Na vorig jaar al 2 bejaarde katten van 18 in hebben moeten laten slapen, lijkt het nu klaar te zijn voor onze Amerikaanse Stafford. In september wordt ‘ie 14. Begin vorig jaar kreeg hij leverfalen. Toen dachten we al dat hij er tussen uit zou knijpen. Maar wonder boven wonder ging het erg goed. Speciaal voer, medicijnen. Hij was er wel weer. Eind vorig jaar kreeg hij erge jeuk. Waarschijnlijk van het leverfalen. Prednisonkuren hielpen eerst, maar na een tijdje werd het voor hem er niet leuker op. Hij was helemaal rond van al het vocht dat hij vast hield en liep regelmatig wat lopen. Dus daarmee gestopt en de jeuk bleef weg. Maar nu, zijn hoofd lijkt wel vacuüm te zuigen zo dun wordt het. Maar zijn buik wordt maar harder en dikker… Inmiddels gaat lopen moeizaam en kan hij zijn koppie nog amper optillen. Uitlaten is de lantaarnpaal voor huis en niet verder. Maar hij rent elke dag nog als een gek achter de kat aan ( een klein stukje ). Eet zijn brokken nog op. Hij vreet mijn hand zowat op voor een stukje vis. Springt nog buiten op de bank om van de zon te genieten. Er hoeft maar iets te gebeuren en hij staat er met zijn nieuwsgierige koppie bij. Eigenlijk wil ik deze week een afspraak maken, dat de dierenarts aan huis komt en wij hem daarna laten cremeren. Maar dan zie ik hem staan, lopen en eten en begin ik zo weer te twijfelen. De dierenarts belt zo terug. Vervoeren gaat niet want hij is bang in de auto en dat willen we hem niet aandoen. Mijn man zegt laten we nu voor hem beslissen, in plaats van straks heel veel pijn en in haast en paniek alsnog naar de dierenarts om hem daar in te laten slapen. Nu kan het thuis, op zijn eigen kleed, in zijn huis. Ik vind het zó moeilijk. Ik weet dat ik vooral aan hem moet denken, maar soms denk ik wat als hij nog weken/maanden leeft? Maken we wel de juiste keuze?
Lastig dit altijd, heb er zelf ook altijd moeite mee de keren dat wij ertegenaan liepen Je zegt zelf dat de dierenarts straks nog terugbelt, ik zou dat even afwachten. Hoor aan wat de dierenarts zegt en gelijk bespreken waar je tegenaan loopt wat betreft een keuze maken. Sterkte ermee!
Het is genoeg als ie geen plezier meer heeft in z'n leven, pijn heeft of misselijk is. Soms is liefde loslaten. De dierenarts kan je helpen een goede keus te maken.
Staffords zijn wel enorm harde honden voor zichzelf. Een steeds dikker wordende buik + dunner wordende kop doet mij denken aan kanker. Ken je het boekje, zijn we niet te vroeg? Zo niet dan hier online: http://alstublaft.nl/zijn-we-niet-te-vroeg/ Ik ben het wel eens met je man hoor. Hoe moeilijk ook. Ik heb het uiteindelijk te lang laten doorgaan bij mijn oudje. Die werd dement maar at nog, kwam nog lekker kroelen, lopen deed hij ook nog ook al was het wel minder. Op een dag stopte hij met eten en diezelfde dag hebben we hem laten gaan, mijn hond die niet at? Niet goed! Maar nu later, op foto's zie ik een hond die echt op was. En voel ik me soms wel eens schuldig. Al weet ik dat hij niet geleden heeft ofzo hoor! Hij was niet ziek maar gewoon echt oud en op. Dus ik zou over een paar dagen een afspraak maken, je hond lekker verwennen, mooie foto's maken nog, lekker veel kroelen en er dan op tijd bij zijn. Je kan het eigenlijk nooit te vroeg doen, honden leven niet met later maar in het nu en voor de hond maakt een week of maand eerder echt niet uit. Als het opeens spoed wordt merkt je hond er wel wat van want pijn of ademnood of verzin maar iets.
In Nederland is het gelukkig zo dat een dier wél mag gaan als het uitzichtloos wordt. Ik geef je man gelijk, hoe moeilijk het ook zal zijn. Welbevinden van het dier staat voorop. Wat is de aard van het beestje en is hij daar nog toe in staat? Een paar meter achter een kat aan… dat zou voor mijn gevoel te weinig zijn. Dan zou ik liever pijn en lijden vóór zijn.
Ahh lastig hè dit soort beslissing! Voor ons was het genoeg, toen we erachter kwamen dat onze hond veel pijn had. We hebben toen een week hele zware pijnstillers gegeven in overleg met de dierenarts, en zagen hond helemaal opknappen ineens. Veel vrolijker, speelser, echt een verschil. Dat zei wel genoeg over hoe ze zich zonder die pijnstillers voelde. En na die week ook het besluit genomen dat het dan wel genoeg was, ze had waarschijnlijk kanker dus er was ook niks meer aan te doen qua genezing. Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing!
