Leuk gesprek tussen @sleutelbloem en @DQueen. Voor mij is wat DQueen beschrijft ook behoorlijk extreem. Mijn man en ik sturen elkaar héél soms een appje op werkdagen. En bellen gebeurt echt alleen als er iets is wat niet kan wachten tot we elkaar weer zien. We werken allebei overdag, dus we zien elkaar in principe elke ochtend en avond. En in de weekenden en vakanties. Aangezien we allebei in he onderwijs werken, hebben we er daar genoeg van. Ik mis hem niet als we elkaar een uurtje of 10 uur niet zien. De kinderen ook niet, trouwens. Ik heb een leuke, gevarieerde baan. Gezellige collega’s ook. Afleiding genoeg, met de vele werkzaamheden die ik te doen heb en het plezier van het werken met kinderen & collega’s. Wat mijn gezin betreft is het ‘geen nieuws is goed nieuws’ en alle verhalen over ieders dag, horen we ‘s avonds wel weer van elkaar. Ik vind het wel heel leuk om te lezen hoe anderen dat doen, al begrijp ik het niet echt. Ik heb gewoon oprecht die behoefte niet. Niet op mijn werk en ook niet als ik bijvoorbeeld een dagje weg ben. Dat zal dan wel weer onbegrijpelijk zijn voor de mensen die wel meerdere keren per dag met elkaar bellen. Als één van ons op kamp is (dus meerdere dagen weg) hebben we tegenwoordig meestal wel even telefonisch contact tussendoor. Maar dat was ook niet altijd zo hoor. Vroegah konden we niet eens bellen in het buitenland. Of het was te duur. Of de accu hield het gewoon niet dagenlang vol. En dan zagen we elkaar gewoon na een paar dagen weer en waren we èxtra blij om elkaar weer te zien en hadden we elkaar heel veel te vertellen. En dat heeft ook z’n charmes. Ik kan me trouwens niet zo storen aan een enkel appje tussendoor of als iemand een keertje belt over iets praktisch dat geregeld moet worden. Maar als ik bijvoorbeeld een dagje met een vriendin weg ben of als we met collega’s zitten te lunchen, vind ik het wel echt vervelend als iemand hele app gesprekken zit te voeren met het thuisfront of uitgebreid gaat zitten bellen over koetjes en kalfjes. Tijdens pauzes met collega’s vind ik bellen sowieso storend omdat de rest dan geen gesprek meer kan voeren en maar noodgedwongen wat mee zit te luisteren. Ga dan even ergens anders zitten. Maar buiten dat aspect vind ik het, als je collega’s hebt, behoorlijk oncollegiaal om in de pauzes niet ‘beschikbaar’ te zijn, doordat je je terugtrekt in je telefoon. Om lekker samen te werken, is het ook belangrijk om elkaar een beetje te kennen en het gezellig met elkaar te hebben. Dus gewoon wat informelere gesprekjes over het werk, kletspraatjes over dingen die niks met werk te maken hebben, geintjes tussendoor. Mensen die zich daar structureel aan onttrekken, gaan op een gegeven moment toch wat buiten de boot vallen. Maar dat ligt dan niet per se aan het bellen / appen met de partner hoor. Ook iemand die altijd tussen de middag in de klas of op kantoor blijft doorwerken of altijd buiten de deur gaat eten, valt er op een gegeven moment wat buiten. Je merkt gewoon dat die mensen minder aansluiting hebben bij de rest van het team. Maar dat is weer anders als je ‘op de werkvloer’ constant contact met elkaar hebt, dan is het misschien juist fijn om je in de pauze even af te zonderen van je collega’s. Ik redeneer echt vanuit mijn situatie, waarbij je elkaar buiten de pauze gewoon niet veel ziet en spreekt. Als ik met een vriendin op stap ben en die zit steeds te bellen / appen met een ander, vraag ik of ik niet interessant genoeg ben. Dan denk ik dat je beter thuis had kunnen blijven, als je liever constant met je partner bezig bent.
