Heel herkenbaar. Wij hebben hier ook het nodige meegemaakt en maken nog steeds het nodige mee. Ik laat hem niet alleen als hij slaapt, kan ik niet. En de keren dat hij doorsliep zijn op 1 hand te tellen. Ik geef nog steeds nachtvoedingen, dat heeft hij nodig. Ik heb momenteel erge hoodpijn en dan is ook alles me teveel.
Hoi, Heel herkenbaar. Vooral het eerste gedeelte. Ik heb inmiddels extra hulp gezocht en kan nu veel beter ontspannen. Maar nog zijn er momenten dat ik het lastig vindt, vooral als er iets onverwachts gebeurd of de dag bijvoorbeeld anders begint dan anders. Ben gewoon nog niet zo flexibel als ik was voor mijn zwangerschap. Ik zou het in ieder geval bij je huisarts aankaarten en goed aangeven hoe serieus het is. Het is normaal om soms geen babyfoon lampjes meer te kunnen zien, dat heeft iedere ouder denk ik. Ik werd er erg onrustig van, kon niet stil blijven zitten of begon te huilen. Wilde ook het liefst het huis uit lopen en er niets meer mee te maken hebben. Als dit bij jou ook zo is: bel dan nu je huisarts en vraag een doorverwijzing voor bijvoorbeeld maatschappelijk werk. Oh en alles in eigen hand willen houden had bij mij niet zoveel te maken met denken dat ik 't 't beste kon. Ik wilde de beste zijn in haar verzorging en dat kon naar mijn idee alleen maar door heel veel zelf te doen. Ik zocht ook steeds bevestiging dat ik de leukste was en diegene die ze 't liefste om zich heen had. Dat is nu gelukkig niet meer.
je werkt dus en dat gaat goed?als je echt zo moe bent moet je misschien n paar dagen vrij nemen? en kijken of je eerder aan de buurt kunt komen voor hulp. kijk, je zegt het zelf dat jij eigenlijk n probleem hebt en het probleem niet bij je baby ligt. hoe kun je dan werken zonder dat iemand merkt dat jij thuis zo een probleem hebt. als je baby ver van je is dan functioneer jij alsof er niks aan de hand is zegt je. dat klinkt echt ernstig. het klinkt ook een beetje post partum(nataal) depressie. als dat zo is dan moet jij eerder hulp krijgen. 8 weken lange wachttijd voor zoiets kan echt levensgevaarlijk zijn.
Ik vind het niet zo raar hoor, en het klinkt niet ernstig. Ik, en met mij velen , rust voornamelijk goed uit op het werk, hoe druk het ook is. Ik denk dat TS juist op het werk wat meer afstand kan nemen, dat lijkt me alleen maar goed. JUIST als het ook nog eens je werk gaat beinvloeden heb je m.i. echt een probleem. Ik heb voorlopig nog volledig ouderschapsverlof maar ik mis mijn werk op sommige dagen echt verschrikkelijk.
nou, ik bedoelde niet de feit dat ze goed op haar werk functioneert ernstig klinkt, maar dat ze de toestand zo ziet, dat ze zonder baby normaal voelt en doet, en met baby dus een ramp. het probleem plaatsen op de tijd met de baby alsof, als ze de baby niet had het helemaal goed zou hebben, dat zijn de gedachten die mij aan PND deden denken. maar goed, ik herken eigenlijk niet de gevoellens doe ze hier vertelt, ik had zelf ook een problematische baby, maanden lang geen slaap enzo, maar mijn zoontje was juist ook de bron voor kracht tegelijkertijd. en ik vond die kwaaltjes die hij had erger voor hem dan het voor mij was. ik heb dus totaal andere ervaring, ik kan daarom niet zoveel zinnigs zeggen over haar toestand.
Hij heeft net weer drie kwartier liggen schreeuwen. Heb hem maar gelaten en af en toe speen erin. Weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Zodra hij uit zijn bed is dan is hij stil en vind hij het best. Hoelang moet ik hem 's avonds laten huilen voordat hij begrijpt dat hij zelf in slaap moet vallen. Hij was net helemaal aan het snikken toen ik zijn speen in deed. Morgen die rot prik en dan niet mogen inbakeren. Ben zo bang voor wat er komen gaat. Als hij al wilt slapen morgen dan wordt hij wel tig keer wakker in de nacht. Vrij nemen van werk is geen optie want ik krijg thuis geen rust. Ik heb zo het gevoel dat ik het helemaal verkeerd doe. Ik zit thuis als een kluizenaar omdat ik niet meer met hem weg durf. Ik voel me zo vreselijk schuldig dat hij zo moet huilen maar ik ben op dus aan mij heeft hij niks
Wees morgen niet te stoer en te sterk en bespreek het op het cb. Wellicht hebben ze goede tips voor je, hoe je deze negatieve spiraal kan doorbreken. En ik zou in ieder geval morgen "preventief" zodra je thuiskomt van het cb een paracetamol geven. En nog even over 't doorwerken; ik heb vorig jaar van eind mei tot half oktober "gewoon" gewerkt met blik op oneindig en maar heel stoer gedaan alsof mijn werk rust was, ik wilde ook niet thuis zijn omdat ik daar geen rust had. Maar uiteindelijk liep ik ook tegen een muur. En dat zag ook niemand aankomen....
