Hieronder wil ik graag mijn verhaal kwijt... het gaat nog niet over het ICSI traject waar we mee gaan starten meet het hele traject er aan vooraf! in november 2011 kregen we helaas te horen dat mijn vriend darmkanker had in de laatste bocht voor de endeldarm. Na enkele gesprekken met chirurgen etc. ging alles in snelvaard waarschijnlijk omdat hij zo jong is (toen 30). want 2 december is hij al geopereerd. We hebben in de gesprekken vooraf aangegeven dat we een kinderwens hadden (4 verschillenden artsen) maar niemand geageerde want de chemo die hij na de operatie zou krijgen zou niet de vruchtbaarheid aantasten. de eerste operatie was niet zo'n succes, want na 2 dagen moest hij met spoed weer geopereerd worden. hij bleek een naadlekkage te hebben en alle ontlasting liep dus zijn buikholte in. Er is bij de 2e operatie daarom een stoma aangelegd. na deze 2e operatie moest hij flink gaan herstellen, in deze periode kwamen we erachter dat hij geen ejaculatie meer had. na contact met de chirurg bleek dat dit door de operatie kwam. zenuwen konden zijn beschadigd, maar dit kon wel terug komen (kon ook niet). na 2 maanden revalideren volgde de chemo een half jaar. maar na deze chemo toch uitzaaiingen in de lever. voordat hij hier aan geopereerd zou worden wilde ik graag onderzoeken wat het nou precies was met die zenuwen. Dus werden we doorgestuurd naar de IVF afdeling van het AZM. Dr van golde (super man) heeft alle mogelijke onderzoeken gedaan. maar het bleek geen retrogade ejaculatie te zijn, geen problemen met bloedvaten en zaadleiders. dus konden het alleen de zenuwen zijn. en omdat er helemaal niets uit komt met klaar komen was er maar een optie een TESE. Dus heel snel naar Nijmegen doorgestuurd. Hier voelde we ons niet op ons gemak op de urologie. er ging van alles mis en verkeerde behandeling gepland (pesa) maar uiteindelijk toch 8 rietjes kunnen invriezen. dit was een goed resultaat voor een TESE vertelde ze ons toen. We wilde eigenlijk na de operatie en tweede chemo beginnen maar dit alles is vies tegengevallen dus stelde we het uit. (er kwam een harstilstand, coma, nieuwe darmkanker, bestraling, 3e chemo en een 4e operatie tussendoor) Nu 3 jaar naar de TESE zijn we eindelijk naar de huisarts gegaan voor de verwijsbrief. Deze zal dan ook gisteren verzonden zijn..... Over de ziekte blijft het natuurlijk onzeker, maar we kunnen blijven uitstellen. De wens van mijn vriend is een kindje krijgen, dus ik wil deze nog graag waar maken waar hij bij is! dus we zitten echt pas aan het begin, maar de stap is gezet. Ik zou heel graag dingen over nijmegen horen van mensen(ervaringen, succesverhalen, mindere verhalen, wachttijden). want de stap is natuurlijk nu gezet, maar ik ben benieuwd hoe lang t duurt voordat we daar zitten en horen wanneer we mogen beginnen. bedankt alvast voor de reactie, ik kijk er naar uit. groeten, Arlet
Jemig wat een verhaal zeg! Ik loop zelf niet in Nijmegen, maar wil jullie veel succes en sterkte toewensen! Ik hoop van harte dat jullie wens vervuld mag gaan worden!
Zo wat een verhaal! Ik heb zelf ook geen ervaring met Nijmegen (neem aan dat jullie daar dan ook de icsi laten doen) maar wel met PESA icsi. Wij zijn nu bezig met de tweede poging. En dat is ook zwaar. Ook wij hebben al een heel medisch voortraject gehad van m'n vriend. Hij heeft na een darm operatie ook een stoma en bij hem was er wel iets van littekenweefsel wat de zaadleiders blokkeerde, waardoor een PESA noodzakelijk was. Ik wil jullie heel veel succes wensen en als je vragen hebt dan gewoon stellen hoor!
in principe gaan we ook daar de icsi starten. liefst in dusseldorf (dichterbij en beter) maar dan moeten we de helft zelf betalen, dus deze optie houden we nog even open. dus dan is nijmegen het dichtste bij en aangezien het daar opgeslagen is starten we daar. Ik denk achteraf dat een pesa ook had gekund, aangezien hij altijd goed gefunctioneerd heeft etc. en het zaad word wel aangemaakt, alleen gaat het nergens meer heen. maar goed we hebben nu dit en icsi zal toch moeten volgen. je schrijft dat het zwaar is... zou je mij uit kunnen leggen wat je zwaar vind. wat er op je af komt, vele ziekenhuis bezoeken of ..? bedankt weer.
Wat ik zwaar vind is denk ik keer op keer hoop wat bij ons tot nu toe elke keer in een teleurstelling geëindigd is. Voor de rest vind ik de behandeling zelf heel erg meevallen. Spuiten valt me mee en de bijwerkingen van de hormonen ook. Alleen de hoop en teleurstellingen vallen mij erg zwaar. Dat dan ook nog gecombineerd met de hele medische voorgeschiedenis (m'n vriend was bijna dood zeg maar) en de gevolgen daarvan maakt het voor mij een zwaar traject. Niet lichamelijk, wel geestelijk dus. En de hoeveelheid afspraken en echo's vielen mij heel erg mee. Maar wij hebben wel het hele grote voordeel dat we behandeld worden in het ziekenhuis waar we allebei werken, dus we hoeven geen vrij te nemen voor bv follikel metingen enzo. En daarbij is elke ervaring bij iedereen anders. Wat de een moeilijk vind vind de ander een eitje Edit: ik typ op m'n telefoon dus excuses als het soms wat onsamenhangend getypt staat...
Koosatillaluna ja dat kan ik me voorstellen dat dat het zwaarste is. Vooral omdat je graag wilt. Dat zal bij ons ook de moeilijkheid worden. Ook omdat we niet weten hoe het met mijn vriend zal gaan lopen. (Hij is ook al echt dood geweest, 20 min gereanimeerd) wat ik mij ook afvraag; krijg ik zelf ook onderzoeken? Omdat er bii zover ik weet niets is. Ik laat t vooral maar op me af komen wat betreft hormonen...
Wow, heftig! Ik denk dat ze bij jou wel even een inwendige echo gaan maken van te voren en misschien wat bloed onderzoek op je hormonen, maar meer niet denk ik. Dat zijn ook de dingen die ze bij mij hebben gedaan. Toen duidelijk werd dat het aan m'n vriend lag zijn ze bij mij gestopt. Het grote voordeel ten opzichte van andere stellen vind ik wel dat wij al weten wat we aan elkaar hebben en we weten precies hoe de ander reageert op heftig nieuws etc. Dat geeft ons qua verwerken en er samen uitkomen wel een voorsprong. Andere stellen komen daar pas gaande weg in de behandelingen achter, en wij hebben dat al in het hele ziektenproces gehad. Desalniettemin moet je wel zorgen dat je samen ook nog over andere dingetjes kan nadenken en lachen. Maar dat zappen jullie ondertussen na alle behandelingen van je vriend ook vast wel geleerd hebben. Ik wil wel even zeggen dat ik je zo dapper en rustig vind overkomen!
Jeetje wat een verhaal! Ik loop zelf niet in Nijmegen. Na zoveel tegenslagen mag er ook wel iets goed op jullie afkomen. Ik wens jullie heel veel sterkte en succes en dat jullie wens vervuld word!