In mij heeft ze ook nooit vertrouwd. Kon in haar ogen niet met geld omgaan, was te jong (26 toen) om voor kind te zorgen. Etc etc etc. Er is nooit eens iets dat ik wel goed doe. Dus ik kan me voorstellen hoe TS zich voelt.
Ik kan ts ook wel begrijpen. Ik heb hetzelfde, maar dan met mijn moeder. EN ja wij wonen wegens omstandigheden nog bij mijn ouders in voor een half jaartje. En ja mijn moeder helpt met de verzorging van mijn hondjes, en past 2x in de week een paar uurtjes op onze zoon. Doet ze allemaal. En ja daar ben ik haar heel dankbaar voor. Wij betalen uiteraard een deel kosten, Ik geef haar regelmatig een bosje bloemen, bedank haar gewoon of krijgt ze iets lekkers (doosje chocolade ofzo) Daar is ze allemaal heel blij mee. MAAR! Dat wil niet zeggen dat ze gelijk het recht heeft om zich overal mee te bemoeien. Iets wat mijn ma heel graag doet. Vooral over de opvoeding van onze zoon doet ze dat erg graag. Zoonlief komt nu in de periode dat hij begint te snappen dat als hij bv niet wil eten, dat hij het gewoon op de vloer gooit, uitspuugt, zijn mondje dicht houdt etc. Ik zeg duidelijk NEE en dan kan onze zoon zo boos worden dat het gillen en brullen gaat worden. Het eerste wat hij doet is dan naar mijn moeder kijken, en roepen "uit" in de hoop dat zij hem dan uit zijn kinderstoel haalt. En wanneer dat niet mag van mij is mijn ma beledigd of blijft ze net zolang om me heen draaien dat ik letterlijk ( en ja dat zeg ik ook zo) moet zeggen dat ze moet opzouten even. Ze gaat dan tv kijken of buiten een sigaretje roken etc. 5 min later is zoonlief weer kalm en is er niks aan de hand. Het is geven en nemen, maar dat wil niet zeggen dat je alles moet tolereren of toestaan hoor. En dat sommige dames hier vinden dat je overdreven reageert dat mag. Dat is hun mening, ik ben blij als wij straks ons eigen huisje hebben (en niet inde buurt van mijn ouders) het is en blijft tenslotte jullie leven. En je man moet zich maar eens meer van zijn ma loswrikken of met haar babbelen dat zij meer afstand moet nemen. Zo gaat het tenslotte. Op een bepaald punt moet je je kinderen (meer) loslaten. En iedereen die vind dat je altijd uit dankbaarheid alles maar moet tolereren omdat je ouders/schoonouders je toevallig helpen, die moeten zelf maar bij hun ouders/schoonouders gaan wonen als ze daar gelukkig van worden.
Helemaal mee eens. Zoals ik het lees komt veel voort uit een andere insteek in het leven en jullie zijn andere types. Jij bent het anders gewend. Maar ik lees duidelijk een goed bedoelende schoonmoeder. En ze draaft misschien door. Maar liever dat dan andersom zou ik denken. Er zijn ook ouders die opa en oma met de haren bij hun leven en dat van de kleinkinderen moeten slepen. Die nooit iets voor hun doen of voor ze klaar staan. Probeer het positiever te zien en tel je zegeningen. Het is heel fijn als je van beide kanten ouders hebt die er voor jullie en jullie zoon/dochter willen zijn. Dat maakt het leven echt wat makkelijker met kinderen. Probeer het goede te zien in wat ze doet en de rest wat losser te laten.
Nee wij hebben geen hond Ik bedoelde ook meer dat als de relatie met sm niet zo geweldig is, alles een issue kan worden.
Dan mag je je in je handjes klappen dat je schoonmoeder dat ook doet..... Je hebt er namelijk nog altijd twee nodig om werderzijds respect te creëren. Hier een goede band met mijn schoonouders maar het is zeker geven en nemen, wederzijdsrespect. Het heeft echt even geduurd voor we een band kregen want ook zij bemoeide zich veel met mijn man zijn leven en probeerde dat ook bij mij/ons toen we een samen een relatie kregen.... Ze zit nog steeds snel in een slachtoffer rol en staat erg negatief in het leven. Das lastig hoor om daar je weg in te vinden zonder mensen te kwetsen of jezelf te kort te doen.... En ik zou het volledig snappen dat ts nog niet zover is en nig in de frustratie fase zit ipv van al gelijk een band te hebben zoals jij dat hebt. Dus klap maar in je handjes zou ik zeggen !!