Hoi iedereen, Ik wik even van me afschrijven en tegelijk m'n 'verhaal' doen in de hoop dat er vrouwen zijn die zich hier in herkennen en wellicht tips/trucs hebben. Al vanaf 2008 heb ik een añgststoornis waarbij ik vooral de angst heb dat hèt hart het gaat begeven. Hiervoor heb ik meerdere thérapieen gevolgd en dit heeft ook wel geholpen, althans ik kon weer normaal leven zonder continu angstig te zijn dat het hart het zou begeven. Eind vorig jaar kwamen we erachter dat ik zwanger was. Best onverwacht, maar daarom niet minder welkom. De eerste paar weken enorm beroerd en moe geweest, maar ach hoort erbij. Op dat moment speelde de angststoornis al wel weer iets op, te wijten aan de hormonen. Begin dit jaar werd 1 van mijn ouders met spoed opgenomen in hèt ziekenhuis i.v.m. een hártinfarct. Rookte niet, leefde gezond, mankeerde nooit iets en pats boem infarct. Op dat moment was ik net 12 weken zwanger en ben op de automatische piloot gegaan en heb geholpen met alles waar ik kon. Gelukkig is het goed afgelopen en hebben de chirurgen dmv dotteren de schade binnen de perken weten te houden en huppelt mijn 'ouder' weer vrolijk rond. Een paar weken later begon de ellende; de stoornîs kwam weer omhoog doordat ik van heel dichtbij meemaakte dat idd je hart het zomaar kan begeven. Ik heb gejankt toen ik me dat besefte. Gelijk daarna weer in therapie gegaan, en dat werkte enigszins wel, maar in mijn ogen niet voldoende dus ben er ook maar weer mee gestopt aangezien ik dacht dat ik het zelf wel aan kon. Rond de 30 weken zwangerschap ben ik minder gaan werken en dat voelde in mijn ogen als falen. Tegelijk besefte ik mij dat ik iets van hulp nodig had ik de ángst voor m'n hart. Via een kennis een therapie gevonden en daar al een goed gesprek mee gehad, maar besloten om daar na de zwangerschap mee te beginnen daar de hormonen nu teveel invloed kunnen hebben. Nu ik tegen het einde van mijn zwangerschap loop (ben nu bijna 40 wk) en de spanning wat toe neemt, voel ik weer allerlei pijntjes en kwaaltjes in m'n lichaam die de stoôrnis weer triggeren. Doordat ik verschrikkelijk beroerd slaap ben ik het zwanger zijn zo meer dan zat. Ik slaap bijna niet en als ik slaap word ik wakker van bijvoorbeeld maagzuur, plassen of vreselijke benáuwdheid doordat baby drukt op mijn longen en maag. Vanavond was de druppel; ben extra vroeg naar bed gegaan en word 2 uur later verschrikkelijk benauwd wakker, het idee dat er een olifant op je borst zit. Hierdoor in paniek geraakt met als gevolg dat ik nu nog wakker ben. Ik heb nu al meerdere vrouwen gesproken die zijn ingeleid doordat ze het 'niet meer trokken'. Ik ben voornemens morgen de verloskundige mijn probleem voor te leggen, want ik begin me door het slapeloze gedeelte en psychische gedeelte aardig labiel te voelen en dat lijkt me een valste start. Ik zie het echt echt niet zitten om bijv. tot 42 weken te lopen, helemaal niet in deze 'toestand'. Benauwdheid en alle andere lichamelijke sensaties die je hèbt op het einde, worden bij mij direct gekoppeld aan: 'zie je nou wel dat je hart het niet aan kan'. Al met al, ik heb momenteel het gevoel dat ik er doorheen zit en dat nu ook wel eens mag uitspreken. Gevoel dat ik me altijd maar groot moet houden is m.i. Voorbij, want zo doorgaan trek ik niet, maar m'n lichaam ook niet. Ik baal echt ontzettend dat ik niet zo goed kan relativeren en ook dat ik me soms te veel en te snel wat aan trek van andere mensen. Als je een psychische stoörnis hebt en dan helemaal zo 1 als ik heb, word je vaak neergezet als een soort van aansteller / zeikerd. lang verhaal, moest het even kwijt. Soms is dat wel fijn om puur even dom van je af te schrijven. Ik hoop dat door mijn klachten morgen te vertellen aan de vk, zij tips heeft om toch de laatste dagen (hoop ik) door te komen en in deze dagen dan ook nog wat energie op doen voor de bevalling en de eerste periode. Alle tips en trucs of op/aanmerkingen zijn welkom.
Goeie morgen! Wat erg van je angst stoornis en dat je dit allemaal hebt meegemaakt. Bij mij is het niet vast gesteld ofzo maar ik ben zn 2,5 a 3 jaar geleden overspannen geweest met ook heel erge angst ed, dit heeft maanden geduurd en is eigenlijk niet meer weg geweest. Vorig jaar hadden we een puppy gekocht, heel leuk, en lief maar naar een paar weken begon de angst alweer ggrrr Dit heeft zeker 2 maanden geduurd en is langzaam weg getrokken, op sommige dagen heb ik er wel last van maar gaat het ook weg. Nu sinds een paar dagen heb ik soms weer dat nerveus gevoel word er gek van!! Ook ik dacht altijd dat ik dood ging of dat ik iets krijg aan mn hart. Heb er zelfs hartkloppingen van en dat mn hart overslaat en dan raak ik in paniek en ga ik hyperventileren.... Je word er echt moe van, nergens zin in ect, maar dat zal je zelf ook wel weten he Ik kan je helaas geen tips geven, maar ik lees dit tpic mee!! Groetjes
Vermoeidheid doet nooit goed en zal bestaande klachten, (fysiek EN psychisch) alleen maar versterken. Dus nee: je stelt je niet aan en het is goed om met je VK door te spreken wat verstandig is voor wat betreft inleiden/overtijd lopen. Wat betreft therapie zou ik je aanraden een psycholoog te zoeken die niet met je op het hier-en-nu gaat zitten, over hoe je je angst in het hier-en-nu onder controle kunt houden, want dat is duidelijk niet de oplossing die je nodig hebt. Ik zou eerder zorgen dat je ergens terecht komt waar er met je gekeken kan worden waar die angst voor controleverlies (want daar gaat het feitelijk om!) vandaan komt: is er vroeger iets (of meerdere dingen) voorgevallen, die ervoor gezorgd hebben dat je -meer dus dan anderen- getriggerd wordt door het geen controle hebben over dingen? Ik denk dat als je de oorzaak voor je angst boven tafel krijgt, je die een plek kunt gaan geven en je angst dan stevig zal verminderen. Mogelijk dat, als je de oorzaak gevonden hebt, EMDR daar ook nog bij kan helpen dan...
@Rozemarijke: de therapie die ik wil gaan volgen na m'n bevalling daarvan is EMDR een onderdeel. Heb zojuist contact gehad met mijn verloskundige en dan gaan we ook bespreken wat de opties zijn, zij geeft ook aan dat het in dit geval geen optie is om door te lopen tot bijvoorbeeld 42 weken.
@vlinder: erg herkenbaar. Vooral dat gelijk in de paniek schieten om niks. Dat zenuwachtige gevoel is ook slopend.
Het "niet meer trekken" is vaak niet voldoende voor inleiden maar jij bent al bijna 40 weken. Wat zegt je verlos ervan? Wil ze je niet proberen om te strippen? Wie weet geeft dat je lichaam het laatste zetje? Vervelend hoor zn angst die je leven beinvloed! Hoop dat de therapie emdr je gaat helpen. Echt super dat je hulp zoekt!