Hey Ik weet niet of het hier juist geplaatst is en of er al een topic rond bestaat, maar ik vind het lastig om erover te beginnen want schaam me er wat over.. Ik heb sinds enkele maanden constant rare gedachten ivm de papa van mijn kindje. Pas op, ik zie hem doodgraag maar waar is die passie, liefde, verliefdheid, gek doen, amuseren, vrijen etc... In het begin leek het de roze wolk, wooow een baby van ons twee. Nu is het constant de zorg, het huishouden. Daardoor onstaan regelmatig discussies, kortaf zijn en conflictjes.. Daarvoor hadden we dat NOOIT! Ik erger me in de domste dingen eerst en loop altijd maar te piekeren en te mijmeren in mezelf Soms denk ik: ik moet de liefde verdelen tussen mn kindje en de papa en dat is de reden maar het blijft maar duren Iemand tips? Gelijkaardige situatie - HELP!! Wil dit niet!
Ik heb sinds enkele maanden constant rare gedachten ivm de papa van mijn kindje. Pas op, ik zie hem doodgraag maar waar is die passie, liefde, verliefdheid, gek doen, amuseren, vrijen etc... Is dit recent zo of al sinds de baby er is? Ik heb dat gevoel ook welk, maar heeft niets met de kinderen te maken (onrechtstreeks waarschijnlijk wel, want je onbezorgd leven is voorbij). We zijn wel al 10 jaar samen en waren erg jong, dus ja. Het isd een lastig gevoel en weet ook niet wat ik er mee moet aanvangen, de liefde is er nog, maar onze relatie is niet echt meer zoals het hoort. Ik wil je gewoon veel sterkte wensen en hopen dat je/jullie eruitkomen. Weet hij van je gevoel? Wat vindt hij?
wat vervelend. Ik heb ook wel meer irritaties gehad, maar het gaat nu weer beter. Ik vind het ook wel lastig dat bijna alles om die kleine draait, maar ik ga ervan uit dat dat tijdelijk is. Wij gingen eerst veel vaker iets leuks doen en dat gaat nu even niet meer, dat mis ik wel. Wij proberen dat wel op de avonden dat we samen thuis zijn een filmpje te kijken en we hebben ook vaker sex dan eerst. Denk ook wel dat dat nodig is nu dat compenseert toch. Mijn vriend is meestal in het weekend 's avonds werken dus oppas regelen en samen gaan stappen is er niet vaak bij, maar dat komt wel weer als de kleine wat groter is. Ik denk dat het belangrijk is om alles te bespreken zodat je allebei wat meer moeite gaat doen om het gezellig te maken, tenminste zo doen wij dat. Heel veel succes!
er verandert natuurlijk wel veel voor jullie beide, nu er een kleinte bij is gekomen. je gaat elkaar ook met andere ogen zien. Alle aandacht gaat ook naar jullie kleine, weinig tijd nog om te vrijen en te amuseren en mischien mist hij dat ook wel en gedraagt zich daarom anders? Mischien is het een idee om er eens over te praten over hoe jij erover denkt, mischien herkent hij het wel. sterkte
Vooral die passie en vrijen mis ik nog het meeste. Misschien voel ik daar een tekort en komen daardoor ergernissen en discussies? Ik weet het zelf ook niet. Hij is wat anders dan ik en minder zin dan ik, maar dat is altijd zo geweest. Alleen vind ik het nu NOG minder dan vroeger en dat irriteert me! Hij weet dit maar doet er nix aan. Hij is altijd moe (heel vervelend want voel me net een man met teveel testosteron) Ik zie hem echt graag maar wil het nog meer voelen.. Iets samen doen zullen we idd misschien moeten doen, een soort date..? Het is nu enkele maanden, de baby is er 9 maanden. Eerst was er die mega roze wolk en het gevoel van adoratie tov hem. Ik keek echt ehel hard op naar hem, mijn ventje, en nu is dat minder en soms denk ik : pff dit en dat en erger ik me rot..
