Maar wie zegt dan dat met de opvoeding te maken heeft? Mijn dochter doet dat helaas ook, echt heel vervelend vind ik dat maar ik leer haar echt niet dat dat zo hoort (zelf laat ik haar ook altijd uitpraten). Vrees dat dat gewoon bij de leeftijd hoort net zoals dat een 2-jarige regelmatig driftbuien kan krijgen (het zou toch wat zijn als die driftbuien gevolg zouden zijn van de opvoeding...).
Nee, maar m'n vriend kapt ons gesprek af om haar d'r aandacht te geven. Hij legt niet uit dat ze eerst moet wachten tot iemand uitgepraat is. Dat vind ik dan verkeerd opvoeden. Als we aan het praten/overleggen zijn hoor je op herhaling "papa? Papa? Papa? Papa? Papa? "
Ik vraag me wel eens af of die zeer stellige mensen misschien onzeker zijn... Hoe harder ze roepen, hoe meer zij zichzelf ervan overtuigen dat ze gelijk hebben.
Dat niet willen of mogen bemoeien met elkaars kinderen ligt wel een beetje in de mentaliteit van de Nederlander is me opgevallen. In de zuidelijkere landen bemoeid iedereen zich met elkaars kinderen. Zelfs buren of onbekenden. Ikzelf vind het ook vreselijk als andere mensen zich met mijn opvoeding bemoeien. Daar gaan mn nekharen van hoog staan en zeg ik er ook wat van. Helaas heb ik vrij vaak met de 'zuidelijke' bemoeienissen te maken. Mijn man komt uit een arabisch land. Mijn schoonouders zijn heel lief en die bemoeien zich niet met de opvoeding wat een grote uitzondering is daar, maar de rest....pfffff zucht! Moet af en toe echt tot 100 tellen hoor!
Achja, sommige mensen bemoeien zich nu eenmaal graag met anderen. Vorige week kwam ik uit de winkel en een volwassen man had zijn fietstassen vol met boodschappen. Een oudere dame kwam hem even vertellen dat hij wel goed moest opletten anders zou hij z'n boodschappen verliezen. Want die tassen had hij veel te vol gedaan. Die man en ik wisselden wel even een glimlach uit met elkaar. Het is best goed bedoeld en zolang je probeert te blijven zien dat mensen het niet altijd verkeerd bedoelen ervaar je het ook lang niet altijd als bemoeienis.
Haha, hier heb ik toevallig laatst een stukje over geschreven Vandaag zat ik in de speeltuin met de meiden. Sarah kreeg mij ergens hels mee, daar zijn wij allebei heel goed in. Zij in het drukken op al mijn knoppen en ik in het overreageren. Ik viel uit tegen haar, iets waar ik me natuurlijk meteen schuldig over voelde. Een andere moeder merkte op dat het geen zin had om te schreeuwen, dat ik daar alleen maar frictie mee kweekte. Ik keek haar wat dommig aan en wachtte op de verzachtende woorden. Die kwamen echter niet. Dit zette me aan het denken. Waarom oordelen moeders vaak zo hard over elkaar (en zichzelf, maar dat terzijde)? En waarom hebben zoveel moeders de neiging om zich beter voor te doen bij anderen? Ik word er in elk geval vaak heel onzeker van. Ik krijg dan het gevoel dat werkelijk iedereen beter voor haar kinderen zorgt dan ik. Maar waarom doén we het dan? Ik zeg we want ik weet vrijwel zeker dat ik het ook doe. Ik ben namelijk geen heilige, en aangezien ik het zo vaak om me heen hoor Als ik diep in mijn hart kijk ,dan zijn het bij mij vaak onderwerpen waarover ik zelf hartstikke onzeker ben. Als ik van een moeder hoor dat ze de prachtigste knutselwerkjes maakt met haar kinderen, dan voel ik me al wat rottig. Ik knutsel namelijk bijna nooit uit vrije wil. Heel soms als de kinderen erom smeken, maar