Ik zag dat dit onderwerp al een paar keer was aangesneden..dus ik ben gelukkig niet de enige. Op 5 juni ben ik bevallen van een tweeling..6 weken te vroeg en gehaald met een KS en daarna nog 3 weken in het ziekenhuis. Daarvoor heb ik met 26 weken 2 weken in het ziekenhuis gelegen wegens dreiging vroeggeboorte en ze wilde me met acute bedrust tot einde zwangerschap houden..maar dat ging niet door..ik wou thuis op een bed liggen... Eigenlijk ging na de bevalling en toen de kleintjes thuis waren alles wel goed..genezing goed..met de kindjes ging het goed..en met ons ook..Oke ik wist in het begin niet zeker of mn relatie nog wel goed was..maar dat was van korte duur en had alles met mn hormonen te maken... Maar sinds enkele weken voel ik me zo klote...ik kan het niet uitleggen..ook gezeik op het werk..dus in de ziektewet..Maar ik ben zo ontzettend down..kan huilen om niks..prikkelbaar..moe..futloos..Vanmiddag even wezen winkelen om mezelf op te beuren..maar ik wist niet hoe snel ik daar weg moest zijn..durfde mensen niet aan te kijken..voelde me ontzettend klein en onzeker...en was zo bang een bekende tegen te komen..eenmaal thuis barstte ik weer in snikken uit. Ook met mn mannetje heb ik eigenlijk geen lichamelijk contact meer...totaal geen behoefte..niet eens in een knuffel. Soms wou ik dat ik even kon verdwijnen..Voel me dus absoluut niet mezelf meer..en hoe ik meer ik tot die conclusie kom des te meer ik nog meer begin te balen....ik was altijd zo zelfverzekerd..vrolijk...en bovendien zooooooo verliefd nog...Alles is weg...en ik zo compleet begrijpen dat er met mij niet te leven valt. Ik probeer grip op mezelf te krijgen door na te gaan waar het vandaan komt...tuurlijk heb ik een rot zwangerschap gehad waarbij ik in het ene ziekenhuis heb gelegen en toen werd verscheept met een ambulance naar een ander ziekenhuis en doktoren die zeiden dat ik er rekening mee moest houden dat ik de kindjes kon verliezen, maar aan dit laatste heb ik nooit getwijfeld..was altijd positief..dus had ook geen effect op mij..na de bevalling ook nog een ziekenhuis periode..maar ook hiervan heb ik geen last gehad..Oke het is niet zo gegaan zoals je wilt dat het gaat..so be it...Dus ik denk niet dat ik nu alles moet gaan verwerken ofzo...Ik weet het gewoon niet...baal enorm van mezelf..en had dit niet meer verwacht na bijna 5 maanden...dacht dat ik er zonder issues wel uit zou komen...De afgelopen dagen denk ik zelfs dat ik misschien met iemand zou moeten praten maar zou niet eens weten waarover...of wat er aan de hand is...want dat weet ik zelf niet eens...het enige wat ik weet is dat ik waarschijnlijk zonder aanleiding weer in huilen uitbarst! Tjeee wat is dit een lang verhaal geworden........En nu hoop ik natuurlijk dat jullie weten wat er aan de hand is hahaha...humor heb ik nog...nee natuurlijk weten jullie dat niet...ik hoop dat er iemand is die zichzelf hierin herkent,,,Want na 5 maanden je ineens zo voelen..of zat het er al tijd al..en komt het nu pas naar boven omdat het rustiger is..
Ik heb dit ook. Relatie wordt er bij mij ook niet beter op omdat ik geen behoefte heb aan lichamelijk contact, geen knuffel, geen zoen. Ik heb het niet naar me zin om mijn werk en ik heb gezeik met me schoonouders die ik eigenlijk zo min mogelijk wil zien maar omdat het mijn man zijn ouders zijn dit helaas niet kan. Ik kan het hier dus ook niet met hem over hebben. Ik voel me ook erg alleen en merk dat als ik ga winkelen in loop te staren en als mensen iets tegen me zeggen (bijvoorbeeld cassiere) ik het gewoon niet hoor. Ik weet denk ik wel hoe het komt maar vindt de stap om er over te praten en dan met een professioneel iemand zo groot en heb nog steeds de hoop er alleen uit te komen. helaas is praten met mijn schoonouders geen optie omdat ze net doen alsof er geen problemen zijn, geloof me heb het geprobeerd maar ze reageren dan gewoon niet op wat ik zeg.
