Hoi dames en misschien heren, Ik vraag me eigenlijk even iets af. Je leest wel eens wat over moodswings, maar niet over hoe erg dat kan zijn. Ik zal wel een verschrikkelijk irritant en lastig exemplaar zijn, maar ik ben zo gigantisch prikkelbaar op het moment. Soms echt bij het onredelijk af. Af en toe denk ik wel eens, het is een wonder dat mijn vriend me de deur nog niet heeft uitgeschopt of zelf gillend het huis is uitgerend. Ook in m'n werk heb ik er last van. Ik werk met licht verstandelijk gehandicapten met moeilijk verstaanbaar gedrag. Ik moet soms echt letterlijk uit de situatie lopen om niet zelf degene te zijn die olie op het vuur gooit. Zo irritant. Zo rustig als ik eerder ( tot 6 weken terug) was en zo makkelijk als ik scheldpartijen en alles over me heen kon laten komen, zo moeilijk vind ik het nu. Soms zit ik thuis gewoon te janken van frustratie. Ik weet af en toe niet waar ik met mezelf heen moet. Mijn vriend zei laatst tegen mij (nadat hij vol gas van mij had gehad) dat ik mijn rust moest pakken. En toen had ik voor het eerst ook zoiets van ja, hij heeft gelijk. Eigenlijk ben ik bekaf, maar wil ik er niet aan toegeven, want ik wil en ik zal alles zelf kunnen en blijven doen! (Ik ben ook nog eens vreselijk koppig en eigenwijs.) Zucht, gaat dit ook nog weer over? Ik ben nog maar 13 weken zwanger, ik wilde het heel graag, maar dit is absoluut niet wat ik mij er van voorgesteld had. Zijn er meer die hier last van hebben? Groetjes Fly
O ja hoor! Ik zou, om te beginnen, proberen je verwachtingen een beetje los te laten. Dat is moeilijk, als je al een tijdje bezig was denk ik helemaal. We zijn momenteel nu eenmaal één grote hormoon en iedereen reageert daar weer anders op, sommigen wat heftiger in de moodswings en anderen zijn gewoon overal wat gevoeliger voor. Hoort erbij hoor meid! Maar het hoort er vooral bij dat je gewoon even niet meer degene bent die je altijd was en dat is best wennen (vind ik tenminste, ik denk dat ik de aankomende 21 weken nog verder ga met wennen, haha)
Hoi, Nee hoor, je bent niet de enige. Hier nog eentje. Gisteren helemaal over mijn theewater omdat er schuursel op mijn net-geverfde dorpel was gekomen omdat er iemand niet uitkeek. Offe...het ziekenhuis laaiend uitstormen omdat vriendlief koffie over me heen gemorst heeft . En dat het allemaal per ongeluk gaat besef ik wel, maar het maakt desondanks voor mijn gevoelens helemaal niets uit: WOEST ben ik op zo'n moment! En ontzettend jankerig, om van alles en nog wat. Dusse...hoort er bij denk ik. Groetjes Floor
er zijn al meer topics over dit onderwerp. als je ff dieper spit zul je heeeeeeeeeeeeeeeeel veel herkenning vinden. nee meis je bent zeer zeker niet td enige. sterkte ermee want het is behoorlijk &^&%$%$%
Echt niet hoor. Ik heb gisteren zo lopen schreeuwen dat ik me later ontzettend schuldig voelde, omdat ik bang was dat onze baby het zou horen. Ook de hond zat rillend op de bank. Dan voel ik me zo klote om wat ik heb gedaan. Ook irriteer ik me mateloos aan mijn collega's die ik nu allemaal ontzettend dom vind en moeten echt vooral de mensen die ik al niet mocht ver uit mijn buurt blijven anders krijgen ze de wind van voren. Later kan ik gelukkig wel sorry zeggen tegen mijn vriend die het vooral moet ontgelden.
