Mijn familie, met name mijn (zus reeds moeder van een aantal kinderen), begon zich vrij snel te bemoeien met de omgang(opvoeding) van ons kind. Het begon met de welbekende tips. Zou je niet beter dit doen? Of: ik deed het altijd zo. In het begin kon ik het vrij goed handelen, alleen de laatste tijd voel ik in hetgeen wat ze zegt dat zij het hééél anders zou doen. Ik was namelijk vrij relaxt met ons kind waar zij al denkt dat een kind zonder muts naar buiten doen, niet kan. Tevens ben ik op een punt beland dat ik aan mezelf ga twijfelen. Doe ik het wel goed? Krijgt ze dan écht weinig te eten? Als ik logisch nadenk weet ik dat dit niet het geval is, maar dit voelt niet goed. Sorry voor mijn mogelijk chaotische verhaal, maar ik hoop dat iemand dit herkent? Het is ook niet zo makkelijk om tegen een familielid te zeggen: back off! Althans, dat vind ik. Juist door de familieband komen dergelijke nare opmerkingen harder aan. Wie o wie herkent dit? En deze onzekerheid tot gevolg?
Ik geef mijn zoon via de rapley methode te eten Mijn schoonfamilie bemoeit zich ermee Noemen mijn zoon verwend Hij is net 1 Elke keer weer bemoeien ze zich ermee En dat ik niet streng genoeg ben Ik was onzeker over rapley maar door hun gezeur weet ik juit dst ik het goed doe
Meid, als je al niet tegenover je familie eerlijk kunt zijn, tegen wie dan wel. Ja, door de familieband kan een opmerking terug hard aankomen, maar ook juist omdat het familie is zou je juist eerlijk moeten kunnen zijn over hoe jij je voelt. Echt iets van zeggen hoor, anders zul je je hierover blijven ergeren tot een punt dat het een keer ontploft, en dat kun je beter zien te voorkomen. Succes!
Je zult het toch moeten gaan zeggen. Je kunt toch iets zeggen als: jij doet het op jouw manier en ik op de mijne. Meerdere wegen leiden naar Rome.
Als je zegt: ik snap dat je het lief bedoeld, maar ik doe het liever anders. Als ze dat zo tegen jou zouden zeggen zou je het niet erg vinden denk ik toch? Snap dat het moeilijk lijkt, maar ligt aan de manier waarop.
Denk dat jouw dochter de beste graadmeter is over of je het goed doet. En niet de kinderen van je zus. Niet twijfelen hoor! Lekker je gevoel volgen. Als ze het zo goed weet gaat ze maar een opvoedboek schrijven.
Opzich altijd lief als mensen je tips willen geven, doe ik zelf ook bij mijn schoonzus. Maar bemoederen of zeggen hoe ze het moeten doen nee... Dus er is nogal een verschil hierin... Het ligt er ook maar net aan hoe jij het opvat, want sommige kunnen ook wel zeuren (algemeen bedoelt he)...het zal vast niet altijd verkeerd bedoeld zijn Maar als jij het te ver vindt gaan gewoon zeggen joh! Zij geeft jou ongevraagd advies dan mag jij er best wat van zeggen... Die zin van het consultatiebureau vindt ik wel een goede hahaha
Ik ken het gevoel en het is niet leuk. Ik probeer altijd maar te denken dat ze het goed bedoelen. Tegen mijn eigen moeder durf ik er wel wat van te zeggen, tegen mijn schoonmoeder vind ik het wel lastiger. Maar ik word er ook soms echt onzeker van, ik ben ook voor het eerst moeder en moet het ook nog allemaal leren.
Mijn zus kan dit ook goed, enig probleem is dat ze in amerika woont en denkt dat facebook (en dan ook nog eens openbaar en niet via een pb of via mijn email) de perfecte plaats is om dit te doen. Mijn kinderen gaan naar een christelijke school (man is zo opgevoed en het zijn goede scholen), ze dacht dus te moeten melden dat ik ze eens uit de droom moest helpen en ze moest gaan vertellen dat God niet bestaat. Een paar maanden later vond ze het nodig om te melden dat ik eens wat meer naar haar moest luisteren en dat ik het opvoeden dan niet zo moeilijk vond (ging over het feit dat mijn dochter van toen 3 geen broodkorsten wilde eten, ook geen harde broodjes trouwens) Daarmee ging ze zo over mijn grenzen dat ik haar geblocked heb op facebook en haar een mail stuurde met het waarom, we hebben toen ruim een jaar geen contact gehad. Het contact is wel wat hersteld maar heel summier.
Ja pfff dat kan ik me voorstellen Pluk. Vind dat echt ronduit belachelijk en helemaal zo in het openbaar.
