Ik vraag me af of meer mensen hier last van hebben.... Ik heb de laatste tijd dat ik me steeds slechter ga voelen, ik heb een enorm rot gevoel, voel me anders en voel me vaker ongelukkiger en gestresster... Ik dacht in eerste instantie dat het met name door mijn werk kwam, maar ook als ik een paar dagen vrij ben voel ik me zo anders! Het is niet dat ik niet kan genieten van mijn meisje, want dat doe ik wel enorm... Het is alleen dat ik me zoooo anders voel! Soms zelfs iets wat gejaagder en heb eigenlijk weinig zin om thuis nog dingen te doen... Heeft iemand hier ervaring mee? Moet ik hier wat mee? *huisarts ofzo* of komt het vanzelf wel weer goed?
Hay, Misschien juist omdat je weinig zin hebt thuis iets te doen dat je je gejaagder voelt. dan zit het je niet lekker wat je allemaal nog doen moet. Btw, drink je koffie? Daar kreeg ik een enorm gejaagd gevoel van, bij een keer per week 3 bakjes. Nu niet meer dan 2 dus.
Nee ik drink geen koffie... En ik zit ook niet steeds te denken van oh ik moet dit en dit en dit nog doen... Het is gewoon een raar onbeschrijfbaar gevoel!
als ik thuis ben heb ik ook geen zin om ook maar iets in huis te doen dan wil ik alle tijd aan mn meissie geven maar ik voel me er niet vervelend onder gelukkig tja kleintje misschien kan je toch eens de ha bellen voor info misschien komt hij met iets nuttigs.
Ik voel mij momenteel ook niet gelukkig!!! Maar ik denk dat het te maken heeft met alles wat in de afgelopen 3 maand op me af is gekomen... Maar je leest wel eens (en nee ik wil je niet bang maken) dat een Postnatale depressie ook wel een paar maand NA de bevalling op kan treden) Ben daar zelf ook wel es bang voor.. Dus misschien toch es naar de huisarts gaan? Of anders is het misschien een tip om Vitamini B-100 te gaan slikken? Liefs en een dikke knuffel voor jou!
Bedankt voor de tips als het een postnatale depressie is dan zou je toch ook niks om je kleine geven of nou ja dat je liever hebt dat ze niet geboren is ofzoiets of heb ik dat mis? Want dat is dus niet het geval bij mij...
Ten eerste: moeder worden doe je niet even zomaar, het vergt een hoop energie, je bent 1 bom hormonen, en een situatie die gewoon heel erg veranderd is. Dat alles kan je al wat minder stabiel maken dan je gewend bent. Alleen als het doorzet is het een ander verhaal.. Zo'n postnatale depressie heb je natuurlijk ook in allerlei vormen en zwaartes.. Wel is het vaak rond de 4-6 maand op een piek.. Maar dat je nu alert bent is al fijn, geeft je een voorsprong mocht er iets zijn. Er gebeurd gewoon veel in je lijf, je hormoon spiegel veranderd weer en dat is gewoon heftig. Dat kan ook in je hoofd flink gaan spoken. Ik zou zeggen: gewoon goed op jezelf passen. Zodra het je gewone leven gaan belemeren (je krijgt het huishouden niet gedaan, je bent onterecht boos op je baby, je huilt te vaak), dan zou ik ingrijpen. Ik heb zelf dat gevoel ook gehad (jankte elke dag, huishouden wilde niet meer, geen zin meer in iets, gelukkig niet boos op jochie), en ben naar de psych gegaan. Een diagnose PND heb ik nooit gehad, maar hij heeft me gewoon geholpen om alles op een rijtje te zetten. Ik had gewoon eens per week/2weken een uitlaatklep en kon alles van mijn eigen opvoeding tot de toekomst van mijn zoontje daar kwijt. Het gaf gewoon die hormoon-storm in mijn hoofd rust. Na 3 maanden gesprekken kon ik het zelf wel weer af.
Ik voelde me rond die tijd ook verschrikkelijk. Ik verwijt het aan het feit, dat we een hele zware kraamperiode en erna hebben gehad. Ga anders eens naar de huisarts en leg daar je verhaal uit. Misschien kan hij er wat mee of hij stuurt je door.