Zorgervoor dat jullie ook tijd met z'n 2tjes hebben. Wij gaan nog met regelmaat een nachtje weg met z'n 2tjes. Maar het kan ook gewoon een avond zijn natuurlijk.
ik zou eens proberen samen een weekendje weg te gaan en te kijken hoe het eventueel weer opbloeit, gebeurd er niks dan is het echt tussen jullie, bloeit het weer op dan komt het gewoon door de alledaagse hectiek en misschien ook sleur, met kinderen zit je toch aan een strakker schema en zij vragen aandacht op hun tijd en daar pas je je aan aan, maar dat betekend wel dat je opnieuw je relatie moet invullen want wat jullie hadden voordat je papa en mama was dat is er niet meer, logisch, je veranderd ook door zo´n grote verantwoordelijkheid en je ontdekt een liefde voor je kind waarvan je niet wist dat je het kon voelen. ik ga er wel eens tussenuit met manlief, gewoon even onbezorgt tijd voor onszelf, uit eten, shoppen, wat drinken zonder vast te zitten aan een schema en alle tijd voor ons. misschien knap je er helemaal van op, het begint met praten met je man, hij zal dit ook voelen. heel veel sterkte,
Ik vind het zelf niet meer dan logisch dat je relatie veranderd als je papa en mama wordt. Je bent niet meer met z'n tweeen, meer verantwoordelijkheid te dragen etc. Het onbezorgde leven is voorbij. Wél is het belangrijk dat je het samen doet en elkaar ziet als man en vrouw, niet als papa en mama. Enkele tips: - regelmatig samen op stap (winkelen, uit eten, weekendje weg) - Eén avond in de week samen koken en uitgebreid eten. Lekker wijntje erbij en je hebt een gezellige avond thuis. - Praat over je gevoelens; het is helemaal niet raar dat deze gevoelens en gedachten nu naar voren komen. Succes!
hoi, hier ook hoor, en niet om je ongerust te maken maar uk is 19 maanden en nu zien we elkaar ook weer als geliefden... en dan bedoel ik dat je naar je man kijkt en denkt, wauw wat een supervent heb ik enzo...en dat je man weer eens verlekkerd naar je kijkt (en de komst van een tweede over een paar weken zal er zeker er even geen goed aan doen...) je moet je helemaal niet schamen!!! tis juist goed dat je het eruit gooit!!! Wij proberen soms samen weg te gaan maar zijn zeer zuinig op onze oppas omdat we weinig keus erin hebben, doen dus thuis veel tutavondjes, samen in bad, filmpje kijken etc. niet vergeten, jullie zijn samen begonnen, verrijkt met een kleine, en het komt echt wel goed hoor!!!
hier is dat ook hoor, meer irritaties, en veel minder seks. mijn man vindt dat heel erg en ik ook wel, maar ben vaak moe van de hele dag met die 2 meiden en het huishouden bezig te zijn. en de jongste is een erg slechte slaper, dus de nachten zijn ook erg kort. maar ook ik wacht met smart op de tijd dat het weer allemaal lekker op rolletjes loopt en wij weer meer naar elkaar toe trekken, wij weer even belangrijk worden (samen) als de kindjes, want die staan nu even voorop. maar ik neem aandat het allemaal goed komt!! het is gewoon een grote verandering en druk!!
Och meid. Wat vervelend is dat. En, wat de anderen ook zeggen, tot op zekere hoogte zeer normaal, want er verandert ook ontzettend veel. Ik wil je echt aanmoedigen om met je man erover te praten. Doordat mensen minder met elkaar praten, gaat het vaker mis is mijn ervaring. Deel je gevoelens met hem, op een rustig avondje terwijl de kleine op bed ligt. Pak een biertje en een wijntje en ga samen er eens over praten. Praten is goed, maar zorg ook voor de goede omstandigheden!
Ik geloof wel dat ik mag zeggen dat ik een brede ervaring heb, met twee al oude kids, en een kleintje er weer bij. Bij ons was dat spetterende na de geboorte van een kindje ook wel zo'n twee of drie jaar op een laag pitje, maar als je meer gewend bent aan het ouderschap zul je zien, over een poosje gaat het echt weer veel beter! Ik denk dat het meestal de vrouw is, die intenser leeft met een baby, en vermoeider is, zodat haar partner even op de tweede plaats komt, maar het kan natuurlijk ook best andersom zijn. Probeer op de toekomst te gokken, meid! Maar je kunt natuurlijk ook een gezellig avondje/dagje organiseren zonder kindje, en dan al je charmes uitspelen en kijken oftie daar voor valt. Succes ermee!
