Kan me goed voorstellen dat mensen die een kindje verloren hebben of moeilijk zwanger raken moeite kunnen hebben met dat soort topics. Maar aan de andere kant moet er natuurlijk ook die vrijheid zijn om daarover te "klagen". Tuurlijk weet iedereen waar 'ie het voor doet en uiteindelijk heb je het er graag voor over maar dat neemt niet weg dat het soms best zwaar kan zijn. Zelf heb ik een heerlijke eerste zwangerschap gehad en dit keer is het ook een stuk zwaarder. Veel last van bekken/rug en de zorg voor mijn 11 maanden zoontje is ook best zwaar aangezien mijn buik bijna continu in de weg zit en ik hem amper nog getild krijg of de trap op kom. Maar ik heb idd ook gemerkt dat je er beter niet teveel mee bezig kan zijn en toch proberen te genieten van die momenten dat je kindje schopt oid want het blijft idd wel heel bijzonder om zo'n mensje al die tijd bij je te mogen dragen!
Herkenbaar! Ik heb ook al last van bi, behoorlijke rugpijn en eindeloze maagzuur. Heb me sinds vanochtend voorgenomen om belachelijk positief door te gaan , de baby zal toch nog niet voorlopig komen en ik ga m'n best doen om zo veel mogelijk door te gaan met alles wat moet gebeuren (heb nu bijna 3 weken op de bank door gebracht en de huis is een puinzooi). Dus ben weer rustig aan het opruimen geslagen en heb de smaak te pakken. Ik heb een meditatie cd voor zwangere vrouwen net nieuw en die werkt fantastisch, dat is gewoon mijn 'chill' moment en voor de rest wil ik zo veel mogelijk happy door gaan! Jups, heb er weer helemaal zin in. *fanatiek*
Ik neem aan dat iedereen die bewust zwanger is geworden blij is dat ze een kindje mag dragen. Maar de zwangerschap zelf is toch niet het doel? Dat is het kindje in je armen en het met alle liefde opvoeden. De weg ernaar toe kan gewoon voor sommigen vervelend tot verschrikkelijk zijn. Beetje leven en laten leven, iedereen beleeft het anders. En ik ben een mama die héél erg blij is met de weg er naartoe, ondanks alle kwaaltjes
Ik ken het gevoel. heb aan het zwanger zijn nooit iets gevonden. heb al bi vanaf week 12. nu lig k in het ziekenhuis en ga ik waarschijnlijk binnen de week bevallen. Ik zou er alles voor geven om men babytje nu nog wat langer bij me te houden en zitten echt te wachten tot ik ze elke keer voel bewegen om te weten dat alles goed is. snap goed genoeg dat je zwanger zijn niet leuk vind maar koester het
Uiteraard zijn we allemaal blij dat we zwanger zijn en willen we ook dat de baby voldragen is bij de geboorte en zo maar ik vind zwanger zijn ook maar niets. Ook weer een zware zwangerschap door eerst 5 maanden HG te hebben en nu nog problemen met rug en bekken. Constante pijn waardoor ik nauwelijks nog slaap en ook moeite heb nog met zoontje van 19 maand bezig te zijn. Ik tel echt al af. Maar idd deze laatste 4 maanden gaan ook weer voorbij en eens ze voorbij zijn, 'vergeet' ik deze zware maanden ook weer. Maar goed, we moeten die komende 4 maanden ook weer door worstelen, ook al voelen we ons niet bepaald vrolijk en moe en verpest die rugpijn echt mijn dagen!
Heel erg dat je je kindje hebt verloren, màar wil niet meteen zeggen dat als je wel het geluk hebt, je ook meteen niet mag delen dat het zwaar is. Bovendien zie ik ook echt wel de positieve kanten en ben ikzeer dankbaar dat ik dit mag meemaken. Ik vind niet dat ik om die reden geen topic mag openen om dit te delen.. het is een zwangerschapspagina en een zwangerschap gaat nu eenmaal niet altijd over rozen. Een tip voor jou: als je er zoveel moeite mee hebt dit soort topic's te lezen, moet je er ook niet op klikken.. er zijn genoeg andere hoekjes waar je terecht kan.
