Ik heb even een anoniem account aangemaakt en wil graag een situatie voorleggen. Ik ben gastouder en een van de gezinnen is best pittig in de omgang met hun dochter. Hun dochter is ook erg slecht te benaderen, zodra ze uit school komt krijg ik geen contact met haar maar loopt ze wel braaf achter me aan als ik haar iets vraag over hoe het bijvoorbeeld op school was dan begint ze vooruit te rennen om vervolgens weer terug te komen of ze blijft naast me lopen maar in beide gevallen zegt ze niets terug. Dit ritueel herhaalt zich meerdere malen per dag. soms "ontdooit" ze even om vervolgens weer in zichzelf te keren en niet meer te reageren op mijn vragen. Knuffelen wil ze niet dan word ze heel agressief en gaat ze slaan en wegrennen. Nu is het zo dat mijn man vroeger goede vrienden was met de broer van haar moeder en haar moeder dus ook kent. Dit maakt dat het altijd erg gezellig is en het zijn hele lieve en open mensen, deur staat altijd open en ze vragen regelmatig dat als we iets leuks gaan doen met onze kinderen, ze graag eens mee gaan. kortom erg leuk contact. Echter heb ik een probleem met hoe ze met hun dochter omgaan. Ze zijn erg anders dan de meeste ouders hierin. Mijn man zegt dat ze dit zo doen omdat moeder half surinaams is en in die cultuur ga je gewoon hard met je kinderen om. Ik vind dat je niet achter een cultuur moet schuilen als het om het welzijn van je kind gaat. Moeder schreeuwt nogal naar haar als ze niet doet wat moeder zegt. Vader is nogal hardhandig en als ze in zichzelf kruipt en dus ook geen antwoord geeft aan vader en niet luistert pakt hij haar aan haar bovenarm van de trap af en naar buiten. Ik merk wel dat ze veel om haar geven want ze proberen wel affectie te tonen maar zij kruipt gewoon in zichzelf en is niet te bereiken het kan me voorstellen dat dit ergernissen oplevert als ouder zijnde. Nu had ik al vaker momenten waarvan ik dacht, oei dat is wel heel hard maar altijd was het voor mij nog niet de grens over dus heb me er niet mee bemoeid en het gelaten voor wat het is, ieder is anders in de opvoeding maar gister is er iets gebeurd wat me zo dwars zit! Ze hadden carnaval op heel veel scholen en dus ook op haar school en ze ging in een kostuum waar een zwaard bij hoorde. Ze had schijnbaar de afspraak met haar ouders gemaakt dat ze geen kinderen mag slaan met haar zwaard en dat als dit wel zou gebeuren dat het zwaard dan afgepakt werd en in 3 stukken gebroken word. Nu doe ik hier niet aan zwaarden of pistolen dus deze heeft de hele dag in haar bak gelegen maar toen mamma en pappa haar ophaalde kwam de bak op tafel en het eerste wat ze deed was haar zwaard pakken. Ze had de hele dag buiten gespeeld wat ze normaal nooit doet en was dus helemaal moe. Carnaval op school, daarna nog ruim 4 uur buiten aan het spelen. En ze wilde laten zien hoe cool ze was met zwaard. Daarmee raakte ze de vinger van mijn dochter die verschikt opkeek en haar vinger pakte met haar andere hand. Vader rukte het zwaard uit haar handen en brak hem kapot met de woorden "ik zei nog, NIET tegen kinderen slaan! Nu gooi ik hem dus weg!" dit zonder enige waarschuwing niets, meisje ontzettend overstuur en moest van mamma dank je wel voor het spelen zeggen en tot ziens. Dit deed ze niet ze kroop weer helemaal in zichzelf en was helemaal overstuur door haar zwaard dus moeder begon me toch een potje te schreeuwen tegen haar waar je u tegen zegt. "Als je dit niet kan zeggen gaan we NU naar bed toe!!" en ik hoorde haar het heel zachtjes zeggen maar doordat moeder aan het roepen was hoorde ze het niet dus die bleef maar roepen dat ze het moest zeggen en toen riep ze "ik heb het al gezegd!!" En moeder antwoorde luid schreeuwend dat ze dat niet gehoord had en de gastouder ook niet!! Terwijl ik het wel degelijk gehoord had