Hi meiden, ik ben nu bijna 35 weken zwanger en de kriebels beginnen te komen. Al die tijd heb ik me nergens zorgen om gemaakt en nu begint de angst voor de bevalling te komen. Ik ben niet bang voor de pijn, maar voor de onzekerheden die er zijn. Wanneer gaat het gebeuren, wat moet ik dan voelen, wanneer moet ik naar ziekenhuis, zal ik alvast mijn ziekenhuistas inpakken, etc. etc. Het liefst zou ik van één of andere waarzegster willen horen dat het op die en die datum gaat beginnen en wat ik dan ga voelen. En dan vooral wanneer! Pfff....andere meiden die ook piekeren? Groetjes, zonnetje
Nog niet piekeren gelukkig maar ben dan ook nog geen 35 wel dat ik er al naar uit begin te zien, maar goed dat kan nog omslaan. Ik heb er onderhand wel zin in, dat ik mijn kleintje vast kan houden etc. Wat betreft je ziekenhuis tas met 35 weken lijkt het me geen overbodige luxe om hem gewoon maar vast te gaan pakken dan hoef je je daar in elk geval niet meer druk om te maken. Je kan hem altijd eerst nog op je kinderkamer neerzetten.
Ja ik heb dus precies hetzelfde. Ook omdat ik vorige week pas klaar was met het kamertje, lijkt het nu allemaal wat echter. Haha, het enige wat ik nog steeds niet kan geloven is dat er al een volgroeide baby in mijn buik zit, aangezien veel mensen denken dat ik pas 4 maanden zwanger ben (heb een kleine buik). Veel sterkte meid!
Af en toe krijg ik idd zo'n vlaag van angst, gelukkig kan ik het redelijk snel weer van me af zetten. Maar goed ik ben ook nog geen 35 weken. Ik denk niet dat iemand je kan vertellen wat je zou moeten voelen, iedereen is anders. Voor de 1 is de pijn nog net te doen voor de ander is het een 'eitje'. In ieder geval sterkte ermee en laat even uitgebeid weten wat je voelde en wanneer..hahaha...dan weten wij waar we op moeten letten...hahaha...
Ik vind het nu al doodeng en voor mij is het nog zo ver weg. Ik daarentegen ben wel bang voor de pijn. Die onzekerheid geef ik niet zo veel om. Heerlijk om me een keer toe te geven aan deze onzekerheid. Nou jou, vooral heerlijk dat ik merk dat ik het los kan laten. want normaal gesproken ben ik nogal een conrolfreak. Maar die pijn.....WAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHH! Nou, heel veel succes. Ik hoop dat je je aan de onzekerheid toe kunt geven.
hier precies de zelfde gevoelens als jou Zonnetje, ik heb er ook nog eens de angst bij dat ik vroegtijdige ween krijg..ik ben normaal gesproken ook een echte stressbol en nu is het alleen maar erger..van de ene kant wil ik dat het eindelijk zo ver is en dat het allemaal voorbij is zodat ik me meisje kan vasthouden, en van de andere kant denk ik was ik nog maar op de helft..ik hoop voor ons allemaal dat het een fijne bevalling word zonder onverwachte acties..
Dat heb ik ook hoor. Aan de ene kant wil je heel graag je kindje knuffelen, maar ik ben ook heel bang voor een vroeggeboorte. Als ik weer eens krampen in mijn onderbuik of rug heb; meteen stress. Achteraf is het dan weer wat anders (darmen ofzo). Gelukkig zijn we wel zover in de zwangerschap dat als het kindje geboren wordt het vervelend is (eventueel couveuse), maar niet heel erg. Inderdaad maar heel hard hopen op een goede bevalling!
