Ben ik de enige??

Hai Liesblits,

ik ben blij om je bericht te lezen, want ik heb ongeveer hetzelfde. Afgelopen maandag zijn we met spoed naar de vk gegaan. De vk meer met de intentie om ons gerust te stellen en wij met het gevoel dat het niet goed zat. Uiteindelijk kregen wij gelijk: het vruchtje was veel te klein voor de periode van de zwangerschap.

Die avond heb ik direct aan de vk gevraagd wat de volgende stappen zijn en wat ik kon verwachten. Ik heb ook gevraagd of ik alsnog kon hopen op een zwangerschap, maar dat ik misschien later zou zijn. De vk was heel eerlijk - en daar ben ik zo oprecht blij mee - en zei dat het een miskraam zou worden. Ik ben nog wel naar de gyn doorgestuurd, omdat er iets onverklaarbaars onderin mijn baarmoeder zat.

Dinsdag naar de gyn geweest en daar zag alles er perfect uit, alleen zat er helemaal niets meer in het vruchtzakje. Verder stelde de man mij ontzettend gerust, omdat alles er zo goed uit zag. Hij vertelde me dat we niet bang hoefden te zijn voor een volgende zwangerschap, omdat alles er - los van het ontbrekende vruchtje - perfect uitzag. We hebben een afspraak gemaakt voor aankomende dinsdag om te bekijken hoe het er dan voorstaat. Dus nog even een weekje afwachten of het uit zichzelf op gang komt, en anders curettage of een pil.

De afgelopen twee dagen had ik mijn laatste werkdagen bij mijn vorige werkgever. Ik had dus ontzettend veel afleiding, maar los daarvan voelde het ook gewoon goed. Het was natuurlijk wel schrikken afgelopen maandag, maar om te horen dat alles verder wel goed is maakte ons wat rustiger. Daarnaast was het onze eerste poging en meteen raak: hoe mooi wil je het hebben?

Vandaag hadden we eigenlijk de 8 weken echo. Vanochtend vond ik het wel even lastig, maar nadat ik er goed over gepraat heb met vriendlief valt het eigenlijk wel weer mee. Ik hoop gewoon dat de miskraam snel op gang komt, zodat ik me weer 'schoon' kan voelen en we ons verder kunnen focussen op de toekomst.

Dus om een lang verhaal kort te maken: je bent zeker niet de enige! Hier ook echt geen put of diep dal

Ik zie in je handtekening dat je vandaag curettage hebt: heel veel succes en hopelijk gaat het naderhand nog steeds goed met je.

 

natuurlijk ben je geen gevoelloos mens, ieder beleeft dit op zn eigen manier. Misschien komt de klap idd of misschien kun jij dit gewoon heel goed handelen, das ook fijn toch??

Bij mij is het nu 11 weken geleden en ik denk er nog meerdere keren per dag aan. Misschien vinden mensen dat ook wel overdreven, je gevoel kun je niet sturen.

Heel veel sterkte voor de curretage iig.

 

Wat fijn om te horen dat het nog steeds goed met je gaat. Het is wel een aanslag op je lichaam hè?

Ik ben nu aan het afwachten tot het op gang komt en eerlijk gezegd kan mij dat niet snel genoeg gaan. In tegenstelling tot jou zit ik echt niet te wachten op medisch ingrijpen. Als het dinsdag niet helemaal door is gebroken, dan moet ik gaan kiezen wat ik wil ondergaan.

Gisteren had ik voor het eerst wat stolsels en ik was zo blij! Ik had gehoopt dat het eindelijk kwam. Helaas heeft het verder nog niet doorgezet. Met de pijn valt het wel mee: ik heb een zeurend gevoel in mijn onderrug en liezen en af en toe een krampje, maar da's hartstikke dragelijk allemaal.

Nogmaals fijn om te horen dat je helemaal schoon bent en dat het goed met je gaat!

 

Ik ben ook heel nuchter ingesteld en was niet superverdrietig toen ik een mk kreeg met 6w3d. Het was gewoon niet gelukt, ik wist ook pas 2 weken dat ik zwanger was en nu was ik het niet meer. Kan gebeuren.
Ik heb het vruchtje op een maandagochtend verloren en ben daarna ook gewoon gaan werken. Weg is weg.

