Ook hier zooo herkenbaar...Ik kon niets,wilde niets,kon alleen maar huilen en dacht echt bij mezelf "Is dit het nou wat ik wilde?" Ik kon niet genieten van mijn dochtertje, wat me nog eens een extra schuldgevoel gaf... Ik heb gelukkig veel steun gehad aan mijn ouders en schoonouders,mijn partner, en ben ook naar een psycholoog gegaan,omdat ik merkte dat ik hier niet zelf uit ging komen... Nu ben ik 6 maanden verder en voel ik me al een stuk beter, maar nog steeds niet 100% mijn oude ik...Maar ik kan gelukkig al wel genieten van mijn dochtertje... Ik ben nu zover dat ik ook echt geloof dat dit goed gaat komen, en als je dan leest dat je dus niet de enige bent, geeft dat je ook weer moed... Sterkte meid, het komt goed!