Dat kan echt iedereen gebeuren! Mijn zoontje was heel beweeglijk al vanaf z'n geboorte en die is eens van de commode gestuiterd toen hij een maand of wat was.. Ik stond er notabene bij! Hij zat, ik had mijn hand tegen z'n rug, met m'n andere hand pakte ik een billendoekje om iets van z'n gezicht te vegen en hij gooit zich zo achterover, over m'n hand heen.. Vreselijk vond ik dat.. En hij is ook wel s van de bank gestuiterd en ook van bed toen hij nog geen jaar was.. Echt niet leuk..
Ach toen ik zwanger was van de eerste paste ik op een kindje van een vriendin. Zij was 2,5 jaar en we gingen naar de dierentuin. Daar ben ik haar kwijtgeraakt, zeker 20 minuten. Dat was pas erg! Bleek zij achteraf vaker weg te lopen. Haar moeder schreef met pen altijd haar mobiele-nr op haar arm
Die van mij zijn allebei weleens gestuiterd ben er eerlijk in. Nu nog steeds donderen ze elke dag wel 100.000x tja niet leuk maar het hoort erbij. Daarnaast is het zoals de anderen het al zeggen je groeit erin en dat scheelt.
Ik heb regelmatig opgepast in mijn puberteit. Was een vaste oppas voor veel gezinnen, wat heb ik mee gemaakt: - kin tussen de rits - gat in hoofd (kind kukelde van de loopauto tegen de verwarming, niet zo platte, maar zo'n andere) - kind zowat van de commode gedonderd omdat ze opeens dacht vandaag is de dag dat ik mij kon omdraaien, kon er net bij de romper grijpen voor ze op de grond lag, pwieh, babykamer was ook heel raar ingedeeld, was bezig schone kleertjes te pakken - broertje was te vlug bij de baby glijbaan en wilde aan de glijkant omhoog, dat gaat niet dus knalde met zijn neus op de glijbaan, dikke bloedneus - van het stoepje afrijden en peuter besloot zijn tuigje in de buggy los te maken, ik niet gezien, ligt peuter op de weg haha Tja groter worden doe je met vallen en opstaan denk ik dan maar.
Ja. Dat voelt beroerd. Maar weet je: het hoort erbij. Bij kind zijn het vallen en bij moeder zijn het niet altijd er zijn om dat te voorkomen. Ik denk dat je er helemaal klaar voor bent 😃
Gelukkig groei je er in. En met je eigen kinderen ben je vaak ook wat makkelijker dan met anderen. Niet dat je die opzettelijk in gevaar brengt uiteraard maar dat is iets anders. Hier is dl rond 10 maanden kop voorover van het bed gedonderd. Weet niet wie er harder heeft gehuild dus ook moeders overkomt dit soort dingen.
Ik ben ook vaste oppas voor een gezin. daar pas ik op een jongetje van 9 vanaf dat hij 5 was en een jongetje van 3 al vanaf dat hij 3 maanden was.. dus onervaren ben ik zeker niet. die kinderen zijn ook wel eens gevallen, laatst de oudste nog in de dierentuin, plat op zijn gezicht, voortanden stuk en op gegeven moment viel die er nog uit ook. wat een drama was dat.. maar dat was toch anders, ik denk omdat hij 9 jaar is en soort van zelfstandig zeg maar... mijn nichtje is 8 maanden, echt een baby nog, volledig mijn verantwoordelijkheid. en ja dat het niet mijn kind was maakt het nog moeilijker, nou vertrouwt mijn schoonzusje me vast nooit meer met haar kindje (zo denk ik dan) ik ben echt super blij met jullie reacties. zo lief dat jullie denken dat ik een goede moeder ga worden, dat geeft hoop, thanks.
Na het klem zitten tussen kast en verwarming laat meneertje vanavond een doos vallen, op een hele rare manier. Tand door de lip, dramatisch veel bloed natuurlijk *zucht* Lekker een koud nat washandje gegeven om op te sabbelen, daar worden heel veel kinderen rustig van (tip!) Ik heb altijd flesjes water in de koelkast staan, en die zijn dan ineens heel handig haha M'n ventje ligt nu heerlijk in zijn bedje met tut en beer, morgen weer een nieuwe dag vol gevaarlijke interessante dingen
ik heb mijn dochter ook al eens uit bed laten vallen, ik had haar nochtans vast maar ze glipte er toch uit. Ook ik voelde me schuldig en we zaten samen en potje te janken door het verschieten maar je doet het niet expres dus. Er kan iedereen wel iets overkomen.