Een collega van me zei ooit tegen me (toen ik zelf nog geen mama was of er uberhaupt plannen voor had): als je kinderen krijgt raak je verliefd op je kinderen, je wilt ze wel elk moment van de dag zien. De liefde voor je man verandert, het is niet minder of slechter, maar anders. Hier is er ook minder passie, minder sex ook, minder het onbezorgde vriendje-vriendinnetje bestaan. Dat is zeker enorm wennen en in het begin (toen ukje er net was) miste ik dat enorm en vroeg me serieus wel eens af hoe die in godsnaam toch goed moest blijven gaan. Maar geef jezelf de tijd. Probeer in de eerste plaats te accepteren dat het leven nu toch echt anders is, verrijkt met een kleine van jullie twee, met alle extra werk en verantwoordelijkheid die daarbji komt. Dat is iets waanzinnig moois dat ik persoonlijk nooit zou willen missen (wat deed ik dan hele dagen voor die kleine er was, toen had ik het ook druk ). Met die nieuwe rollen leer je ook echt wel een nieuwe invulling te geven aan jullie-met-zn-tweetjes. Begrijp me niet verkeerd, het is hier ook echt niet altijd koek en ei hoor, ik ben alles soms ook zat, elke dag lijkt wel hetzelfde (werkloos), ik weet toevallig dat het zaterdag omdat alle auto's in de buurt smorgens nog op de parkeerplaats staan als ik de gordijnen open doe. Ik denk dat veel van de irritaties komen door vermoeidheid en sleur, niet zozeer door mn man En zoals hierboven al gezegd: ik kan nu weer intens gelukkig zijn met mn man, de liefste papa van de wereld, mn rots in de branding, en soms moet je die dingen es uitspreken... dan laait het vuurtje vanzelf weer op hoor...
Hoi, Ook hier is onze relatie als 'stel' veranderd. Vrijen doen we op het moment nauwelijks. Onze dochter heeft reflux en dat is vooral het eerste half jaar heel, heel zwaar geweest voor ons allemaal. Nu gaat het eindelijk wat beter en ik merk dat manlief en ik ook weer iets minder 'zakelijk' met elkaar bezig zijn. Overigens is mijn man ook depressief, dat werkt ook niet echt mee.. Ik ga er vanuit dat het op termijn wel weer beter zal gaan. Dochter wordt groter en makkelijker hanteerbaar (= minder huilen, minder spugen, minder pijn, beter slapen hopelijk..) en daardoor zal er steeds meer tijd en energie vrijkomen voor elkaar.
Dankje allemaal voor de reacties. Het is idd niet makkelijk om ermee om te gaan. Ik denk ook zoveel na over de dingen terwijl mn man dat helemaal niet doet! Als ik er dan een gesprek over begin vraagt hij zich af wat er toch allemaal in mn kop omgaat. Hij denkt nooit na over dergelijke zaken. Als er een discussie is blijf ik er een hele dag of tot erna nog mee rondlopen terwijl het bij hem ene oor in en andere uit is. Het is frustrerend omdat ik alles wil zijn.. een supergoeie mama, een goede huisvrouw, een geweldige minnares voor mn mannetje, een full-time werknemer, er goed blijven uitzien etc. Nu pas besef ik wat een moeder allemaal wel doet/kan/moet. Het lijkt me vaak zo vervelend dat we uit mekaar groeien (zo voelt het aan voor mij) terwijl we inderdaad wel samen ongelofelijk veel van ons kindje houden.. Ik zou met hem nooit willen breken, het is de man van mijn leven maar waarom is hij altijd moe, heeft hij niet zoveel zin in mij als ik in hem en zijn we de laatste tijd zo kortaf tegen mekaar.. Eens onder ons twee weggaan zou wel een oplossing zijn.. alleen.. ik kan mn kleintje zo moeilijk "achterlaten". Voel me dan zo schuldig omdat ik me dan een egoïst vindt! Zie je wel, ik denk teveel na
wij hebben hier na de geboorte ook een tijdje een dipje gehad. eerst zit je op een roze wolk omdat je net ouders bent geworden en als moeder zijnde ben je aan het vloeien dus komt er niks van sex. na een tijdje werd ik kortaf tegen mn man en hadden we veel vaker woorden dan voorheen. ik bleek een ppd te hebben en met de medicijnen ging het weer helemaal de goede kant op. toen dat weer helemaal goed was moesten mn man en ik elkaar echt wel weer opnieuw leren kennen op het gebied van geliefden. ik denk dat het wel normaal is, er is voor jullie allebei een hoop verandert en dat is wennen. probeer meer samen (zonder de kleine) te ondernemen en spreek af dat je elke avond even echt met elkaar praat en dat het overal over mag gaan maar niet over de kleine. zo leer je elkaar ook weer opnieuw kennen en weet je wat er in de ander omgaat. liefs doris
hier was het ook een tijdelijk dipje. We hadden vaker kleine conflictjes. Maar ik vind dat ook niet zo raar. We hebben veel zorgen om Emma, minder slaap. Je hebt een heel ander leven na de geboorte van je kleine. Nu ga ik me ook beter in mijn vel voelen waardoor het steeds beter gaat. We begrijpen elkaar weer veel meer en we hebben de laatste tijd ook weer veel meer lol en gezelligheid.
