ja, ik snap het hoor, je probeert vaak nog zelf alles te managen en meestal is dat ook prima, maar we mogen onszelf ook wel een extra steuntje in de rug gunnen, toch? over mijn situatie: mijn man is een school-voorbeeld van gezond leven (rookt niet, drinkt nauwelijks) maar wij hebben ook wel de nodige spanningen gehad in het begin; vlak na de diagnose ''azoospermie''. Ik heb het gelukkig wel met hem getroffen; hij is zo'n man die erg goed kan praten en sociaal-emotioneel best sterk ontwikkeld is. Hoewel hij inderdaad ook een minder sterke kinderwens heeft dan ik; soms is dat wel 's een issue. Maar we hebben uiteindelijk toch besloten om hulp te zoeken binnen onze kerk; meer preventief. We hebben nu gesprekken met pastorale medewerkers; een echtpaar die beiden ook een coachingspraktijkje hebben. En hoewel ik als psycholoog ''alles'' weet mbt hoe er mee om te gaan, ervaar ik het als een meerwaarde om toch deze hulp te krijgen!