maar ik ging me er niet in mengen, het overviel me enorm. Toen zei ze het nog een keer en ik sprong er direct op in door te zeggen "geen dank moppie tot de volgende keer!" zodat mamma ook doorhad dat ze het nogmaals zei. Ik stond helemaal perplex en weet niet wat ik hiermee moet. Heb het er met mijn man over gehad en die zegt dat het echt de cultuur is en dat ik hier niets aan moet doen en me er niet mee moet bemoeien maar mijn moederhart breekt steeds weer als ik zie hoe ze tegen haar doen. Ze geven echt heel veel om haar dat weet ik zeker maar ze is gewoon heel erg moeilijk te bereiken en dat levert waarschijnlijk een hoop frustratie op. Als ik dit aangeef bij het gastouderbureau is het zeer duidelijk dat het van mij af komt en ben ik een oppaskindje kwijt, mijn man een jeugdvriend en heb het vermoeden dat ik dat meisje daar helemaal niet mee help. Ze komen in een maalmolen van hulpinstanties terecht wat ze geen goed doet als gezin plus dat ik blij ben dat het meisje bij mij langzaam maar zeker wat opener is en als ze nu WEER een andere gastouder of nso krijgt kruipt ze helemaal in haar schulp en raakt ze misschien het vertrouwen in mensen helemaal kwijt. Maar niets doen breekt me... Ik heb haar nog nooit gevraagd hoe ze het thuis ervaart dus wellicht kan ik daar beginnen maar ik weet niet goed hoe je een meisje van 4 "ondervraagd" zonder dat ze hiermee naar pappa en mamma gaat en of ze uberhaupt antwoord geeft aangezien ze zo in haar schulp zit. Ik weet niet goed wat ik hiermee moet doen, wat zouden jullie in mijn situatie doen? Mijn liefste uitkomst is dat ik nog steeds op haar mag passen zolang er opvang nodig is zodat ze maar aan 1 iemand hoeft te wennen en dat ze thuis wat meer begrepen word en andersom ook. Alvast bedankt voor het lezen van het lange verhaal...
Het klopt dat het in bepaalde culturen er anders aan toe gaat. Mijn man is ook heel anders opgevoed en ik herken wel bepaalde dingen, gelukkig is hij niet zo extreem. Maar hij verwacht ook dat kinderen gehoorzamen, op die manier is hij ook opgevoed. Ook hij verheft zijn stem snel en kan zich slecht inleven in de belevingswereld van een kind. Maar dit maakt hem geen slechte ouder! Hij doet het gewoon anders dan dat we in Nederland gewend zijn. Slaan doet hij nooit, maar hij is gewoon wat harder in de opvoeding. Onze dochters zijn verder gewoon vrolijke en spontane meisjes.
Moeilijke situatie zeg. Ik zou zelf aan de hand van jouw verhaal zeggen dat de ouders inderdaad streng zijn maar dat ik het meisje ook niet helemaal goed vind over komen. Ik bedoel dat ze erg teruggetrokken is en op mij een heel klein beetje autistisch overkomt, of in ieder geval sociaal niet zo sterk. Ik denk dat de ouders hier ook verkeerd mee omgaan en het alleen maar erger maken zo. Is dat meisje wel eens onderzocht?
Wat een lastige situatie! Vooral omdat de ouders bekenden van jullie zijn. Misschien dat je toch een gesprek aan kan gaan met de ouders? Ik snap nooit waarom sommige ouders altijd lopen te schreeuwen, ook op straat of in de tram zie ik dat regelmatig. Dan denk ik soms ook van doe normaal het is nog maar een kind.
Buitenom of het een cultuurverschil is of niet. Een gastouder moet ten alle tijde!! Aan de bel trekken als je het niet vertrouwd,doe je dit niet omwille van vriendschap of verlies van inkomsten en ben je in mijn ogen geen goede gastouder. Het welzijn van het kindje hoort altijd voorop te staan. Wat je kunt doen is het AMK bellen voor advies,zo hoef je niet meteen het bureau te bellen,maar krijg je wel passend advies waar je iets mee kan. Succes,ik snap je onrust en bezorgdheid,en ben daarom wat harder misschien in mijn woorden maar ik vindt gewoon dat een kind ten alle tijde beschermd moet worden,ook door derde. Zonder bang te zijn voor consequenties.