ik heb het ook, ben morgen 34 weken zwanger, heb af en toe krampen en een zeurend gevoel in mijn onderrug, vooral 's nachts, ik heb precies hetzelfde als jij en dan ook nog dat ik hoop dat mijn man er op tijd bij kan zijn, allemaal beren op de weg die ik maar niet weg kan jagen, ik ben bang dat de enige oplossing voor mij is om over een maand of uiterlijk 6 weken te bevallen en dan achteraf zeggen dat het allemaal meeviel! zo 1 ben ik er
he meiden, ik denk dat het heel normaal is dat je er nu wat tegenop ziet. natuurlijk staat niemand te springen om te bevallen maar bij de ene valt het mee en bij de andere tegen ik ging 3 dagen overtijd maar als de bevalling begint weet je het echt wel hoor, en dan begin je er gewoon aan want je moet er toch doorheen. en als je je kindje dan eenmaal in je armen hebt, is alles vergeten hoor en ben je zo blij met je kindje. het is het allemaal echt waard en natuurlijk iets om trots op te zijn want jij hebt hem of haar op de wereld gezet. en iedere vrouw kan het, en je moet maar zo denken als het om een of andere reden niet lukt dan helpen ze je wel en dan heb je geen tijd meer om na te denken het gaat dan zo snel. veel succes allemaal en niet te veel piekeren want het helpt toch niet groetjes eefje
Ik heb dat nu ook hoor. Je zit maar te wachten op het startsein en omdat ik met verlof ben ben ik veel alleen thuis. Dan ga je zitten denken en denken... Als eenmaal de weeen beginnen, weet je tenminste waar je aan toe bent. Nu is het afwachten en ik durf niet meer veel alleen buitenshuis te doen! Ben bang dat mn vliezen breken in de supermarkt ofzo! hahaha
Nog een paar weken meiden, en dan ben je de zwangerschap zo zat dat je gaat verlangen dat de bevalling gaat beginnen, hoe gek dat nu ook klinkt.
Dat is slim bedacht van moeder natuur Gewoon zolang door laten lopen, dat je het vreselijk zat bent, dan maakt het niet meer uit of het pijn doet Maar hier hetzelfde gevoel. Heb me de hele zwangerschap niet druk gemaakt. Zie nog steeds niet op tegen de bevalling gelukkig (ik hou me maar voor dat het er prettiger in gekomen is dan dat het eruit gaat, dan valt het altijd mee ), maar ben wel benieuwd wanneer ze zich meldt, wat ik ga voelen ed. Behoorlijke onzekere periode nu. Nouja hier nog max 4 weken en dan zit het erop
nou ik kan jullie geruststellen! de bevalling is een hel tuurlijk,maar voor je het weet ben je het vergeten! bah wat flauw van mezelf
ik heb het ook. Alhoewel ik al een dochter heb, voelt het als de eerste keer, omdat de bevalling destijds is ingeleid. Dus ik heb ook de onzekerheid van wanneer en hoe gaat het beginnen (dat heeft iedereen natuurlijk), herken ik het wel op tijd, wanneer moet ik gaan bellen, etc. Zo lastig dat je het niet kan plannen. Want als het zover is, moet mannetje snel thuiskomen, dochter naar opa/oma/oppas brengen, mij naar ziekenhuis rijden. Maar vorige keer heeft hij 5,5 week zijn telefoon aangehad tijdens zijn werk (van week 37 tot 42,5); allemaal voor niks. Dus het voelt nu zo vreemd dat hij alweer aan het wachten is (en ik ook natuurlijk) terwijl het nog zomaar 2,5 week kan duren. De kans is groot dat ik nu weer laat beval, maar toch denk ik bij elk krampje of bij elke harde buik 'zou dit het begin zijn?'. Vooral omdat het bij de eerste echt rustig was tot de inleiding, nooit 1 harde buik gehad toen. wat een verhaal, ik wordt gek van mezelf Gelukkig wel genoeg afleiding thuis nu de oudste er al rondloopt; bij mijn eerste zwangerschap vond ik mijn verlofweken voor de bevalling veel te lang duren, haha.