Privé is het een ramp. Ik haat vooral gebeld worden. Bij zelf bellen kan ik tenminste nog op voorhand wat bedenken - wat wil ik bespreken - en heb ik het zelf voor een stuk in de hand. Naar instanties bellen laat ik mijn vent zoveel mogelijk doen . Gek genoeg heb ik het professioneel veel minder. Ik ben back-up administratie. Ik spring bij met telefoon als er iemand verlof heeft, ziek is of het te druk is. En alleen bij zelf bellen met instanties (banken, overheid, ...) stress ik me echt dood.
Jeetje wat veel mensen die het herkennen Voor mijn werk hoef ik maar zelden te bellen, ik werk in de wijk (Thuiszorg) en ik denk ook inderdaad dat het voor een groot deel onzekerheid is. Ik mail ook liever inderdaad Opschrijven doe ik ook maar omdat ik zo zenuwachtig word vergeet ik de helft te vragen van wat er op papier staat.
Ik heb het ook! Met bonzend hart bel ik als het ècht moet, of ik neem expres niet op. Geen idee waar het vandaan komt.
Hier ook bahh zon hekel om te bellen! Laat het dan ook meestal mijn man doen die er dan een hekel aan krijgt dat ik het steeds vraag hahah.. en als ik het zelf doen, moet ik me eerst uren/dagen voorbereiden en dan gaat het nog altijd mis
Heb ik ook heel erg veel last van gehad. Vanwege mijn werk bel ik nu meerdere malen op een dag met huisartsen, specialisten en uiteraard patiënten. En dat ze niet allemaal even aardig zijn heeft me ook geholpen om me erover heen te kunnen zetten. Als er nu thuis voor iets gebeld moet worden pak ik vaak als eerste de telefoon.
Heel herkenbaar. Naar me eigen familie bellen no problem. Maar zodra het mijn schoonfamilie, vreemde of instanties word kruipen de kriebels over mijn rug. Laat ook meestal mijn vriend bellen. Morgen zal ik wel moeten moet de zorgverzekering bellen voor kraamzorg en zie er nu al tegenop.
Heel herkenbaar, en dan vooral bij instanties. Als ik dan in de wacht word gezet, dan begint mijn hart snel te kloppen en ben ik bang dat ik het plots vergeet. En de angst om niet meer uit mijn woorden te kunnen komen zodra ik de persoon aan de lijn krijg. Erg irritant.
yep, hier ook. ik liet altijd een ander bellen naar instanties en dergelijke. maar ja, ik ben nu 34 dus dan moet ik het toch eens zelf leren he en dat gaat me redelijk af maar ik vind het wel nog verschrikkelijk. ben echt zenuwachtig en loop dan met de telefoon door de kamer te ijsberen. ik vind het verschrikkelijk als ik moet bellen waar anderen bij zijn. helemaal als het dingen zijn van bijvoorbeeld mn werk. ik heb altijd het idee dat anderen mee zitten te luisteren en mn beoordelen of zo. ik bedenk me van te voren wat ik allemaal wel niet ga zeggen en hoe ik ga reageren maar puntje bij paaltje vergeet ik de helft en is het belangrijkste nog niet gezegt.... zo moest ik vorige week de gemeente bellen om te informeren naar medische urgentie. ik heb echt pijn bij het traplopen naar mn flatwoning en dat alleen met kinderen. belemmerd me echt. en het enige wat ik uit kon brengen was: " ik vind de trappen lastig met mn 2 kinderen" tja, waarop die vrouw natuurlijk doodleuk zei dat daar geen urgentie voor gegeven word. begrijpelijk. en madam klonk behoorlijk bitchy dus dan klap ik dicht. en nu zit ik wel met een slecht gevoel omdat ik me zo in de hoek heb laten drukken en ik niet mn verhaal heb kunnen doen.....
oh ja, prive-nummers laat ik altijd gaan omdat dat altijd call-centers zijn. wat doen ik vandaag? ik neem op. en daar zat ik dan aan de telefoon met iemand die me een ziggo abonnement aan wilde smeren. en helaas, ik durfde het niet af te kappen en zit nu opgescheept met een abonnement weliswaar gratis en maa voor 2 maanden maar er zullen vast wat haken en ogen aan zitten.
Had ik vroeger. Tot ik in de werving & selectie ging bellen en moest acquireren. Dan moet je geen angst hebben Nu helemaal niet meer gelukkig. Ik vond het maar lastig en maakte er vaak een groter ding van dan het uiteindelijk was...
Prive heb ik ook moeite met bellen en telefoon opnemen, terwijl ik op mijn werk juist ook oa moet bellen en telefoon moet opnemen. Daar heb ik dan weer geen moeite mee. Vroeger wel iets naars mee gemaakt qua telefoon. Was een jaar of 16. Penvriendinnen waren toen erg in, evenals van die oproepjes voor penvriendinnen op Teletekst en tienertijdschriften. Ook eens zo'n advertentie geplaatst. Naast wat leuke penvriendinnen, werden wij plots ook gebeld door een eng figuur. Die mij aan de telefoon wilde hebben (een soort hijgercreep) en als hij mij niet kreeg, zou hij mijn zusje iets aandoen. Mijn ouders hebben toen de politie ingeschakeld en dat gebel hield uiteindelijk op. Maar daar heb ik waarschijnlijk mijn belangst aan overgehouden. Niet weten wie je aan de telefoon krijgt als je gebeld wordt of moet bellen.
Fijn dat ik niet de enige ben! Ik voel me altijd een beetje suf, maar kennelijk is het toch normaler dan ik dacht. Ik vind bellen 9 van de 10 keer ook echt niet leuk. Ik heb er privé niet zo'n last van, maar ben wel altijd bang voor stiltes of voor eindeloze gesprekken (ik heb twee vriendinnen die nogal eindeloos door kunnen ratelen terwijl ik probeer af te ronden) en zakelijk heb ik met name een hekel aan 'slecht nieuws' gesprekken (geen zware zaken, maar gewoon vervelende dingetjes) of als ik mensen moet vragen iets te doen. Als er collega's aanwezig zijn vind ik dat dan helemaal vervelend en stel ik het gesprek vaak uit tot er niemand is. Mijn man belt zonder problemen met iedereen, maar ik mail liever als ik die mogelijkheid heb.
Ik heb het ook gehad, had de indruk dat je elkaar veel sneller verkeerd begrijpt en jezelf minder duidelijk kunt maken over de telefoon. Maarja, toen ging ik voor het werk >30x per dag bellen en toen was het voorbij. Exposure therapie