Heel erg moeilijk, wij gaan vrijdag afscheid nemen van onze 16 jarige Engelse stafford. Hij is ook op, dement, blind, doof en een slecht gebit. En 2 tumoren op een ongelukkige plek. Toen hij vorige week iedere keer uitgleed op het laminaat en bleef liggen was dat de druppel. Dit gebeurd eens per dag, niet altijd. Maar verder hebben wij het idee dat hij geen hond meer is. De laatste dagen verwennen we hem en vrijdag is het dan klaar. Vorig jaar onze teef, zn grote vriendin moeten inslapen. Ook ruim 16 geworden. Sterkte met het besluit!
@Kenzi Jullie ook sterkte. Wat jullie zeggen, dat is ook zo. Hij is een stuk minder hond dan dat hij altijd was. Wat qua leeftijd ook wel logisch is, maar het is echt triest op dit moment. De dierenarts belt me morgen en dan gaan we een datum prikken.
Ach wat verdrietig. Onze hond is slechts 8,5 geworden. Werd opeens ziek. Binnen een week kon ze niet meer staan en gleed elke keer uit, lag in haar eigen urine. Echt hart hart hart verscheurend. Waarschijnlijk een tumor in het hoofd, maar zeker weten doen we het niet. We gingen naar dierenarts om haar in te laten slapen maar toch de vraag: zijn we niet te vroeg. Nog een keer medicijnen en een shot prednison. De volgende ochtend lag ze dood in de bijkeuken. Wat een verdriet. Achteraf hadden we haar een dag eerder moeten laten gaan, maar je wilt nog zo graag. Nu een maand geleden maar met het typen weer aan het huilen. sterkte, eigenlijk kun je het voor je eigen gevoel hierin niet goed doen (wat als) maar voor het hondje wel…
Dit is z'n verschrikkelijke keuze, maar Staffords zijn zo hard voor zichzelf. De kans bestaat dat het voor je trouwe vriendje al genoeg is. Als ik in jou positie zat, zou ik de dierenarts laten komen en die laten adviseren mbt het inslapen. (Misschien nog een gips setje kopen, voor een pootafdrukje bijvoorbeeld) Heb je een mooie herinnering. Sterkte, is zo pijnlijk deze beslissing.
Het is ook lastig. Onze kat wordt ook steeds ouder (15 nu) en wij stelden onszelf ook die vraag. Voor ons persoonlijk voelen allerlei noodgrepen (infusen etc) al te veel. Zo'n beestje begrijpt dat niet. Ik vind zelf dat een huisdier geen pijn moet hebben.
Mijn hond heeft echt alle honden uit de buurt overleefd gewoon. Hond van de buren overleed ook ineens op 3 jarige leeftijd, dat is echt vreselijk natuurlijk.
Sterkte @Aszz met het prikken van de datum. Voelt toch heel definitief dan, ook al weet je in je achterhoofd dat het voor je hond de beste beslissing op dit moment is. Iemand opperde nog een gipssetje kopen zodat je een pootafdruk kan maken. Werd hier netjes gedaan door het dierencrematorium Geen idee of jullie jullie trouwe viervoeter willen laten cremeren, maar zo ja is het wellicht iets om na te vragen van tevoren.
Ja hebben we al vast gelegd. We gaan hem naar het crematorium brengen, daar maken ze een poot afdruk en ben al een mooie urn aan het uitzoeken. Onze andere 2 katten liggen heel mooi begraven in onze tuin, daar willen we de urn bij zetten.
Wat heftig voor jullie! Maar aan de andere kant ‘fijn’ dat de dierenarts de ernst blijkbaar zo hoog acht dat hij/zij vanmiddag al komt. Voor mij een teken dat het ‘goed’ is zo. Heel veel sterkte gewenst!
Ik las dit bericht en schiet gewoon vol Heel veel sterkte vanmiddag ♥️♥️ @Kenzi jullie ook heel veel sterkte vrijdag het is nooit leuk je maatje te moeten laten gaan, maar soms is het beter om wel te doen. Houden van is immers ook loslaten ♥️
Een groot gemis altijd.. Liefde is idd op een gegeven moment moeten los laten ook al zegt je hart soms nog iets anders.. Heel veel sterkte
Heel veel sterkte @Aszz ik denk dat je de juiste keuze maakt. Precies zelfde gevoeld, ene kant dacht ik dat het tijd was, dan twijfelde ik weer. En zodra ik die gedachte toeliet dat het tijd was, deed ze weer helemaal normaal en of er niets aan de hand was en ging ik twijfelen. Uiteindelijk toch maar een afspraak gemaakt voor de vrijdag, helaas is ze woensdagochtend zelf gegaan. Als ik het over zou kunnen doen, had ik de afspraak direct voor maandag gemaakt. Woensdagochtend is ze namelijk wel bang geweest toen ze het voelde aankomen. Dat had ik haar willen besparen. Heel veel sterkte met dit verlies en het gemis. het is een van de meest akelige beslissingen die je moet nemen...