sommige mensen blijven gewoon de menstruatie hebben.. vriendin van me kent zo iemand.. die kwam er pas achter toen ze aan t bevallen was en had gewoon 9 maanden lang menstruatie gehad..
ik heb ook zo iets van ja hoor!! Met 20 weken kon ik al niet fatsoenlijk meer lopen omdat ik zo'n buik had dat ik met mijn 1.60 bijna voorover viel. En de hele zwangerschap gekotst, dus nee, mij zal dat niet zo gauw gebeuren denk ik
Ikzelf was 4,5 maand zwanger toen we er achter kwamen. Heb al jaren menstruatie problemen dus dat was geen teken. Heb 7 testen gedaan en allemaal negatief en die deed ik omdat ik zo beroerd was de hele tijd. Uiteindelijk naar de ha voor de zoveelste keer omdat ik dus zo beroerd bleef en die vroeg of ik geen test wilde doen. Nou heb er al veel gedaan dus nee niet zwanger. Nou zegt hij, ik denk het wel en ja hij had gelijk. We dachten nog, zal wel een week of 6 zijn dan maar volgende dag echo en was dus al 4,5 maand. Damn dat was schrikken kan ik zeggen. Vriendin van mij belde om te zeggen dat ze zwanger was. Ze dacht een week of 5/6. Weekje later een echo en o my god ze viel bijna van de tafel. Ze was 8,5 maand zwanger!! Niets van gemerkt. Placenta lag hoog (geloof ik) en was een rustig kind dus schoppen ook niet gevoeld. Een week later bevallen.
nu ga ik heel eerlijk zijn. ik had helemaal geen band met mijn dochter. 29 weken zwanger ik was aan het douchen en op eens kon ik een voetje door mijn buikwand vastpakken ik als een gek schreeuwen om me moeder( was toen 17 ) mijn moeder legde me op bed en ging voelen aan mijn buik en zegt meid je bent zwanger kan niet anders. mijn moeder direct naar beneden gegaan de vk gebeld en mocht direct langskomen. ik kwam daar en ging liggen toen zei ze jezou vast niet ver zijn want je hebt helemaal geen buik.. toen vroeg ze hoever denk je dat je bent? ik zei denk 2 maanden vorrige maand maar klein beetje ongesteld geweest ( tja weet ik veel) dus ze doet de gel op mn buik en daar gaat het scherm aan. zag dr bleek wegtrekken en zegt ik moet je terleurstellen meid je bent veel verder. ze draait het scherm om en daar zag ik mn kindje alles erop en eraan ze vroeg direct of we wouden weten wat het werd JA DUHH zeiden mijn moeder en ik in tranen.. het werd een meid. ik zag op dat moment me hele leven aan me voorbij trekken, mn plannen mijn dromen alles wat ik nog wou doen. thuis gekomen mijn moeder gelijk alles gebeld wat gebeld moest worden.. familie op de hoogte gesteld enz enz van mijn eigen gespaarde geld heb ik een baby kamer gekocht en de rest gekregen van familie zoals luiers,speeltjes,box, wagen van mn mama gekregen , kraamzorg geregeld,verzekering geregeld mijn moeder was zo een steun als die er niet was. ok 29 weken zwanger... nu de vader van het kindje op de hoogte stellen. juist toen ik hem belde zei hij is kom zo lang moet je wat vertellen.. ja hoor hij ging het uitmaken heb hem de deur uitgetrept zonder te vertellen dat ik zwanger was ( dag later wel gedaan maar moest even bijkomen) ook aan zijn kant van de familie geschrokken natuurlijk.. Maar goed 29 weken zwanger dus 11 weken om te wennen en te genieten en dingen te regelen. 36.6 dagen zwanger totaal geen band met mijn kindje ik moest nog wennen dat ik moeder werd. toen ineens begonnen de weeen en 7 uur laten was ik bevallen van een gezonde dochter 3195 gram en 48 cm wat was ze mooi Maar ik voelde niks voor haar alsof ze niet van mij was. ik heb haar na de bevalling 5 min vastgehouden en toen gelijk afgegeven aan wie haar ook maar wilde vasthouden wat moest ik nou met haar? ze voelde niet van mij .. 2 dagen lang heb ik niet naar dr omgekeken, geen fles gegeven helemaal niets liet dr huilen als ze aan het huilen was . IK VOELDE NIKS! totdat mijn moeder haar naast me neerlegde en zei dit is je dochter het is zoals het is .. kijk naar dr en kijk in dr ogen en zeg nog eens dat je niks voor dr voelt hou dr vast. heb een uur lang naar haar gekeken in dr mooie blauwe ogen en toen kwam mijn moeder geval pas. vanaf dat moment was ze van mij , mijn prachtige dochter maar nu ben ik een trotste moeder van een prachtige meid van 8 jaar !