Als er bij ons privé wat belangrijke zaken lopen, en dat was best veel, huis gekocht, sollicitaties etc. dan hebben we wel regelmatig contact met elkaar per whats app. ‘Succes’, ‘hoe was het’, ‘heb je al iets gehoord?’ Ja, het kan allemaal aan de keukentafel, maar eten is hier niet een rustig moment om elkaars dagen aan te horen en in deze tijden gaat de communicatie sneller dan vroeger en hier past het menselijk brein zich op aan. ‘Kan ik nu antwoord krijgen?’ ‘Graag!’ Maar we bellen niet, tenzij het noodzakelijk is.
mijn telefoon is mijn leven. Na mijn ongeluk heb ik hersenletsel opgelopen en mijn geheugen is belabbert. Elk dingetje wat ik moet doen, van stofzuigen tot over 1 uur was in droger tot elk ding wat ik moet kopen, moet betalen echt alles wat ik moet doen staat in een lijstje met allerts in mijn telefoon en streep ik de hele dag door op af. Om een voorbeeld te geven (mijn taken en herinneringen lijst is aan het begin van de dag geregeld 50 tot 70 dingen lang). Alles wat me te binnen schiet zet ik er meteen in (ook aso in een gesprek met iemand) doe ik dat niet ben ik het 2 minuten later vergeten. Datzelfde ook wel een beetje met het bellen en de foto's van mijn kant als ik al die leuke dingen opspaar tot aan het eten is er weinig meer te vertellen dan ben ik namelijk 80-90% vergeten. Van man zijn kan ligt het anders. Die belt / appt de werkdingen meteen door uit hetzelfde oogpunt. Die vergeet ze alleen door de drukte en als hij het eenmaal tegen mij gezegt heeft is die verantwoordelijkheid bij hem weg en ligt bij mij en is hij het kwijt. Soms wil hij dit accuut als het even veel in zijn hoofd is. Het bellen is puur een punt van verveling van hem vooral.de A naar B gesprekken. Kan zo 3x in 1 uur zijn hoe voel je je? ben je aan het doen? ga lekker rustig aan doen. Of ik krijg te horen wat een gierige klant het weer was, verbouwing van 100k maar kopje koffie ho maar. Dan hebben we even lol samen. De berichtjes stuurt hij als hij rookpauze neemt (en dat doet hij veels te veel) daar reageer ik alleen op als het me uitkomt en als ik het niet boeiend of belangrijk vind reageer ik niet. Net als hij niet op elke foto van de kinderen reactie geeft is meer ter kennis geving. Zodat hij het wat dichterbij mee maakt met zo een fototje.
Ik vind de verschillen ook leuk. Vind het topic ook leuk verlopen zonder vooroordelen omdat iemand anders het anders doet, dat is wel een applaus waars hier op zp. Ik probeer uit mijn standpunt even wat dingen te verhelderen nav jouw verhaal mbt ons dan. 1. mijn hersenletsel, geheugen is slecht, ik wil vaak iets direct kwijt, als in een lijstje of overdragen aan man zodat ik het los kan laten dat geeft rust. Ik en de kinderen missen mijn man wel heel erg als hij werkt. Vaak.gaat hij tussen 5 en 6 de deur uit en de laatste weken hebben we mazzel dat hij heen middag afspraken meer plant en dan 3 uur thuis is om dan als de kinderen te slapen nog even te werken. Als ik een dagje weg ben dan weet man dat hij kan bellen en appen wat hij wil dan is het me time en zijn de koetjes en kalfjes die dag niet belangrijk. Meestal heb ik mijn to do list zo een dag ook minimaal kort en dat wil ik zo houden om echt te ontspannen. Op zulke dagen valt hij zijn beste vriendin of vaak mijn moeder lastig met van a naar b gesprekken over niets. Ik voel me hier echt fijn bij mijn man ook, dus al vonden hier 1000 mensen het gek wij blijven het toch wel zo doen! Maar kan me echt goed voorstellen dat het voor sommigen heftig is. Maar bijv het gesprek met bewaar wat voor aan de etentafel gaat van mijn kant echt niet op (tenzij ik een lijstje maak met wat te bespreken) omdat ik binnen 2 minuten het gespreksonderwerp vergeten ben. Als ik wel zo een lijstje maak is de spontaniteit weg die er wel nog was tijdens het bellen. Tijdens zo een telefoon gesprek ben ik ook geregeld het onderwerp al kwijt maar gelukkig kan mijn man me terughalen naar het punt waar ik gebleven was en weer verder kan. Wij zijn op dit moment een super team op dit gebied, het werkt voor ons nog beter dus geen intensie hier ook maar iets in aan te passen.
Ik merk wel dat ik het makkelijker vind om zoveel belcontact te begrijpen, als daar een ‘bijzondere’ reden voor is, zoals bij jou met je hersenletsel of het lid dat schreef dat haar partner meerdere dagen achter elkaar weg is. Eigenlijk heel bevooroordeeld, want ook als er geen ‘goede’ (in mijn ogen) reden voor is, heb ik er eigenlijk niks van te vinden. Als het voor die ander (+ partner) werkt, is het natuurlijk prima. Alleen komt het op mij in eerste instantie erg klef, bijna op het ongezonde af, over. Als ik dan jouw uitleg lees, denk ik “Oh ja, logisch wel.” Stom, want dat betekent dat ik gewoon te snel mijn oordeel klaar heb.
