Waar zal ik eens beginnen, laten we dat maar doen bij het begin: Toen ik 9 weken in verwachting was van mijn prinsesje shania knakte mijn schaambeen. Heel erg pijnlijk was het nog niet maar wel zeer ongemakkelijk met lichte pijnscheutjes. Mijn huisarts drukte mijn bekken/heupen bij elkaar en hoorde een knak. Tijdens die knak ging er toch wel een flinke pijnscheut door mijn bekken. Conclusie: Bekkeninstabiliteit met een verwijzing voor fysio en mensedieck. Naarmate ik de 20 weken bereikte ging het met de dag slechter. vooral met slapen, omdraaien, benen over elkaar doen (zoals een dame zit) en traplopen. Ook kreeg ik na inspanning een ontzettende pijn in mijn onderrug, een verstijfd/beurs gevoel alsof iemand 1000x een trap tegen je rug aan had gegeven. Bij 24 weken ben ik terug gegaan naar mijn huisarts omdat ik dacht dat mijn schaambeen gebroken was. Domme ik !!!!! Een schaambeen bestaat uit 2 delen. Die 2 delen 'schuurde' over elkaar, dit geeft hetzelfde gevoel als een pols die gebroken is en niet in het gips zit waarmee je dan uitbundig gaat zwaaien. De perfecte omschrijving volgens mijn huisarts. Tegen de 30 weken was het dramatisch geworden. Als ik 'snachts uit bed ging om te plassen zakte ik letterlijk door beiden benen en moest Danny mij oprapen en naar de wc brengen. Een rolstoel, papegaai boven het bed en bed in de woonkamer zorgde ervoor dat ik nog een beetje 'onder de mensen' was. Uiteindelijk heb ik pethedine-injecties gehad als pijnbestrijding samen met slaapmiddelen en met 38,5 week ingeleid. mede door mijn bekken maar ook door de complicaties die ik in mijn zwangerschap had: premature weeën, zwangerschapsvergiftiging en vermoedelijke dysmaturiteit (groeiachterstand baby). Toen ik net bevallen was en op de kraamafdeling lag probeerde ik mij om te draaien in bed maar ineens had ik geen pijn meer in mijn schaambeen. Wel heb ik altijd last van mijn onderrug gehouden, met name weer tijdens inspanning. Toen Shania 6,5 maand oud was ben ik terug gegaan naar de fysio omdat ik zo'n last bleef houden. Naar mijn idee werd het alleen maar erger. Gelukkig niet in mijn schaambeen maar dat beurse/stijve gevoel bleef ik in mijn onderrug houden. Daarbij knakte mijn rug met regelmaat zoals mijn schaambeen in de zwangerschap knakte. De fysio zei wederom dat het bekkeninstabiliteit was. Oefeningen, massages, bekkenband het mocht niet baten. Totdat ik erachter kwam nog een prinsesje in mijn buik te dragen. Dat verklaarde dus waarom het alleen maar erger werd. Juist omdat ik al 4 maanden zwanger was. Ik was dus vanaf het begin van mijn zwangerschap met de klachten naar de fysio geweest maar had nooit gedacht zwanger te zijn. Ik was blij dat mijn erger wordende bekkeninstabiliteit een verklaring had. Pijn in mijn bekken heb ik heel de zwangerschap echt wel gehad, maar toch minder erg dan bij Shania! Met name doordat mijn schaambeen deze keer niet opspeelde en ik nu wist dat het 'na de zwangerschap wel over zou gaan' . Heb ik mij even miskeken zeg!!!!!!!!!!! Altijd heb ik die last van mijn onderrug gehouden, erger dan na Shania's bevalling! En nu............. mijn derde zwangerschap. Ik ben deze heel positief ingegaan; ik dacht dat het niet erger zou worden als bij Caithlynn daar ik bij Caithlynn relatief minder last had dan bij Shania. Maar nu: de huisarts, gynaecoloog, fysio en osteopaat zitten met hun handen in het haar: Is het nu een zeer ernstige bekkeninstabiliteit die blijvend is voor de rest voor mijn leven? Is het een hernia? Is het een Ischias (beknelde beenzenuw) Of is het artrose in mijn bekkengewrichten en de weken delen (banden, kapsels, kraakbeen en spieren). Doordat ze niet weten wat het precies is mag ik ECHT ABSOLUUT niets meer, juist om meer slijtage tegen te gaan daar de artsen van artrose uitgaan. Ik ben uitbehandeld. Ik mag WMO (huishoudelijke hulp) aanvragen en de huisarts/gyn/fysio en osteopaat zien erop toe dat ik die krijg. Wat mij tegen houd is de eigen bijdrage 194,00 voor 3 uur in de week een poetshulp. Dat is bruto 16,00 per uur voor poetsen!!!!! Marktplaats is nog goedkoper. De huisarts heeft een indicatie afgegeven voor een hoog-laagbed in de woonkamer. Wat mij tegenhoud: als