Hier was dat met schoonmoeder zo. Ik heb het eerst genegeerd, toen ik aan mezelf ging twijfelen terwijl ik wist dat ik het goed deed (het punt waar jij nu zit) heb ik haar er op een normale manier op aan gesproken. Bij haar hielp dat niet, dus nu bijna geen contact meer. Hopelijk helpt het bij jouw zus wel, want meer dan haar aanspreken kan je niet doen. Zou duidelijk aangegeven dat je het onprettig vindt en of ze er op wil letten.
Pick your battles. Dat is mijn tip. Familie zal zich altijd blijven bemoeien. Goed bedoeld vaak, maar het kan zo onprettig zijn. Ik weet het. Maar een net-moeder moet nog groeien. Je zelfverzekerdheid moet nog groeien. Dat kost tijd, maar je zult merken dat je steeds beter je pad kunt vinden. Dan kun je die adviezen ook beter van je afschudden zonder dat je dat op een geïrriteerde manier doet. Bedenk je dat ze het allerbeste willen voor de nieuwe spruit. Als moeder en vader sta je zelf het dichtst bij je kind, maar de liefde van een opa/oma/tante/oom enz kan ook enorm sterk zijn. Ik besef me dat het voor hen ook moeilijk moet zijn om met zoveel opvoedervaring netjes hun mond te houden als wij keuzes maken die voor hun totaal onlogisch zijn. Blijf je hart volgen. Niet lang geleden heb ik ook ergens zo'n topic geopend. Sommige dingen heb ik wel met familie besproken, maar dit had niet het gewenste effect. Je wilt toch dat ze je begrijpen, maar dat lukte niet. Wat wel lukte was dat ik me minder ging aantrekken van hun adviezen, er minder op reageerde ('ok, bedankt voor de tip'). En af en toe lucht ik mijn hart. Zoals toen er een doodse stilte viel toen ik zl tijdens een boswandeling op mijn rug in de drager deed. Ik kon me nog inhouden, maar toen er werd gezegd:"Hij zit voor geen meter. Hij zit liever in de buggy", heb ik gezegd dat ik het heel moeilijk vond dat ik nog steeds het gevoel heb dat er zo'n weerstand is tegen het dragen terwijl wij er allebei zo van genieten. Daar kwam een heel mooi, eerlijk gesprek uit voort. Op mijn beurt hou ik mijn mond als ik zie dat zoonlief veel te veel verwend wordt met speelgoed, de hele middag in een joggingbroek loopt 'omdat dat zo lekker zit' en zijn avondeten volledig geprakt wordt aangeboden (wij rapley-en).
Ja ik herken het ook wel hoor! vooral van mijn kant hebben ze een sterke mening en dat wordt soms niet onder stoelen of banken gestoken. het zoutloos koken bv.. wat een onzin,jij bent er ook groot mee geworden. (Zo ook 4x oer dag pap,wat vroeger heel normaal was). of dat ik dr vaker in de box moet zetten want misschien leert ze dan zich eens optrekken aan iets anders dan je vingers. veel redenaties vind ik krom en ik ga liever uit van recentelijk onderzoek. ik doe wat bij ons past en wat ons goed lijkt. mijn reacties zijn vaak kort en duidelijk "en toch kook ik zoutloos." Maar goed, die opmerkingen zullen altijd wel blijven. En stiekem denk ik het soms ook wel beter te weten dan anderen, alleen ik vertel het ze niet
Weet je waar ik gek van werd? Dat door de "opa en oma generatie"(in mijn geval waren dat buurvrouwen en ook wat familieleden) constant werd gezegd; onze kinderen lagen als baby helemaal niet de box. Toen ze eenmaal in de box kwamen, hebben ze er tot hun ?? leeftijd in gezeten. Ze liepen echt niet los door de kamer hoor! Ten 1e, we leven in 2015! en ten 2e; is toch gewoon zielig dat die kids toendertijd helemaal niet uit de box kwamen? hoe moesten ze zich dan motorisch en mentaal ontwikkelen??? Ik ben helemaal niet anti-box, mijn dochter van bijna 1,5 zit er nog 2x per dag op vaste tijden in zodat ik mijn handen even vrij heb, maar rest vd dag mag ze lekker spelen en rondrennen in de kamer. Oja, en ik herinner me nog dat de oma van mijn man het maar raar vond dat ik onze dochter, toen ze nog baby was, overal mee naar toe nam(winkelen enzo). Ik heb gezegd; moet ik dan de hele dag in huis blijven zitten? en ten 2e; ik heb niemand die op haar kan passen, dus, ja dan moet ze wel mee. Zij had het lekker makkelijk, ze woonden toen bij haar schoonouders in huis, tja, dan heb je altijd oppas bij de hand. Ik ben er stiekem trots op dat ik alles in mijn eentje kan rooien, zonder hulp!
Je kan tegen mijn sm ook 1.000 keer zeggen: Oh. Ik doe dat anders'. Maar het blijft alsof je tegen de muur praat