Ik denk dat het wel degelijk belangrijk is hoe je eruit ziet in een relatie en dat de verzorging van jezelf daar een groot deel vanuit maakt. Ik ben eigenlijk al heel lang te dik. Voor mijn zwangerschap had ik maat 42/44, maar ik sportte heel veel en was buiten mijn gewicht wel erg fit, kon nog leuke kleren vinden en deed ook mee aan sportwedstrijden, had gewoon een goed gevoel over mijzelf. Na mijn zwangerschap ben ik niet heel veel dikker (altijd maat 44) geworden dan daarvoor, maar ik ben absoluut niet meer fit. Mijn man heeft hier grote moeite mee en dat is zijn goed recht denk ik. Hij wil dat ik een goede moeder ben en niet ziek wordt. En dit verwacht ik ook van hem. Ondanks dat hij niet dik is, is hij er conditioneel ook belabberd aan toe en hij krijgt een buikje. Ook al vind ik dat ik minder mag zeuren over hem dan hij over mij, blijft dit wel onderwerp van gesprek en we proberen elkaar te stimuleren. Ik zou niet zomaar weggaan bij iemand vanwege veranderingen in uiterlijk, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit soort dingen hoog op kunnen lopen en dat een keer de maat vol raakt. Misschien niet zozeer op uiterlijk zelf, maar wat het representeert in geval van eigen verzorging.