Kan me hier helemaal bij aansluiten als moeder van een 11 jarige PDD-nosser. Het vervelende is dat ze gehandicapt zijn in hun doen en laten maar dit niet te zien is aan hun lichaam en ze dan ook nog eens niet altijd anders reageren (soms denk ik wel eens had hij maar een been dat te kort was oid dan zagen ze tenminste dat er wat scheelde...). Hier door ziet de buitenwereld alleen anders gedrag wat er voor een buitenstaander uit ziet als vervelend/ongewenst gedrag. Je broertje zei dat je kind niet normaal is. Nee idd dat is het ook niet (al is dat van n ander caliber als hij bedoelde natuurlijk). Net zo min als hij (hij heeft immers adhd, toch?)! Misschien moet je daar eens een vergelijking in trekken? Maar als zij zich niet willen interesseren in haar problematiek...nouja jammer, dan niet (ZIJN gemis want net als elk ander kind natuurlijk kunnen deze kindjes een genot zijn!) Hoe je broertje tegen je dochter doet is rond uit kwalijk te noemen. Het blijven zeuren over dat scheetje bvb dat was simpel weg pest gedrag en totaal niet passend bij zijn leeftijd! En erg herkenbaar voor mij want mijn zoon kan ook zo reageren op voor ons misschien kleinigheden. Laat je niet kisten hoor je doet het gewoon goed. Blijf bij je eigen gevoel en voed haar en je aankomend wondertje op zoals jou gevoel zegt dat het moet. Dan komt het vast allemaal goed. En dat oma zich niet bezig houd met de problematiek van je dochter dat vind ik zo zonde en verdrietig. Mijn moeder en mijn schoonmoeder (die niet eens echt oma is van hem) proberen zich beide hier in te verdiepen en gaan uit van wat het kind nodig heeft en waar het zich goed bij voelt ipv hoe het in hun ogen zich zou moeten gedragen. Het is tenslotte voor kindjes met zon problematiek allemaal al moeilijk genoeg zonder dat mensen die hen zouden moeten steunen het NOG moeilijker maken door verwachtingen en houdingen op te dringen aan ze. Misschien moet je eens een goed stuk tekst zoeken op internet over refrigerator moms en dit delen met iig je moeder? Weet niet of je die term kent? (denk het haast wel) Want zij (je broer en je moeder) drukken jou nou in dat hoekje vind ik. Ik weet iig hoe het is om op die manier behandelt te worden. Alsof de beperking van je kindje jou schuld is. Hopelijk kan je bij jezelf blijven en kunnen zij jou niet het gevoel geven dat je het werkelijk fout zou doen (want dat is NIET zo!). Vind het iig erg rot voor je want juist ouders met een kindje met dit soort beperkingen kunnen steun van fam en vrienden zo goed gebruiken omdat buiten staanders niks aan je kindje zien en dus al helemaal niet door hebben dat je kindje geen vervelend kind is maar gewoon simpel weg eentje met een iets andere gebruiks aanwijzing.