niet meer. We zien ze inmiddels ongeveer elke 6 weken en dat is voor ons prima. Verplichte kerstvieringen hebben we helemaal afgeschaft.
Ik denk dat ik zou proberen de zaken te scheiden in: Waar heb je geen invloed op; gezondheid en gedrag van je (schoon)ouders. Dat betekent dus ook dat je daar niets aan kunt veranderen en dat accepteren en een beetje afstand de meeste rust geeft. Waar heb je wel invloed op; bijvoorbeeld waar vieren jullie kerst. Ik zou persoonlijk als kinderen voor hen betalen. Jullie willen begrijpelijk in een gezellige setting de kerst doorbrengen en zij zien financiële beren op de weg die jullie misschien kunnen wegnemen?
Hoewel ik mij kan indenken dat zoiets natuurlijk heel storend kan zijn en kan begrijpen dat jouw man hier verdrietig om is, moeten jullie toch proberen om deze mensen te accepteren zoals ze zijn en de verwachtingen bij te stellen... ze zijn nou eenmaal zo. Mijn man zijn oma is precies hetzelfde, wij nemen haar maar zoals ze is eb weten dat een bezoekje aan haar bestaat uit geklaag aanhoren. Echter vind ik het stuk wat ik heb ge-quote heb echt onwijs egoïstisch, die man krijgt niet voor niets een nieuwe knie hè en een operatiedatum kun je niet kiezen zo heeft mijn opa onlangs de verjaardag van mijn zoon moeten missen omdat hij een nieuwe knie kreeg, wat is dan belangrijker, dat hij de volgende keer pijnvrij met een nieuwe knie kan komen of dat hij de operatie verzet naar weet ik hoeveel weken later om zo toch op de verjaardag te komen, voor mij is zijn gezondheid belangrijker.
Wat een vervelende situatie. Je geeft aan dat je man niet het contact zou willen verbreken, dat is denk ik ook het beste. Ik denk dat de oplossing ligt bij je man om meer emotionele afstand te nemen van je ouders.Zijn ouders zullen namelijk niet meer veranderen. accepteren dus dat het inderdaad zo is dat ze erg weinig interesse tonen in jullie. Dat is niet leuk, maar er zijn waarschijnlijk nog wel een aantal kleine dingen die je man wel in je ouders kan waarderen (misschien goed voor hem gezorgd als kind vroeger of iets dergelijks). Ook af en toe zelf iets vertellen als er nergens naar wordt gevraagd of een losse opmerking maken over dat je iets niet zo leuk vind kan natuurlijk best. Het liefste dan wel zonder al te veel emotionele lading erin. Ik denk dus dat lage verwachtingen En een emotionele afstand de beste oplossing is. Veel sterkte!
Bedankt voor alle reacties! Zonnebloem92: het lijkt misschien egoïstisch maar zoals ik al eerder uitlegde heb je hier best wat te zeggen over zo’n operatie. Tenminste, eerdere keren dat hij geopereerd werd wel. Daar kunnen ze dus rekening mee houden. Ik krijg een geplande keizersnede dus de week waarin de baby wordt geboren is al bekend. Dat weten ze maar ze hebben er verder niet eens naar gevraagd of gecheckt of het mogelijk was er rekening mee te houden. Daarnaast is dit het zoveelste voorval dus ja, dan word ik er misschien wat sneller boos van dan ik normaal zou doen in zo’n situatie. Voor degene die adviseren om de kerstbrunch voor mijn schoonouders te betalen: hier hebben we het zelf ook over gehad. Zo groot is het bedrag niet en we willen het toch graag zo gezellig mogelijk hebben. Nu droeg mijn zwager aan (en gelijk heeft hij wel) dat ze wel vanaf november tot half februari met de carnavalsvereniging alle recepties en feestjes kunnen aflopen en daar flink wat drankjes naar binnen kunnen gooien. Als ze echt zo weinig geld hebben moeten ze dat ook niet doen. Hij heeft wel een punt maar ik wil me er verder ook niet mee bemoeien hoe deze mensen hun geld besteden. Dat is hun zaak. Maar met dat in je achterhoofd is het dus lastig om hun brunch te gaan betalen. Daarnaast geven ze aan er geen zin in te hebben dus houdt het wat dat betreft op.
Wat vervelend dat ze zo leven en wat voor invloed dit op jullie heeft. Je kunt kiezen of je accepteert het of je probeert het te veranderen. Dan zou je(jouw man) een gesprek kunnen aangaan om te vertellen dat hun gedrag met jullie doet. Het kan zijn dat ze dit helemaal niet door hebben en waarschijnlijk zo vastgeroest zijn in hun denkwijze en gedrag, dat ze er helemaal niet over nadenken. Dit gesprek zul je wel goed moeten voorbereiden zodat het niet kwetsen kan overkomen. Wat kerst betreft. Ik zou gewoon samen betalen voor je schoonouders. Jullie komen nu met het idee en zij hebben er niet voor kunnen sparen. Ook hebben jullie zelf zo een fijne kerst.