zelfs dan probeer ik ze vaak af te leiden met iets anders. Op het moment dat diezelfde moeder dus blij verkondigt dat het zó belangrijk is om vaak met je kinderen te knutselen, dat is niet alleen goed voor hun fijne motoriek en creativiteit, maar is ook goed voor de band met je kinderen!, dan voel ik een flinke steek schuldgevoel. Ik boor mijn kinderen niet alleen een leuke knutselmiddag door de neus. Nee, bij mij ontberen ze ook het oefenen met al die belangrijke zaken én ik ondermijn onze band ook nog op de koop toe! Dit is voor mij het sein om in de verdediging te schieten: Oh, nou, volgens mij is dat helemaal niet waar hoor! De kinderen knutselen op school/kdv wel en die band kun je heus wel met andere dingen opbouwen. Ík lees elke dag voor én we maken heel veel muziek samen!. In mijn onzekerheid heb ik de neiging om alle positieve zaken extra aan te zetten (ik doe vaak genoeg helemaal niets met mijn kinderen) en zal ik natuurlijk nooit van mn leven mijn onzekerheden op tafel gooien. Stel je voor wat ik daar dan weer voor reactie op kan krijgen! Ergens weet ik wel dat het positieve beeld dat ik van Andere Moeder heb net zo goed wat opgepoetst is. En dat zij misschien juist weer heel onzeker wordt van mijn reactie. En dat vind ik dus hartstikke jammer! Zou het niet fijner zijn als we allemaal onze onzekerheden konden delen, in plaats van de mooier gemaakte versies van onszelf, onze relaties en onze gezinnen? Wat zou er kunnen gebeuren? Ja, er zou iemand compleet overheen kunnen walsen. En ja, dat zou ik best erg vinden. Want wat ik eigenlijk graag hoor op zon onzeker moment is natuurlijk iets als joh, volgens mij is het alleen maar goed om af en toe tegen kinderen te schreeuwen, daar worden ze heel zelfstandig van. Maar eigenlijk moet ik natuurlijk leren om zulke dingen tegen mezelf te zeggen. Dan maakt het geen klap meer uit wat andere moeders allemaal zeggen, omdat ik mezelf niet meer zo veroordeel. Ik denk dat dit pas lukt als ik vaker mijn onzekerheden deel met anderen. Ik merk namelijk dat ik dan vaak herkenning oogst. Er zijn niet veel moeders die er daadwerkelijk overheen walsen als je toegeeft dat je ergens zo onzeker over bent. En dan rest mij nog: het aannemen van complimentjes en dat niet als verkapte kritiek opvatten. Dat klinkt logisch, maar hoe vaak de volgende situatie niet is voorgekomen Iemand vertelt me dat het zo goed is dat ik de kinderen altijd zelf dingen laat proberen. Vervolgens begint mijn hoofd te malen: Is dat werkelijk wat opvalt aan mij als moeder? Niet dat ik lief, begripvol, geduldig, creatief, ondernemend of wat-dan-ook ben, maar dat ik mijn kinderen laat aanmodderen? Jeetje, is dat echt mijn béste kant? Dus: als iemand zegt dat het zo leuk is dat ik vaak muziek maak met de kinderen, dan zou ik graag denken: goh, wat leuk om te horen en niet tsjonge, blijkbaar vindt ze me heel slecht in de rest. Zou dat heel moeilijk zijn? Ik wil zelf heel graag proberen om andere moeders niet meer indirect af te kraken. Als iemand heel hard roept dat ze het zelf zo goed doet, dan is ze vast net zo onzeker als ik. Geen reden om dat erger te maken door het tegendeel te beweren. Dus ik hoop met heel mijn hart dat ik dan oprecht kan zeggen: wat fijn joh!, ondanks eventuele schuldgevoelens van mijn kant. Hopelijk word ik dan niet alleen milder voor anderen, maar ook voor mezelf.