Mijn had een tijdje uit ik weet niet wat het was maar ik vermoed wantrouwen / jaloezie als ik op stap was met meiden. dan wou hij steeds fotos zien met wie ik was en waar ik was en kreeg ik preken goed op mijn drinken te letten en niet alleen in de taxi te stappen. Na thuis verteld te hebben hoe dat de sfeer voor mij kon verpesten en het daarna een paar keer terug te hebben gedaan stopte hij wel. Ik merk nu dat ik wat gespierder en fitter word hij weer onzekerder begint te worden als ik weg wil. Zo wil ik binnenkort met @Diazz en @Schuurpapier gaan daten. Hij wil dan heel graag zien met wie ik op pad ga. Het is niet dat hij me niet vertrouwd maar wel heel bang dat ik op zo een avond met een andere man ga aanpappen en hem in de steek zal laten. Terwijl hij veel meer recht heeft daatop want leven met een vrouw met beperkingen, pijn en vaak verdtiet is echt niet leuk. Ik snap het als hij morgen gaat om een beter leven te lijden maat zijn liefde is daarvoor te groot.
Vriend en ik zijn beide niet in loondienst dus pauzes kennen we niet echt. Soms belt vriend wel eens als hij in de auto naar huis zit en ik app hem wel eens gedurende de dag. Maar eigenlijk proberen we het zo min mogelijk te doen zodat we elkaar nog wat te vertellen hebben. Omdat we niet samen wonen bellen we in de avonden wel geregeld met elkaar.
Het grappige is, thuis zijn we alles behalve klef haha. Ik krijg een kus en knuffel als hij thuiskomt maar we zijn weer niet van het met zijn 2tjes culinair uit eten gaan ofzo. We hechten meer waarde aan tijd met het gezin doorbrengen en leuke bijv uit eten gaan met gezin, familie vrienden dan met zijn tweetjes. Je zult ons ook nooit klef op feestjes bij elkaar op schoot aantreffen en kusjes geven en koosnaampjes voor elkaar verzinnen. edit. Als hij belt met nutteloze dingen die hij niet vergeet en ik ben op weg naar de zaak, of hij naar huis dan vraag ik hem wel dat even 10 minuten vast te houden tot ik hem zie zodat we dat tijdens een kop koffie en thee aan tafel kunnen bespreken.
Ik heb "alleen noodgevallen" gezegd, maar bedoel eigenlijk: "als het nodig is". Hoeft geen noodgeval te zijn, maar kan ook iets zijn wat geregeld moet worden en wat niet via de app kan.
Mijn man heeft een functie waarbij hij gewoon niet te bereiken is. In noodgevallen moet ik dus ook zijn werkgever bellen en naar man vragen. Heel soms in de pauze gaat hij wandelen en belt of appt hij mij maar vaak spreek ik hem wel weer als hij thuis is. Ik ben altijd thuis dus mocht er wat met de kinderen zijn word ik gebeld.
Maar bovenstaand verhaal maakt het voor mij ook weer anders. Dat werken met een lijstje herken ik, dat doe ik thuis ook. Iedere dag maak ik een lijstje op papier, met wat er gedaan moet worden en als dat klaar is streep ik het af. Mijn telefoon is mijn bureau en mijn computer, letterlijk, Daarin staat mijn werkrooster, adreslijst, maar ook codes die ik nodig heb bij klanten, ik kan dus op een werkdag absoluut niet zonder mijn mobiel. En in jouw geval heb jij hem blijkbaar ook nodig als geheugensteuntje.
Wij bellen alleen in noodgevallen. En heel soms belt mijn man mij als hij weet dat ik niet werk en hij alleen werkt en pauze heeft. Wij vinden dat wij niet kunnen bellen in de baas zijn tijd, uitgezonderd de pauze. Ik werk bij mensen thuis dus bel dan ook niet alleen als de school, planner ofeen familie lid belt pak ik op. Als het familie is vraag ik ook altijd of het dringend is omdat ik aan het werk ben.
Hier bellen we ook alleen als het nodig is. We zijn niet zulke kletsers Zelfs als hij een paar weken in het buitenland zit bellen we niet elke dag en als we bellen is het even 5 minuutjes.