Ja herkenbaar... Mn (ex) schoonzus wist het pas op het moment dat ze 8 cm ontsluiting had We kwamen regelmatig bij haar, zo'n 3x per week en ook ons is nooit wat opgevallen Ze gebruikte de prikpil en werd nooit ongesteld..... was pas gaan samenwonen, wel wat dikker geworden maar ja..als je net op jezelf woont koop je natuurlijk alleen maar lekkere dingen Ze had wel regelmatig buikpijn, maar wijdde dit aan dr spastische darm Ook last van dr rug, maar ja..net het huisje verbouwd, in het verleden dr rug gebroken dus ja..ook dat was te verklaren totdat ze op een dag erg ziek werd, overgeven diaree enz enz dr vriend was het zat en belde de HAP (wij waren die avond ervoor er zelfs nog geweest) Nou, hun naar de HAP en de arts zei; U heeft 8 cm ontsluiting Nog geen 2 uur later is ze bevallen van een prachtige dochter Natuurlijk helemaal niets in huis voor een baby, nog geen luier, helemaal niks. Ze is dan ook 3 dagen extra in het ZH gebleven zodat dr vriend en de rest van de familie, een babykamer kon maken, kopen en al het andere voor de uitzet Ze heeft er nooit echt problemen mee gehad dat ze zoveel heeft gemist, totdat ze zwanger werd van de 2e...daar had ze wel mooie echo's van, daar kon ze wel alles zelf voor kopen, en toen kwam het verdriet van wat ze bij de eerste allemaal had moeten missen
Klopt, dat was ik ^^ Overigens ben ik zelf ook een soort van verrassingsbaby. Mijn moeder wist wel dat ze zwanger was, maar kwam er 2 weken voor de uiteindelijke bevalling pas achter dat ik me achter mijn zusje had verstopt.
Ik vind het heel knap dat je je er zo doorheen hebt geslagen, je was tenslotte nog maar 17! Onzettend bijzonder maar ook verwarrend, en natuurlijk verdriet omdat je alles wat jij graag wou doen voor je neus weg zag glijden. Ik heb bewondering voor je want je hebt het wel even gedaan! Je mag echt trots op jezelf zijn want je leven lag natuurlijk wel even in stukken en dat heb je zelf met hulp van je moeder als een jonge meid weer in elkaar gezet. Respect hoor!
hier ook een zelfde soort verhaal meegemaakt. Ik was zelf nog een jaar of 15/16 toen een oudere teamgenoot (22 ?) in de winterstop beviel van haar kindje. 4 weken eerder had iedereen nog met haar onder de douche gestaan na een wedstrijd. En já, ze had een buik. Maar net een jaar gestopt met topsporten, vaak aan de vette hap (heel simpel gedacht natuurlijk- maar zo verklaarde ze het zelf ook wel) . Halverwege de zwangerschap is ze nog door een huisarts nagekeken door klachten in haar rug - maar die zouden te maken hebben gehad met haar astma/bronchitus. Ze kwam er dus ook achter toen ze weeen kreeg. Relatie ook alweer een paar maanden uit. Heel bizar- en net wat Thea beschreef had zij in eerste in stantie ook 'ze moest dat kind niet' . Het heeft ook wel even geduurd voor dat gevoel weg was... maar oke, bizarre situaties...