Ben ik het zwanger zijn echt zat? Ongepland dit vreselijk mooie kado ontvangen, een zwangerschap vol nare berichten en veel verdriet, emotioneel nog zwaarder dan lichamelijk, weten dat ons kindje iets mankeert, al 11 dagen in het ziekenhuis , nog 16 tot de inleiding en daarna nog wie weet hoe lang totdat de uk naar huis mag.... Ja, als ik het zo schrijf ben ik het spuugzat!!!! Maar......ik ben de beste couveuse die ons kindje kan hebben en alleen al daarom hou ik vol (zal wel moeten?) en geniet ik van de schopjes en bewegingen. Ik jank me suf de laatste dagen, mis alles en iedereen om me heen en moet er vooral alleen doorheen overdag maar ik heb het er voor over. Ik had liever een makkelijke zwangerschap gehad maar als ik zo eens om me heen kijk en lees bestaan er daar maar heel erg weinig van.
Mijn laatste zwangerschap was ook zwaar. Tot 18 weken alleen maar misselijk geweest, niet kunnen eten en drinken, bijna uitgedroogd, enorm moe zijn, een peuter en een kleuter in huis te dwalen die hun aandacht en liefde nodig hadden. Toen wou me meisje met 22 weken eruit al 3cm ontsluiting en moest ik plat van de vk. Toen had ik wel zoiets van; help blijf alsjeblieft zitten waar je zit!!! En ja dat is ook gebeurd gelukkig, ze is netjes op DE datum geboren! Maar ik heb me wel rot gevoeld, me kindjes die ik smiddags steeds bij schoonouders moest brengen, omdat ik plat moest, ik kon niks meer met ze doen. Elke stap die ik zette deed pijn door zwangerschapsisias. En ja ik heb het er allemaal met veel liefde voorover gehad, en nu denk ik weleens. Door dat alles heb ik niet eens genoten van de zwangerschap, heb alleen maar lopen klagen! Mocht ik ooit nog zwanger raken van een 4e wondertje, heb ik me voorgenomen om niet te gaan klagen, maar te genieten. Het is zoiets moois om mee te mogen maken!! Ik zeg hiermee dus niet dat je niet mag klagen, want tuurlijk mag je er weleens doorheen zitten, het is niet altijd rozengeur en manenschijn. Maar bedenk je alsjeblieft ook goed, hoe mooi het is. Probeer er toch echt van te genieten, hoe vervelend het misschien ook is. Wie weet doe je het nooit weer! Kan je tenminste aan het eind van de zwangerschap zeggen, ja ik voelde me klote maar ik heb wel genoten! Succes de komende weken!
Hier ook een beetje herkenbaar, hoewel ik me de laatste dagen eigenlijk best wel weer happy zwanger voel . De eerste 16 weken waren hels door de misselijkheid. Het tweede trimester wel een feestje... Vanaf 30 weken merk ik dat ik niet alles meer lukraak kan doen, omdat de pijntjes zich gewoon vlugger aandienen. Week 32 en 33 gingen echt verschrikkelijk traag en de kleine had denk ik een groeispurt. Dat zijn dan echt onoverkomelijke, pittige weken, maar inmiddels voel ik me redelijk eigenlijk... Ik trek het nog wel eventjes. Maar 's avonds vind ik die buik, als ook mijn maag en darmen wat opgezet zijn, wel echt vervelend. Hij trekt zo aan mijn banden en hij is echt zo 'aanwezig' zeg maar... Maar goed... Ik hou mijn kin hoog tot de volgende dip .