Ik zie dit niet direct als kindermishandeling. Cultuur zou idd wel een rol kunnen spelen evenals een stuk onmacht. Het zou goed kunnen dat de ouders niet weten hoe ze met het passieve gedrag van hun dochtertje om moeten gaan en dus uit onmacht beginnen te schreeuwen. Maar het blijft gissen natuurlijk. Je zou het eens met de ouders kunnen bespreken, maar let erop dat je het vanuit jouw beleving aankaart. Bijvoorbeeld 'ik merk dat meisje soms moeite heeft met/lastig te bereiken is/vul maar in, dat vind ik soms wel eens lastig, hoe is dat voor jullie als ouders? Is dat thuis ook zo?' bijvoorbeeld he wil je geen woorden in de mond leggen. Heel veel succes in ieder geval, kan me voorstellen dat je het moeilijk vind om dit te zien en te begrijpen.
Ik zou het een cultuureigenschap vinden als het kind ook daadwerkelijk 'stout' is. Maar erop los schreeuwen naar een kind dat teruggetrokken is / in haar schulp zit vind ik echt onnozel Dat maakt het alleen maar erger lijkt mij. Al heb ik geen oplossing voor jou.. ik zou ook niet weten wat te doen.
Ik herken het van de moeder van mijn stiefzoon. Zij is ook Surinaams, en daar gaat het er ook zo aan toe. Ik zie dit niet als kindermishandeling, maar ze weten denk ik niet beters? Mijn stiefzoon is ook heel erg teruggetrokken, maar anderzijds wel een hele beleefde jongen met respect. Dus ja dat is dan weer het goede wat hem geleerd is. Mijn partner is Antillaans en is ook streng opgevoed, en je merkt dat hij dit ook heeft meegenomen in zijn opvoeding. Wel in mindere maten dat wel. Maar hij is streng en consequent en eist respect van onze kinderen. Maar spullen kapot maken in het bijzijn van je kind vind ik persoonkijk erg ver gaan.
Niet rapporteren. Dat is nu nog nergens voor nodig. Ook het meisje zou ik niet ondervragen. Ik zou eerst met de ouders in gesprek gaan. Vertellen dat je erg geschrokken bent van hun reactie. En je zorgen uiten over hun dochter. Hou het vooral bij jezelf. Zoals jij het ervaart. Geen beschuldigingen etcetc..
Kan ook een schrikreactie zijn. Tijdje terug ging ik samen met mn zoontje fietsen. Op het fietspad, met een berm tussen het fietspad en de weg (bebouwde kom). Oefenen om netjes naast me te blijven. Dus we steken samen de rotonde over en ineens stopt hij en zegt, dag mamma ik ga zo en hij fiets zo de rotonde op. Gelukkig geen auto's en ik had hem ook zo bij zn schouders te pakken, maar ik schrok me rot en zat nog net niet tegen schreeuwen aan. Ook wel eens een moeder in een winkel wiens kind weggelopen was en uiteindelijk weer teruggevonden. Vond het ook sneu voor het kind, maar de schrik doet ook heel met je. We zijn allemaal maar mens...
Dit. En zou het er zelf met de ouders over hebben, dat je geschrokken bent van die afgelopen dag met het zwaard. Wie weet wat die mensen allemaal bezig houdt, en doe jij ze beseffen dat ze wat ver zijn gegaan en maak je ze wakker. En kun je ze tips en advies geven, en hen erbij helpen het meisje wat meer uit haar schulp doen trekken. Je lijkt me trouwens een lieve gastmoeder, fijn dat het meisje het zo goed bij je heeft. Als ik zo je tekst lees dan denk ik dat wanneer het meisje bij jou blijft, ze vanzelf wel los komt, en zichzelf zal laten zien.