Ik kan gelukkig nadien ook wel sorry zeggen, maar ik voel me zo schuldig. Mijn vriend zegt dat het er allemaal bij hoort, maar toch. Het is gelukkig niet de hele dag, maar jammer genoeg wel elke dag aanwezig. Niet echt bevordelijk voor de sfeer in huis. De hond kruipt soms zn mand in met een blik van: ik weet niet precies hoe en wat, maar ik geloof dat ik hier beter af ben. Arm beest. In ieder geval bedankt voor jullie antwoorden. Je hoort alleen maar hoe leuk een zwangerschap kan zijn, maar niet dat je door je hormonen in een losgeslagen monster kunt veranderen. En dan heb ik nog geluk dat ik van misselijkheid nog geen dag last heb gehad. Ik zal eens wat dieper in het forum spitten op zoek naar andere hormoonbommen. Groetjes Fly
@ Dragonfly, meid, je bent zeker niet de enige! Hier nog zo'n monster Ik heb er echt heel veel last van gehad en in de eerste weken vond ik mezelf een vreselijk mens. Ik stel ook best hoge eisen aan mezelf (en aan mensen om me heen ) en ik was echt vaak onredelijk. Soms voelde ik gewoon vanuit mijn maag dat mijn lichaam kwaad wilde worden, maakt niet uit waarop, als ik maar KWAAD kon worden! en soms ging ik dan zelfs discussie uitlokken en ruzie maken om niks. Niet iets om trots op te zijn. Maar, op het moment dat ik het accepteerde - het is er nu eenmaal die hormonen, je hele hormoon huishouden verandert - heb ik er veel beter mee om leren gaan. Tuurlijk ben ik nog af en toe onredelijk. Maar weet je waar ik vooral van geniet? Dat ik nu door die hormonen eindelijk eens al mijn gevoelens uit! Ik kan ze niet meer binnen houden! En dat was juist mijn hele leven al mijn probleem, dat ik niks zei als ik kwaad was, of verdrietig. Nu gaat dat vanzelf! Ik ben er zelfs een beetje blij mee dat ik me eindelijk kan uiten! Natuurlijk niet altijd even blij, want soms reageer ik té heftig, maar dan nog, ik zie er toch echt wel voordelen in. Natuurlijk is het op je werk vervelend omdat je minder kan hebben dan normaal, en je minder lang geduldig kunt blijven. Heb je het bespreekbaar gemaakt met je teamhoofd / leidinggevende? Ik denk dat ze wel een beetje rekening met je moeten houden, want je bent nu door die hormonen niet helemaal je oude zelf. De verloskundige verzekerde mij dat het vanzelf weer over gaat... dus maak je niet al te veel zorgen, het is allemaal tijdelijk... De eerste weken had ik ook vaak zo'n enorme huilbuien, dat ik dacht, hoe kan dit nou, ik ben zo blij dat ik zwanger ben, maar ik lijk wel depressief nu! Dus je bent echt niet de enige! liefs mamatoB
ik had dat ook.. zit in het onderwijs en ik liet me het bloed onder de nagels vandaan halen.. laatste tijd lijkt het iets beter te worden, wordt wat rustiger en heb mijn humor weer een beetje terug.. er is dus hoop!
ach meid ik ken mezelf helemaal niet meer qua eetgedrag niet qua lichaam niet qua gevoel niet etcetcetc. Ik hoop dat het na de zs weer geleidelijk goed komt hoort erbij..
Hier nog een Zit totaal niet op een roze wolk en vind er zelfs nog helemaal niks aan. Zit behoorlijk met mezelf in de knoop en tja dat moet o.a. vriendlief ervaren. Ben het liefst heel de dag samen met m'n hond en dan gaat het goed. Zodra er iemand in de buurt komt, ben ik net het weer, zo schijnt de zon en zo onweert het 8)
Met mijn eerste twee kinderen had ik nergens last van. Ik vond het ook altijd maar een beetje overdreven als ik hoorde dat vrouwen zo prikkelbaar en onvoorspel waren waren. Eigenlijk lachte ik er altijd stiekem om. Tot ik op m'n 42e zwanger raakte van de derde. Heel lang gewacht dus heeeeelemaal in de wolken. Maar wat een schrik dat ik opeens zelf ook ontzettend last kreeg van de hormonsters! Echt niet normaal meer! Soms was ik zo boos (om niks?) dat ik wel eens een hele dag niet tegen mijn man wilde praten! En een paar nachten wilde ik helemaal niet bij hem in ons bed slapen, ben ik in de logeerkamer gaan liggen, of op de bank beneden! Dat was in ons hele huwelijk van bijna 25 jaar nog niet gebeurd! Maar pffffff, ook dat is weer overgegaan gelukkig. En ik zal NOOIT meer lachen of laatdunkend doen over vrouwen met dit soort klachten. Een mens is nooit te oud om te leren dus. En je voelt het pas echt als je het zelf ook hebt gehad. Heel veel sterkte meiden. En laat jullie mannen/vrienden dit topic maar es lezen, dan snappen ze misschien een beetje beter dat jij niet de enige bent met dit probleem.