Waar ik meer moeite mee had was het feit dat ik nog wekenlang met hCG heb rondgelopen en voor mijn gevoel gevangen zat in een situatie waar ik graag uit wilde want ik wilde door. Ik wilde weer ongesteld worden, klussen, wachten etc en ik kon gewoon niks doen. Positieve testen in je hand hebben terwijl je niet zwanger bent, dat is pas verrot! Gyn ingeschakeld en bloedtesten gedaan om te kijken hoe het verloop was en na 5 weken was het dan eindelijk mijn lichaam uit en werd ik ook weer ongesteld.
Ik denk er nu eigenlijk niet vaak meer aan, al let ik wel op de verschillen in mijn lichaam tussen voor en na de mk. Ik heb nu een hele andere menstruatie, met meer krampen ervoor en minder tijdens.Ik vloei nu minder maar wel langer etc etc. Mijn lichaam is het dus nog niet vergeten denk ik. Maar ik heb er geen gevoel meer bij.

 

je bent niet de enige. Ik was wel heel verdrietig op het moment zelf (we kregen met ruim 10 weken te horen dat ik een lege vruchtzak had), want wel bewust zwanger geworden, wel langer aan het proberen, wel heel blij en niet het gevoel dat me lichaam een grap met me uithaalde.

Maar het was meer zo'n soort onmachtsjankerij, van: he, kut dat dit gebeurt, en rot dat je er geen moer aan kunt doen, en: het was zo leuk geweest en nu (ik verzin dit niet) ziet m'n winter er heel anders uit. Een dag later wende ik aan het idee, ging ik gewoon werken, want ik kon wel thuis gaan zitten en van me af zitten kijken, maar wat koop je daar voor... Twee dagen later voelde ik me alweer redelijk normaal. Nouja, je kent het wel zo te lezen.

Snel een curretage geboekt, maar was ook niet nodig, het werd na 11 weken alsnog een spontane miskraam. Ik heb dat hele medische gebeuren maar gezien als een project; moest gebeuren, leuk is anders, maar verder gaat het leven door. Geen last van gehad, zowel mentaal als fysiek niet.

Ik vond het wel fijn dat er een paar mensen meeleefden op dat moment, maar nu, vier weken later, ben ik verbaasd als ze dingen tegen we zeggen als: nou, je klinkt wel goed. Of: hoe is het nu met je (met zo'n zalvende blik). Kreeg gisteren nog een kaartje in de bus van iemand die het gehoord had. Lief, maar had van mij niet gehoeven. Ik ben met m'n gedachten weer bij andere dingen.

Zoals dat het toch wel raar is om te merken dat ik voor het eerst van m'n leven een soort van pms heb (waarschijnlijk toch hormonen die nog op hol zijn). Maar da's niet in het kader van de ontroostbaar en sip en verdrietig, maar meer dat het weer iets is waar ik me aan moet aanpassen en wat niemand begrijpt. Je moet verdrietig zijn, maar niemand begrijpt je als je zegt dat je vooral baalt omdat je wilt dat het allemaal weer gewoon is

 

@Lousaa: vooral dat laatste begrijp ik heel goed! Ik zit hier echt te balen als een stekker dat het allemaal zo lang duurt.

Afgelopen dinsdag heb ik na ruim een week wachten een complete miskraam gehad. Ik had het meegenomen naar de gynaecoloog en hij beaamde dit. Ergens had ik verwacht dat ik dan ook snel van de klachten af zou zijn. Het zag er allemaal perfect uit. Mooi schoon; nog een heel klein laagje slijmvlies wat er nog uit moet. Hij waarschuwde me dat de hormonen nog maximaal twee weken in mijn lichaam konden zitten. Aangezien ik me helemaal niet meer zwanger voelde verwachtte ik dat het wel heel snel weer normaal zou worden.

Nou stond ik vanochtend op met verschrikkelijke buikpijn. Ik compleet in de war de verloskundige weer gebeld. Zij adviseerde me om te testen. De test was positief. Voor het eerst in mijn leven ben ik daar niet blij mee! Nu moet ik wachten tot volgende week vrijdag en dan weer opnieuw testen. Als ie dan nog steeds positief is, kan ik weer opnieuw naar het ziekenhuis voor controle.

Echt. Wat een gedoe! Deze lange nasleep maakt het gewoon vervelend. Psychisch is er nog steeds niets aan de hand en vinden we het allebei wel jammer, maar we hebben ons erbij neergelegd en we willen nu weer even tijd voor onszelf, voordat we weer opnieuw gaan proberen zwanger te worden. Ik zit ook nog even niet te wachten op de achtbaan van hormonen die ik de afgelopen 8 weken heb gehad. Die tijd voor onszelf wordt ons nu nog niet gegund. Daar begin ik wel behoorlijk geïrriteerd door te raken. Zo'n geklungel!