Ik vond het ook niet echt schokkend, de OP, al zou ik het zelf in die situatie wel anders gedaan hebben. Misschien is ze thuis wel anders (dat was ik vroeger ook ten aanzien van buiten het gezin) en was ze thuis al 10x gewaarschuwd wat betreft dat zwaard. Misschien was het gewoon de druppel. Ik zou de ouders er ook op een ander moment op aan spreken en dan niet beschuldigend van aard, maar zeggen van: ik vond dat best wel heftig eigenlijk, was er al iets anders voorgevallen waar ik geen weet van heb? Ik heb zelf ook wel eens een aantal keer ouders een fout zien maken waarvan ik denk: AI, dat had wel even heel anders gekund. Maar ja, je bent gewoon mens en je maakt fouten. Ik was vannacht ook niet al te educatief verantwoord toen de kleine baby-meneer alweer wakker werd voor de 30ste keer nadat ik wellicht 35 minuten goed sliep. Ik klatste ook een fles in de gootsteen omdat ik boos werd vanwege zijn gehuil. Niet correct, want hij kan er ook niets aan doen, maar als ouders zijnde zit je gewoon ook een keer aan je tax en is de limiet bereikt. Ik zou het erger vinden wanneer dit soort gedrag wat jij omschrijft regelmatig/vaak plaats vind. Die ene keer zegt nog niet zoveel. Slechte dag gehad, kind had zich thuis misschien al misdragen, misschien waren er andere omstandigheden... etc. Ga erover in gesprek voordat de belevenis een eigen leven krijgt en je er een rotgevoel van krijgt
Streng is natuurlijk iets anders dan onredelijk, maar door blijven gaan met schreeuwen, geen rekening houden met bedoelingen, begripsniveau en gevoelens van een kind en je agressief gedragen. Het meisje is dus ook beschadigd. Ik denk zelfs dat zij in een molen van hulpinstanties misschien nog wel beter af is ondanks alle gebreken van deze instanties.
In sommige islamitische culturen heb ik trouwens ook al meerdere malen gehoord dat ouders meisjes met niet de juiste keuzes voor vriendjes hun kinderen hebben toegeschreeuwd ze te zullen vermoorden... maar omdat het een andere cultuur is is het oké?
Precies.... dus omdat iets al jaren gedoogd wordt omdat het bij het cultuur hoort moet het maar toegelaten worden... zo creeër je toch in Nederland het verschil tussen de culturen lijkt me? Maargoed,dat is niet waar het topic om gaat hihi. Ik zou eerst bij het AMK om raad vragen,wie weet als je zelf een gesprek aangaat zonder te weten hoe je dat aan moet pakken,heb je grote kans dat het contact verslechterd omdat ze zich toch aangevallen voelen..
Bedankt voor de reacties. Het is niet zo dat ik het niet aankaart omdat ik bang ben om inkomen te verliezen of om de vriendschap van mijn man kapot te maken. Ik heb het inkomen niet nodig doe dit werk omdat ik het leuk vind mijn man draagt de vaste lasten (of andersom we verdienen vrijwel evenveel) en de vriendschap is van zijn jeugd en is allang verwaterd maar toen was het een goede vriend. Maar de kans dat dit een goede beslissing is voor het meisje is zo klein dat ik het niet wil wagen en dan komen die 2 bovenstaande dingen erbovenop wat meer weegt om het niet te doen. Als ik ook maar denk dat aangifte bij het GOB het meisje zou helpen zou ik niet eens aarzelen om het te doen, zekerweten. Ze geeft vaak aan dat ze mamma en pappa mist als ze bij mij is en ze is erg slecht van vertrouwen dus als ze nu bij jan en alleman moet zitten omdat pappa en mamma onderzocht word en het hele gezin uit elkaar getrokken word vind ik dat geen juiste keuze nu. Daarom dat ik aangifte (waar dan ook) wat ver vind gaan. Wil graag kijken of ik het eerst zelf kan helpen maar durf ook niet de ouders aan te spreken. Ik heb nog niet de juiste manier gevonden om dit te doen zonder dat ik ze op hun tenen trap over de opvoeding. Moeder is nogal fel en dat heeft ze al van kleins afaan. Als ze bijvoorbeeld ruzie had hoefde niemand haar te helpen ze loste het zelf wel even op... Zo iemand is het. Wel verder heel aardig en een hele fijne vrouw je moet alleen geen ruzie met haar hebben want ze is heel fel dat maakt de toenadering voor mij ook een stapje moeilijker. Zeker als ik hier hoor dat het inderdaad een cultuur ding is helpt het totaal niet om hier iets over te zeggen.
Waarom ben je niet voor het kindje op gekomen door te zeggen dat je gehoord had dat ze dank je wel gezegd had?