Ik herken het ook wel een beetje. vooral de laatste week was ik erg opgebrand. maar in mijn geval wijt ik het aan de hormonen. mijn buik is namelijk ook sinds een week opgeblazen. ook hier is het huishouden ee puinhoop. en al je er aan wilt beginnen, weet je niet waar! een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. dus mischien toch handig om er eens aan te beginnen. precies op tijd hebben mijn man en ik gisteren een dagje sanadome gehad. wat was ik daar aan toe zeg!
Hier ook. Mijn dochter is nu 3 maanden en ik heb afgelopen week elke dag gehuild. Ik kan ook niet goed slapen en dat maakt het allemaal erger. Ik ben inmiddels aan de antidepressiva. Dat je je zo slecht voelt hoeft helemaal geen pnd te zijn, maar zoals al eerder gezegd je hormonen en het wennen aan de nieuwe situatie. Ik zou zeker niet schromen om naar de huisarts te gaan. Mijnes was heel begrijpend en dat helpt al een heleboel. Sterkte!
Ik begrijp je wel hoor. Ik heb het nu zelf ook, ben gejaagd, onrustig e.d. maar waarom, weet ik niet. Ik probeer mij zelf dan af te leiden en aan rustgevende dingen te denken of makkelijke taken te doen. Ik ben ook erg vermoeid want ik slaap als zeker 8 maanden geen nacht door, terwijl de kleine 6 maanden is. Daarnaast ben ik weer aan het werk gegaan voor 3 dagen. Al met al is het best pittig, 3 kinderen. Sinds gisteren slik ik mamafit en ik moet zeggen dat ik vandaag wel wat rustiger was. Ook probeer ik minder koffie te drinken, ik drink normaal 6 bakken. Ik moet nog wel beter gaan eten, ontbijten schiet er vaak bij in. Pas in de lunchpauze komt het er van en dan eet ik weer 's avonds voor het naar bed gaan en dat is zeker niet gezond. Je bent echt niet alleen en probeer idd bij de HA hulp te zoeken als het niet gaat!!! Succes ermee.
Wat mij ook erg hielp, was tijd voor mezelf. Bijv. eens per maand in het weekend, de kleine bij papa thuis en lekker even met een vriendin winkelen/hapje eten/bioscoop. Gewoon even "ik" zijn, ipv. alleen mama. Goed voor jezelf zorgen, 1 keer per week uitslapen (papa er 's morgens uit voor ienieminie), vitamines!! Ik slik zelf vitamine B complex (tegen vermoeidheid), visolie (draagt bij tot voorkomen depressie) en vitamine C om m'n weerstand op peil te houden. Ik weet niet of er oma's zijn die eens per maand een avondje willen oppassen, zodat je met manlief wat gezelligs kan doen, ook erg belangrijk. Soms moet je even uit de moederrol, als je begrijpt wat ik bedoel. Hopelijk doorbreek je dan het gejaagde gevoel en kom je dan meer tot rust. Liefs Huismus
Ik herken dit helemaal. Ik ben ook nog een perfectionistisch als de pest. Ben zo moe en heb helemaal geen puf voor het huishouden bijvoorbeeld. Denk nu ook weer. Ik zit net even, kleine meis ligt in bed, ze slaapt overdag helaas niet tot nauwelijks ben dus de hele dag met haar in de weer. Nu kan ik even gaan zitten of weer de was doen. Heb nu maar eens even besloten even zitten. Maar denk nu wel maar die was.... Ik moet dat echt leren loslaten. Heb ook weer veel hoofdpijnen van mijn wiplash en dat bevorderd mijn gehele gevoel ook niet echt. En dan moet ik volgende week ook nog eens beginnen met werken. pfffffffffff
Morgen ga ik langs de huisarts om te vragen om wat hulp.. Ik krijg het allemaal niet goed geplaatst en met name met / door het werk wordt het me allemaal teveel! Heb ook al mijn ontslag ingediend want op dit werk gaat het gewoon niet lukken en levert het me allemaal gewoon zoveel stress op! Ga advies vragen bij de huisarts, misschien dat zij mij wat kan helpen anders weet ik het ook niet meer! Op het moment zit ik ook ziek thuis (vandaag ziek gemeld) ze weten op mijn werk dat ik het gewoon op het moment niet trek maar ze blijven onder tussen wel enorm moeilijk doen over het opnemen van mijn vakantie uren etc, wat weer meer "stress" oplevert! Helaas "moet" ik nog 2 maanden blijven op mijn werk (2 maanden opzegtermijn) dus hopelijk hou ik het vol... Maar vandaag kon ik gewoon niet meer! Slecht geslapen, enorme koppijn, overgeven maar volgens mij ben ik niet ziek door een bacterie ofzo maar komt dit echt gewoon door "stress" en te druk zijn en mezelf niet lekker in mijn vel voelen... TIjd dus om actie te gaan ondernemen bij de HA!