Even de frustratie eruit...

 

Sluit ik me bij aan.

Ikzelf herken het totaal niet. Het is nu ruime tijd geleden maar denk er net zoals tulip zeker wel 1 keer per dag aan en kan er zelfs nog verdrietig van worden

 

Ongelofelijk... Na een hele tijd zag ik mijn vriendinnen weer afgelopen vrijdag. Ik had wel verwacht dat ze hun vragen en oordelen zouden hebben, maar wat ik nu heb meegemaakt!

Ik kreeg het verwijt niet te weten waar we aan begonnen met een zwangerschap. Dit omdat ik vertelde dat ik verrast was dat het allemaal zo snel ging (eerste keer raak). Ik had kunnen weten dat ik direct zwanger zou zijn, was de reactie. Op mijn vraag hoe dan, kwam het antwoord dat je zonder bescherming altijd zwanger wordt. Juist...

Vervolgens vertelde ik dat de miskraam heel heftig was geweest, maar dat ik toch opgelucht was dat het nu allemaal voorbij was. Ook hier kreeg ik een reactie op dat ik me dan vast niet goed voorbereid had. Hoe kon ik anders opgelucht zijn? Toen ik uitlegde dat ik blij was dat mijn lichaam het zelf had gedaan, kreeg ik eenzelfde reactie.

Vervolgens werd me verweten dat ik er niet om gehuild had en dat ik het allemaal zo nuchter en praktisch bekeek. Dat kon toch echt niet als ik oprecht blij was geweest met mijn zwangerschap. Mijn uitleg dat ik wel rouw, maar dat op mijn eigen manier doe (veel praten) en dat ik vooral lichamelijk weer aan mezelf moet wennen, maar dat het psychisch nu nog (misschien bij een volgende zwangerschap wel?) weinig effect had leverde ook niet veel op.

Ik begrijp dat mijn vriendinnen in een andere levensfase zitten, maar dit was wel heel beroerd. Ik vraag me serieus af hoe ik hen nu in hemelsnaam nog kan vertrouwen wanneer ik heftige dingen meemaak. Ik moest me gewoon verdedigen, omdat ik geen psychisch wrak ben...! Dit gaat mijn geloof te boven.

 

Nou daar ben je dan mooi klaar mee, je bepaalt toch zelf hoe je ergens mee om wilt gaan. Hebben zij zelf kinderen? Als ik iets geleerd heb sinds ik kinderen heb (mede door dit forum) is dat iedereen dingen anders doet en je respect voor elkaar moet hebben ondanks de verschillen maar daar hebben zij blijkbaar geen kaas van gegeten.....

Ik had trouwens ook een 'schone miskraam', de echo liet niks zien maar helaas nog 5 weken positief getest. De gyn snapte het ook niet.

En dat mensen er weken later nog over beginnen vind ik ook vervelend. Ze bedoelen het goed maar ik ben er allang klaar mee, en dan heb ik het er ook liever niet meer over. Zeker als ze met eufemismes gaan smijten, zo van 'je had toch iets vervelends meegemaakt?' Donder op

 

Of je bij je vriendinnen ook helemaal moet instorten.
Dat begrijp ik ook nooit zo goed.
Sommigen zeiden tegen mij ook; Je gaat er zo nuchter mee om!
Nou, zij zagen niet dat ik 's avonds een flink potje zat te huilen! :x

Maar wat Tulip al zegt; iedereen gaat er anders mee om.
Ik denk niet zozeer iedere dag nog aan mijn mk's, maar ben wel heel erg bezig met het opnieuw zwanger worden.
En het frustreert me dat het nog niet lukt, maar dat staat eigenlijk los van het verdriet van de mk's.

 

De eerste zwangerschap eindigde in een mk 2 dagen voordat we de eerste echo kregen.
Ik heb er een traan om gelaten en ben daarna weer verder gegaan want ook ik ben te nuchter om te blijven hangen.
Voor mijn gevoel is het hartje nooit gaan kloppen en ben blij dat we dit niet pas bij de echo te horen hebben gekregen.
Nee ik heb het snel opzij gezet en ben verder gegaan dus ik herken je verhaal.

Sommige mensen doen alsof je er nu na 3 jaar nog verdrietig om moet zijn en iedere dag moet rouwen maar dat is gewoon niet zo.
Ik heb op mijn arm een tattoo weer een vlinder de mk weer geeft en verder is het goed zo

 

Pffff Soppan noem je dat vriendinnen!
Ze zouden blij moeten zijn dat jij er zo goed mee omgaat!
Lekker lullig van ze dat ze jou zo voor het blok zetten.