Hoi Meiden, Wat vervelend om niet goed in je vel te zitten. Ik vind het niet raar maar heel begrijpelijk. Jullie hebben alletwee gewoon heel veel mee gemaakt. Met de geboorte, zware operatie een ks, spanningen thuis, op het werk, vroeg geboorte, verzorgen van kleine kindjes, er alleen voor staan. Lijk mij niet gek dat je niet lekker in je vel zit. Lekker winkelen is wel goed, maar als je merkt dat je ook hier niet veel plezier meer in hebt. Is het wel een signaal om serieus te nemen. Even pas op de plaats. Tijd om aan jezelf te denken. Meestal komt na een drukke spannende periode pas later de terug slag, als je zenuwen zich gaan ontspannen. Dat gaat wel weer over. Maar het voelt niet prettig. Je kunt ermee naar de huisarts gaan. Geloof me een luisterend oor helpt, dan heb je in elk geval een vinger aan de pols dat je niet verder naar wordt. Hij/zij schrijft niet meteen een antidepressivum voor maar kan je ook uitleggen dat het heel normaal is dat je je nu minder voelt en dat het weer overgaat. Geloof me hier zijn huisartsen ook voor. Als je het niets vind zorg dan voor een luisterend ook in je omgeving, vriend, vriendin, zus, psycholoog. Je hoeft namelijk niet alles alleen te doen. Zelf heb ik een postnatale depressie gehad. Dat ga ik jullie niet aan praten. Maar mijn advies is neem je gevoel serieus, het houd je niet voor de gek. Je hoeft het niet weg te drukken. Zorg maar dat je er af en toe aan over kan geven. Dan krijgt het een plek. En gaat het over. NOu wat een lange mail. Wens jullie het aller beste, Liefs Elba
Het komt me deels wel bekend voor......... Intussen gaat het bij mij steeds beter eigenlijk. Maar zoals je ziet ben ik al weer 10 maanden verder..... Als je me wilt pb-en kan dat altijd hoor.
Hoihoi Ik weet wat je voelt. Hier precies het zelfde. Kleine 6 weken te vroeg en zelf ook een maand in verschillende ziekenhuizen. Ondanks alles super goed gaat met onze kleine. zit ik ook niet lekker in mijn vel. Terwijl ik god op mijn blote knieen kan bedanken dat het zo is gegaan, wan tbij ons had een paar dagen later fataal geweest. Ik heb ook een keizersnede gehad en voel me hier ook klote door. Als iemand het over een natuurlijk bevalling heeft dat het zo zwaar is en laatst zei mijn schoonzusje (die nu zwanger is) doe mij maar een keizersnede ben ik snel van de pijn af. Ik wou der zowat wurgen. Ik heb ook een noodknip gehad in mijn baarmoeder waardoor ik nooit meer natuurlijk kan bevallen en ik kan dan wel janken en boos worden over mensen die zo lopen te zeiken, want een keizersnede is zeker geen pretje. Hunnie lopen naar een dag bijna al weer. en na een snede heb je nog weken last! Ik zou er alles voor over hebbe om natuurlijk te mogen bevallen, om de uren pijn te voelen. Maar helaas zou dit nooit meer kunnen. Maar ik voel me ook echt Kl*te! Jij sterkte
Dacht al dat ik niet helemaal lekker in m`n bovenkamer was, maar herken heel veel dingen bij jullie! Heb een natuurlijke bevalling gehad die vrij snel is gegaan, 6 uurtjes. De pijn die ik erna heb gehad, viel heel erg tegen. Maar ook hoe mensen opeens met je kleintje omgaan. Alsof jij niet bestaat en alles maar gezegd en gedaan mag worden zonder rekening te houden met jouw gevoelens. Vooral schoonfamilie had hier een handje van. Band met schoonfamilie is er ook niet op vooruit gegaan. Ik ben ook de balans kwijt tussen mama en vriendin zijn. Opeens heb je zoveel 'rollen' erbij gekregen en dat moet ook maar meteen soepeltjes gaan. Intimiteit is hier ook soms ver te zoeken, dan kan ik hem echt niet velen aan m`n lijf. Praten met een professioneel iemand gaat mij ook te ver, ik wil en kan er zelf ook wel uitkomen. Die storm in m`n hoofd moet alleen even gaan liggen.
Ja, lief das irritant he. Dat iedereen maar aan je baby plukt en doet en dat ze doen alsof jij niet bestaat. Vind ik ook erg irritant. Mensen kunnen echt over je gevoelens heen walsen, zeker schoonfamelie. Zet hem op!