Heel goed dat je je hebt ziek gemeld en naar de ha gaat. Bij mij ging het ook niet meer toen ik moest werken. Maar ik kan helaas niet mijn baan opzeggen...gelukkig is de bedrijfsarts heel medeleven en ze hebben volgens mij veel begrip voor moeders. Ik zit nu 2 weken thuis en vrijdag weer naar de bedrijfsarts om te kijken hoe nu verder. Ik benieuwd wat je ha zegt.
Zorg je goed voor jezelf? Als je twijfelt, moet je gewoon voor jezelf kiezen, niet voor je werk. Voor je werk is het misschien wat lastig, maar het is jou leven, jou gezin, dat is een stuk kostbaarder! Succes bij de HA, goed dat je die stap neemt.
Ik wil graag voor mezelf zorgen en het liefste stop ik ook meteen met werken maar ik ben gewoon zo bang om andere teleur te stellen Ze houden geen rekening met mij en mensen in mijn omgeving zeggen dat ik dat dan ook maar niet meer met hun moet doen en voor mezelf moet kiezen! Ik heb per 1 september wel een andere baan, daar kijk ik ook naar uit, een baan waarmee ik wel de diensten kan draaien die ik wil, wat minder stress opleverd en waar wel alles op papier wordt gezet maar als het allemaal zo door blijft gaan en ik blijf werken dan ben ik bang dat ik het idd niet redt! Vandaar dat ik vakantiedagen op wilde nemen (heb nog 4 weken ofzo) maar dat wil mijn werk niet! Overigens wil ik niet zeggen dat alles door mijn werk komt, thuis zijn er ook wat dingen die soms erg tegen zitten en gewoon alles van de afgelopen maanden komt nu een beetje boven, maar een groot gedeelte wel, het werk gedeelte levert het meeste stress op gewoonweg omdat ze geen rekening meer met mij houden (wat wel afgesproken was maar helaas niet op papier) en ik weer van alles moet regelen voor de kleine!
Ben donderdag bij de HA geweest... Moest bloed prikken om wat dingen uit te sluiten en heb een vragenlijst over klachten etc meegekregen.. Dinsdag moet ik terug komen en gaan we de plan van aanpak bespreken! Tot die tijd blijf ik in ieder geval thuis van het werk (was ook advies van de HA ) want op mijn werk zijn ze ook aardig aan het trekken aan mij! Ze willen dat ik toch kom werken en bla bla bla en anders moesten we kijken of ik misschien in augustus al weg zou kunnen in plaats van September (goh dan kan het wel ineens!!!) Dus hopelijk is er dinsdag een oplossing.... Dan gaat ze ook kijken of ik last heb van depressie, overspannenheid of angst (door middel van de vragenlijst) nou angst heb ik geen last van dat valt af en depressief tja ik weet niet heb niet echt het idee dat ik dat ben? Maar ja we zullen het zien!
Hey, Heel herkenbaar allemaal, ik had na mijn bevalling ook een pnd. Ik hield super veel van mijn kindje en kon hem niet meer wegdenken maar voelde me ondertussen doodongelukkig. Ik verslonsde het huishouden, mezelf en m'n partner maar niet mijn kindje die kreeg alles wat hij nodig had. Na 4 mnd naar de ha gegaan en doorverwezen naar maatschappelijk werk na 6 gesprekken door hun weer doorgestuurd naar geestgronden. Ze bleken daar een speciale afdeling te hebben voor vrouwen met psychische klachten tijdens de zwanderschap en na de bevalling. Na een aantal gesprekken ben in een 12 weekse cursus gaan volgen (als roze wolken donderen) en daaruit bleek dat ik de lat voor mezelf veel te hoog lag zowel als moeder, huisvrouw en partner. Na die 12 weken ging het beter maar ik was er nog niet, ik moest aan mezelf blijven werken maar ik kan zeggen dat ik nu toch echt weer de oude ben gelukkig Misschien heeft iemand er iets aan google; mamakits.nl