ik lig kom ik niet meer overreind en ik moet toch echt die twee (ruziënde) schatjes uit elkaar halen, er voor ze zijn, er geen speelruimte meer overblijft, ik toch die trap op moet om de kids uit bed te halen en vice versa, de trap op moet om te douchen, de trap op moet om naar bed te gaan etc.... allemaal tegens tegen maar 1 voordeel: rust voor mijn bekken/gewrichten. Wel heb ik wederom (voor de derde keer) een papegaai boven mijn bed. De huisarts, gynaecoloog, fysio en osteopaat hebben met regelmaat overleg om mijn zwangerschap 'draaglijk' te maken en hoe verder te gaan na de bevalling. Hieruit is nu al voort gekomen dat ik: Mag bellen naar de verloskamers wanneer ik het niet meer trek voor opname met pijnmedicatie. Na de bevalling een revalidatietraject in te gaan (geen idee wat dat precies inhoud) Inleiden vanaf 37 weken (mits ik inleidbaar ben, dus 2 cm ontsluiting om de vliezen door te prikken) De klachten zijn nu zo erg dat ik niet meer weet wat ik met mijzelf aan moet. Doordat ik zo gruwelijk veel pijn heb ben ik heel snel geïrriteerd waardoor ik weinig kan hebben van de kids. Door de pijn ik zoveel energie te kort kom dat ik heel de dag moe ben. Normaal lig ik zelfs niet in bed wanneer ik ziek of net bevallen ben. en nu... Lig ik heel de dag op de bank/bed. De klachten die ik nu heb zijn echt gruwelijke pijnen waarbij ik uitval in beide benen heb. Danny had laatst bijna de brandweer/huisartsenpost gebeld omdat ik beide benen niet meer kon gebruiken, hij niet meer wist hoe hij mij omhoog kon krijgen, en ik echt gruwelijk veel pijn had. Het word steeds erger en ik weet echt niet wat ik kan verwachten na mijn bevalling. Ik hoop dat het alleen bij de rugpijn blijft die ik na beide zwangerschappen heb gehad maar wij zijn gewaarschuwd voor het ergste. Ik kan mij dan ook zo ergeren aan mensen die bekkeninstabiliteit als een modeziekte zien, als smoes gebruiken om de ziektewet in te gaan omdat ze last hebben van hun onderrug. Om ieder pijntje de naam bekkeninstabiliteit te geven. Want bekkeninstabiliteit is iets anders dan bekkenpijn. Bekkenpijn is iets waar bijna iedere zwangere mee te maken krijgt. Niet alles kun je de naam bekkeninstabiliteit geven!!!!!!! Ik kan mij echt zo boos maken over mensen die maar roepen dat ze bekkeninstabiliteit hebben en niet weten wat het is!!!!!!!!!!!! Bekkeninstabiliteit is geen grapje, de mensen die het echt hebben zullen mijn mening hier in delen. We moeten wachten wat de toekomst ons hierin brengt en ik hoop op het beste maar wou dat ik de zogenaamde bekkeninstabiliteit van andere zwangere had. Dan was het makkelijker geweest dan dat het nu is. als je eens kijkt wat er nu op Danny's dak komt........ Bij deze dan ook mijn eeuwige dank aan mijn lieve vriend die weet wat ik (WIJ) doormaken en er toch altijd het beste van probeerd te maken!!!! (K)
jeetje meid wat een verhaal zit echt met grote ogen te lezen wat jij wel niet allemaal doorstaat. Maar mag ik vragen??? als je zulke zware en moeilijke zwangerschappen hebt gehad waarom je dan toch nog voor een derde kindje bent gegaan?? met dus het risico dat je invallide raakt of gewoon altijd pijn blijft houden?? ik kan me niet voorstellen dat je dan nog weer zwanger zou willen raken. Begrijp me niet verkeerd want het is een oprechte vraag. Ik zelf heb geen bi wel overbelaste bekkenbanden en een zwangerschaps sisschias waardoor ik regelmatig puddingbenen heb maar ik weet ook dat het tijdelijk is en ... het is al minder geworden door het omhoog gaan van de baby ... maar ik zit toch echt voorlopig niet meer te wachten op nog een zwangerschap heel veel sterkte voor jou en je man en ik hoop dat de artsen snel kunnen diagnostiseren wat jou nou werkelijk allemaal mankeerd en ze daar opin kunnen spelen met therapie .. whatever that may be . moet verder nog ff kwijt dat ik je heel dapper vind en dat je erg sterk overkomt in je verhaal
Dank je wel!!! Ik moes t het toch echt van mij afschrijven want het zit me echt heel hoog!!! Het is inderdaad niet makkelijk maar de tijd tikt voor ons.... http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/168406-fijne-gyn.html laatste reactie van mij.... daarin zie je waarom zo snel...
