Ik heb gister nog met hem gesproken en gezegd dat dit zo niet langer kan. Wat ik overigens wel vaker heb gezegd maar goed. Hij zei weer dat hij wilt stoppen en dan was het weer minderen dus denk niet dat hij daarin zal veranderen. Ik wil een relatie van 9 jaar waar we overigens ook veel goede momenten hebben gehad niet zomaar weggooien. We hebben ook kindjes die verdienen dit niet. Hij moet en zal veranderen. Is het niet goedschiks dan maar kwaadschiks en daar bedoel ik mee dat het dan niet meer aan mij is maar dat ik dan wel hulp zal moeten vragen. En die hulp zal dan toch ook van zijn kant van de familie moeten komen. Ik heb veel te lang rekening met hem gehouden en dat doe ik niet meer. Ik weet ergens diep in mijn hart dat we hier ook uit moeten kunnen komen en dat wil ik het liefst ook proberen maar als het echt niet anders kan ja dan houd het op. Mijn kinderen staan altijd op nr 1 en misschien dat sommigen dat niet vinden omdat ik niet wegga bij hem, maar ik kan hun ook niet zomaar uit hun vertrouwde omgeving trekken en naar een blijf van mijn lijfhuis gaan. Ze zullen wel wat spanningen mee hebben gekregen maar ik denk dat het daar erger is voor hun. Mijn dochter heeft al een moeilijke periode gehad wat overigens niks met dit te maken had dus dat wil ik dan niet voor haar. Maar als er niks veranderd hier dan zorg ik dat ik zo snel wat anders heb voor ons 3en.
Op wat voor hulp doel je wanneer je zegt van zijn kant van de familie? Het is een klote situatie meid, dat je het al zo lang hebt volgehouden? Ik kan je geen goed advies geven, ik heb nooit in zo'n situatie gezeten maar het lijkt mij wel een goed idee als jullie professionele hulp gaan zoeken. Dat hij verslaafd is is duidelijk. Sterkte meid!
Ik was blij toen we daar eenmaal zaten, weg uit die spanning en constante dreiging. Als kind merk je en voel je veel meer dan volwassenen ooit kunnen beseffen. Als je blijft, dan moet hij en ook jij met de billen bloot en professionele hulp zoeken. Ook jij moet veranderen, zodat je dit niet langer toelaat en dat is niet makkelijk.
pas als hij nergens meer terecht kan zal hij hulp zoeken. blijf je zijn hoofd beschenen. zijn fam moet helemaal niks namelijk hij een jij uit eindelijk..... geloof mij . maar reageer straks uitgebreider. zit bij ha.
Ik ga niet liegen en zeggen dat ik het blijf van mijn lijf huis geweldig vond want ik vond het verschrikkelijk. Dat we daarna echter eindelijk "rust" hadden was dat het wel de moeite waard was. Ik was een stuk ouder (9) en kan me alles nog heel goed herinneren, ook mijn pa was/is een alcoholist. Maak alsjeblieft dat je wegkomt zodat je schade aan je kinderen kan beperken, ik ben voor het leven getekend, maar mijn moeder nog elke dag dankbaar dat ze die klootzak de deur heeft uitgegooid