Pffff het is 3 uur snachts en ik lig weer wakker... In mijn zwangerschap ben ik enorm angstig en eigk slaan de angsten nergens. Ik ben nl erg bang voor inbrekers die komen stelen of erger die me komen vermoorden. Dat we allemaal dood gaan aan co2 vergiftiging, of dat mijn zoontje ontvoerd wordt. Ik baal er zo van want het heerst wel heel erg in mijn gedachten. Zijn er meer mensen die dit hebben of weet iemand hoe dit komt? Ben trouwens 32 weken zwanger.
Herkenbaar!! Of als je met de auto weg bent met de kinderen en je moet even tanken, dat ik dan denk 'wat als er nu een of andere gek komt aanrennen, mijn sleutels afpakt en er met de kinderen vandoor gaat en ze dood in de bosjes achterlaat'. Waar ik het allemaal vandaan haal Ik wéét ook dat het nergens op slaat, maar toch. Ik kan ook al helemaal nerveus worden bij het idee dat ze ooit gaan spelen, zwemmen, voetballen of wat dan ook zonder supervisie. Heb ik ook allemaal doemscenario's over
Ook ik ben momenteel erg angstig.. Vooral s nachts, voor inbrekers.. Nu is vorige week t huis van m'n ouders leeggeroofd, dus dat werkt ook niet echt mee...
Herkenbaar . Bij mij begon het tijdens de zwangerschap van M, vanaf dat moment werd 'ook' mijn doodsangst geboren. Niet alleen bang voor mijn eigen dood, maar ook die van mijn kind(eren) en partner. Daarvoor zag ik het heus niet als iets aangenaams, maar was wel ver weg en abstract. Daarbij heb ik een goed ontwikkelde fantasie ... dus soms ... Loesje: 'Je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren' (ik probeer dus met dat soort gedachten mn fantasie bij te sturen en zeg tegen mezelf dat het totaal irrationeel is wat ik denk)
In deze termijn is het "normaal' dat zwangeren raar gaan dromen en irrationele angsten krijgen... ligt aan je hormonen. Maar begrijpelijk is het wel.... je leven gaat zo ontzettend veranderen met de komst van een klein wondertje!
Houd het wel even in de gaten hoor. Het is tot op zekere hoogte normaal omdat je leven op zn kop staat door zo'n nieuw kindje. Maar als de negatieve gedachten je leven gaan beheersen dan zou ik zeker even aan de bel trekken. Ik heb zelf gedurende al mijn zwangerschappen een prenatale depressie gehad dus herken je klachten wel.
pfff ja ik heb in het verleden wel een angststoornis gehad, maar daar ben ik nu overheen. Alleen als ik dan dit soort angsten weer krijg, vind ik dat toch wel eng hoor. sowieso sinds ik mama heb, ben ik heel bang om dood te gaan, zomaar ineens neer te vallen. Mijn ma denkt dat het normaal is.. maar ik vraag het me af hehe.
Haha, wij hadden de hele kamer ingericht, (behangen, geverfd, alle meubels verspeelt enz enz.) en toen moest alles opeens anders. Het wiegje stond namelijk dichter bij de deur dan onze bedden en ik was opeens bang voor freaks die 's nachts in zouden breken om de baby uit het wiegje te stelen.. Totaal irrationeel!! Maarja, we hebben de kamer toch maar anders ingericht Nu lig ik het dichtst bij de deur, dan kan ik eventuele babystelers het huis uit schoppen voor ze bij het wiegje kunnen komen
Ik heb de laatste weken ook van die onrust. Wordt er knettergek van. Vaak weet ik niet eens waarom ik zo onrustig ben. Ik heb wel het een en ander meegemaakt afgelopen 2 jaar en deze zwangerschap verliep in begin ook niet vlekkeloos dus veel spanningen en zo gehad. Ik wijt het daar maar aan, zo houd ik het voor mezelf wel overzichtelijk. alleen heb ik het gevoel dat het steeds erger wordt. Alles lijkt 100 x zo groot en ik kan me overal druk om maken. Raak van de stomste dingen in paniek, en bij simpele lichamelijk klachten ben ik bang voor wat ergs waardoor ik ziek word, of de zwangerschap niet goed blijft gaan enz. Heel vermoeiend. Ik ben altijd wel stressgevoelig geweest en kon het vaak verminderen door tijdelijk passie flora complex of valeriaan te gebruiken. Weet alleen niet of dat mag in de zwangerschap. Gelukkig ben ik me er wel van bewust dat de meeste gedachten zinloos en niet reeel zijn. Dan kan ik het meestal wel relativeren.
Tijdens eerste zwangerschap had ik dat ook heel erg.. Druk maken om niks! Nu maak ik me meer druk o Financiën, is het huis niet te klein, gaat alles wel goed etc... Op momenten dat ik pieker probeer ik afleiding te zoeken maar dat is idd lastig
Het gekke is dat ik totaal geen angsten heb rond de baby en het moederschap. Had ik bij mijn oudste ook niet. Tzijn echt externe angsten
Ik denk ook omdat je zelf geen invloed op de zwangerschap hebt dat je daarom je druk maakt om de rest om overal grip op proberen te krijgen? Of denk ik dan erg ver