Meid wat een heftig verhaal! Vind het heel sterk dat je het deelt met ons. Heel veel sterkte! Als je nog een keer een reading gaat geven wil ik er ook wel graag 1.
jemig Sorien, hier ben ik echt even stil van.... en wat mooi dat je de vlinder mama's en papa's zo kan helpen en ook anderen ondanks je eigen verdriet. Je hebt me een poosje geleden ook op weg geholpen met mijn zoon die ineens het licht aan wilde omdat hij anders een man zag staan. het gaat nu goed , het licht blijft aan totdat hij diep in slaap is en dan doen we het pas uit. hij heeft het er niet meer over gehad. Ik heb nog steeds meer vragen , maar die hebben niet zo'n haast. Als jij je kleine lieveling hebt hoor ik graag nog eens van je. voor nu wens ik je een mooie zwangerschap, een voorspoedige bevalling en al het geluk van de wereld met je gezinnetje.
Ik lees je bericht met tranen in me ogen,meid wat heb jij veel meegemaakt zeg.En hoe sterk je bent geworden,respect verdien je meid.Dikke knuffel
Wow heftig verhaal is het zeg, jouw achtergrond. En fijn dat je er toch zo sterk weer bent uit gegroeid. Het verhaal over engelenkindjes doet me goed, ook omdat ik er in geloof dat we alle mensen die we te vroeg moeten missen ooit weer zullen zien. Maar ik heb wel een vraag nav het stukje over de vlinders icm "jongere" broertjes/zusjes. (je hoeft niet een reading oid te doen, meer als achtergrond info bedoeld eigenlijk) Wij hebben twee jonge kinderen (3,5 en 1,5) en daarna ben ik zwanger geworden van een jochie waarvan we afscheid moesten nemen met bijna 20 weken zwangerschap ivm trisomie 18. Is Yannick* ook zichtbaar voor zijn oudere zusjes? Als beschermengel?
Wow, wat een heftige jeugd heb je gehad, vreselijk.. Ik geloof wel in het paranormale, maar persoonlijk nog nooit meegemaakt dat iemand iets over mij kon vertellen wat 'klopte'. Doe je ook readings mbt gezondheidskwesties?
Waw wat een verhaal! Ik heb zelf ook heel wat meegemaakt maar aan jou verhaal kan ik niet. Ik vind het echt spijtig voor jou dat jij dit alles hebt 'moeten' doormaken maar ik geloof ook dat je er veel sterker bent door geworden. Mooi, dat je met je gave ook andere mensen wil gaan helpen!
Jeetje meis...wat een heftig verhaal en ook mooi geschreven. En wat goed dat je mensen kan helpen met je gave.
Jeetje meid wat een heftig verhaal. En wat bijzonder dat je dit wil doen voor meiden met een vlinderkindje.
heftig verhaal! ik vindt het heel mooi hoe jij in jezelf gelooft en heel bijzonder dat jij andere op deze/jou manier wilt helpen respect als jij readings geeft hoor ik het graag liefs
Wow! Moedig, dapper, sterk...ik heb het ook niet makkelijk gehad thuis en ik ken het gevoel waarbij je je verdriet ombuigt in 'ervaringen waar je sterker uit bent gekomen', maar jouw verhaal is wel een stuk heftiger. Bewondering. Dikke knuffel.
Ik heb niet alle reacties gelezen maar meis wat grijpt jou verhaal mij aan. Wat fijn dat je zo goed bent opgevangen door je meter en peter en met je beide beentjes weer op de grond ben gezet. Ik ben er ook van overtuigd, dat er meer is. Ergens vind ik dat een hele fijne gedachte.
