Eigenlijk ben ik op zoek naar erkenning. Een beetje troost dat ik niet de enige ben Herkennen jullie dat, dat je als vrouw toch nog als DE huisvrouw, DE gastvrouw en DE verzorger van (man en) kind wordt gezien? Ook al ben je samen en werk je bijna evenveel? En dan heb ik het dus over (schoon) familie die jou als vrouw afrekent op het laten vallen van een steekje... Ik kan me daar zo aan ergeren! Pas een gezelschap aan het bedienen, met mn onverwacht zieke zoon op de arm, mijn man was in gesprek met een paar van onze gasten. Ik had al de hele middag taart en sapjes lopen delen en we gingen over op een bbq. Er was een flink gevulde tafel waar iedereen alles zelf kon pakken. De gasten waren van onze eigen leeftijd. Mijn schoonzusje pakt zomaar ongevraagd spullen uit onze koelkast en begint willekeurig te delen. Dat voelde als commentaar op mij natuurlijk, maar ik vond het ook asociaal! Even later zie ik haar met borden vol eten tussen onze gasten heen en weer stuiven, dus ik zeg vriendelijk: Denk je ook om jezelf? Eet zelf ook lekker wat. Zegt ze duidelijk verstaanbaar voor zo ongeveer iedereen die er was: Ja, als ik het niet doe, zijn er mensen die niets krijgen! De draak! Ik heb gezegd dat al onze gasten prima zelf kunnen lopen. Maar wat voelde ik me rot zeg! Echt niet leuk. Ik doe het al allemaal alleen op dat moment en ipv te vragen kan ik helpen en zo ja: Wat dan? Maakt ze het me alleen maar moeilijker! Ze is in de afgelopen jaren nooit mn vriendin geworden, maar tis wel het zusje van mijn man. Dus doe ik elke keer vriendelijk, maar ik krijg steeds meer moeite om niet eens flink naar haar uit te halen! Vervolgens hoor ik dezelfde dame over andere mensen praten in superlatieven die er niet om liegen en vraag ik me af (Nou ja, eigenlijk weet ik dat wel zeker) of ik op andere feestjes ook zo over de tong ga? Ik ben de kant van mijn man opgekomen en ben in die zin soms een beetje eenzaam. Ze helpt me niet door slecht over me te spreken en te doen. Mijn man wil het niet horen, want ook al vindt hij hetzelfde van zijn zusje als ik (zijn eigen woorden: Ze kan een gemeen serpent zijn.), het is wel zijn zusje. Mijn tegenargument: Ja, en ik ben wel je vrouw, snapt hij wel en hij zit ermee, maar op dit punt reageert hij afwachtend en hoopt hij dat het zich vanzelf oplost. Hij is erg bang voor ruzies in de familie, maar juist door niet achter me te staan en zijn zusje (vriendelijk maar duidelijk) te laten weten dat hij dit niet pikt, ontstaat wat hij vreest. Ik ga haar uit de weg. Voor mij geen gezellige vakanties met vrienden waar zij bij is of familie meer. Pffff, al met al een heel verhaal geworden. Maar soms voel ik die verwachtingen van anderen als een last op mn schouders, terwijl ik het al met al erg goed red als vrouw, huisvrouw, moeder en mezelf...
Als je dat dan maar onthoudt!! Ik heb gelukkig niet zo'n schoonzus, lijkt me erg irritant. Op dat moment had ik er zeker wat van gezegd zeg!
Haha! Ja he, terwijl ik zat te schrijven dacht ik ook; wat maak ik me ook druk om hoe zij tegen en over mij doet. Wat vind ik nu van mezelf? En met het antwoord kan ik goed leven. Diep vanbinnen wil ik dan eigenlijk goedkeuring en/of een complimentje van een ander (en die kreeg ik ook hoor ). Maar uiteindelijk gaat het erom wat ik zelf vind denk ik. Beetje onzeker gedoe dus eigenlijk hahaha!
Hebben we daar niet allemaal weleens last van? Laatst een kennis die commentaar gaf, dat ik Dafne teveel d'r zin geef. En dat van iemand die d'r baby van 7 maanden al ranja geeft. Hoe serieus moet ik dat nemen, vroeg ik me achteraf af
Heel herkenbaar Maar het alle ballen hoog houden herken ik ook heel erg. Hier draaf ik achter alles aan, incl. bijvoorbeeld de ww van mijn vriend (inmiddels heeft hij gelukkig werk) en als er dan iets niet goed gaat ligt het aan mij. En je schoonzusje zou ik lekker in haar sop laten gaar koken. Hier zegt mijn schoonmoeder altijd tegen mij dat ze de kleinkinderen niet zo vaak ziet. Dan houd ik mijn mond en kets voor de lieve vrede dan maar niet terug dat ze ze zonder mij nog vele malen minder zou zien. Want ik ben altijd degene die tegen mijn vriend moet zeggen dat we echt weer eens bij zijn ouders langs moeten.
Dit herken ik! Als ik mijn man niet aan zijn hoofd zeur zien we ze 2 keer per jaar. Ze komen zelf ook niet ofzo. Verder herken ik het TS. Wij werken beide evenveel maar toch ben ik de regelaar en de richtingwijzer. Overigens doet mijn man het wel als ik het hem vraag hoor maar ja...ik moet het altijd vragen Maar ik vind dat ik het helemaal prima doe dus zulke zuurpruim opmerkingen kan ik wel naast me neerleggen.