Ha meiden, Sinds een goede maand loop ik met klachten bij de bekkenfysiotherapeut. Door de oefeningen etc ging het behoorlijk vooruit! Vorige week veel darmklachten gehad in heftige mate (en ik ben door PDS helaas al veel gewend). Deze problemen hebben heel veel invloed gehad op mijn bekken, ze waren verschoven en zijn nu door de fysio rechtgezet. Helaas blijft de pijn duren en steeds scherper worden. Ik vind het erg lastig om te accepteren dat heel veel dingen nu niet meer kunnen, in huis, maar ook op mijn werk. Ik las dat ook ergens in een patientenfolder dat het voor veel vrouwen lastig te accepteren is. Zijn er meer meiden met dit soort problemen? En wanneer lukt het jullie om het een beetje een plek te geven?
Ik heb het gekregen toen ik 12 weken zwanger was. Vanaf dat moment ga ik 1x per week na de cesar fysio en ik doe nu therapeutisch werk 4x 2 uren in de week tot 34e week en verder doe ik zeer weinig zodat mijn bekkens/rug niet overbelast wordt.. Mijn ouders helpen mij om me huisje schoon te houden. Heb je het al een tijdje of heb je het tijdens de zw gekregen?
Heel herkenbaar meid. Daarbij ben ik ook nog eens vervloekt met een reumatische aandoening, dus dubbele pret. Ik ben zelf zo iemand die veelste lang doorgaat heb totaal geen rem en 's avonds dan vergaan van de pijn. Omdat ik overdag zo moeilijk kan rusten doe ik zoveel mogelijk overdag (slecht, raad ik je niet aan!) zodat ik 's avonds écht alleen hoef te rusten. Maar uiteraard kan ik op goede dagen meer dan op slechte dus dan verdeel ik de taken meer over de dag. Ik vraag geen hulp omdat ik niemand tot last wil zijn of wil overkomen als aansteller, heel verkeerd en dat zit vast alleen in mijn hoofd, maar goed. Wat mij helpt op hele slechte dagen is mijn bekkenband, deze mag ik alleen niet te vaak gebruiken. En heel simpel, met een warme kruik achter mn rug op mn zij liggen. Accepteren kan ik ook maar moeilijk dus begrijp jou volledig, je wilt alles gewoon zelf doen, ook al weet je dat het je daarna heel veel last geeft. Sterkte!
Heel herkenbaar. Ben ook minder moeten gaan werken omdat het alleen maar slechter ging. Nu gaat het nog steeds met pieken en dalen, afhankelijk van mijn belasting. Inmiddels heb ik mij er bij neergelegd, maar heb er wel verdriet van gehad dat het zo moet.
Ik heb sinds ik 19 weken zwanger ben last van bekkeninstabiliteit. Zit dus nu inmiddels al 10 wk in de ziektewet. Kan mijn werk echt niet doen (verpleegkundige op een drukke afdeling), dus doe nu 2 dagdelen in de week aangepast werk. Ik heb het heel lang lastig gevonden om te moeten accepteren dat ik voor de bevalling niet meer kan doen wat ik gewend was. Ook omdat mijn 1e zwangerschap zo ontzettend probleemloos is verlopen. Nu, naast de bi, ook last van veel andere kwaaltjes helaas. Pas toen zowel mijn fysio als bedrijfsarts bleven herhalen dat ik echt niet meer de oude zou worden voor de bevalling heb ik me er enigzins bij neer kunnen leggen. Maar het blijft moeilijk, ook vanwege het feit dat ik een drukke peuter heb rondlopen die aandacht nodig heeft. Wat ik wel echt heel jammer vind is dat ik niet meer met hem erop uit kan trekken omdat ik na 20 meter lopen al pijn heb. Dat maakt me soms best verdrietig en geeft me.het gevoel dat ik aan huis gekluisterd zit 😢