Wat de situatie moeilijker maakt of juist ook weer niet is dat ik sinds einde verlof nieuwe baan heb op 5 min afstand van waar ik woon. Ik ben nog nooit met zoveel plezier naar me werk gegaan omdat ik het zo leuk vind ( niet omdat ik het thuis zo erg vind) want dat vind ik niet, krijg het alleen spaans benauwd als hij naar bed gaat. Op mijn werk weten ze wel dat ik het moeilijk thuis heb omdat de jongste in het ziekenhuis lag toen ik moest gaan werken. Er werken alleen maar vrouwen en kan zo 10x me verhaal kwijt als dat moet dus heb het kwa werk goed getroffen.
Waarom zou hij niks aan je hebben? Je maakt het jezelf wel heel moeilijk zo, meid! Je kleintje huilt en misschien is er wel helemaal niks (honger, dorst, vieze luier, koud, warm, pijn) en heeft hij enkel en alleen zijn mama nodig. Hij is nog maar 3 maanden he, hij huilt wsl omdat hij dicht bij zijn warme mama wil zijn. Wat ik zou doen is hem 's avonds lekker op je borst/buik laten liggen totdat jullie naar bed gaan. Dat kost veel minder stress en energie dan naar dat vreselijke gehuil te luisteren! Baby's van 3 maanden oud hebben nog helemaal geen dag-/nachtritme. Wel hebben ze nog heel erg de behoefte aan hun mama, hij zat 9 maanden in je buik he en is pas een 3e van die tijd eruit. Leg hem maar dicht tegen je aan zodat hij je hartslag kan horen. Kan ook bij je man hoor. Zorg dat je morgen je handen vrij hebt en troost hem als de DTKP-prik niet goed gevallen is. Sterkte.
Eens met Zogelukkig. Je kindje heeft je nodig. Maak het jezelf niet onnodig moeilijk en probeer je kindje te troosten! En als je je nu al zorgen maakt om wat komen gaat (morgen, prik, niet slapen..) dan heb je daar ook alleen jezelf mee lijkt me..
Maar wat doet hij dan, is hij dan wel rustig? Rond die tijd had ik mijn zoontje gewoon op mij liggen en die keek dan rustig om zich heen en naar de tv. En dat wisselden mijn man en ik dan af. Ik vond het heerlijk hoor, dat ventje bij mij te hebben liggen. En 's avonds hoefde ik toch niks anders te doen dan lekker met de beentjes omhoog voor de tv te hangen die eerste maanden na de bevalling. Potje thee erbij en een boek of de ab. En als je dan zelf naar bed gaat, geef je nog een voeding en dan rustig inbakeren en naar bed.
Dat herken ik wel van mijn dochter toen ze kleiner was.. die sliep nauwelijks - 's nachts twee keer anderhalf uur ofzo en dat was het, overdag sliep ze sowieso niet. En bij mij sliep ze ook niet. Maargoed, waar blijft jouw man in dit verhaal..? Die hoort er toch zeker te zijn voor zijn gezin?
Heb niet alles gelezen maar zo ging het hier precies hetzelfde. Alleen lag onze dochter bijna alle avonden bij mij omdat mijn man meestal werkt 's avonds maar laten huilen met 3 maanden? No way! Als je zoontje zoveel huilt is er waarschijnlijk iets aan de hand, laat hem alsjeblieft niet huilen....
Hmm ik lees zo vaak dat je je kindje dan 's avonds (of wanneer dan ook) gewoon lekker bij je moet houden. Dat klinkt helemaal mooi natuurlijk en dat is het ook, als je kindje dan tenminste lekker gaat slapen. maar mijn ervaring is dat zowel mijn zoon als nu mijn dochter helemaal niet steeds bij me wil liggen, maar dat ze juist beiden behoefte hebben aan rust. Als ik mijn dochter nu de hele avond bij me hou, dan is ze nog veel vermoeider en slaapt ze nog veel slechter. Ze gaat namelijk echt niet boven op mij liggen slapen, en in de box ook niet. Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij Isis werkt, maar hier heb ik dat advies nooit echt goed begrepen eerlijk gezegd. edit: ik zie nu dat dat bij TS ook niet werkt.
