ik weet niet of het hier goed staat, zoniet moet maar even iemand een mod tippen. ik vraag me af wat het moederschap met jullie doet. Ik had namelijk laatst een gesprek met mijn stiefmoeder en zij zei dat ze dacht dat de manier waarop ik in het moederschap stond toch veel met mijn eigen jeugd te maken had. ik vraag me dus af of ik nu echt zo veel anders ben?? ik zal even een paar voorbeeldjes geven. Elke maand als mijn dochter een maandje ouder word,ga ik in gedachten nog even terug naar de dag waarop ze geboren is. heel bewust ben ik daar mee bezig, hoe laat ze er was welk gevoel het me gaf. hoe blij ik was dat ze er was hoe fijn ik het vond ze lekker in mijn armen lag. regelmatig kijk ik alle foto's nog weer door vanaf de geboorte tot nu.. zijn er een stuk of 1000.gewoon omdat ik niet wil vergeten en ik het fijn vind om te zien hoe ze gegroeid en veranderd is. als ze in mijn armen ligt voel ik mij vaak intens gelukkig en laat nog regelmatig een traan. eergisteren kon ik haast niet meer stoppen met de tranen. ze was bij me is slaap gevallen in mijn armen. en ineens zie ik haar hetzelfde koppie trekken als toen ze een paar uur oud was. ik besef me dan weer hoe zo'n geluk ik heb en hoeveel ik van mijn kleine meid hou.
Nou meid, ik vind je helemaal niet anders. Of ik ben ook zo anders. Ik doe precies hetzelfde als jij. Ook elke maand om 9.18 denk ik terug aan de geboorte en ik kijk ook heel vaak naar alle foto's (en dat zijn er denk ik nog meer dan 1000)
haha gelukkig maar, ik vroeg me haast al af of ik obsesief ofzo was. omdat andere moeders in mijn omgeving het helemaal niet herkennen wat ik zeg. ze kijken me dan ook altijd aan alsof ik gek ben. maar je vergeet die dingen zo snel vind ik,daarom doe ik extra mijn best om de herrinering levendig te houden voor mezelf
oh nee hoor ik kan ook zo heeerlijk zwijmelen. en idd foto's kijken doe ik ook hoor. en ik vind het ook allemaal veeeeel te snel gaan. ze is zo snel groot
Ook hier is er een verandering ontstaan hoor. Van redelijk sterk typje ben ik omgetoverd tot een eerste klas weekdier. Ik hou met hart en ziel van mijn kabouter! Ik smelt bij bij alles wat hij doet, kijk fotos terug en besef echt elke dag hoe blij en gezegend we met hem zijn. Ik vind jou dus niet anders...
Elke keer als het 14.47 uur is en ik zie het toevallig denk ik, jeetje, is ze weer een dagje ouder. Dus ik vind je niet perse anders eigenlijk. Kijk zelf niet zo vaak de foto's en heb niet allee maar leuke herinneringen aan de bevalling, de pijn even buiten beschouwing gelaten.
Ik denk ook elke maand even terug aan de dag dat mijn zoon geboren is! Afgelopen vrijdag was mijn zoon anderhalfjaar (een mijlpaal weer) en 15.40 uur moest ik echt even denken aan de dag en tijd dat ik hem voor het eerst zag! Zie ook regelmatig naar de "oude" foto's en wat veranderen ze dan veel en snel zeg... Ik ben ook een stuk weker dan voordat ik moeder was. Vooral onrecht bij kinderen gaat mij echt aan het hart nu, of als er een kleine overlijdt door iets dan moet ik echt even slikken en besef ik echt even hoe blij en gelukkig ben met mijn zoon! Je bent niet anders dus
Och meid, ik vind het helemaal niet raar! Hier ook hoor, heerlijk genieten en blij zijn en soms een traan van geluk. Zo fijn om alle foto's weer eens (50e keer, haha???) te bekijken. Gewoon intens genieten hoor! Heerlijk.
Meid je bent niet de enige als ik het allemaal zo lees. Ik ben ook zo hoor. Je houd gewoon mega veel van je dochter. Dat is toch prachtig. Geniet er lekker van en laat je niet gek maken.
Nee hoor, heel herkenbaar. Ik kijk regelmatig de foto's vanaf de bevalling tot nu terug. En probeer me regelmatig momenten van die eerste weken (die voorbij zijn gevlogen) voor de geest te halen. Bang om ze te vergeten. Zou het vreemder vinden als het je niets of weinig zou doen
Ik hoor gewoon een hele trotse mama praten! Ik denk ook iedere 6e van de maand weer van, jeetje alweer een maand ouder, en denk soms nog eens terug aan de bevalling. Ook kijk ik regelmatig foto's terug! Niets geks aan dus!
Nee hoor, als jij anders bent zijn een heleboel anderen dat ook Ik kijk ook vaak even naar de foto's van toen ze een paar uurtjes was... alleen al prachtig om te zien hoe veel ze is veranderd! Tijd blijft gewoon veel te snel gaan (hoewel ik ook wel eens denk als ze huilt en ik weet niet wat er is: was je maar groter en kon je maar praten hahaha)
Ik begrijp je helemaal! Ik ben ook zo'n zwijmelaar met mijn zoontje. Foto's kijken van mijn kleine baby, heerlijk vind ik t. En toen hij een jaar werd heb ik aardig wat traantjes gelaten. Ik ben ook supertrots op hem en ik ben behoorlijk wat softer geworden, hoor! Niks raars aan, je bent gewoon een mama!
Heyhey, ik denk er dan wel niet elke maand aan maar wel heel regelmatig (haha vaker dus). En we hebben ook heeeeel vaak de foto's opnieuw gekeken. (ook de zwangerschapsfoto's en dan vind ik het weer onvoorstelbaar dat ze erin zat). Je houdt heel veel van je kind en je bent daar bewust mee bezig, dat is supermooi toch. Jij beseft tenminste hoe gezegend je bent.
O, ja ik herken het ook. Hier is het zelfs zo erg dat ik regelmatig mijn tranen moet bedwingen als ze in gezelschap iets doet wat heel grappig, mooi, ontroerend of wat dan ook is. Bijv. op de peuterspeelzaal hadden alle kindjes een lampion gemaakt en stonden in donker hun liedje te zingen toen de ouders binnen kwamen. Ik schoot meteen vol van trots (krijg er nu zelfs weer tranen van in mijn ogentoen ik mijn kleine wurm daar zo trots zag staan..... Foto's van geboorte en daarna kijken doe ik altijd samen met Merel, ze vindt het zelf ook geweldig om te zien. Het gaat zo snel en inderdaad vergeet je dingen zo snel en dat vind ik dan jammer. Nu met Anouschka probeer ik nog meer bewust te genieten van het klein zijn, het echte baby zijn. Het is echt zo snel voorbij.....