Je hebt bemoeien en bemoeien. Ik kijk graag hoe anderen opvoeden en probeer daarvan te leren. Positief gebracht vind ik het ook niet storen als iemand opmerkingen heeft. Bij het voorbeeld hierboven zou ik het niet perse erg vinden als er wat constructieve opmerkingen achteraan komt. Helaas zit het vaak op het niveau van elkaar afkraken of de grond intrappen en dat vind ik nogal belachelijk. Ik verbaas me er nogal eens over hoe perfect mensen zeggen te zijn. In zoverre, ze kunnen in ieder geval erg goed duidelijk maken hoe vreselijk slecht een ander het doet en dat zij het helemaal anders doen (en dus veeeeeel beter). Die oordelen over elkaar snap ik niet zo.
Bemoeien in de zin van er op af en wat van zeggen zal je mij niet snel zien doen...zeg maar bijna nooit. Maar ik verwonder mij wel over bepaalde dingen die ik zie. Vanmiddag heel de middag in de speeltuin geweest en heb dan echt geen tijdschrift om mij te vermaken...ik zie dan wel echt dingen waar ik over moet denken
Volgens mij valt het in verhouding tegenwoordig hartstikke mee. Hoe individualistischer de samenleving, hoe minder het mensen juist boeit wat je doet. Niet dat het niet alsnog vervelend kan zijn, hoor, maar bij mijn opa en oma thuis kwam de pastoor zich zelfs bemoeien met de kinderwens (ze hadden nu toch al lang geen nieuwe baby meer gekregen...) en dat mijn moeder en haar oom als kleine kindjes niet tegelijkertijd in dezelfde tobbe mochten zitten (om te wassen) omdat het een jongetje en een meisje waren Da's pas bemoeien...
Ik bemoei me niet met anderen. Ik zal nooit ergens iets van zeggen. Maar ik verbaas me wel. En heel eerlijk ben ik daar soms knetterhard in hoor. Ik ben best zeker van mezelf als moeder en een aantal van mijn vriendinnen totaal niet. Ik probeer heel voorzichtig te zijn met mijn uitspraken. Sowieso zal ik nooit advies geven maar ik merk dat indirecte opmerkingen soms ook verkeerd aankomen. Als mensen vragen waarom onze dochter nog geen taart/snoep/koek mag en ik zeg dat ik niet vind dat ze op deze leeftijd al zoveel suiker binnen hoeven te krijgen dan bedoel ik helemaal niet dat anderen dit ook zo moeten doen. Maar ik merk dat het soms wel verkeerd opgevat wordt. Terwijl ik alleen maar antwoord op de vraag geef. Ik probeer daar dus wat subtieler in te worden...
Vroeger was het heel normaal om je met de opvoeding van anderen te bemoeien. "You need a village to raise a child" is t toch? Tegenwoordig is het juist veel individualistischer en valt die bemoeienis weg. Mensen gaan verder van familie wonen en zo krijg je dat alleen papa en mama het kind opvoed. En niet de hele familie en buren er zich regelmatig tegen aan bemoeien. Maar t zal nog vast wel in onze aard zitten en zo af en toe naar boven komen? Ik denk niet dat het verkeerd is dat andere mensen af en toe kritiek leveren op je opvoedingsstijl. Ik zou het zélf nooit doen. Maar als het op een goede manier gebracht wordt met goede argumenten, dan kan je er zelf toch ook alleen maar van leren? Dan heb ik t natuurlijk niet over de keuze om je kind een milkshake te geven, maar over bijvoorbeeld het rustig mee naar huis krijgen van een hysterisch kind omdat die nog bij t vriendje wil blijven spelen. Mijn moeder is gastouder van veel kindjes en de meeste heeft ze meerdere dagen per week. Stel je voor dat zij niks aan de opvoeding mocht doen ze overlegt regelmatig met de ouders als ze de kinderen komen ophalen. En dan wordt ook gewoon gemeld dat H. in de gang heeft gezeten omdat hij de step afpakte. De meeste ouders vinden het ook fijn als ze af en toe een tip krijgen.