Begrijpe me niet verkeerd dames, ik vind ECHT LEUK en ben ONTZETTEND DANKBAAR dat ik dit mag meemaken en dat het voorspoedig verloopt en makkelijk is gegaan.. Het is alleen heftiger dan ik had verwacht, ook emotioneel gezien komt er enorm veel op me af, word met veel dingen (vooral met mezelf) geconfronteerd.. Heftig, en iets wat ik zelf moet verwerken... wil niet zeggen dat ik niet uitkijk naar de komst van mijn kindje... integendeel, eindelijk iets van mezelf en iets wat onvoorwaardelijk van je zal houden.. ik ben dankbaar en leef echt mee met vrouwen bij wie het niet vanzelfsprekend is om zwanger te geraken
Iedereen ervaart het anders, dat kan toch. De ene vrouw vind de misselijkheid zo verschrikkelijk dat het de hele zwangerschap verpest en de ander heeft bijv een risicozwangerschap maar geniet alsnog. Geen een mens is hetzelfde. Ik vind het ook wel eens moeilijk om te lezen, maar kom op, hoe de zwangerschap ook verloopt, het is en blijft vervelend als je je niet fijn voelt, om welke reden dan ook. Ik ben het nog niet zat. Ondanks dat ik wel een vervelende zwangerschap heb. Misselijkheid, heel vroeg bekkenpijn en bijna niets meer kunnen, heel vroeg veel harde buiken, slechte 20 weken echo en misschien een kindje met down, nu weer risico op vroeggeboorte, lig al 5 weken op de bank met regelmatig pijnlijke harde buiken. Psychisch niet helemaal ok door alle stress. Maar ondanks dat geniet ik dan weer wel van het meisje in mijn buik! Ben zo dankbaar en heb regelmatig tranen in mijn ogen van geluk. Heb het allemaal zooo voor haar over!
Wat vervelend dat t zo tegen zit.. wat goed en petje af dat je er zo positief mee omgaat.. Ik probeer mijn gedachtes op het positieve te richten en door de verhalen hier lees ik dat ik niet de enige ben. In het begin vd zwangerschap hele sombere buien gehad, vond de hele zwangerschap niets en het kind deed me niets .. ( wat niet zegt dat ik het niet verschrikkelijk vond). Ik wilde zo graag genieten. Maar was erg somber, zomaar.. layer wel meer kunnen genieten en ook echt genieten van de schopjes en de echo's enz.. Dat is het positieve ervan. Het wil niet altijd zeggen dat men niet blij wil zijn, maar soms gewoon niet KAN zijn! De psyche van een mens werkt soms heel anders dan je zou willen
Wegens een eerdere mk heb ik ook niet echt kunnen genieten. Ik was teveel bezig met of de kleine het wel goed maakte. Daarnaast zat die buik me zo in de weg, dat ik blij was toen ze eindelijk op mn borstkast lag. Ik ben gewoon het type vrouw dat niet graag zwanger is.
Ik heb nu voor de tweede keer Hyperemesis Gravidarum gehad, deze keer nog erger dan vorige keer, 4maand niets kunnen eten en nauwelijks drinken, daardoor gewoon bij minste uitgeput raken en door je reserves geraken. Dat is gewoon roofbouw op je lichaam dat je pleegt. Heb na de bevalling vorige keer toch een jaar nodig gehad om mijn lichaam terug volledig hersteld te krijgen. Maar uiteraard heb je het er uiteindelijk wel voor over. Toch vind ik dat als je zwanger zijn niet leuk vindt, je daar best over mag klagen. Ik weet dat ik enkel en vooral op het forum durf te klagen en te zagen. Ik zaag er bijna tegen niemand over in het dagelijkse leven omdat ik niet wil dat anderen dat weten of denken ze is daar terug met haar geklaag. Daarbij is er niemand die het niet meegemaakt heeft, een zware zwangerschap, die het ooit kan begrijpen. Ik denk dat het voor velen hier ook geldt, dat ze dan eens blij zijn hier wel hun gal te kunnen spuwen en echt zeggen hoe erg het