Hi, ja lastig punt he. Ik denk dat het er gewoon heel erg vanaf hangt hoe je zelf in elkaar steekt. Wij hebben het alleen in kleine kring verteld initieel. Mijn moeder wist ervan, mijn 3 beste vriendinnen, de ouders van mijn man en mijn broer. Dat was niet zozeer omdat we ons schaamden, maar meer omdat we nog geen idee hadden hoe het traject verder zou gaan en of we daar constant door iedereen (vanuit goede intenties vanzelfsprekend) over 'bevraagd' wilden worden. Ben uiteindelijk blij met de keuze omdat we aardig wat teleurstellingen hebben moeten verwerken. Mijn man en ik vinden het dan beiden fijner om het zelf eerst te verwerken en ook om niet in ieder gesprek ermee geconfronteerd te worden, hoe goed bedoeld ook. Zijn moeder vond het bovendien zo lastig om het voor zich te houden en was er zo enorm mee bezig (maakte zich zorgen) dat we besloten hebben hen niet meer in te lichten over alle vervolgstappen. Gaf enorm veel rust. Maar ik zou het altijd aan een paar mensen vertellen en ook aan je manager (is toch prettig als je de ruimte kunt nemen om de behandelingen te ondergaan en niet steeds hoeft te 'liegen'). Succes met je keuze en deel je ervaringen en gevoelens in ieder geval met ons als je daar behoefte aan hebt! Greetz, Aralyn
Wij zijn er altijd heel open over geweest. mensen die vragen hoe het zit krijgen gewoon antwoord. In het begin was het ook wel heel fijn om er altijd met iedereen over te kunnen praten. Maar nu wij steeds verder de mmm ingaan, en het allemaal steeds moeilijker word heb ik er ook steeds meer spijt van. Mensen begrijpen steeds minder, ze vragen steeds minder. Het is soms net of ze er geen zin meer in hebben. Ik voel me vooral de laatste weken heel erg onbegrepen en heb hier ontzettend veel verdriet van. Ik merk dat ik er steeds minder goed mee om kan gaan. Ik denk dat wij na deze maand ook maar een pauze inlassen, ik weet niet hoe ik er anders nog mee om kan gaan. Ik krijg ook steeds meer stomme opmerkingen, ik was net het "als je er niet zoveel mee bezig bent komt het vanzelf" stadium voorbij, maar nu komen er weer ladingen domme opmerkingen. Zoals: ach kinderen zijn niet altijd leuk hoor, tis niet alleen maar feest. (en dat zijn dan altijd mensen met een hele roedel kinderen he)
laatst zei iemand dat ook tegen mij (nadat ik vertelde dat de 1e insemenatie een feit was).. hoe kan je nou niet ermee bezig zijn als je met de behandeling begonnen ben.. zwanger worden op een spontane manier had ik al afgeschreven dus ik hoopte niet elke maand dat het raak was, maar nu we begonnen zijn met de 1e poging en in de wachtweken zitten kan ik niet anders doen dan eraan denken hoor, logisch toch? xxx
jaa ik vind dat ook zo dom. Toen bleek dat er bij mij echt iets mis was waardoor ik waarschijnlijk niet op de natuurlijke manier zwanger kan worden heb ik de mensen die dat zeiden wel even de ogen uitgestoken hoor. (figuurlijk dan he ) Ik heb ze wel gezegd, dat als ik er niet zo mee bezig was geweest we konden oefenen tot we een ons wogen, maar zwanger worden zat er toch niet in. Dat heeft ze de mond wel gesnoerd. Heel gemeen misschien, maar op een gegeven moment kan je ze de opmerkingen wel om de oren gooien, goed bedoel misschien, maar dom oh zo dom.
precies en je spreekt nog terecht ook hoor ik begrijp precies wat je bedoelt! "weet je het wel zeker dat je ervoor naar het zk gaat, het kan wel zwaar zijn hoor" (blijven oefenen zonder resultaat is dat niet zwaar dan) en niet 1x... maar wel 6,7,8x zeggen ze het dan.. alsof ik het na 1x nog niet begrijp
Bij ons heeft iedereen meegeleeft tot de dag dat we naar het ZH moesten voor de IUI. Dus iedereen die een beetje kon tellen wist precies dat we 2 weken erna moesten weten of het gelukt was of niet. Nou dan valt het niet mee het verborgen te houden Dat is dan ook niet gelukt
Nu ik jullie verhalen lees, herinner ik me inderdaad ook een aantal echt stomme opmerkingen Vooral sommige mannen zijn zo naief, maar ja als lief bedoeld is, is ook weer zo lastig om boos te worden. 1 jongen zei me bijvoorbeeld dat hij de vitaminepilletjes van zijn vrouw wel zou meenemen voor me, zij was ook in mum van tijd zwanger geworden dus zou bij mij dan ook wel helpen. 1 van de vriendinnetjes die ik had verteld, zei me dat ik er niet zo mee bezig moest zijn, dan kwam het vanzelf wel :x Hallo! De arts heeft aangegeven dat het op natuurlijke wijze niet gaat lukken, welk deel daarvan snap je niet? Aan andere kant heb ik ook wel enorm gelachen met diezelfde vriendin: iedere keer als ik haar sprak aan de telefoon vroeg ze me "how are your eggs doing?" en dat is soms ook heerlijk, om er even niet serieus over te praten maar er even gein over te maken. Ach ja, het is gewoon zo dat mensen die het niet zelf meegemaakt hebben/meemaken, er gewoon geen idee van hebben hoe het is. Maar daarom zitten we toch ook met elkaar te mailen erover, en dat bevalt me prima Groetjes, Aralyn