Dus als ik het goed begrijp is het naar bed brengen een probleem? Hier hebben we dat een tijdje gehad (ook rond deze leeftijd) en hebben we veel baat gehad bij een bedritueel, en ook al stelde dat voor ons weinig voor, Simone wist na een paar dagen precies wat er van haar verwacht werd en nu gaat ze eigenlijk altijd zonder problemen naar bed. Wat we doen is gewoon standaard rond 7en naar bed (daarvoor sliep ze nog beneden tot wij naar bed gingen), gezicht/handjes/billen wassen, pyjama aan, flesje drinken of de borst en dan hup in de slaapzak en slapen. Tijdens het omkleden en wassen babbel ik honderduit over dat de dag afgelopen is en dat ze morgen dit en dit gaat doen maar dat het nu bedtijd is en ze lekker moet gaan slapen en als ze dan gaat huilen elke 10 minuten even naar boven, weer het verhaaltje dat het bedtijd is, slaap lekker, aai over de bol en weer weg. Na een paar keer haalde ik haar dan soms wel even uit bed maar de kamer kwam ze niet meer uit. Misschien doe je dit allang en is het niet zo simpel maar dit hielp bij ons in ieder geval wel...
Met alle respect, maar ik denk niet dat je dat van een baby van 3 maanden kan verwachten; dat die zomaar even begrijpt dat het om 7 uur 'moet' gaan slapen. Waarom moet dat? Er is gewoon nog geen dag-/nachtritme. Mijn zoontje sliep eindelijk overdag goed toen we gingen inbakeren en consequent rust & regelmaat gingen toepassen. Maar 's avonds wou hij bij ons liggen. Ik kan niet laten huilen. Nog steeds niet. Mijn zoontje is 23 maanden. Als hij 's nachts huilt en niet kan slapen, dan is er wat en dat is bij een kindje van 3 maanden al helemaal zo. Hoeft niks ernstigs te zijn, maar voor een baby van die leeftijd is het niet bij mama kunnen zijn al ernstig genoeg. Geef er maar gewoon aan toe, dat is denk ik voor beide partijen het beste. Laten huilen zorgt voor zo veel stress.
ik heb mijn zoontje op de arm gewiegd bij elk slaapje tot 7 maanden oud, en dan op mijn benen tot 12 maanden alleen snachts. hij had van die probleempjes en kon niet zomaar zelf in slaap vallen vanaf 4 maanden oud.veel later dus geleiddelijk afgebouwd, vanaf 12 maanden oud leg ik hem zo in bed. sommige moeders gebruiken draagdoek.sommige kindjes hebben het gewoon zwaarder dan de andere babies en hebben wat hulp nodig om te kunnen slapen. ik hoop het snel beter wordt.wat wel erg goed van je baby is dat hij als hij slaapt rondklok slaapt! dat is toch geweldig! ik zou helemaal gek worden denk ik als ik een baan had met alleen maar vrouwen.met alle respect vr alle vrouwen natuurlijk!
Bij mij is pas echt rust ontstaan toen ik het 'zelf in slaap vallen' los kon laten. Dus ze had me nog heel regelmatig nodig om te kunnen slapen. So what? ik genoot daar ook wel van, juist omdat ze mij nodig heeft. Ik heb haar niet laten huilen en ben er telkens naartoe gegaan wanneer ze wel huilde. Ik ben daar juist heel consequent in geweest en heb haar ook dikwijls uit haar bedje gehaald als ze niet kon slapen om even lekker rustig bij mij te zitten, wiegen of tutten. Dat doe ik nog steeds als ze het even moeilijk heeft. Moet zeggen dat ze nu 8 van de 10 keer zonder hulp in slaap valt. Soms ligt ze nog even te kletsen of spelen. Soms moppert ze een beetje, maar vaak hoor ik helemaal niets meer. Als ze huilt ben ik er voor haar. Wat ik ook doe (en misschien heb ik daar meer steun van dan zij) is haar even lekker bij me houden voordat ze gaat slapen en dan fluister ik in haar oor dat ze lekker gaat slapen en dat we straks weer gaan spelen (overdag slaapje) of dat we morgen weer gaan spelen. Ik vertel wat ze allemaal gedaan heeft en wat we nog gaan doen. Ook vertel ik dat ze lekker in haar bedje kan gaan liggen en dat ik er altijd voor haar ben als er iets is. Ze kan dus gewoon veilig gaan slapen. Dat herhaal ik een paar keer en dan vertel ik hoeveel ik van haar hou en dat ik er altijd voor haar ben, dat ze maar hoeft te roepen en dat ik dan kom. Vaak neurie ik ook zachtjes nog een liedje. Vervolgens leg ik haar alsnog wakker in bed en kan ze dan heel goed zelf in slaap vallen. Wat ik eingelijk wil zeggen is dat ik toen ik mijn gevoel volgde er veel fijner en beter in stond dan wanneer ik de 'regeltjes' van cb (niet oppakken uit bed, lekker laten huilen, etc.) in mijn achterhoofd hield. Elk kind heeft iets anders nodig en als moeder weet je heel goed wat je kind nodig heeft. Voor mijn kind werkt dit. Ik wilde haar eerst een veilig gevoel geven zodat ze weet dat ik er voor haar ben, als ze moet lachen, maar ook als ze moet huilen.