goede vraag, allereerst nog gecondoleerd met het verlies van jullie zoontje. Het hoeft niet te betekenen dat nu jullie zoontje overleden is dat oudere kinderen standaard hun broertje ook kunnen zien. Dat heeft met meerdere factoren te maken. soms dan durven kinderen niet te vertellen dat ze een overleden kindje zien. En soms dan ´kiest´ een overleden kindje er bewust voor zichzelf niet te laten zien. Vaak kun je aan het gedrag van oudere kinderen wel merken dat ze meer zien als ze willen vertellen. Zoals ik in mijn eerste topic al vertelde. Als je nog een vraag hebt dan hoor ik het graag van je. Sorien
dames, Heel erg beankt voor alle lieve leuke reacties! Ik zag op mijn inlog scherm dat ik aardig wat prive berichtjes heb ontvangen. Zoals beloofd ik zal ze wel allemaal lezen maar kan niet garenderen dat ik jullie allemaal kan helpen. Wat me verbaast is hoeveel complimenten ik heb gekregen over het verwerken van ´mijn verleden´ Ik vind het super om te lezen dat er zoveel waardering voor is. Natuurlijk heb ik ook enorm veel vragen aan mijn inmiddels overleden vader. Ik heb mezelf vooral heel lang de vraag gesteld van waarom? Hoeveel haat en afkeer kan iemand tegen zijn eigen vlees en bloed hebben? Nu zijn er al menig veel mensen die daar heel makkelijk op reageren met je bent toch parnormaal? waarom zoek je geen contact met je overleden vader en vraag je het hem zelf. Soms gaf ik hier dan antwoord op en soms dan dacht ik weer van ik hoef daar niet op terug te reageren. Toen mijn vader kwam te overlijden was ik 10 jaar. Ik kreeg het via jeugdzorg te horen...ook pas na de begrafenis van mijn vader. Voor mijn gevoel kon ik het niet afsluiten er was nog zoveel wat ik hem wilde vertellen en vragen! 3 jaar lang leefde ik elke nacht in angst. Precies om 3 uur in de nacht werd ik wakker en hoorde ik iemand de trap oplopen. Ik zocht dan weer snel dekking onder mijn dekbed. Het ging op dat moment ook helemaal niet goed met mij. Ik was aan het puberen en al snel ging het overal op school in de ronde dat ik parnormaal was. Ik kon me daar gelukkig vrij goed vanaf sluiten ik heb ook niemand geholpen want ik wil mezelf voor niemand bewijzen en nog niet! vooral de nachten waren een hel voor mij. ik kon niet slapen en had altijd wel iets van een lampje op mijn kamer branden. Ik hoefde niet lang na te denken om erachter te komen wie dat elke nacht was. Voor mij was al snel duidelijk dat het mijn vader die zijn excuus wilde aanbieden. Hij kon zijn rust niet vinden, niet zolang ik het hem niet vergeven had. Eerst was ik een hele tijd boos op hem. Waarom zou ik hem dit vergeven alle ellende die hij mij heeft aangedaan in mijn jeugd. Daarna begon ik na te denken en kwam ik tot de beslissing om hem te vergeven nadat ik hem een brief had geschreven. Ik schreef de brief aan mijn vader waarin ik alles heb gezegd. De brief was uiteindelijk bijna 6 pagina´s vol. Ik ben naar het bos gegaan en heb de brief hardop voorgelezen aan mijn vader. Daarna heb ik de brief verbrand..ik wachtte totdat er niks van over was (en natuurlijk tot het vuur gedoofd was Ik was opgelucht het voelde voor mij alsof ik letterlijk mijn verleden verbrand had. De volgende dag gingen mijn pleegouder´s en ik op vakantie naar Frankrijk. Het was een heldere avond toen ik onder de sterren liep. En ster twinkelde overduidelijk. ik bleef stil staan en heb 5 minuten naar de ster staan kijken. Ik blies een kus naar de ster en heb nogmaals gezegd papa ik vergeef het je ga maar het is goed zo. De stralende ster viel naar beneden...ik bleef nog even kijken en riep nog vaarwel papa. Toen was het goed zo ik heb geen voetstappen meer gehoord op de trap. Vanaf dat moment ben ik elke nare gebeurtenis in mijn leven om gaan zetten in een ervaring. Ik heb er bewust voor gekozen dit alleen zonder hulp te doen. En tot op de dag van vandaag word ik elke dag weer een beetje sterker. Het ´doel´ van het hierboven geschreven stuk. is vooral dat ik aan iedereen wil meegeven dat alles wat je in je leven meemaakt het heel moeilijk voor je kan maken. Het voeld soms letterlijk als een rugzak die je dagelijks mee moet sleuren. Als je er aan toe bent om de rugzak af te doen... Doe dat dan ook vooral pak elke keer een klein stukje uit de rugzak. En doe de rugzak dan ook weer gelijk dicht. Begin eerst te verwerken wat je eruit hebt gepakt. Als je dat voor je gevoel hebt afgesloten probeer er dan een wijze les uit te halen. Zo kun je stukje bij beetje de rugzak elke keer een beetje lichter krijgen. Het is niet erg om daar hulp bij te zoeken van je partner vader moeder enz. maar doe dat enkel als het voor jou gevoel nodig is. Sorien