jeetje, wat herkenbaar allemaal. ik dacht dat ik de enige was, maar het hoort er dus allemaal bij. onze kleine is nu ruim 5 maanden, we hebben denk ik 3x sex gehad, waarvan 1x soepel, de andere 2 keren deed het of zeer, of ging het moeilijk. nu laatst ging het helemaal niet meer. het is zo veranderd, en daardoor bang dat het niet lukt, waardoor het dan ook niet lukt. doordat er geen passie is, is er verder ook helemaal geen vonk meer tussen ons. als ie thuis komt van zijn werk praten we amper met elkaar, ja, alleen over de kleine, een kus moet ik nog vaak om vragen, en kroelen,knuffelen ook niks. hij is in december zijn vader verloren, misschien speelt dat ook allemaal wel mee. we praten daar ook niet over, als ik er iets over vraag, wordt er overheen gepraat. ik heb het idee dan dat het allemaal niet hoeft voor hem. als we dingen gaan doen is het vaak met vrienden van ons, nooit echt samen. voorheen deden we dat nog wel eens, uit eten of een filmpje pakken. ik zal toch eens een keertje een oppas regelen om dat weer te doen hoor, want zo geniet ik wel enorm van de kleine, maar niet van ons. en dat is toch de basis lijkt me. ik ben blij te horen dat het bij meerderen gebeurt, en dat het ook weer over gaat. daar vertrouw ik dan op!
Wat vervelend dat de liefde zoals die was vóór de geboorte van jullie kindje ook veranderd is Wies31.. Wij zijn pas samen uit eten geweest en ons dochtertje is toen wezen logeren, toen merkten we wel dat we echt toe waren aan eventjes tijd samen.
na mijn eerste zs was het echt een drama. We hadden ruzie wat we normaal nooit hadden. De een na de ander stond met de koffers klaar om te gaan haha. Om de kleinste dingetjes de grootste ruzies. De seks deed zeer en ik werd niet opgewonden en er was toch een beetje dat meot gevoel. wat geheel van mijn kant kwam hoor ik werd niet gepushed. Ik had echt zo een IS DIT ALLES GEVOEL! en kreeg het heel benauwd, Uiteindelijk werd het erger en lichamelijk ging het ook slechter. Ik heb toen bloed laten prikken en daar bleek dat mijn schildklier te snel werkte wat je dnkwijze ten nadele beinvloed. Na medicatie ben ik me beter gaan voelen en is het tussen ons ook beter geworden. De seks werd zelfs pas na ander half jaar als vanouds. (kwam ook door de medicijnen denk ik) Maargoed nu de tweede bevalling echt totaal tegenovergestelde. Ik had na twee dagen al enorme zin. Ging natuurlijk niet maar ik wilde wel. Voel mij heerlijk ontspannen wat ik totaal niet verwacht had. Zelfs mijn man geniet er momenteel van haha die is helemaal ontspannen. Dus het ligt er ook aan hoe je uit de bevalling komt. tweede was stukken makkelijker dan de eerste. Maar je moet wel je best blijven doen. En bekijk waar het knelt. Voel je je opgejaagd door de seks praat erover en dan zal je zine dat de druk eraf is en je heel senel weer echt zin krijgt. en zo zjn het met meer dingen. Ik heb bijv. nog steeds moeite met omschakeling van werk naar prive. Dat is ook lastig maarja.