ik weet helaas wat je doormaakt! kan afentoe niet meer lopen het is nu mijn 2de zwangerschap en bij 9 weken kreeg ik al last het is nu al zo verslechterd dat ik gister krukken heb gehaald voor ondersteuning lekker dollen met me dochter zit er niet meer in ben moe van de pijn en kan bijna niet meer werken waar ik ontzettend van baal oefeningen helpen niet als ik bij de fysio ben geweest heb het gevoel dat ik totaal geen medeleven krijg van me collega's pff lang leven de bekken instabiliteit
Wat een verhaal! Ik heb zelf last vanaf me 8e week... maar weten ze nu nog niet wat ik heb! Mijn verhaal staat bij gezondheid en heet pijn in bekken. Maar heb ook veel pijn en hoop juist niet dat er uit komt dat ik dit heb! HEEL VEEL STERKTE! Liefs
Hey Meid, Ik weet helaas hoe het is... Ik heb BI opgelopen na de bevalling van de oudste en ik heb hms (hypermobiliteitssyndroom). Toen ik zwanger was van de 2e werd het zo erg (mede door verplichte bedrust!) dat ik niet meer kon lopen, ik kon helemaal niks meer. Ik ging kruipend achteruit, met steeds alleen mn linkerbeen te gebruiken door het huis als ik naar de wc moest. Nog steeds heb ik er last van, inmiddels al 10 jaar. Het gaat met ups en downs. Ik heb op hoog niveau gevolleybald maar dat is niet te doen, mijn lichaam kan het gewoon niet aan. Jaren heb ik met kussens geslapen enz. Mijn opleiding en werk als verpleegkundige moest ik opgeven. Daarnaast heb ik ook me/cvs dus dat maakt sommige zaken nog beperkender. Vorig jaar heb ik een dochter gekregen, zij is uit mijn huidige relatie, we hebben het van tevoren besproken, dat de kans er zou zijn dat ik wederom niks meer zou kunnen. Gelukkig viel dit erg mee! Na de bevalling waarvan de nasleep nogal heftig was kon ik soms gewoon niet meer staan (de gyn moest heel hard op mn buik drukken op stolsels eruit te krijgen, maar daarbij drukte hij ook heel hard op mn onderrug). Dat was wel even slikken. Gelukkig was het na 8 maanden weer acceptabel. Nu ben ik weer zwanger, ik moet erg oppassen met wat ik doe. Ik leg mezelf beperkingen op en dat is voor mijn omgeving niet altijd leuk, maar ik weet wat er van kan komen. Ik sta voor de klas, heb dat nu beperkt tot de ochtenden, een winkelwagentje kan ik niet duwen, we hebben een andere kinderwagen die lichter duwt enz. Ik heb ivm flauwvallen ook een bedrust verplicht smiddags en dan moet ik wel zorgen dat ik ook voldoende beweeg, want rust roest echt. Omdat dit nu mijn 4e zwangerschap is, moet ik mij zowiezo erg bewust houden van wat ik doe, ik heb om de haverklap harde buiken enz. Op zich is dit goed voor mij omdat ik mijzelf snel overbelast. Tot nu toe gaat het redelijk, valt me alles mee. maar zodra ik mn teen ook maar stoot is het mis en zit ik weer 5 dagen met alleen maar pijn... Ik vind het wel een beetje vaag dat ze je bedrust hebben gegeven, want ook bij artrose moet je bewegen om het gewricht soepel te houden... Voor bi is niet bewegen ook funest... En tsja, de practische zaken... Belachelijk dat je zoveel eigen bijdrage moet betalen. Misschien kan je dat via bijzondere bijstand vergoed krijgen of wellicht van het uwv? Heel veel sterkte met alles!