Hier gelukkig niet echt rot opmerkingen gehad van vriendinnen.
Wel van mensen om me heen die het zeker wel goed bedoelen maar toch zat het niet lekker bij mij.

"ben blij,het kindje was niet gezond"
"je bent nog jong komt goed"
"je hebt al een prachtige zoon"

Wat heb ik daar aan.
En ik bleef ook heel nuchter maar zoals hier al Gezegt wordt,niemand die wist dat ik hier iedere avond op de bank zat te janken van verdriet!
Ook al weet ik dat dit kindje indd Mss niet gezond was,dan is het nog niet leuk om het mee te moeten maken.
Had dit namelijk ook niet verwacht!

Sterkte en succes allemaal!!

 

Ik ben zo blij dat jullie mijn verontwaardiging herkennen. Ze hebben zelf nog geen kinderen. Ook nog helemaal geen plannen. Wat dat betreft zitten ze allemaal nog in een heel andere levensfase (studeren, carrière maken), dus ergens begrijp ik ook wel dat ze het niet kunnen plaatsen, maar het is precies wat er hier ook gezegd wordt: je moet gewoon begrip voor elkaar kunnen opbrengen. Los van wat je eigen mening is. Mijn partner zei ook: ze refereren vanuit henzelf, maar het draait nu even alleen om jou. Was wel een fijne opsteker

Nu een paar dagen later heb ik het allemaal wat laten bezinken, maar het is nog steeds wat ik eerder ook al schreef: ik snap niet dat je moet verklaren dat je er nuchter mee omgaat!

Natuurlijk doet het pijn en nu doet het me ook zeker wat als ik vrouwen zie die zwanger zijn, of pasgeboren kindjes. Dat drukt me even met de neus op de feiten dat het voor ons allemaal nog eventjes gaat duren. Gelukkig is de nasleep er nu wel een beetje vanaf en kunnen we ons voorzichtig weer op de toekomst gaan richten. Ik test nog steeds positief, maar het vloeien is gestopt en ik voel me ook weer veel meer mezelf, zonder alle stemmingswisselingen. We hebben besloten nog even twee maanden te wachten, voordat we opnieuw gaan proberen. Even weer tot onszelf komen en het 'normale leven' terug op de rit krijgen.

Alle dames ook heel veel succes en sterkte. Hopelijk komt het uiteindelijk voor één ieder van ons gewoon goed

 

Jeetje Liesblits. Wat een zak... Als ik zo vrij mag zijn mijn mening te uiten. Echt niet eerlijk om jou met alle ellende laten te zitten. Ik hoop voor je dat je in de toekomst iemand vind die je wel met raad en daad bijstaat. Dat verdient iedere vrouw

Mijn libido is langzamerhand weer terug. Ik moet morgen nog een test doen om te bekijken of alle hormonen uit mijn lichaam zijn, maar ik heb zo het vermoeden van wel We hebben nog geen seks gehad. Lijkt me ook wel eng hoor...! Zeker omdat ik nu geen idee heb van mijn cyclus en wanneer ik weer vruchtbaar ben. Dat wordt ook een pakje condooms ombinden Ik WIL nu gewoon nog niet zwanger worden, al is onze kinderwens niet veranderd. Eerst een beetje rust in mijn hoofd en me vol enthousiasme storten op mijn nieuwe baan.

Succes en als je wat kwijt wil, daar is het forum voor

 

Grappig, ik vond het ook een beetje eng om weer seks te hebben. Het viel reuze mee, maar was wel heel dubbel allemaal: je wilt een kind, je wilt ook seks, maar aan de andere kant wil je niet direct weer terecht komen in zo'n achtbaan van in verwachting zijn, uit verwachting zijn, het hele medische verhaal, je nieuwe toekomstplannen. Maar je hebt dat nog niet gedacht, en je kijkt alweer vooruit, en dan wil je liever ook niet pas in de zomer van 2013 een kleine, dus moet je wel een keer. Ingewikkeld dus. Het liefst zou ik, in plaats van condooms, m'n hersenen met al hun geredeneer zo nu en dan even uitschakelen, want als me iets duidelijk is geworden, is het wel dat je er toch nauwelijks invloed op hebt - laat staan met al dat gedenk.

 

Paar weekjes terug een miskraam gehad..was heel verdrietig maar moet ook zeggen dat ik het echt een plekje heb gegeven.