Mijn geplande keizersnede en de dagen daarna

Drie-en-een-halve week na de geboorte van Daan wil ik hier nog even het verhaal over mijn geplande keizersnede en de ziekenhuisdagen daarna neerzetten, wellicht heeft iemand nog wat aan deze informatie:

Maandag 12 februari 2007
Om 09.30 uur meldden wij ons op de afdeling Verloskunde van het WKZ. Ik kreeg een ziekenhuisbed toegewezen en alle voorbereidingen voor de keizersnede werden uitgevoerd: ik kreeg een operatiehemd, katheter, infuus en werd geschoren. Om 11.45 uur werd ik in mijn bed naar de operatiekamer gereden, alwaar mijn man zich in een operatiepak inclusief haarnet en mondkapje hees. In de ok moest ik op de operatietafel klimmen en ontspannen voorover gaan zitten voor de ruggenprik. Ik had verwacht dat deze pijn zou doen, zeker omdat hij zonder voorafgaande verdoving zou worden gezet, maar het viel mee. Alleen het puntje van de naald voelde even vervelend. Al gauw had ik het gevoel dat ik met mijn onderlichaam in een warm bubbelbad lag. Toen mijn buik werd gejodeerd vroeg de anaesthesist of ik dat voelde en of het koud voelde. Het joderen voelde ik wel maar de kou niet, dat was het bewijs dat de ruggenprik goed werkte.
Mijn man zat aan mijn hoofdeinde. Ik vond het zo lang duren, dus op een gegeven moment vroeg ik hem wanneer ze nu gingen beginnen. Bleek dat ze allang bezig waren met de keizersnede. Nog geen paar minuten later hoorde ik het eerste kreetje van onze zoon Daan, en zag ik een reiscouveuse langskomen waarmee hij naar de kinderarts werd gereden. Mijn man ging met hem mee om getuige te zijn van de eerste tests. Deze vonden plaats in de ruimte aangrenzend aan de ok, dus ik zag ze niet maar hoorde Daan wel huilen. De navelstreng mocht niet door mijn man worden doorgeknipt, maar hij mocht symbolisch nog een stukje van het stompje afknippen. Terwijl men in de operatiekamer bezig was mijn buik te hechten, stroomden de tranen me over de wangen. Toen Daan onderzocht, getest, schoongemaakt en in een omslagdoek was gewikkeld, mocht mijn man hem aan mij laten zien en mocht ik hem even over zijn koppie aaien. Daarna gingen mijn man en Daan terug naar de afdeling en ik naar de uitslaapkamer. Daar kreeg ik, naast de zakken met vocht, een morfinepompje aan mijn infuus. Eén druk op de knop was genoeg voor een vers ‘shotje’ morfine, en mij werd verteld dat ik er maar dankbaar gebruik moest maken vandaag en morgen. Toen ik op de uitslaapkamer ver genoeg bijgekomen was mochten mijn man en Daan er ook bij en werd ik, met Daan op mijn buik, teruggereden naar de afdeling.
Op de afdeling werd Daan voor het eerst aan mijn borst aangelegd, omdat ik voornemens was borstvoeding te geven. Ik voelde me prima, mede omdat de ruggenprik nog niet helemaal was uitgewerkt.

Dinsdag 13 februari 2007
Het was een moeilijke nacht. De morfine bleek ik inderdaad hard nodig te hebben. Ik had veel wondpijn van de keizersnede, mijn buik voelde beurs door het duwen en trekken dat nodig was geweest om Daan van zijn plaats te krijgen en de lucht in mijn buik zorgde voor helse buikpijn ondanks de morfine. Daan had last van kramp omdat zijn spijsvertering op gang kwam door de eerste borstvoeding en was daardoor ontroostbaar. Volgens de verpleegkundigen op de afdeling is dit normaal en is er op zo’n moment niets anders wat je kunt doen voor je kindje dan hem op te pakken, bij je te dragen en te troosten. Onhaalbaar voor mij, aangezien ik nog aan mijn bed gekluisterd was. Dus heeft de verpleging Daan een paar uurtjes meegenomen zodat ik hopelijk toch nog een paar uurtjes slaap zou kunnen pakken. Rond voedingstijd zouden ze hem weer terugbrengen. De verpleging zat echter in de ruimte naast mijn kamer, dus door de muur heen hoorde ik Daan nog steeds hard huilen. ’s Morgens werd ik gebroken en verdrietig wakker.

