Nou, daar gaan we dan; dé rechtzaak!

.. en ik schijt 63644735238 kleuren stront.
Zijn er wel zoveel kleuren? O, absoluut. Geloof me.

Voor diegenen die mijn topic(s) gevolgd hebben behoeft het geen uitleg, denk ik.
Voor diegenen die nu denken "euh, heb ik iets gemist?" staat er vast nog wel het een en ander in mijn geopende-topic-geschiedenis.

Inmiddels is er al weer zooooooooveel gebeurd.
Brieven binnen, advocaat al honderd duizend keer gesproken, wederom een oproep voor getuigenis bestemd voor mij op de deurmat..
Want ik heb nog niet vaak genoeg mijn zegje gedaan ofzo
Weet ik het, ze vragen maar raak.
In eerste instantie zou de rechtzaak dus in februari zijn. Drie weken van tevoren hoorden we dat het werd uitgesteld tot nu.
Rechtzaak zelf duurt twee dagen, vriendlief hoeft maar 1 dag op te komen draven. Ik dus ook.

Maar of we nou ergens duidelijkheid in krijgen? Kan. Kan ook nog langer duren. Kan zijn dat we morgen al uitspraak weten, kan zijn dat we die vrijdag pas horen máár het kan ook zijn dat het nog minimaal twee weken duurt. Ze mogen er twee weken over doen, namelijk.
Ook zoiets vreemds; wij moeten allemaal maar verplicht komen en zelf mogen ze er weken of maanden over doen... mja, het klinkt ergens wel logisch vanaf de buitenkant maar als je er zoals wij middenin zit... duurt alles je te lang óf het gaat je te snel en begrijp je het niet meer óf het voelt alleen maar oneerlijk en levensbeheersend.

1 ding weet ik dus wel.
Morgen heeft mijn beste vriendin ook vrijgenomen, die gaat met ons mee naar de rechtbank toe. ze blijft daar zitten totdat ik weer naar buiten kom en gezamelijk blijven we zitten totdat mijn vriend ook weer naar buiten wandelt OF we schuiven aan in de zaal.
Vriend en ik worden uit elkaar gehaald, begrijpelijkerwijs. Klote, zo voelt dat ook. Want ik ging mee voor HEM. En nu kan ik er op het moment dat hij mijn aanwezigheid het hardst nodig heeft dus niet eens voor hem zijn en letterlijk achter hem staan.
Dat ene ding dat ik zeker weet is heel simpel. NIEMAND staat in dit geval 'alleen'.
Mijn beste vriendin is ook een goede vriendin van vriendlief geworden en ze is er dus voor ons beide. Daarnaast staan vriend en ik ook 100% achter elkaar en dat helpt ergens wel in het bedwingen van zenuwen en angst. Alledrie voelen we het van elkaar; You never walk alone.

Maar zien dat een stuk van je gezinsleven nu in handen van een ander ligt; extreem moeilijk.... en dat is hetgeen wat me de meeste angst inboezemt. En nee; vriend en ik gaan no-way uit elkaar.
Bizar maar waar, dit hele gedoe heeft ons zo onwijs hecht gemaakt!

Anyway... morgen dus.
*zucht* moest het weer ff van me afschrijven...

 

Mwa, als je nieuwsgierig (hoe spel je dat !?) bent is het wel te vinden in mijn geschiedenis.
Ben er behoorlijk open in geweest, juist ook om vanalles van me af te schrijven.

En het moet toch nog even gezegd worden:
Dames van 't forum, dat heeft me onwijs geholpen soms weer dingen een beetje te kunnen overzien. Kritische noten, botte opmerkingen, aanmoedigingen, begrip en zelfs lotgenotes kon ik hier allemaal vinden.
Werkelijk alles heb ik altijd gelezen, elke reactie kon ik wel íets mee.
De ene keer vielen de kritische noten precies op het gevoel dat ik zelf ook had, de andere keer waren de aanmoedigingen en wat objectievere reacties weer onwijs fijn omdat ik ook ontzettend aan mijzelf ging twijfelen. 'waar ben je mee bezig?' 'Hoe kun je hier nou nog zo achter hem blijven staan?' 'waarom niet naar zijn kant luisteren?' en nog veeeeeeeel meer speelde er door mijn hoofd maar óók in de reacties.
Op iedere vraag of twijfel vond ik altijd wel iemand in de eindeloze rij aan reacties die daar vanaf een andere computer onbewust een soort van antwoord gaf.
Was fijn, was nodig en is altijd gewaardeerd!

 

http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/372109-de-vlaggen-mogen.html
dit is de enige die er nog over is. De aller eerste heb ik laten sluiten en verwijderen ivm met anonieme meelezers die meerdere keren gespot werden
Is een heel lang draadje, maar heel veel is er wel in uitgelegd geloof ik.