Tja, als andere mensen echt overlast ervaren van mijn kind, dan mogen ze daar iets van zeggen. Zo niet; dan kunnen ze opmerkingen terug krijgen van mij. Ik heb een selectief groepje mensen die zich bezig mogen houden met de opvoeding van mijn kind (ik, de vader, opa/oma & de gastouder) en voor de rest wil ik van anderen geen bemoeienissen. De rest v/d wereld mag hooguit adviseren Dan zie ik zelf wel wat ik daarmee doe.
Ik denk dat er vroeger meer tolerantie was richting andere mensen waardoor het helpen bij de opvoeding als positief werd opgevat ipv negatief. Ik vind het heel normaal dat je een mening hebt over andermans manier van opvoeden. Zolang je hem netjes kunt uiten en hem niet aan een ander opdraagt vind ik er ook niets mis mee .
Als ik tips krijg van mijn zus (die onlangs 3 kindjes heeft t/m 5 jr) vind ik dat helemaal niet erg maar juist fijn. Maar snap wat je bedoeld als het om vreemde mensen gaat die maar wat lullen dan denk ik ook van doei. Iedereen heeft zijn eigen opvoeding, heb ik altijd gezegd. Als het zo bij jou werkt moet je het gewoon doen. Je doet je best en dat doe ik ook
Ik kan het niet beter verwoorden... individualisme heeft mensen zover gebracht waar we nu staan, en dat is zeker geen positieve ontwikkeling..
Ik vind bemoeienis in de zin van advies/tips delen helemaal niet erg. Ik vind het juist fijn om dingen uit te kunnen wisselen. Of ik er dan iets mee doe is natuurlijk verder aan mij. Wat ik wel erg vind is als mensen hun manier als beste over kunnen laten komen ( alsof zij alwetend zijn ) Sommige kunnen je onderhand echt een schuldgevoel aanpraten.
Wat volgens mij een groot onderdeel van het probleem is, is dat we vaak zelf al zo onzeker zijn over onze opvoeding. Het is bij lange na geen exacte wetenschap, en de gebruiksaanwijzing van onze kinderen is al lange tijd zoek We hebben daarom wel de neiging om andermans adviezen/oordelen heel sterk aan te trekken: "Ik probeer het al zo hard! Waarom bekritiseer je me?!? Wil jij mijn kind soms een middag lenen om te zien of het jou beter afgaat?"
Helaas zie ik ook steeds meer dat ouders meteen een frons in hun wekbrauw krijgen als je maar iets tegen ze zegt over hoe hun kind zich gedraagt. We hebben tegenover ons een probleem gezin regelmatig ouders aan de deur vanwege hun zoon van 8 of 9. Eind januari werd er nog steeds vuurwerk s avonds in ons hofje afgestoken en telkens als ik buiten kwam hield het op, tot ik dat knulletje erop betrapte. Toen ik naar buiten ging, en hij snel naar binnen wilde gaan riep ik hem bij naam en vroeg hem netjes of hij daarmee wilde ophouden aangezien het al einde van de maand was. Stormt zijn vader naar buiten, dat ik niet zo moet zeiken, de politie maar moest bellen, en zei tegen zijn zoontje dat hij vooral door moest gaan... Zijn vader was zo onredelijk dat ik alleen maar uit kon brengen SERIEUS???? ik groet de jongen nog steeds, en zijn moeder maar die vent daar kijk ik dwars doorheen...mocht die jongen iets fout doen tegenover mijn kind of met zijn stiekeme streken spreek ik hem gewoon aan.
klopt, maar ik denk dat veel ouders tegenwoordig elke opmerking wat betreft hun kroost te persoonlijk opvatten en zich snel aangevallen voelen. Hoeveel moeders (incl. mijzelf) zich zo ergeren aan bijvoorbeeld het "consternatiebureau" ?