Na een paar drukken op de morfineknop voelde ik me weer toppiejoppie. Ik werd gecontroleerd, gewassen op bed en kreeg ontbijt, Daan werd gecontroleerd, verschoond en aangelegd. Rond het middaguur werden bij mij de katheter, de morfinepomp en het infuus verwijderd. In plaats van morfine kreeg ik nu elke 6 uur twee paracetamol-tabletten van 500 mg.
Toen ik moest plassen moedigde een verpleegkundige me aan om te proberen uit bed te komen en te kijken of ik naar de badkamer kon lopen. Alleen al het draaien in bed en het tot zit komen deden zoveel pijn dat ik huilend smeekte of ik het een andere keer mocht proberen. Toen hebben ze me op een ondersteek (een platte po) laten plassen, dat ging gelukkig een stuk beter. Aan het eind van de dag was ik zo moe van de pijn dat ik alleen nog maar kon huilen.

Woensdag 14 februari 2007
Vannacht ben ik voor het eerst uit bed geweest om naar het toilet te gaan, zij het nog wel met heel veel pijn en moeite. De lucht in mijn darmen en in mijn buik verdween langzaam en daarmee ook een groot deel van de pijn. Ik ben vanmorgen weer uit bed geweest om te douchen en voelde me daarna een direct stuk beter.
Aan het begin van de middag werd ik naar de Kraamafdeling gereden, waar ik de laatste twee dagen zou doorbrengen op een tweepersoons kamer. Wat een verschil zeg, deze afdeling. Was de afdeling Verloskunde een kippenhok met kakelende verpleegsters, de Kraamafdeling was een oase van rust. Het personeel van de afdeling nam ook alle tijd om mij uitleg te geven over het goed aanleggen van Daan voor de borstvoeding, en ik kreeg een zalfje voor mijn tepels omdat die door verkeerd aanleggen al behoorlijk waren beschadigd de eerste dagen. De borstvoeding kwam nog niet echt goed op gang, daarom heb ik vandaag een paar keer elektrisch gekolfd en werd Daan bijgevoed met een cupje melk na iedere borstvoeding, zodat hij niet meer dan wenselijk af zou vallen.
Nu de stap om uit bed te komen eenmaal gezet was, voelde ik me sterk genoeg om op de kamer een beetje rond te hobbelen. Het deed nog wel veel pijn, maar lang niet meer zo erg als die eerste keer het bed uit.

Donderdag 15 februari 2007
Daan en ik hebben een goede nacht gehad: tussen de voedingen heeft hij prima doorgeslapen. Dus ik werd ook redelijk uitgerust wakker.
Vandaag heeft een verpleegkundige mij uitgelegd hoe ik Daan’s luiers kan verschonen, en heb ik Daan onder haar toeziend oog voor het eerst zelf in bad gedaan. Daan werd gewogen en was enkele tientallen grammen aangekomen, dus het bijvoeden was niet langer nodig. Ik had bijzonder veel last van mijn borsten, want door het kolfen had ik enorme stuwing gekregen. Ik voelde me net Lolo Ferrari met twee van die meloenen aan mijn lijf
Ik voelde me zo goed dat ik dacht: laat maar komen al die gelukswensen, felicitaties en cadeaus!

Vrijdag 16 februari 2007: naar huis!
Weer een gebroken nacht: Daan had weer flink last van krampjes en hield zichzelf daardoor wakker. Eén van de verpleegkundigen heeft hem toen ingebakerd, en daardoor viel hij rustig in slaap en kon ik ook wat slapen. De tweeling van de buurvrouw was ook onrustig, en daarbij had de buurvrouw zo’n last van haar rug dat ze niet wist hoe ze moest zitten, liggen of staan. Dus uiteindelijk heeft de verpleging alledrie de babies (Daan en de tweeling) een paar uurtjes meegenomen en de buurvrouw een slaapmiddel gegeven, zodat we allemaal toch een beetje aan onze rust toekwamen.
Om 8 uur kwam er iemand voor Daan’s hielprikje. Hij lag na de laatste voeding heerlijk te slapen en werd dus volledig verrast door het prikje in zijn hiel. Hij heeft niet heel hard gehuild, maar alleen een beetje gekermd. Kleine held! Nadat ik had ontbeten, gedoucht, aangekleed en mijn spullen gepakt, kwam mijn man om ons mee te nemen naar huis.

Groetjes, Wendy

 

Gaat heel goed hoor, na de eerste moeilijke dagen in het ziekenhuis ging het herstel thuis ineens heel vlot. Nu na bijna 4 weken loop ik weer als een kievit en vanaf 2,5 week maak ik regelmatig een uitstapje met Daan in de wagen om weer een beetje in vorm te komen.
Alleen buikspieroefeningen en autorijden mogen pas weer na 6 weken, en ik mag nog niet te zwaar tillen (Daan's gewicht is mijn maatstaf).

En de wond heelt erg mooi, ik denk dat ik van de zomer wel weer bikini-fähig ben als het zo door gaat. Doen ze erg netjes, moet ik zeggen.

Groetjes, Wendy