Een relatie afsluiten

Herkenbaar helaas! Ik weet het ook niet precies, ik hoop dat het slijt. Ik probeer het een beetje te zien als iets wat soms op komt en dan weer weggaat.

 

Ik herken veel in dit verhaal.
Ikzelf heb ook een vriendin al 18 jaar en het contact is vaker even verwatert maar de laatste jaren weer goed geweest.
maar sinds zij moeder is geworden 1,5 jaar geleden is ze naar mijn idee erg veranderd.
Ik kan mijn vinger er niet goed op leggen, maar het voelt niet meer goed als we samen zijn.
Ik weet/wist ook niet goed wat ik er verder mee moet, maar heb besloten om het maar te laten verwateren. Ik probeer het los te laten. Is best moeilijk, we hebben geen ruzie, er is niets voor gevallen, het voelt gewoon niet goed meer.
Ja vriendschappen komen en gaan. Soms in je leven ontwikkel je en ga je een andere pad op als anderen, en dan moet je mensen los laten. Maar echt, er komen dan werkelijk altijd anderen weer op je pad die wel dan bij je passen.
Als er een deur voor je sluit, zal er altijd een raam voor je opengaan.
Sterkte en succes

 

Ook hier heel herkenbaar! Ik moet zeggen dat ik achteraf de desbetreffende relaties helemaal niet goed heb afgesloten voor mn gevoel - meestal laat ik gewoon niet meer van me horen als ik echt gekwetst ben. Maar zoals jij ook zegt, om nou na zoveel tijd en nadat er zoveel gebeurd is alsnog contact te zoeken alleen maar om het goed af te sluiten, nou nee. Ik probeer het maar van me af te zetten, maar af en toe steekt het nog wel.

 

Ik zou het gewoon maar bij laten denk ik.
Je zegt dat je totaal geen zin meer in hebt om haar te spreken of te zien... wat schiet je ermee op? Voor jezelf misschien een beter gevoel, of beter gezegd... dat je het netjes vind om het goed af te sluiten? Maar je zal haar dan toch onder ogen moeten zien... Of je schrijft een brief. En er geen dingen in vragen, maar alleen je gevoel neerzetten, gewoon kort en krachtig.
Ik zou het anders niet weten. Lastig hoor.

 

Dat is volgend mij echt NIET mogelijk. Als je je vragen beantwoord wil hebben, moet je ze echt aan haar vragen. Via via werkt niet.
Ik heb het ook wel eens gehad met een ander vriendin en heb ze toen gebeld om antwoord te krijgen over mijn vragen. Het was geen fijn gesprek en nog bleef ik met vragen zitten, heb toen besloten het gewoon los te laten. Soms zijn er gewoon geen antwoorden.

 

Soms heeft het gewoon tijd nodig.
En als je gelooft, bidden help veel. Vraag om hulp om rust te vinden en los te kunnen laten. Bedenk wat er van je vader verwacht wordt en vraag om de kracht om dat te kunnen.
En ook wat je nu doet. Schrijf het van je af. Praat er veel over, het liefst hardop. Dan hoor je jezelf en krijg je vaak een heel ander perspectief.
Heel veel sterkte

 

Je zou kunnen proberen alles op te schrijven en daar iets mee te doen: ritueel verbranden, begraven etc. Zo heb je geen antwoorden maar ben je er bewust mee bezig om het af te sluiten. Hopelijk krijg je zo meer rust.

 

Voor mij helpt het om niet in de gedachtes mee te gaan (dus de 'conversaties'/'scenarios' niet helemaal uitspelen) maar het zien als een soort golfbeweging. Het komt even op, ik merk het op en ga weer verder met iets anders en het verdwijnt weer. Geen aandacht aan besteden. Merk nu wel dat het minder vaak gebeurt.

 

Misschien nog een tip: schrijf een brief aan haar , alles opschrijven wat je wil vragen / wilt vertellen en daarna de brief opbergen / vernietigen of versturen. Ik heb dit zelf gedaan (had ik veel verdriet van en kon niet "afsluiten") en door het van mij afschrijven kon ik het "afsluiten".

Groetjes Jopa1000

 

Ik herken het wel een beetje.
Ik ging een tijdje om met een meid hier uit de buurt.
Nu heb ik gewoon een heel druk leventje en ben ik blij als ik in de avond even niks hoef te doen en/of de deur nog uit moet.
Dit werd mij dus kwalijk genomen en ze begon met allerlei dingen te smijten die gewoon helemaal nergens meer over gingen.
Dit deed mij echt zeer,ook dit ze dit openlijk op mijn hyves.
Ze bekladde alles vol met krabbels en valse beschuldigingen.
Uiteindelijk heb ik haar een prive bericht gestuurd want ik had echt de behoefte niet meer om haar te bellen of te zien.
Ik ben gewoon netjes geweest,gezegd dat ik niet zo met mij laat omgaan en daarna alleen vernomen dat ze het opeens zo jammer vond dat de vriendschap voorbij was.
Dat had ik namelijk wel vermeld aan dr,het was en is voor mij gewoon klaar.
Vrienden doen elkaar niet zo veel pijn door dingen die je in het mom van vertrouwen niet openbaar hoeft te maken en al helemaal niet op hyves waar iedereen in mn lijst alles zo kon lezen.
Nu kwam ik haar pas tegen en dan ben ik ook gewoon heel erg simpel.
Ze keek me echt blij aan en zag dat ze wat wou zeggen.
Ik liep met mijn dochtertje en ging de winkel in.
Ik heb haar genegeerd(die oude vriendin dan he,niet mn dochtertje natuurlijk)
Ze ging uiteindelijk ook die winkel in en kwam dr overal tegen waar ik ook stond(best vervelend want ja,ook ik wist me later niet echt een houding meer te geven want ja,we waren immers wel vriendinnen geweest)
Ze ging ook in de zelfde rij staan en expres steeds de naam van dr kindje zeggen als je tegen hem praatte,ik denk dat ze zo dacht dat mijn dochter haar en haar zoontje zou herkennen maar dat was (gelukkig) niet het geval.
Sindsdien heb ik haar niet meer gezien.
Denk wel aan dr geregeld maar het is beter dat de vriendschap over is.
Leuk is anders maar ik voel dat ik een goede keus gemaakt heb.

 

schrijf eventueel een brief/email. Je hoeft het niet te versturen, maar schrijf het eerst van je af en kijk dan wat je doet.

verder zou ik het niet weten.

 

Uit ervaring weet ik ook dat het echt tijd nodig heeft, en in mijn geval was ik zelfs degene die de eerste stap zette om aan te geven dat het niet meer was zoals vroeger. Ook 20 jaar vriendinnen geweest, op een gegeven moment houdt het op.
Je bent veranderd, ze past niet meer in je leven of jij niet in de hare. Misschien ooit wel weer, maar die vragen... de enige manier om er antwoord op te krijgen is door het haar te vragen.

Maar het slijt wel, je gaat er steeds minder aan denken. Het heeft bij mij een jaar geduurd allemaal, van onder ogen zien dat er iets is veranderd tot de stap zetten dat het klaar is, dat het niet meer gaat. Toen dat eenmaal uitgesproken was, dacht ik er echt elke dag aan. Dodelijk vermoeiend, in alles kwam het terug,m aar het is wel een manier van verwerken en afsluiten. Nu denk ik er nog hooguit één of twee keer per week aan en merk ik aan mezelf dat het rust geeft nu, het is goed zo.