hun keel uithangt. En terecht! Geloof me zo'n zwangerschap als de mijne, dat wil niemand meemaken. En dan vind ik dat ik er ook recht op heb om eens te klagen! Zijn er mensen die ergere dingen meemaken dan ik of inderdaad hun kindje verliezen? Uiteraard en dat vind ik heel erg! Maar ook hetgeen ik meemaak, is geen pretje. Er zal altijd wel iemand anders zijn die ergere dingen meemaakt dan ik, maar daarom betekent dat niet dat ik daarom moet zwijgen. Ik zal trouwens maar weer in staat zijn om helemaal lichamelijk hersteld te zijn na een jaar na de bevalling. Dat is iedere keer je lichaam voor een stuk kapot maken, als je Hyperemesis hebt. En nee, ik ben niet superpessimistisch of zo, is helaas de realiteit voor mij. Een derde zwangerschap, ik weet niet hoe ik dat lichamelijk moet aankunnen. En de laatste weken kijk ik inderdaad meer uit naar het kindje en de stampjes en de geboorte zelf! Maar een lange periode was ik niet eens in staat daar aan te denken! HG kan je vergelijken met maanden aan een stuk 24/24 kotsmisselijk zijn en moeten overgeven, best te vergelijken met buikgriep en dit maanden aan een stuk. Momenteel gaat het hier wel veel beter hoor maar zal nooit horen bij degenen die graag zwanger zijn Ik geniet wel van de erg actieve baby in mijn buik en het idee terug een kindje te krijgen, maar kijk vooral uit naar het moment ik het kan vasthouden!
Zeker mag je delen dat het zwaar is... maar evengoed als dat jij een topic mag openen om te zeuren over de zwangerschap, mag ik daar mijn reactie op geven toch? Ik bedoelde het niet slecht, ik heb jullie alleen geadviseerd er zo veel mogelijk van te genieten en het te koesteren! Sluit niet uit dat het gewoon zwaar kan zijn, daar weet ik ook alles van hoor. Heb ook niet zo'n makkelijke zwangerschap gehad. Eerste 13/14 weken ben ik 24/7 misselijk geweest, waarbij de emesafene niet eens hielp. Daarbij nog zwangerschapsischias gekregen waardoor ik af en toe nog amper kon lopen. Ik begrijp echt wel dat alle kwaaltjes ontzettend rot kunnen zijn en je het helemaal beu kan zijn! Maar blijf me er wel bewust van dat het er nou eenmaal bij hoort... hoe minder je klaagt hoe meer je kunt genieten. Je hebt wel een wondertje in je he!
snap jouw reactie helemaal. ik vind als zwangere vrouw dat je moet genieten en dankbaar moet zijn dat je zwanger mag worden. spreek regelmatig mensen die jaren lang geprobeerd hebben zwanger te worden en bij wie het niet gelukt is en deze kunnen om klagende zwangeren echt ontzettend boos worden. wens jou heel veel succes met zwanger worden en hoop dat het snel gaat lukken
Precies, zo veel mensen zijn jaloers op de dames die zwanger zijn.... en dan is het zo rot te lezen dat ze het beu zijn. Dan krijg je inderdaad een idee van 'nou, dan geef het mij maar hoor... als jij het beu bent!' Maar van de andere kant begrijp ik ook best dat het zwaar is om zwanger te zijn hoor, heb het zelf ook ervaren. Alleen GENIET zo veel mogelijk ervan...het is gewoon een wonder! Laat dat niet zomaar voorbij gaan en ondersneeuwen door gezeur en geklaag.
Ja en nee. Hoe MOET je genieten? Als je graag zwanger wil worden en het duurd (te) lang wil je het graag overnemen, maar ik ken mensen die gelukkig(!!!) na 3 jaar zwanger waren en juist toen niet die roze wolk hebben kunnen vinden. En misschien wel meer klagen dan iemand die snel zwanger is geworden. Iedereen heeft het recht even te kunnen klagen. Anders weet ik nog wel een paar dingen waar niemand meer over mag klagen, omdat ik het moet missen!