Hallo, Ik plaats mijn topic hier omdat ik niet weet waar het eigenlijk wel hoort..... Ik baal zooooo om mezelf! Wij hebben 3 1/2 jaar erover gedaan om zwanger te raken. Een MA van een tweeling en een miskraam meegemaakt. Mijn dochter is inmiddels 8 1/2 maand en een schat! Toen wij bezig waren om zwanger te raken, was ik erg emotioneel als een vriendin/ kennis/ collega zwanger raakte. Ik wilde immers ook zoooo graag. Vanmorgen las ik op hyves dat een kennis zwanger is. Ik gun het haar van harte, ben echt oprecht blij voor haar......maar (ik schaam me) toch komt dat oude gevoel terug. Moet ik in therapie? Moet is leren loslaten?
Hallo DDS, ik heb het zelfde gevoel als jij.. ik weet ook niet wat ik ermee aan moet. mensen blijven zeggen tegen mij het komt wel goed met jullie, maar dan denk ik: ja dat zeggen jullie nu wel want tsja wat moeten jullie anders. Schaam me er indd ook voor
waar ik echt mijn gevoel mee weg heb kunnen drukken is denken aan het volgende:je weet niet wat die mensen mee hebben gemaakt,en er voor hebben moeten doen om zwanger te raken!dat is me vooral na mijn mk duidelijk geworden.ik zeg ook altijd dat de mk er wel voor gezorgt heeft dat ik socialer ben geworden,en dat ik nu oprecht blij kan zijn als het bij mensen goed gaat!
Ik kan me heel goed voorstellen dat jullie een gevoel van Jaloezie hebben ontwikkeld ten opzichte van zwangeren.. Jullie wilden het zo graag en mochten het niet zijn.. Hebben jullie toevallig nog een kinderwens, dan is het helemaal niet zo gek. Anders eens met de huisarts oid erover praten mocht je het echt vervelend vinden. We zijn ook maar mensen met elkaar he?!
Ik kan jullie gevoelens heel goed begrijpen! En ik denk ook niet dat je hier per se voor in therapie moet, mits je dat zelf graag wil natuurlijk. Sterkte in ieder geval!
ik denk dat je reactie vrij normaal is. het is net als je heel erg afvalt bijvoorbeeld,dan moeten je hersenen ook nog "wennen"aan het feit dat je niet meer dik bent. Je hebt nu een dochter maar omdat jeje zo lang rot hebt gevoeld brengt zo`n bericht weer die gevoelens op. ja je kan in therapie,maar ik denk dat het slijt.
Mamamadelon: Bedankt voor je reactie. Het stukje het is net als je heel erg afvalt bijvoorbeeld, dan moeten je hersenen ook nog "wennen"aan het feit dat je niet meer dik bent zorgt voor tranen in mijn ogen. Pas nu snap ik het. Ook de andere reacties zijn fijn om te lezen!
Ik kan je helemaal begrijpen! wij hebben er zelf ook 3 1/2 jaar over gedaan om zwanger te raken.. maar is normaal hoor, als het maar niet te gek wordt! (lees: zelfs mij werd de zwangerschap door iemand niet gegund, en ja ze wisten ons verhaal ) maargoed ik denk dat iedereen er wel een beetje last van hebt, en je ziet ook overal baby's, kinderwagens, die reclame met die irritante claire van clear blue. hoop dat je snel weer zwanger mag zijn! (of zijn jullie nu nog niet bezig?)
Heel herkenbaar die gevoelens. Wij zijn voor Levi 3 jaar bezig geweest en in die 3 jaar ben ik zo vaak jaloers geweest, huilend naar huis vanaf kraamvisites ect. Sinds Levi er is is dat gevoel gelukkig wel verdwenen,maar na het verlies van Milou* merkte ik dat er ook nog veel gevoelens van daarvoor los kwamen. Ik heb wel hulp gezocht en door er over te praten heeft me wel goed geholpen om alles op een rijtje te zetten.
Ik denk ook dat je gevoel heel normaal is hoor. Maar daarnaast kun je toch ook in therapie gaan als je dat graag wilt. Ze zullen je vast kunnen helpen met het verwerken van die heftige periode.
Het enige dat ik wil zeggen, is dat je je nooit hoeft te schamen voor je gevoel. Je weet waar het vandaan komt, en dat is uit je verdriet om het gezin dat er maar niet wou komen. Dat verdriet is er, ook als je het een plek geeft. En daar kan zoiets menselijks als jaloezie uit voortkomen. Zolang je er geen rare dingen van gaat doen en je ook nog wel geluk kunt ervaren, mogen die gevoelens er toch ook zijn...
We zijn (nog) niet bezig voor een 2de. Dat is het gekke...... Ik ben zo blij met mijn meisje, geniet ontzettend veel van haar en dacht "die" gevoelens niet meer te hebben.
zelfs ik kan het begijrpen... ik, iemand die makkelijk zwanger wordt! Misschien speelt bij mij mee dat ik beter niet meer zwanger wordt ivm fibromyalgie en ernstige bekkeninstabiliteit... Ik denk dat iemand die er nog op hoopt, altijd op gehoopt heeft of gewoonweg nog een kinderwens heeft dat dat voor di personen héél normaal is.
Herkenbaar, dat gevoel kan mij ook nog wel eens overvallen! Heb 3 miskramen gehad met 5, 8 en 16 weken en ben nu alleenstaand, dus een 2e is sowieso niet in de planning, maar toch heb ik dat gevoel ook nog wel eens!
Het feit dat je nu een dochter hebt, neemt niet weg dat die miskramen en teleurstellingen er wel geweest zijn. Ik vind het eigenlijk best logisch dat het verdriet daarmee niet ineens is verdwenen. Het verandert misschien wel (de angst dat het jou nooit gegund zal zijn, zal waarschijnlijk verdwijnen), maar weggaan..?
Herkenbaar,ik had gisteren precies hetzelfde.Las op hyves over 2 zwangerschappen,dan voel ik me mooi weer k*t.Heb er ook slecht van geslapen.Maar dan denk ik aan de mensen die al jaren bezig zijn voor een 1e wondertje,en ben ik toch dankbaar voor mijn dochter.
Ik herken je gevoel. Wij zijn ook met pijn en moeite zwanger geraakt. Ik heb het nog als anderen in een zucht en een scheet zwanger zijn. Tja, daar kunnen ze ook niets aandoen, maar toch. Maar vooral naar hele jonge meiden die 'per ongeluk' zwanger zijn geraakt. Ik zat hoogzwanger bij de vk en toen zaten er twee jonge meisjes allebei hoogzwanger, geen vriendje meer en nog thuis bij hun ouders.
Ik heb ook hetzelfde gevoel, hoor. Ik heb afgelopen januari een miskraam gehad en nu ben ik er voor mijn gevoel zoooo klaar voor. Maar het kan nu door omstandigheden even niet en daar ben ik met vlagen best wel verdrietig om. En ik schaam me ook voor mijn gevoel, want ik gun het anderen van harte, maar toch steekt het soms.
Ken het hier maar al te goed .. Grr en kan er niks aan doen! Snap dus heel goed hoe je je voelt, en volgensmij is het niet meer dan normaal.. Ik denk dat het bij jou wel met de tijd zal slijten, en tot die tijd kun je denk ik niet meer doen dan proberen blij te zijn voor diegene, ook al is dat zooooooooooo moeilijk af en toe!