Ik kwam pas achter toen ik 9 weken was! klinkt echt kort maar als ik niet naar de ziekenhuis ging en vragen voor een bloedtest (dacht dat ik migraine had) dan had ik ook echt veel later achter gekomen Thea wat een eerlijke verhaal en ook eigenlijk herkenbaar! Toen ik bij mijn zoon was bevallen (het was een rot bevalling, ik was alleen en kreeg keizersnee) Het eerste beste wat ik deed was slapen. Ik had 1 week lang niet geslapen dus 4 uurtjes geslapen en was nog steeds niet genoeg! Ik kreeg mijn zoon in mijn handen en ik voelde echt niets! Ik kon alleen niet geloven, ik dacht alleen van huh ik heb een kind nu? Ik heb hem 3 maanden lang gevoed, schoongemaakt, alles gedaan en pas na 3 maanden kon ik tegen hem zeggen mama! Nu, ben ik smoorverliefd op hem en trots op hem !
Gekke is dat ik na de geboorte van mijn dochter altijd jarlours was op vrouwen die echt 9 maanden lang zwanger mogen zijn.. met hun kindje meegroeien in hun moeder rol.. nou ik was 12/13 weken zwanger toen ik van mn zoontje achter kwam maaruh gelopen tot 40+1 en dat viel vies tegen na die 8 weken bewust zwanger zijn van dochter lief! Maar ik ben een trotse mama met een 3e hummeltje onderweg ( nu bleef menstruatie wel uit maaaaar dat kwam omdat ik net 1ste maand prikpil had whahahaha)
Een vriendin van mij kwam er pas met 28 weken zwangerschap achter dat ze zwanger was. Haar zoontje is met 32 weken al geboren.
Wat ik me dan ook wel afvraag is of alle kindjes gezond zijn... Ik bedoel; als je niet weet dat je zwanger bent houd je je ook niet aan de voedingsrichtlijnen, drink je misschien nog alcohol, blijf je roken etc.
In dat i didn't know... klopt het medisch gezien vaak van geen kant. Meisje had kindje van 1400 gram gebaard, mag gelijk mee naar huis??? Artsen willen een tumor gaan verwijderen, slecht nieuws gesprek en alles en komen er dan pas achter dat t een kind is??? Ik geloof er allemaal geen zak van. En een flinke keutel voelt toch echt anders, en komt duidelijk ergens anders vandaan, dan een kind neem ik aan... Hoezo disconnected met je lichaam?
Ja idd.. Ik heb weleens een verhaal gehoord over een vrouw die aan judo deed en regelmatig een trap in haar buik kreeg. Ook op het laatste moment kwam zij erachter dat ze zwanger was en kreeg toch een kerngezond kindje. Kennelijk kan het kindje in de baarmoeder dus toch veel hebben.
Jel dat is mss wel degene die ik ken.. Zij stond een dag tevoren nog een wedstrijd te kickboksen en werd door de scheidsrechter uit de ring gestuurd omdat hij het niet vertrouwde!
Zou best kunnen. Ik heb het verhaal van mijn moeder en zij heeft geloof ik ooit een keer een interview gelezen in een tijdschrift over deze vrouw. Maar dit verhaal is wel lang geleden geloof ik hoor, niet pas geleden.
ik heb tot 29 weken elk weekend alcohol gedronken tja ik ging gewoon uit .. zelf een paar keer stom dronken geweest ik rookte als een ketter en at natuurlijk niet anders dan normaal dus ja ook file american , biefstuk enz enz enz ik mocht niet eens stoppen van de vk toen ik erachter kwam zwanger te zijn. minderen ja maar mocht niet stoppen aangezien ik toen al heel veel stress had van het ik ben zwanger idee o jee en nu . gelukkig een hele gezonde dochter met een schone placenta dus geen rokers sporen enz enz. GODZIJDANK! kan ik mezelf wel voor me kop slaan dat ik dat gedaan heb? heb ik er spijt van? Nee eigenlijks niet wat ik wist niet dat ik zwanger was dus kan me ook niet schuldig voelen dat ik haar zo in gevaar heb gebracht . maar aan de ene kant ben ik ook heel dankbaar dat ik het pas bij 29 weken wist want als ik het voor de 13 weken had geweten dan had ze niet bestaan en had ik een abortus gedaan ..... zou ik de tijd terug willen draaien? voor geen goud! ben dol gelukkig met mn meisje View attachment 237373
aaaah daar ben je Kon het topic al niet terug vinden en dacht al lichtelijk dat ik krankjorum aan het worden was