Misschien een rare vraag..Maar als ik zo eens kijk op het forum of in mijn omgeving zijn er altijd mensen die ongewild bakken ellende krijgen terwijl het anderen altijd allemaal zo makkelijk afgaat. Ik vraag me af hoe zoiets komt? Kan me niet voorstellen dat iemand ellende op zichzelf afroept! Ik geloof niet in een god ofzo dus dat kan het denk ik ook niet zijn. Iemand een zinnig antwoord?
Pech maar ook eigen acties. Mijn schoonzus heeft d'r hele leven al gezeik maar alles door eigen stomme keuzes. En maar klagen dat ze het zo slecht heeft maar luisteren naar goed advies van familie ho maar
Misschien lijkt dat ook vooral zo. Voor de buitenwereld lijkt het ook of het ons allemaal voor de wind gaat maar wat er daadwerkelijk soms aan de hand is weet bijna niemand. We lopen er gewoon niet mee te koop. Maar natuurlijk overkomt de een meer dan de ander. Al zal iedereen zijn portie ellende wel krijgen.
Ik denk ook dat niet iedereen alles aan de grote klok hangt. Dus ik denk dat het bij iedereen weleens moeizaam gaat, maar niet iedereen vertelt het.
Ik denk dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Ik denk dat er ook veel verborgen leed is. De een krijgt wat meer te voortduren dan een ander dat klopt. Soms erg oneerlijk als het buiten je macht omgaat.
Als het echt zo is dan zal het echt pech zijn. Verder geloof ik ook echt in karma. En in veel gevallen vraag ik mij af of ellende soms echt wel pech is of dat als je verder terug gaat kijken je toch wel een oorzaak of verkeerde keuze tegenkomt. uitgesloten van ziektes enz..daar kan iemand natuurlijk niks aan doen.
O en wat ik hier verder lees ben ik het ook helemaal mee eens. Sommige mensen looen naar mijn mening ook graag met hun ellende te koop...op het irritante af. Dat zie ik hier op het forum met personen die in elk topic wel weten te vermelden hoe moeilijk ze het hebben maar ook in real life mensen die constant lopen te zagen. Dat betekend nl niet dat iemand die niks zegt niks meemaakt. Sommigen houden er niet van om te praten...ik ben er daar 1 van.
Tja sommige mensen hebben veel ellende maar schamen zich bijv financiële problemen. Ik geloof niet dat er mensen zijn zonder problemen. De een iets meer dan de ander.
Ik denk vooral dat het zo lijkt. Stel ik loop nu in de stad met mn man en mijn zichtbaar dikke buik en mn dochter aan mn hand. Dan zullen sommige misschien denken wat een geluk! Niet wetende dat ik voor die dikke buik een lang icsi traject achter de rug heb, een miskraam en een zoontje ben verloren. En wanneer we alles weer te boven waren mn zus plotseling overleed. Zie je het aan de buitenkant? Soms lijkt het misschien zo maar elk huisje heeft zn kruisje.
Ik denk dat dit schijn is. Wij hebben een goede baan, leuk huis, drie lieve kindjes die het goed doen op school en lekker in hun vel zitten. Al 15 jaar samen met mij man (we hebben een relatie gekregen toen ik 17 was dus nog samen met met jeugdliefde). vriendin van mij heef wel eens uitgesproken dat ze "jaloers" is op onze situatie. Een andere vriendin begon mijn leven te kopieeren tot aan dezelfde meubels in huis aan toe en toen dat haar leven niet zo gelukkig werd als ze vond dat ons leven eruit zag, zei ze me dat ze geen contact meer wilde omdat zij zo'n naar leven had en door mij er steeds mee geconfronteerd werd. Ik heb de afgelopen jaren teruggehoord dat we een voorbeeld gezin zijn. Dit klinkt natuurlijk heel erg leuk maar..... Niemand ziet dat ik een rotjeugd heb gehad, mijn vader na de scheiding aan de drank is geraakt, we geen contact meer hebben met mijn schoonouders en mijn partner ADHD heeft waardoor we het ook met heel veel regelmaat lastig hebben. Ik en van mening dat je bepaalde dingen wel kan sturen. Maar ook dat iedereen, vroeg of laat, zijn pakkie ellende wel krijgt.
Denk dat het een combinatie is. Er is ellende waar je gewoon niets aan kunt doen (overlijden, ziekte etc) Er is ellende waarin je zelf een hand hebt (zoals mijn sz die constant klaagt dat ze bijna geen geld hebben, zelf weigert te gaan werken en zodra er wat is het meteen uitgegeven wordt) Dan heb je mensen die het niet aan de grote klok hangen en mensen die het graag van de daken afschreeuwen hoe erg ze het wel niet hebben.
Ieder huisje heeft zijn kruisje en mijn ervaring is dat de een ontzettend hard roept het zo zwaar te hebben en iemand anders zijn of haar problemen, die net zo erg zijn, voor zich zelf houdt. Sommige lopen ook wel erg te koop met hun problemen.
Ik denk dat ellende iedereen overkomt. Hoe mensen ermee omgaan is verschillend. Sommigen treden met ales in de openbaarheid en anderen houden het liever stil. Ook denk ik dat er een verschil is hoe mensen ellende ervaren. De een kan een tegenslag moeilijk hanteren de ander zet er eerder de schouders onder een ervaart de zelfde ellende misschien als minder zwaar.
Iets met: "het gras is altijd groener bij de buren" "elk huisje heeft zijn kruisje" Niet iedereen heeft zijn behoefte om zijn bak met ellende over een ander te gooien. Dus om eerlijk te zijn vind ik dit een raar onderwerp. Er zijn mensen die maar graag vertellen hoe zwaar ze het hebben. Die elke keer als je wat leuks te melden hebt, zo graag vertellen dat zij dat niet hebben. Ik ben iemand die zich graag vasthoudt aan de positieve dingen in het leven. Maar heb ook genoeg ellende hoor. Maar als ik daar altijd over moet praten, denken en bij stilstaan dan word ik zo'n irritant pessimistisch mens waar ik juist zo'n hekel aan heb.
Ik denk dat het ook te maken heeft met hoe je met de dingen omgaat. De één zit in de schulden en klaagt steen en been, de ander zit in de schulden en maakt er een sport van en pakt het bezuinigen positief op. De één klaagt meer en ziet negatieve dingen alleen negatief, de ander probeert uit de negatieve dingen iets positiefs te halen. Ieder huisje heeft zijn kruisje en iedereen gaat daar anders mee om.